Muziek: De Heideroosjes - Damclub Hooligan

Kroegbaas Berry Overgoor pleit voor internationaal hooligan-kampioenschap

“Dan zie je de ene Rus de andere Rus zijn armen vasthouden, zodat een Engelsman hem een kaakslag kan verkopen. Dat is toch mooi?”

Berry Overgoor, uitbater van bruine kroeg ’t Nikkelen Biervat, nodigt hooligans uit de hele wereld uit om samen een kampioenschap te houden. “Hooliganisme is zo groot geworden, het is tijd om het los te koppelen van het voetbal.”

Hij organiseerde vorig jaar al een officieus internationaal toernooi. “Dat was puur voor de fun,” legt Overgoor uit, “op een oude boerderij hier in de buurt die leeg was komen te staan zijn we lekker met elkaar aan de slag gegaan. Zo’n idee ontstaat aan de stamtafel, je gooit een uitnodiging op internet op een paar sites waarvan je weet dat echte hooligans ze bezoeken.” De reacties waren positief. Zo’n 150 liefhebbers van hersenloos geweld kwamen van heinde en verre. “Het waren vooral Nederlanders, maar ook een klein groepje Duitsers, Russen en Engelsen. Die Russen, die kwamen zomaar even vanuit Moskou naar hier vliegen. Dan kun je toch zien dat dit echte liefhebbers zijn.”

Er kon worden ingeschreven als team of als freelancer. “De mensen die zonder team kwamen aanwaaien hebben we met een loting in verschillende teams ingedeeld.” legt Berry met een glimlach uit, “Dat leverde leuke combinaties op. Nu zie je op televisie hoe die Engelsen en Russen het elkaar zo lastig maken, maar toen stonden ze soms schouder aan schouder, of Russen tegen elkaar te keer gaan. Dan zie je de ene Rus de andere Rus zijn armen vasthouden, zodat een Engelsman hem een kaakslag kan verkopen. Dat is toch mooi?”

Er bestaan een boel misverstanden over hooligans, vindt Berry. “Je ziet al snel dat we weg gezet als racisten, criminelen en randdebielen. Daar staan de kranten ook nu weer vol mee!” Maar zo erg is het allemaal niet, claimt Overgoor. “Nee, we zijn ook maar gewone hardwerkende mensen die er nu eenmaal van houden om soms in het weekend om iemand eens lekker voor de bek te slaan en in elkaar te trappen. Maar op maandag moeten we allemaal gewoon weer werken.” Hij weet ook nog een voorbeeld te noemen uit het toernooitje van vorig jaar: “Er deed een team mee met alleen homo’s, joden of moslims. Er waren vrachtwagenchauffeurs, hoveniers, managers en kunstschilders aanwezig. Zo zie je dat agressieve mafketels als ik overal vandaan kunnen komen, ongeacht religie, geaardheid of stand.”

“Het is waar dat het hooliganisme haar roots heeft in het voetbalsupporterschap, maar dat het een niet zonder het andere kan bestaan is allang niet meer zo.” Zet Berry zijn betoog uiteen, “Je ziet ook nu dat Russische hooligans uit Moskou en St. Petersburg het hele seizoen tegenover elkaar hebben gestaan in de bossen om de sneeuw bij te kleuren met elkaars bloed. Maar nu staan ze ook weer samen hun land te verdedigen in de straten van Marseille.” Hooliganisme overstijgt het voetbal, bedoelt hij te zeggen, “Het gaat verder naar lullige dingen als clubliefde of nationale trots. Het is het zinloze en nutteloze geweld dat ons verbindt.”

