Het zijn de laatste dagen van december, en dus trakteert Radio 2 ons op de jaarlijkse top 2000, de beste tweeduizend nummers, ooit. Althans, Jan en alleman hebben mogen stemmen, en daaruit is een lijst voortgekomen. Tienduizenden mensen stemmen, en dus is de lijst een aardige representatie van welke muziek mensen bezighoudt.
Over de doden niets dan lof, dus hebben achtereenvolgend André Hazes, Michael Jackson en Ramses Shaffy een prominente plaats gekregen in de lijst van het jaar van hun dood. Wat dit jaar opvalt is de aanwezigheid van ongeveer 200 platen die er vorig jaar niet instonden, in de beste 2000. Ongeveer 200 voorheen onvergetelijk bevonden platen moesten dus plaatsmaken. Bij de tweehonderd nieuwe platen zitten veel sky-radio-hits: Katie Melua, Bløf, Killers, Jason Mraz, en andere artiesten die de afgelopen jaren platen hebben gemaakt die op elk station te horen waren.
Nu is algemene bekendheid van een plaat een vereiste voor een top 2000 plaat. En gezien het brede publiek van de top 2000 is deze keuze dus te verantwoorden. Zowel luisteraars van 3fm, skyradio, veronica en slam! fm hebben veel van deze platen voorbij horen komen. Op hun werk, tijdens het maken van huiswerk en het koken en strijken. Maar Marco Borsato en Ali B klinken nu uit de boxen! Wat zou je doen? Straks komen er weer tijdloze hits, dus we zetten de radio even zachter.
Ik denk dat er ook in deze tijd muziek wordt gemaakt die tientallen jaren later nog geluisterd wordt, en dan nog lijsten haalt. Maar de keuze tot nu toe, ik schaam me er een beetje voor. Muziek is voor vermaak, en wordt vooral beluisterd tijdens het doen van iets anders, wat vaak de hoofdzaak is. Je danst niet omdat de muziek die je luistert je dat opdraagt, je draait muziek waar je op kunt dansen. Muziek die niet stoort bij het werken, en je lekker geneuried als je in de auto zit.
Maar muziek is meer. Die je bij een optreden of een groot feest van de grond tilt, op doet stijgen, en je de longen uit het lijf doet schreeuwen. Of juist je de ogen doet dichtdoen om alleen te kunnen horen, al die geluiden, de tekst. Muziek die je opzet als je het moeilijk hebt. Muziek die je doet denken aan die ene tijd, persoon of plek. Dit is muziek die aan de top moet komen. Je moet voelen wanneer je het hoort. Het moet het beste zijn wat ooit je trommelvliezen geraakt heeft.
"This is not The Greatest Song in the World, No
This is just a tribute.
Couldn't remember The Greatest Song in the World, No.
No!
This is a tribute, oh,
To The Greatest Song in the World,
All right!
It was The Greatest Song in the World,
All right!
And it was the best mother fuckin' song,
The Greatest Song in the world!"
Als je geen geduld hebt voor de onzin van Jack Black en z'n kale maat: HIER
Oké, nog steeds een berg onzin. Maar als ik mijn ogen dichtdoe zie ik toch iets van vroeger. En met ogen open Jack Black, en die is geweldig in de films High Fidelity School of Rock (en Nacho Libre, en voor de vrouwen: The Holiday)
woensdag 30 december 2009
maandag 28 december 2009
Muziek: Jovink and the Voederbietels - Rotcafé
Het gebeurt steeds minder. Maar vanavond zaten we er weer, een stel kameraden aan het bier en zonder het benul hoe laat het was of zou worden. En het ging over datgene wat we gemeen hebben: vroeger, die paar jaar dat onze keet zijn hoogtijdagen vierde.
We zijn nu begin twintig, maar we blikken vooral terug. Wie plant er nu een vakantie samen als het nooit meer wordt zoals toen? Eigenlijk was er toen niet echt iets, alleen school, een hok met bier, brommers en bijbaantjes. Dat hok met bier, daar draaide ons leven om. Het hok was in ons geval een deel van een oude varkensstal, waar wij zelf ons eigen café hadden ingericht. Tweedehands bankstellen en tafels in de hoek, een zelf getimmerde bar met een muziekinstallatie. En een melkbus voor "vrije gift", waar wij en andere gasten onze bijdrage voor het bier en andere gemaakte onkosten leverden. Ons leven speelde zich daar af, net zoals in de kelder van "that 70s show" of het koffiehuis van "Friends".
Onze hoogtijdagen speelden zich af vanaf het begin van het derde jaar middelbare school en onze vakantie op de jeugdcamping in Ommen twee jaar later. Ik snap daarom de hangjeugd niet. Wie wil er nou dametjes lastig vallen bij de plaatselijke supermarkt als je met welwillende ouders en een beetje creativiteit een eigen stamkroeg kunt hebben? Maar blijkbaar waren we uniek, want soms was het hok te klein. Leeftijdsgenoten fietsten soms 10 km heen én terug om bij ons bier te staan drinken uit een derdehands koelkast.