Hooligans hebben steeds meer moeite zich te handhaven binnen het voetbal. Regels en een veranderende samenleving maakt dat hooligans zich steeds meer in een hoekje gedrukt voelen worden in de stadions. “Je ziet dan dat we door dingen als buscombi’s, alcoholverboden en hoe we worden ingedeeld op de tribunes dat we steeds meer worden tegengewerkt ons ding te doen.” Noemt Overgoor op, “Je ziet ook dat mensen hun vrouwen en kinderen meenemen naar het stadion. Lijkt heel gezellig, natuurlijk, maar vrouwen en kinderen bieden gewoon minder weerstand. Dat is voor ons ook niet leuk hoor. Uiteindelijk wil je wel kunnen meppen op je eigen niveau.”

Hoe het nu gaat op het EK in Frankrijk is voor velen de druppel. “Je ziet het aan de Russen. Je moet je veel beter organiseren wil je nog een beetje schade aanrichten voordat de politie het komt verstieren. Je kunt ook geen biertje meer drinken of ongeconcentreerd een beetje stenen gooien. Je moet scherp zijn, en fit, alleen dan maak je kans om nog echt iets uit te richten.” Als gevolg hiervan komen er veel jongere of juist oudere hooligans er niet meer aan te pas. “Die komen gewoon niet mee, en dan moeten ze afhaken. Ik heb al oude vrienden verloren die ten onder gingen in de strijd. Ze konden gewoon niet meer mee. Met soepele wetgeving hadden ze nog jaren lekker mee gekund.”

Daarom is er nu zijn idee voor een officieel toernooi, los van het EK voetbal. “Het zou bijvoorbeeld mooi hier in Nederland kunnen. Hier is er geen EK dat zogenaamd door ons verstierd wordt.” Ook de ligging is een voordeel, meent Overgoor. “We liggen lekker centraal. Toplanden als Engeland en Rusland zijn hier al met een korte vlucht, en uit België, Frankrijk en Duitsland is met de auto al van alles mogelijk.” Economisch levert het toernooi alleen maar winnaars op, denk Overgoor. “Niet alleen de bierverkoop, natuurlijk. Die Russen drinken liters wodka, en die gasten moeten ook allemaal nog eten. En het publiek, niet te vergeten.” En daar houdt het niet op, want er komt ook werkgelegenheid bij. “Denk maar aan de volle ziekenhuizen, ambulances, en misschien een enkele uitvaart. Dat is allemaal extra uren die verplegers, dokters en lijkschouwers kunnen maken. Verder is er nog schadeherstel dat gedaan moet worden door meubelmakers, glazenzetters en fabrikanten van bushokjes. Nederland zou gek zijn zich niet kandidaat te stellen!” Besluit Overgoor zijn betoog.  

"Hooligan
Ik ben een hooligan
Om mijn damclub te promoten sla ik alles naar de klote
Hooligan
Ik ben een hooligan
Ieder weekend zware strijd, ziet niemand dan mijn kwaliteit?"

Henk

Slechts Sinterklaas en de Paashaas zouden enigszins kunnen weten hoe jij je moet voelen, Henk. Slechts weinig figuren zijn zo onlosmakelijk verbonden aan een enkele dag in het jaar. Er wordt naar je uitgekeken, je doet je kunstje, er wordt van je genoten en er wordt op je geproost, maar als het nieuwe jaar is begonnen ben je slechts nog een lege tent met een in bier gedrenkte plankenvloer in een verlaten en koud winters landschap.

Maar Henk, de dag, oudjaarsdag, is jouw dag. Slechts weinigen kunnen zeggen dat ze de manier waarop mensen een dag beleven zo ingrijpend hebben veranderd, een dag die niet eens een echte feestdag is, of was. De aanduiding cultheld wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt, maar jij mag hem deze titel nog trots dragen in de juiste betekenis. Henk, ze mogen je naam naderhand nog verwerkt hebben tot afkorting voor een radiostation, maar iedereen weet dat je persoonlijkheid hebt. Henk, met je gehaktstaaf, met je slechte moppen, Henk, met je hufters, met je gespuis!

Vrouwen willen met je zijn, mannen zouden je wel willen zijn. Een man met goede smaak in muziek, met de ruwe bolster en blanke pit. Niet alleen heb je je kanonnen, die staalharde blaffers die fier overeind staan, en stoere namen dragen als Swaffelkanon en Hybridelul. Als jij tot climax komt kan het hele dorp meegenieten, en naderhand moeten de brokstukken met een golfkar bij mekaar geraapt worden. En dat tientallen keren op een dag... Welke andere man kan hierover pochen? Maar naast je explosieve prestaties die ieders ontzag genieten en telkens weer kreten van schrik en opwinding ontlokken, heb je ook een warme, lieve kant. Mensen trotseren al jaren lang sneeuw, ijs, wind, mist en regen om zich bij jou te warmen. Met eten, drank, muziek en vuur breng je de mensen bijeen en maak je van een van de donkerste dagen van het jaar een helder lichtpunt de barre winter. Het zegt genoeg wanneer zelfs een diender van Onze Lieve Heer bij jou uitkomt als hij op zoek is naar een Ster in de ether.

Maar ook jij bent niet meer zo jong als je ooit eens was. Je hebt het allemaal zien gebeuren: je zag Vader Abraham achter een rollator over Smurfen staan zingen, je zag Mark van Bommel verzuipen tussen voetbalpubers bij PSV, je Patricia Paay voor de 51ste keer in de Playboy staan. En je wist, het is beter om te stoppen op je hoogtepunt. Zoals Kurt Cobain schreef: It's better to burn out than to fade away. Of zoals dat naar het Twents vertaald zou worden: Een keer is't mooi west. En mooi dat was het, en zal het op oudjaarsdag nog één keer zijn. Je laat nu jongeren in je niet geringe voetsporen treden. Henk, het was ons een waar genoegen. Knal ons met volle kracht 2014 uit. Henk...

Muziek: AC/DC - Big Balls

Het heeft allemaal te maken met geluk. Of toeval, maar niet helemaal, op zekere momenten zijn er dingen die dan een grotere waarschijnlijkheid hebben om te gebeuren dan op andere momenten. Want het is natuurlijk niet zo dat ieder moment dat je voorbij een bepaald huis fietst, de vrouw des huizen even daarvoor haar gehaktballen in de pan heeft gelegd. Fiets je er langs tussen vijf en zes 's avonds, dan is de kans al stukken groter. Maar soms eten ze daar gewoon geen gehaktballen, soms staat de wind verkeerd, soms was haar moeder aan de telefoon, waardoor de ballen even op mevrouw moesten wachten. Maar soms, als je naar huis fietst na een paar uur niet gegeten te hebben, liggen die ballen in de pan te bruinen en staat de wind dusdanig dat de geur van het vlees, de uien, de kruiden en de boter zo voor je neus langs waaien. Je ademt een keer door je neus, en dan heb je honger en fiets je daarna net iets sneller huiswaarts.

Nu is dit een specifiek voorbeeld, uiterst specifiek. Maar de kreet "toeval bestaat niet" is bijzonder wankel. Er is natuurlijk genoeg te doen om zo min mogelijk aan het toeval over te laten. Je kunt bellen: "Eten jullie vandaag gehaktballen? Ja? Hoe laat? Ja? Dan kom ik langs! Nee, nee, je hoeft geen extra bord klaar te zetten, ik fiets alleen langs." Dan moet je nog het weerbericht in de gaten houden. Want je moet, zoals dat in technische termen heet, benedenwinds fietsen, en tenzij dit huis (en dat is niet het geval) op een rotonde staat, is dat niet altijd mogelijk. Je mag geen lekke band krijgen, dus controleren die band. Binnenband uit de buitenband wippen, die buitenband controleren op scherpe puntjes aan de binnenkant, die binnenband opgepompt rustig onder water houden, leeg laten lopen, binnenband in buitenband, buitenband op velg, oppompen, ventiel ook testen op lekkage. En dan de achterband. Ketting smeren en spannen. Licht, voor en achter, checken. En op die fiets dan normaal doen, links en rechts kijken, arm uitsteken bij het afslaan, bellen met die bel bij het inhalen. Telefoon uit en in je zak, afleidingen kun je niet gebruiken.