Maar zoals altijd bij een succesvolle formatie kwam er onenigheid en viel de boel uit elkaar. Verkering, ruzie, geld, werk, school, de gebruikelijke redenen. Net rock 'n' roll. We werden ouder, dat is het, denk ik. De keet werd leeg achter gelaten en verruilt voor het café. Wat er nog is, zijn de verhalen. Bij gelegenheden als vanavond worden ze weer aangehaald. Alle haat en nijd is even vergeten, en we willen terug, naar toen. Naar onbezonnenheid, bier, rockmuziek en de domme dingen die daaruit voortkwamen.
Ze willen de keten uitbannen. Keten zouden jeugdig alcoholisme promoten en de horeca benadelen. En in films, series en boeken zie je en lees je over jongeren die weg willen uit een gat waar niets te doen is. Persoonlijk denk ik dat het allemaal best meevalt. Er is hier voetbal, muziek, bier en mensen die daar iets van maken willen. Ik snap niets van het medelijden dat sommige stedelingen hebben met mensen van het platteland. Niets te doen? Eigen schuld. Als je niet hebt geleerd dat jij zelf ook voor entertainment kunt zorgen, dan bezorg je jezelf een boel ellende, verloren tijd en onkosten. That's your loss.
"mienn lijdensweg, begon als donders vroeg,
zelfs mien kleuterschool, dat was een klotenkroeg!"
We zijn nu begin twintig, maar we blikken vooral terug. Wie plant er nu een vakantie samen als het nooit meer wordt zoals toen? Eigenlijk was er toen niet echt iets, alleen school, een hok met bier, brommers en bijbaantjes. Dat hok met bier, daar draaide ons leven om. Het hok was in ons geval een deel van een oude varkensstal, waar wij zelf ons eigen café hadden ingericht. Tweedehands bankstellen en tafels in de hoek, een zelf getimmerde bar met een muziekinstallatie. En een melkbus voor "vrije gift", waar wij en andere gasten onze bijdrage voor het bier en andere gemaakte onkosten leverden. Ons leven speelde zich daar af, net zoals in de kelder van "that 70s show" of het koffiehuis van "Friends".
Onze hoogtijdagen speelden zich af vanaf het begin van het derde jaar middelbare school en onze vakantie op de jeugdcamping in Ommen twee jaar later. Ik snap daarom de hangjeugd niet. Wie wil er nou dametjes lastig vallen bij de plaatselijke supermarkt als je met welwillende ouders en een beetje creativiteit een eigen stamkroeg kunt hebben? Maar blijkbaar waren we uniek, want soms was het hok te klein. Leeftijdsgenoten fietsten soms 10 km heen én terug om bij ons bier te staan drinken uit een derdehands koelkast.
Maar zoals altijd bij een succesvolle formatie kwam er onenigheid en viel de boel uit elkaar. Verkering, ruzie, geld, werk, school, de gebruikelijke redenen. Net rock 'n' roll. We werden ouder, dat is het, denk ik. De keet werd leeg achter gelaten en verruilt voor het café. Wat er nog is, zijn de verhalen. Bij gelegenheden als vanavond worden ze weer aangehaald. Alle haat en nijd is even vergeten, en we willen terug, naar toen. Naar onbezonnenheid, bier, rockmuziek en de domme dingen die daaruit voortkwamen.
Ze willen de keten uitbannen. Keten zouden jeugdig alcoholisme promoten en de horeca benadelen. En in films, series en boeken zie je en lees je over jongeren die weg willen uit een gat waar niets te doen is. Persoonlijk denk ik dat het allemaal best meevalt. Er is hier voetbal, muziek, bier en mensen die daar iets van maken willen. Ik snap niets van het medelijden dat sommige stedelingen hebben met mensen van het platteland. Niets te doen? Eigen schuld. Als je niet hebt geleerd dat jij zelf ook voor entertainment kunt zorgen, dan bezorg je jezelf een boel ellende, verloren tijd en onkosten. That's your loss.
"mienn lijdensweg, begon als donders vroeg,
zelfs mien kleuterschool, dat was een klotenkroeg!"
zondag 20 december 2009
Koud
Het is koud, en los van de ellende met het verkeer en de leidingen bij ons in de schuur, maakt het bij de mensen juist warme gevoelens los. In de trein zie ik het: vooral dames hebben een mooie warme sjaal uitgezocht, en nestelen zich er in. Er worden weer stampotten en jachtschotels gegeten, en schaatsen wordt weer iets van iedereen, en niet meer alleen van Sven Kramer. En koud is niet verkeerd. Als het droog is en niet waait mag het van mij liever koud dan heel warm zijn. Te warm is het al snel.
En nu schijnt de zon fel, zonder te branden op de huid. Ik vind de zon het mooist als hij opkomt of ondergaat bij helder weer. Juist dan, eerder dan wanneer hij aan de hemel staat, kun je zien dat de zon warmte betekent. Rode en oranje kleuren vechten om voorrang, en zolang er niet iets in de weg staat is het er voor iedereen, overal. Het is een van de mooiste dingen, denk ik.
"De zon is een bal met lava." Dat zei Hans Teeuwen, en lava lacht niet. Maar iedereen geeft zon een plaats, en altijd als een soort van god. De zon is slechts een ster, zeggen sommigen, een van een heel stelsel, of een van een cluster, die weer behoort tot een supercluster. Ik weet het niet meer, ze hebben het wel vertelt bij algemene natuurwetenschappen. Maar het is onze ster, de enige die we krijgen. Straks, als wij, mensen, er al lang niet meer zijn, zal het de aarde opslokken, verbranden, doen exploderen, zoiets. Om het even filosofisch te zeggen: de zon neemt dan alles terug wat het ooit gegeven heeft.