De jongen uit het dorp mocht afgelopen woensdagmiddag naar opa. Opa woont bij een bos, en is heel handig. Van een tak maakt hij met een zakmes en een stuk metseltouw een fantastische boog. Van dunnere takjes, die vooraf worden gekeurd op hun rechtheid, worden pijlen gemaakt. Ze waaien onbewerkt alle kanten op, maar opa weet raad. Hij verzwaart de punten met moertjes, die in het schuurtje in een bakje toch maar roestig lagen te worden. Hij maakt er geen echte punt aan, want dat is gevaarlijk voor zo'n jonge knul als de jongen uit het dorp. De rest van de middag wordt er geoefend, op een stapel oude, lege verfblikken. Eerst is het lastig, en geven de blikken geen kik. Maar met raad van opa ("je ene oog bij het uiteinde van de pijl, en dan over de pijl naar je doel kijken") gaat het steeds beter. Mama haalt de jongen op. "Goed oefenen thuis, jongen," zegt opa, terwijl oma hem nog snel de plastic tas met lege blikken aangeeft, "en niet schieten op vogels, daar heb ik dat ding niet voor gemaakt."

De jongen oefent, hard. Het kan alleen bij licht, en het wordt steeds eerder donker. Na schooltijd is er eigenlijk nog maar een uur om goed te kunnen mikken voor hij het al minder goed kan zien. Maar de stapel blikken heeft inmiddels als plaatsgemaakt voor een enkel blik op de klos hout in de achtertuin, en ook dit blik begint al aardig wat deuken te komen. De jongen schiet nu al vanaf de achterdeur, helemaal op het blik aan de achterkant van de tuin bij de heg, die vol met pijlen hangt. En nog schiet hij raak! Best vaak in ieder geval. Het is al bijna donker, mama heeft het eten ook bijna klaar. De jongen ruikt, spaghetti met rode saus. Lekker! Een zwerm vogels vliegt over. "Ze zijn met zo veel," denkt de jongen, "eentje kan ik er vast wel raken. En het doet vast geen pijn, de pijlen hebben niet eens een echte punt!" Gelijk heeft hij. Omhoog mikken is moeilijker, maar hij heeft op televisie gezien hoe het moet: op een knie gaan zitten. Als hij snel is, kan het nog, de vogels vliegen bijna recht boven de tuin. Een oog dicht, over de pijl kijken, die is in één lijn met de voorste vogel. Woesh.

De wind vangt de pijl, en buigt hem naar beneden af, ver voordat die in de buurt kan komen van de vogels, die onaangedaan verder vliegen. Terwijl de jongen teleurgesteld afdruipt richting moeder met spaghetti en rode saus, beginnen bij de achterburen net de ballen te sissen in het vet. Een goed voorbereide fietser fietst met uitmuntend onderhouden fiets de straat in. Zijn licht staat aan, zijn telefoon staat uit, hij heft zijn neus in de lucht om de beloofde gehaktballen lucht binnen te snuiven. Even is hij afgeleid, een machtige zwerm vogels vliegt over. Net als hij zijn blik geheel omhoog heeft gewend, gaat er wat mis bij zijn voorwiel, dat voelt hij nog net aan. Hij hoort een "Klang!", en voor hij het weet is zijn lichaam gescheiden van de fiets die nu plotsklaps in een minder onderhouden staat achterblijft. Een moment in vlucht, dan de harde straatstenen. Voortand neemt afscheid van gebit, spijkerbroek schuurt weg tussen knie en klinkers, huid blijft achter in groeven. Lucht van vlees, uien, kruiden en vet bereikt reukorgaan niet. Geen ballen, maar balen!

Als dat geen toeval is...

"I've got big balls
I've got big balls
They're such big balls
And they're dirty big balls
And he's got big balls
And she's got big balls
(But we've got the biggest balls of them all)"

PS. Ik weet ook niet wat er gebeurde, het moest iets worden over de het 's avonds naar huis fietsen en ruiken hoe er overal het eten klaar wordt gemaakt, en waardoor je dan nog meer zin krijgt om thuis te komen. Een genot dat je alleen mee kunt maken als je met de fiets of te voet bent (of met je cabrio). Maar maak daar maar eens een goed verhaal van!

En dan heb je een heel stuk over gehaktballen, pijl en boog, toeval en pech. En dan zoek je in de muziekbibliotheek maar naar ballen, omdat je op pech, geluk, luck, bad luck and coincidence niet wat vinden kon. En dan kom je deze klassieker tegen, van AC/DC, uit de tijd dat Bon Scott nog voldoende levend was om de platen van de band met zijn vuige stem en tekstuele vondsten te kunnen vullen.

"Some balls are held for charity
And some for fancy dress
But when they're held for pleasure
They're the balls that I like best"

Tot de volgende keer.

Muziek: Arctic Monkeys - A Certain Romance

Als het dorp ingaat van de kant waar ik meestal vandaan kom, zou je zo ieder ander dorp binnen kunnen gaan. Daarmee bedoel ik niet dat dit dorp, ons dorp, lijkt op elk ander dorp, hoewel er genoeg mensen zullen zijn die dit zullen beweren. Nee, het plaatsnaambord ontbreekt. Er wordt je slechts op het hart gedrukt dat 30 kilometer per uur de maximum snelheid is en dat je je vanaf nu tot dat je je nu in een bebouwde kom bevindt.

Het laatste plaatsnaambord verdween afgelopen winter. Dat was niet geheel toevallig in aanloop naar carnaval. Andere borden verdwenen met groepsvakanties naar campings en Zuid-Europa in het vooruitzicht of bij makeovers van de lokale keten. Andere verdachten dan onze eigen 'jongs' zijn er dan ook eigenlijk niet. Criminelen van verderop halen wellicht het lood van onze dakgoten en de zitmaaiers uit onze schuren, maar ze lijken daarbij niet de moeite te nemen om daarbij een bord met de plek van herkomst te stelen als souvenir.

Een vorige keer toen op dezelfde plek het plaatsnaambord verdween verving de gemeente dit met een bord met de naam van de gemeente, dat waarschijnlijk nog op voorraad was en wellicht ook minder in trek. Die 'vergissing' kwam in de krant en toen werd het alsnog vervangen voor het juiste bord, dat nu dus weer verdwenen is. Het bord eronder met de maximumsnelheid van 30 hing er eerst wat scheef bij maar is nu weer recht gehangen. Wat betekent dat of de voorraad borden met onze naam alweer op is of dat de gemeente niet langer de moeite neemt borden op te hangen die op den duur toch weer zullen verdwijnen. Bovendien denk ik niet dat de borden het dorp echt verlaten hebben. Je moet nu alleen wat beter zoeken.


"But over there there's friends of mine
What can I say? I've known them for a long long time
And they might overstep the line
But you just cannot get angry in the same way
No, not in the same way
So not in the same way
Oh no. Oh no, no!"


PS. Het is een hele poos geleden. En Arctic Monkeys is een goede band.

Muziek: The Zombies - Time of the Season

"Ie bunt d'r een van Brinkhoes, dat kan'k zo wa zeen." Kinderpostzegels, kermisloten, foekepotterij, donateurskaarten... Er zijn tal van gelegenheden waarop een school of een vereniging je de buurt instuurt, en wanneer ik dat moest doen, kwam ik aan deuren waar ik nog nooit geweest was. Maar ze kenden me wel, de boeren, de huisvrouwen, de gepensioneerden die je op een woensdagmiddag kon aantreffen achter al die deuren. Ze kenden me niet echt, maar wel de snoet de onmiskenbaar veel leek op dat van mijn vader toen hij op dezelfde leeftijd was. En misschien op dat van zijn vader, al kan ik daar minder stellig over zijn.