Er zijn veel liedjes geschreven over de zon. En ik kan slecht kiezen. Maar ik heb de muziektitels afgezworen, dus ik laat gewoon een lijstje achter. En kijk nog eens, als de zon ondergaat, je hoeft er niet meer voor op te blijven.
Arctic Monkeys - When The Sun Goes Down
Skik - Dankjewel voor de zon
Beatles - Here Comes The Sun
Rammstein - Sonne
Soundgarden - Black Hole Sun
Big Star - Watch The Sunrise (Geen YouTubefilmpje te vinden, excuus. Wel goede band trouwens, pak dat op!)
Kooks - See The Sun
En nu schijnt de zon fel, zonder te branden op de huid. Ik vind de zon het mooist als hij opkomt of ondergaat bij helder weer. Juist dan, eerder dan wanneer hij aan de hemel staat, kun je zien dat de zon warmte betekent. Rode en oranje kleuren vechten om voorrang, en zolang er niet iets in de weg staat is het er voor iedereen, overal. Het is een van de mooiste dingen, denk ik.
"De zon is een bal met lava." Dat zei Hans Teeuwen, en lava lacht niet. Maar iedereen geeft zon een plaats, en altijd als een soort van god. De zon is slechts een ster, zeggen sommigen, een van een heel stelsel, of een van een cluster, die weer behoort tot een supercluster. Ik weet het niet meer, ze hebben het wel vertelt bij algemene natuurwetenschappen. Maar het is onze ster, de enige die we krijgen. Straks, als wij, mensen, er al lang niet meer zijn, zal het de aarde opslokken, verbranden, doen exploderen, zoiets. Om het even filosofisch te zeggen: de zon neemt dan alles terug wat het ooit gegeven heeft.
Er zijn veel liedjes geschreven over de zon. En ik kan slecht kiezen. Maar ik heb de muziektitels afgezworen, dus ik laat gewoon een lijstje achter. En kijk nog eens, als de zon ondergaat, je hoeft er niet meer voor op te blijven.
Arctic Monkeys - When The Sun Goes Down
Skik - Dankjewel voor de zon
Beatles - Here Comes The Sun
Rammstein - Sonne
Soundgarden - Black Hole Sun
Big Star - Watch The Sunrise (Geen YouTubefilmpje te vinden, excuus. Wel goede band trouwens, pak dat op!)
Kooks - See The Sun
zaterdag 19 december 2009
Echt
De trein die ik had moeten halen om van Zwolle naar Zutphen te komen had ik gemist, dus ik nam die van een half uur later. Zwolle-Wijhe-Olst-Deventer-Zutphen. Dat is het traject.
Bij Wijhe staat een bos, dat duidelijk aangeplant is. De onderlinge afstand tussen de bomen is gelijk, de bomen zijn even hoog en de boomsoort is ook overeenkomstig. De bosbouwkundigde Arische natte droom verwerkelijkt: alles even gelijk en gecontroleerd en waarschijnlijk inheems. Hoewel ik over dat laatste niet kan oordelen aangezien mijn kennis op dat gebied geheel berust op datgene ik in het café hoor.
Ik zat daar in de trein negatief te denken over het aangeplante stuk bos toen ik mezelf hierop betrapte. Ik houd er niet van. Waarschijnlijk zijn deze bomen, mits ze met rust gelaten worden, het ideale raster voor een echt bos met spontaan groeiende planten van allerlei maten, soorten en herkomsten. Ik was even een cynicus, zag je dat?
Ik heb een hekel aan mensen die dat doen. Alles beoordelen, en afbreken en plukken voordat het wortel heeft kunnen schieten. Er zijn mensen die het zien groeien en vorm krijgen. Maar de meeste stemmen tellen, en de meesten hebben niet dat inzicht, maar lezen de krant. Of nee, ze kijken televisie. En dan stemmen ze. Of nee, ze vullen een enquetteformulier van Maurice de Hond in. Dan worden politici wakker. Einde aangeplant bos. Over een paar jaar staan er auto's op een parkeerplaats. Allemaal even ver van elkaar, even groot en van dezelfde fabrikanten. De cirkel is rond.
Bij Wijhe staat een bos, dat duidelijk aangeplant is. De onderlinge afstand tussen de bomen is gelijk, de bomen zijn even hoog en de boomsoort is ook overeenkomstig. De bosbouwkundigde Arische natte droom verwerkelijkt: alles even gelijk en gecontroleerd en waarschijnlijk inheems. Hoewel ik over dat laatste niet kan oordelen aangezien mijn kennis op dat gebied geheel berust op datgene ik in het café hoor.
Ik zat daar in de trein negatief te denken over het aangeplante stuk bos toen ik mezelf hierop betrapte. Ik houd er niet van. Waarschijnlijk zijn deze bomen, mits ze met rust gelaten worden, het ideale raster voor een echt bos met spontaan groeiende planten van allerlei maten, soorten en herkomsten. Ik was even een cynicus, zag je dat?
Ik heb een hekel aan mensen die dat doen. Alles beoordelen, en afbreken en plukken voordat het wortel heeft kunnen schieten. Er zijn mensen die het zien groeien en vorm krijgen. Maar de meeste stemmen tellen, en de meesten hebben niet dat inzicht, maar lezen de krant. Of nee, ze kijken televisie. En dan stemmen ze. Of nee, ze vullen een enquetteformulier van Maurice de Hond in. Dan worden politici wakker. Einde aangeplant bos. Over een paar jaar staan er auto's op een parkeerplaats. Allemaal even ver van elkaar, even groot en van dezelfde fabrikanten. De cirkel is rond.
donderdag 17 december 2009
Muziek: Grizzly Bear - Two Weeks
Internet heeft veel veranderd in de muziekindustrie. Waar grote muziekbladen bands konden maken of breken, nu zijn er op internet waarschijnlijk honderden muziekforums en blogs die bepalen welke muziek "hot" is, en welke "not". In Nederlands zijn er fileunder.nl, kindamuzik.net, musicfrom.nl en podiuminfo.nl, en internationaal bepalen allmusic.com en pitchfork.com de muziektrends. Natuurlijk hebben bestaande muziekbladen en omroepen hun weg op het internet gevonden, maar die nieuwe sites zijn vaak onafhankelijker en dus kritischer. Kritisch en vernieuwend zijn is hun handelsmerk.
Pitchfork steekt daarbij boven de rest uit. Zij hoeven niet voor het grote publiek hun aandacht te richten op U2 of Coldplay. Ze zijn zo lekker vrij, en tonen dat door juist onbekende bands naar de voorgrond te brengen. Hun top 100 van afgelopen jaar herbergt veel platen waarvan jij en ik nog nooit gehoord hebben. Vooral weinig Grote Namen en Hippe Nieuwkomers. U2's laatste wordt afgebrand met een 4.2, White Lies (toch voor velen een hippe nieuwkomer) komt niet verder dan een 4.0. Bands die afwijken scoren beter: Radiohead's laatste: 9.3. Wat verder hoog scoort: Animal Collective, Real Estate, Girls, Phoenix, Fuck Buttons en Grizzly Bear. Raak niet in paniek, je loopt niet hopeloos achter. Het is een beweging, ze zijn de nieuwe golf muziekcritici die hun rol spelen en van muziek houden tot een kunst verheven. Het hoort er bij, bij die onafhankelijke vrije internetmuziekjournalistiek.
Daarom is de NRC Rocks zo fijn. Eric Corton zeikt geen platen af, hij zoekt eens per week iets uit dat hij leuk vindt, prijst het de hemel in en laat je dan met rust. Bekend, onbekend, hij heeft er lak aan. In tien minuten tijd weet je wat je moet weten over de band van de week, krijg je iets te horen om te kijken of je het wat vind en dat is het. Soms ken je het al, soms vind je het niks, maar soms vind je het te gek. En daar draait het om. Je wil niet lezen welke muziek slecht is en niet beluisterd dient te worden. Je wil muziek ontdekken die je aanstaat.
Wat mij aanstaat is Grizzly Bear, inderdaad opgepikt via die kritische internetsites. Maar alleen niet meer obscuur meer, 3FM en tv-series hebben het al laten horen. Two Weeks is een superfijne plaat. Geniet!
Pitchfork steekt daarbij boven de rest uit. Zij hoeven niet voor het grote publiek hun aandacht te richten op U2 of Coldplay. Ze zijn zo lekker vrij, en tonen dat door juist onbekende bands naar de voorgrond te brengen. Hun top 100 van afgelopen jaar herbergt veel platen waarvan jij en ik nog nooit gehoord hebben. Vooral weinig Grote Namen en Hippe Nieuwkomers. U2's laatste wordt afgebrand met een 4.2, White Lies (toch voor velen een hippe nieuwkomer) komt niet verder dan een 4.0. Bands die afwijken scoren beter: Radiohead's laatste: 9.3. Wat verder hoog scoort: Animal Collective, Real Estate, Girls, Phoenix, Fuck Buttons en Grizzly Bear. Raak niet in paniek, je loopt niet hopeloos achter. Het is een beweging, ze zijn de nieuwe golf muziekcritici die hun rol spelen en van muziek houden tot een kunst verheven. Het hoort er bij, bij die onafhankelijke vrije internetmuziekjournalistiek.
Daarom is de NRC Rocks zo fijn. Eric Corton zeikt geen platen af, hij zoekt eens per week iets uit dat hij leuk vindt, prijst het de hemel in en laat je dan met rust. Bekend, onbekend, hij heeft er lak aan. In tien minuten tijd weet je wat je moet weten over de band van de week, krijg je iets te horen om te kijken of je het wat vind en dat is het. Soms ken je het al, soms vind je het niks, maar soms vind je het te gek. En daar draait het om. Je wil niet lezen welke muziek slecht is en niet beluisterd dient te worden. Je wil muziek ontdekken die je aanstaat.