Maar de lokale studie van stambomen en genetica gaat verder. Bij elke naam, of platte naam (boerderijnaam) hoort een stel kenmerken op basis van wat je ouders, grootouders, ooms en tantes, oudooms en oudtantes hebben uitgespookt. Krenterig, rijk, trots, onbenullig, vals, slim, sterke kerels, simpele zielen, grote boeren, kleine boeren, prutjeboeren... al in de wieg zijn je eigenschappen en kenmerken toegedicht aan de hand van de namen op je geboortekaartje. Stamboomkennis is bij deze vorm van genetica wel van essentieel belang: wie getrouwd is met wie, wie de moeder was, of iemand uit een eerste of tweede nest (huwelijk) komt... of, zoals je dan vaak hoort "en doar weer een breur van."

Zo komt het dat, wanneer ze jou niet kennen, ze je niet vragen wié je bent, maar: "Woar bu'j van?" Hoe heet je vader, je moeder dan, en dan uit welke tak van de familie, welke boerderij... En dit allemaal om te bepalen wat voor persoon je bent. Want of je nu geworden bent wie je bent door je bloed of door je opvoeding (nature vs. nurture), doet, of deed, er tenminste niet zoveel toe, aangezien de leveranciers van de genen in nagenoeg alle gevallen dezelfde mensen die de opvoeding of het gebrek daaraan verzorgen (dorpelijke sociale controle en katholicisme houden het aantal echtscheidingen en buitenechtelijke kinderen laag, voor zover dat laatste nagegaan kan worden). Een gesimplificeerde versie van deze manier van denken is om ieder dorp een set van kenmerken mee te geven. Het ene dorp wil altijd knokken, het andere voelt zich beter dan de rest, nog een ander dorp lomp, stug en onbenullig en in dat ene dorp... daar hebben ze alleen maar mooie dochters. Dat zal dan wel aan het water liggen.

"What's your name?
(what's your name?)
Who's your daddy?
(who's your daddy?)
(He rich...)
Is he rich like me?
Has he taken
(has he taken)
any time
(any time)
(to show)
to show you what you need to live?"



PS. Deze sixties hit onderging enkele jaren geleden onder de lokale jongerengroep een hernieuwde stijging in populariteit. Hoewel het een heerlijk riedeltje is over de periode in het jaar wanneer de hormonen in grote getallen door de bloedbaan van menigeen gieren, dankte het zijn comeback enkel aan het zinnetje "Who's your daddy?". Het was een bonus dat het koortje die zin nog eens fijn nazong, wat het een heerlijke meezinger maakte. Minpunt was dat je voor dat ene moment steeds het hele liedje van drie en een halve minuut moest afluisteren. "Who's your daddy?" komt als uitdrukking regelmatig terug in straattaal om een zekere dominantie aan te geven, waardoor het in een zekere soort films ook regelmatig terugkomt.

Een top vijf pakkende one-liners in songteksten (geenszins volledig, perfect of bindend. Inzendingen met eigen top 5's zijn altijd, hoezeer tegen de verwachtingen in dan ook, welkom.):
1. "Hey you, good-looking female, c'm here.." (Thin Lizzy - The Boys Are Back in Town)
2. "The roof, the roof, the roof is on fire. We don't need no water, let the modderfokker burn. Burn, modderfokker, burn!" (Bloodhound Gang- Fire Water Burn)
3. "It kicks like a sleep twich" (Editors - Papillon)
4. "Where do we go now?" (Guns 'n' Roses - Sweet Child o' Mine)
5. "Hey, ho, let's go!" (The Ramones - Blitzkrieg Bop)