Wat mij aanstaat is Grizzly Bear, inderdaad opgepikt via die kritische internetsites. Maar alleen niet meer obscuur meer, 3FM en tv-series hebben het al laten horen. Two Weeks is een superfijne plaat. Geniet!
woensdag 16 december 2009
"Doare leu dee gelukkig bint, hebt geen wiesheed nöadig."
De Twentse spreukenkalender hangt hier in Groningen aan de muur. Iedere twee dagen een spreuk voorop een stuk tekst achterop, alles wat maar met Twents te maken heeft. De spreuken zijn vaak open deuren, de tekst achterop vooral oud en dan pas interessant. Verder wordt af en toe tussendoor aangegeven dat er ook voor ieder ander dialect een kalender beschikbaar is, van Limburgs tot Gronings.
De kalender hing aanvankelijk bij m'n ouders, maar daar bleven de blaadjes steeds vaker onafgescheurd. "Ik wil 'm wel!" heb ik veel te snel gezegd. Hoe moest ik weten dat het niet zo geweldig was. Ik zag dat ding in het weekend hangen, en het raakte mijn afkomst-trots. Je weet wel, "alles wat Twents is, is goed", zoiets. Zoals jongeren in Amerika wiens overgrootvader half-Iers was, en nu een broek dragen maar achterop "Kiss my ass, it's Irish". Mijn kont is iets Twentser dan dat, en ik vraag je niet om er je lippen tegenaan te drukken. Maar ik nam de kalender mee omdat ik dacht dat ik iets echt Twents mee naar Groningen nam.
Het viel tegen. Na een maand stopte ik met scheuren. Ik was niet meer nieuwsgierig naar de achterkant van het huidige, of de voorkant van het volgende blaadje. Het blaadje van 17 september hing tot vanavond nog steeds aan de kalender. Ik besloot er een einde aan te maken, en scheurde één voor één de blaadjes tot aan nu eraf. Twee stapeltjes: "de moeite waard" en "laat maar". Voor me liggen de twaalf blaadjes die op het eerste terecht kwamen. Het tweede stapeltje, veel dikker, ligt bij het oud papier.
Vandaag zat in de bus de BNN-scheurkalender voor 2010. Maar hij komt niet in de kamer te hangen. Hij krijgt een kans op de wc. Als het niet deugt, gaat het in ieder geval waar het hoort te gaan: door de plee.
De kalender hing aanvankelijk bij m'n ouders, maar daar bleven de blaadjes steeds vaker onafgescheurd. "Ik wil 'm wel!" heb ik veel te snel gezegd. Hoe moest ik weten dat het niet zo geweldig was. Ik zag dat ding in het weekend hangen, en het raakte mijn afkomst-trots. Je weet wel, "alles wat Twents is, is goed", zoiets. Zoals jongeren in Amerika wiens overgrootvader half-Iers was, en nu een broek dragen maar achterop "Kiss my ass, it's Irish". Mijn kont is iets Twentser dan dat, en ik vraag je niet om er je lippen tegenaan te drukken. Maar ik nam de kalender mee omdat ik dacht dat ik iets echt Twents mee naar Groningen nam.
Het viel tegen. Na een maand stopte ik met scheuren. Ik was niet meer nieuwsgierig naar de achterkant van het huidige, of de voorkant van het volgende blaadje. Het blaadje van 17 september hing tot vanavond nog steeds aan de kalender. Ik besloot er een einde aan te maken, en scheurde één voor één de blaadjes tot aan nu eraf. Twee stapeltjes: "de moeite waard" en "laat maar". Voor me liggen de twaalf blaadjes die op het eerste terecht kwamen. Het tweede stapeltje, veel dikker, ligt bij het oud papier.
Vandaag zat in de bus de BNN-scheurkalender voor 2010. Maar hij komt niet in de kamer te hangen. Hij krijgt een kans op de wc. Als het niet deugt, gaat het in ieder geval waar het hoort te gaan: door de plee.
donderdag 10 december 2009
Muziek: Boh Foi Toch - Vrouw Begeerdink
Boh Foi Toch is een Achterhoekse band die vooral cajun en zydeco speelt. Deze muziek komt uit voort uit Louisiana, en werd oorspronkelijke gespeeld door de zwarte Franstalige bevolking. Maar Boh Foi Toch trekt vooral liefhebbers van de plattelandscultuur uit Oost-Nederland. Zanger Hans Keuper is een echte verhalenverteller, die met scherpe teksten de wereld om zich heen beschrijft. Dit is ook het geval met Vrouw Begeerdink, van het eerste album Zeet de Jongs.
De ik-persoon in Vrouw Begeerdink (een woordspeling op begeren) is man uit het dorp waar hij en mevrouw Begeerdink wonen. Hij komt zich bij haar beklagen, omdat zij de mannelijke bevolking van het dorp het hoofd op hol brengt met haar gewaagde kleding. Hij klinkt afkeurend als hij spreekt over haar te korte rokjes en te volle bloesjes. De mannen in het dorp kunnen het staren niet laten, en werken zich daarmee in de nesten (vliegen in de doornheg, vallen van de fiets). Zelfs gerespecteerde mensen als de pastoor en de notaris lijken niet koud voor haar (ze krijgen de jacht weer in het bloed). Het dorp is niet meer wat het was, de vrouwen zijn kwaad en de mannen van slag. De mannen willen allemaal een hond kopen die ze dan laat in de nacht kunnen uitlaten, om zo te kunnen gluren bij mevrouw Begeerdink. Want haar gordijnen zijn te dun en te smal, en ze hunkeren naar nog meer bloot. En wat ze niet zien kunnen ze wel verzinnen. Tot hier komt de ik-persoon oprecht over als een man die de hele zaak verafschuwt en wil dat "vrouw" Begeerdink zich kuiser kleedt zodat de het afgelopen is met de ophef. Maar dan slaat hij om en laat hij zijn ware aard zien. Hij is net als de rest en wil maar één ding: Vrouw Begeerdink en dromen van een land waar niet vaststaat wat normaal is en moraal niet bestaat.