Muziek: Love - Always See Your Face

Iedereen kent die gezichten. Zonder te weten hoe ze heten en wie ze verder precies zijn komen ze je bekend voor. De fietser die je regelmatig tegenkomt, en waarmee je naar verloop van tijd een verstandsverhouding hebt opgebouwd waarin je elkaar beleefd toeknikt. Jongen in de bus met zeer grote koptelefoon die altijd volledig in beslag genomen lijkt door wat er in zijn oren wordt geblazen, Meisje in de bus met immer een dik leesboek onder haar arm. De liefhebber die ook altijd naar richting het podium sluipt zodra de band begint. De voorkruiper in de winkel met altijd buitenproportioneel veel repen pure chocolade tussen zijn boodschappen. Meisje met Nirvana-sweater die het kluisje onder dat van jou had op school. De vrolijke zuiplap, die vaak op hetzelfde moment een blad bier haalt bij de zomerfeesten. "Goei'ndag! Zo, jij was er ook weer? Wat een dorst, wat een dorst. Goed te pas?" En weg is ie weer.

Zo maak je onbewust, en zonder verder enige invloed op elkaar uit te oefenen, deel uit van elkaars routine. Het kan jaren zo doorgaan totdat een van de twee de routine aanpast. Klaar met school, ander werk, verhuisd, te oud om tentfeesten af te lopen. En het valt je niet eens op. Andere gezichten nemen de plaats in. Ook die knikken je toe, kruipen voor, of groeten je als de lang verloren vriend die je nooit bent geweest.

Andersom zijn er mensen die je haast zou moeten kennen. Jarenlang heb je dezelfde wegen begaan. Dezelfde scholen, feesten, fietspaden, rotondes, kroegen of bandjes. Maar totdat je tot die ontdekking komt zijn ze je nooit opgevallen. In sommige films mogen ze hier graag op inspelen, dan zijn er twee verhalenlijnen met twee personages die elkaars weg steeds net niet kruisen. Je ziet persoon 2 in de achtergrond van persoon 1 wandelen, persoon 1 de winkel binnenkomen die persoon 2 net heeft verlaten. In het slot van de film komt de ontmoeting, en leven ze lang en gelukkig (of ze gaan elkaar te lijf in een strijd om leven en dood, het ligt eraan welk genre film je kijkt). Nu zal het in realiteit vaak niet zo'n vaart lopen. Maar apart is het wel.

Nu kan het voorkomen dat je na zo'n verlate ontmoeting denkt: "Goddank heb ik jou niet eerder ontmoet. Liever had ik je nog wat langer ontlopen." Misschien ook niet, en heb je er een vriend erbij. Of de liefde van je leven, zoals dat in de films (van het happy ending-genre) dan gaat. En misschien, is die vriend of liefde een van de gezichten die al tientallen of honderden malen door je blikveld liep. Maar ja, welke?

"And I know, I know
and I say oh, I say
that no matter where I go, no
I will always see your face"



PS. Over die films gesproken, dat zijn vaak romkoms, uiteraard. Er zijn die misdaadfilms en thrillers waar de moordenaar, bandiet of het meesterbrein al die tijd aan de hoofdpersoon voorbij ging zonder te weten dat hij het was. (Het is de butler!)

Een serie die ik een tijdlang volgde is min of meer gebaseerd op dit gegeven. How I met Your Mother, waarin de hoofdpersoon in het jaar 2030 aan zijn kinderen vertelt hoe hij hun moeder heeft ontmoet, in de jaren '00 en '10. De moeder is in de serie alleen te herkennen aan de gele paraplu.