klik hier voor de hele tekst
De ik-persoon in Vrouw Begeerdink (een woordspeling op begeren) is man uit het dorp waar hij en mevrouw Begeerdink wonen. Hij komt zich bij haar beklagen, omdat zij de mannelijke bevolking van het dorp het hoofd op hol brengt met haar gewaagde kleding. Hij klinkt afkeurend als hij spreekt over haar te korte rokjes en te volle bloesjes. De mannen in het dorp kunnen het staren niet laten, en werken zich daarmee in de nesten (vliegen in de doornheg, vallen van de fiets). Zelfs gerespecteerde mensen als de pastoor en de notaris lijken niet koud voor haar (ze krijgen de jacht weer in het bloed). Het dorp is niet meer wat het was, de vrouwen zijn kwaad en de mannen van slag. De mannen willen allemaal een hond kopen die ze dan laat in de nacht kunnen uitlaten, om zo te kunnen gluren bij mevrouw Begeerdink. Want haar gordijnen zijn te dun en te smal, en ze hunkeren naar nog meer bloot. En wat ze niet zien kunnen ze wel verzinnen. Tot hier komt de ik-persoon oprecht over als een man die de hele zaak verafschuwt en wil dat "vrouw" Begeerdink zich kuiser kleedt zodat de het afgelopen is met de ophef. Maar dan slaat hij om en laat hij zijn ware aard zien. Hij is net als de rest en wil maar één ding: Vrouw Begeerdink en dromen van een land waar niet vaststaat wat normaal is en moraal niet bestaat.
klik hier voor de hele tekst
woensdag 9 december 2009
Muziek: Leonard Cohen - Everybody Knows
Dinsdagavond was Nalden te gast bij De Wereld Draait Door. Wie? Nalden. Nalden is bijnaam waarmee een Nederlandse jongen de internetwereld verovert met zijn blog (nalden.net). Maar Nalden is meer dan een bijnaam. Het is een merk, dat zorgvuldig wordt vormgegeven door de man achter de pc. Nalden is een begrip in zijn wereld, de blog-o-sfeer. Bedrijven hebben veel geld over om voet aan de grond te krijgen in deze wereld. Nalden leeft van zijn blog en dingen die daaruit voortkomen. Presentator Matthijs van Nieuwkerk kan er met zijn hoofd niet bij.
Internet is niet langer enkel een communicatiemiddel en informatiebron. Dat was al langer duidelijk. Maar met Twitter, webwinkels, sociale netwerken en blogs ontstaat een wereld die een deel van bestaande verschijnselen overbodig maken. Dingen gedrukt op papier, opgeslagen op cd en dvd. Het knalt nu van schermen en uit boxen, en vaak komt het niet eens meer op harde schijven. Klikken, luisteren, kijken, lezen, rechtsboven klikken en weg is het weer. Kranten, bladen, platenmaatschappijen, uitgevers en de filmindustrie zitten met hun handen het haar. Wat moeten ze nog verkopen?
Het kernwoord van internet is delen. Je kunt van alles delen: films, teksten, programma's, muziek en foto's. Alleen geuren, lichamelijk contact en tastbare dingen laten zich nog niet vangen in bits en bytes. Maar het zal wel een kwestie van tijd zijn, dan download je een Ferrari en ruik je de scheet die je msn-vriend aan de andere kant van de wereld laat, waarop je hem bestraffend een oorvijg geeft.
En hoewel er al boekdruk, televisie en radio waren om dingen te delen, internet is anders. Er is geen enkele vorm van regie, redactie of controle. Je kunt verspreiden wat je wilt. Je hoeft geen zendtijd, drukkers of papier te betalen. Als je ding eenmaal op internet staat, is het slechts nog zaak dat je zoveel mogelijk mensen bereikt. Complottheorieën, porno, zwartmakerij, pesterijen en bedreigingen vinden bijna ongehinderd en vaak anoniem hun weg.
Het vreemde is, wat altijd het vreemde is bij mogelijkheden: mensen gaan dingen doen, omdat het kan. Het heeft geen functie, het brengt geen voldoening, het geeft geen goede indruk, maar toch wordt het gedaan. Ga naar twitter.com, zoek op poepen, en zie hoeveel mensen met de wereld willen delen dat ze een grote boodschap (gaan) doen. Tik een willekeurige andere bezigheid in en je vindt mensen die hun gedachten of ervaringen erover willen delen. Met werkelijk iedereen die de moeite neemt om het te lezen.