Het liedje, het titelliedje. Een heel fijn liedje. Al gaat het vermoed ik eerder over een verloren liefde waarvan de zanger het gezicht altijd nog maar voor zich ziet. Het stond, zoals je ziet aan het clipje, op de soundtrack van de film "High Fidelity" met John Cusack en Jack Black. Verfilming van een boek van Nick Hornby. Over een muziekverslaafde platenzaakhouder die na het crashen van laatste relatie zijn top 5 van verloren liefdes afgaat om te zien waar het toch steeds aan mankeert. Ondertussen steelt Jack Black (in de film dan) de show als gruwelijk irritante platenverkoper, overal top 5's van makend.

Top 5 liedjes tegengekomen in films:
1, Nancy Sinatra - Bang Bang (Kill Bill)
2. I Am A Man Of Constant Sorrow (O Brother Where Art Thou?)
3. Dick Dale - Misirlou (Pulp Fiction)
4. The Subways - Rock & Roll Queen (Rocknrolla)
5. Blues Brothers - Peter Gunn Theme (Blues Brothers)

Muziek: Voicst - Shut Up and Dance

Niet zomaar handjes. Nee. Fokking handjes wil de beste man zien, allemaal, als we vanavond helemaal naar de klote willen gaan. Met hem, zo schappelijk is hij dan ook wel weer. Maar ik heb dan allang besloten dat ik deze avond niet kapot zal gaan, en al helemaal niet met hem. Hij, de man met pet, op het podium. Hij zingt niet, hij rapt niet. Hij doet me nog het meest denken aan de 'proppers' in die vakantie op Kreta, je aan je mouw de kroeg insleurend om je daar mierzoete shotjes door de strot te duwen. Opdringerig en niet te negeren. Hij moet het publiek opjutten, hun aandacht afleiden van het gesprek en de drank, en ze laten opgaan in de muziek. Hij instrueert ons: handjes, fokking handjes omhoog! Springen, allemaal, losgaan! Energie! Energie! En nu allemaal die middelvinger! O, ja, zeker wel, want: haat is liefde, liefde is haat vanavond. Zelfs filosofische hoogten worden bereikt vanavond.

De tent gaat los... er zijn er die de man (wat is zijn beroep, MC? Presentator? Entertainer?) uit de hand vreten, als de Haflinger die bij ons in de stal staat, desnoods met de hele hand erbij. Maar ik, en enkele van mijn kompanen staat er wat verloren tussen. En het is niet de muziek, niet helemaal. Het feest, in m'n geheugen heette het vroeger gewoon 'de eerste zaterdag van kermis Hengevelde', gaat nu door het leven als "AmbiDance". Dance-muziek die stuitert, ragt en beukt. De rockmuziek die ik zelf het liefst op een feest zou zien doet hetzelfde. Op dat dansen na dan. Het grootste deel van de tent danst dan wel niet, een groot deel ziet er wel uit alsof ze genieten van de muziek, en ook nog in dansen zouden kunnen uitbarsten, mocht het daartoe nog komen. Ik denk niet dat ik die indruk wek.

Het is als de man die achter je staat bij een voetbalwedstrijd, kort langs je oor de grensrechter duidelijk maakt dat hij z'n vlag beter rectaal kan gebruiken. Of die beller in de bios. Los van de kwaliteit van de film, wedstrijd of muziek, de avond is bij voorbaat verloren. Ik vraag me af waarom de DJ de man geen versterker in de nek wil gooien, maar blijkbaar voort de man zijn functie naar behoren uit, hij is er immers voor ingehuurd. Ik heb allang gezien dat de beste man mij niet meer over gaat halen, maar misschien dat hij de rest wel kan overtuigen. Terwijl ik naar m'n fiets loop, vergaan alle geluiden langzaam naarmate de afstand groter wordt. Als ik Hengevelde uit fiets, zijn alleen de bassen nog over, en het duo schijnwerpers dat de hemel boven het dorp beschijnt.

"With your shallow words you're missing all that's happening"

Geen fatsoenlijke youtube-clip. Klikt hier voor Spotify

PS. Vandaag geen PS.