Er zij mensen die nog verder gaan. Ze delen alles. Nagenoeg alles. Niemand zal wachtwoorden of pincodes openbaar op internet zetten. Hoop ik althans. Maar verder wordt alles beschreven of vertoond: voor- en tegenspoed, ziekte en gezondheid, tot de dood mens en internet scheidt.Ze gaan met de kont bloot, soms letterlijk. Het zijn foto's, video's en teksten, en het is daar voor iedereen.
"Everybody knows, everybody knows
That's how it goes
Everybody knows"
Internet is niet langer enkel een communicatiemiddel en informatiebron. Dat was al langer duidelijk. Maar met Twitter, webwinkels, sociale netwerken en blogs ontstaat een wereld die een deel van bestaande verschijnselen overbodig maken. Dingen gedrukt op papier, opgeslagen op cd en dvd. Het knalt nu van schermen en uit boxen, en vaak komt het niet eens meer op harde schijven. Klikken, luisteren, kijken, lezen, rechtsboven klikken en weg is het weer. Kranten, bladen, platenmaatschappijen, uitgevers en de filmindustrie zitten met hun handen het haar. Wat moeten ze nog verkopen?
Het kernwoord van internet is delen. Je kunt van alles delen: films, teksten, programma's, muziek en foto's. Alleen geuren, lichamelijk contact en tastbare dingen laten zich nog niet vangen in bits en bytes. Maar het zal wel een kwestie van tijd zijn, dan download je een Ferrari en ruik je de scheet die je msn-vriend aan de andere kant van de wereld laat, waarop je hem bestraffend een oorvijg geeft.
En hoewel er al boekdruk, televisie en radio waren om dingen te delen, internet is anders. Er is geen enkele vorm van regie, redactie of controle. Je kunt verspreiden wat je wilt. Je hoeft geen zendtijd, drukkers of papier te betalen. Als je ding eenmaal op internet staat, is het slechts nog zaak dat je zoveel mogelijk mensen bereikt. Complottheorieën, porno, zwartmakerij, pesterijen en bedreigingen vinden bijna ongehinderd en vaak anoniem hun weg.
Het vreemde is, wat altijd het vreemde is bij mogelijkheden: mensen gaan dingen doen, omdat het kan. Het heeft geen functie, het brengt geen voldoening, het geeft geen goede indruk, maar toch wordt het gedaan. Ga naar twitter.com, zoek op poepen, en zie hoeveel mensen met de wereld willen delen dat ze een grote boodschap (gaan) doen. Tik een willekeurige andere bezigheid in en je vindt mensen die hun gedachten of ervaringen erover willen delen. Met werkelijk iedereen die de moeite neemt om het te lezen.
Er zij mensen die nog verder gaan. Ze delen alles. Nagenoeg alles. Niemand zal wachtwoorden of pincodes openbaar op internet zetten. Hoop ik althans. Maar verder wordt alles beschreven of vertoond: voor- en tegenspoed, ziekte en gezondheid, tot de dood mens en internet scheidt.Ze gaan met de kont bloot, soms letterlijk. Het zijn foto's, video's en teksten, en het is daar voor iedereen.
"Everybody knows, everybody knows
That's how it goes
Everybody knows"
zaterdag 5 december 2009
Muziek: Volbeat - Still Counting
"Drie vrienden gaan naar het café. Ze drinken en eten wat, en vragen dan om de rekening. Ze moeten 25 euro betalen. Ze betalen allen een tientje, nemen ieder één euro terug en geven de rest als fooi. Hoeveel heeft elke persoon betaald?"
Dit is het raadsel dat werd voorgelegd in het café, en het was al laat. "Daar kom je niet uit, hè?". Jawel, ik kwam er wél uit, het was en is 9 euro per persoon. Maar die avond werden we het niet met elkaar eens ("Waar blijft die ene euro dan?"). Meerdere pogingen om iedereen te overtuigen van de uitkomst van deze rekensom, leidde alleen tot enige twijfel aan ons telsysteem: "Het ligt eraan waar je begint te tellen, bij nul of bij één." Mijn vriend besloot het op het probleem op zijn werk voor te leggen, ik raadde hem af om dat te doen waar zijn baas bij was.
Een week later: "Ik weet het, ze betalen ieder 9,3333333... euro! Want je deelt 28 door 3." En dan durven ze in de kranten te twijfelen aan het rekenonderwijs in Nederland. Maar dit keer is het nog vroeg, en de beste man laat zich overtuigen van het juiste resultaat (25 euro betalen, plus 2 euro fooi, is 27 euro, ofwel 9 euro per persoon). Onze lerares van groep 5 op de basisschool heeft zich inmiddels drie keer omgedraaid in haar graf. En dat terwijl ze nog leeft.
"Counting all the assholes in the room
Well I´m definitely not alone, well I´m not alone
You´re a lier, you´re a cheater, you´re a fool
Well that´s just like me yoohoo and I know you too
Mr. Perfect don´t exist my little friend
And I tell you it again, and I do it again
Counting all the assholes in the room, Well I´m
definitely not alone, well I´m not alone"
PS. we waren afgelopen zaterdag in Enschede om Volbeat live te zien. Vet cool, en een lekkere bak herrie. En een ander raadsel, een bonus: welke rekenfout werd er gemaakt?
Dit is het raadsel dat werd voorgelegd in het café, en het was al laat. "Daar kom je niet uit, hè?". Jawel, ik kwam er wél uit, het was en is 9 euro per persoon. Maar die avond werden we het niet met elkaar eens ("Waar blijft die ene euro dan?"). Meerdere pogingen om iedereen te overtuigen van de uitkomst van deze rekensom, leidde alleen tot enige twijfel aan ons telsysteem: "Het ligt eraan waar je begint te tellen, bij nul of bij één." Mijn vriend besloot het op het probleem op zijn werk voor te leggen, ik raadde hem af om dat te doen waar zijn baas bij was.
Een week later: "Ik weet het, ze betalen ieder 9,3333333... euro! Want je deelt 28 door 3." En dan durven ze in de kranten te twijfelen aan het rekenonderwijs in Nederland. Maar dit keer is het nog vroeg, en de beste man laat zich overtuigen van het juiste resultaat (25 euro betalen, plus 2 euro fooi, is 27 euro, ofwel 9 euro per persoon). Onze lerares van groep 5 op de basisschool heeft zich inmiddels drie keer omgedraaid in haar graf. En dat terwijl ze nog leeft.
"Counting all the assholes in the room
Well I´m definitely not alone, well I´m not alone
You´re a lier, you´re a cheater, you´re a fool
Well that´s just like me yoohoo and I know you too
Mr. Perfect don´t exist my little friend
And I tell you it again, and I do it again
Counting all the assholes in the room, Well I´m
definitely not alone, well I´m not alone"
PS. we waren afgelopen zaterdag in Enschede om Volbeat live te zien. Vet cool, en een lekkere bak herrie. En een ander raadsel, een bonus: welke rekenfout werd er gemaakt?
woensdag 2 december 2009
Muziek: Tim Christensen - Jump The Gun
"De buurt" komt bij een aantal gelegenheden bij elkaar: verjaardagen, feesten, oud en nieuw. De vrouwen zitten bij elkaar, drinken fris of wijn terwijl ze vooral over kinderen praten. Ze praten vast ook over andere dingen, alleen hoor ik dat niet altijd, want ik zit bij de mannen. De mannen drinken bier, en praten over werk, en over vroeger. De kinderen gaan spelen, maar toen ik kind was, en mijn zussen en broer ook, waren wij de enigen van onze leeftijd in deze buurt. Dus we zaten daar, tussen de grote mensen.
Heb geen medelijden, het had ook voordelen. De vrouwen hadden veel aandacht voor je, en de mannen vertelden verhalen, over vroeger. Over mensen er al lang niet meer waren, en hoe het toen ging. Het waren prachtige verhalen, over hoe eigenwijs, sterk of vreemd iemand was, over hoe toen alles anders was. Als kind kon je alleen maar zitten luisteren, je was immers nog niet geboren, toen, vroeger. Sinterklaas bestond nog, waarom zou ik twijfelen? Ik zat me alleen maar voor te stellen hoe het was, toen.
Nu is alles anders. Ik zit nog steeds bij de grote mensen, maar ben ook een groot mens, min of meer. Ik ben in ieder geval de langste mens. De verhalen die verteld worden gaan steeds minder over de tijd toen ik nog niet geboren was. Ik heb het vermogen om bij te dragen aan de verhalen, want soms was ik erbij. De verhalen zijn niet echt verhalen meer.
Het is als je met een stel vrienden bij een stel andere mensen zit, en een van je vrienden verteld een verhaal over jullie. Alleen heeft hij wat aanpassingen gedaan, dingen toegevoegd of weggelaten. Voor de toehoorder maakt het niets uit, hij hoort een mooi verhaal. Maar jij herinnert je de werkelijkheid, ook de dingen die zijn weggelaten. Vooral als jij in die geschrapte delen voorkomt. Het is voor jou geen verhaal, het is kale werkelijkheid. Deze verhalen laten je iets herbeleven, niet iets voorstellen. Dat zijn twee verschillende dingen.
"No one in here is a liar
Everybody is telling you the truth
But someone in here is a denier
I just really want it to be you"
Heb geen medelijden, het had ook voordelen. De vrouwen hadden veel aandacht voor je, en de mannen vertelden verhalen, over vroeger. Over mensen er al lang niet meer waren, en hoe het toen ging. Het waren prachtige verhalen, over hoe eigenwijs, sterk of vreemd iemand was, over hoe toen alles anders was. Als kind kon je alleen maar zitten luisteren, je was immers nog niet geboren, toen, vroeger. Sinterklaas bestond nog, waarom zou ik twijfelen? Ik zat me alleen maar voor te stellen hoe het was, toen.
Nu is alles anders. Ik zit nog steeds bij de grote mensen, maar ben ook een groot mens, min of meer. Ik ben in ieder geval de langste mens. De verhalen die verteld worden gaan steeds minder over de tijd toen ik nog niet geboren was. Ik heb het vermogen om bij te dragen aan de verhalen, want soms was ik erbij. De verhalen zijn niet echt verhalen meer.
Het is als je met een stel vrienden bij een stel andere mensen zit, en een van je vrienden verteld een verhaal over jullie. Alleen heeft hij wat aanpassingen gedaan, dingen toegevoegd of weggelaten. Voor de toehoorder maakt het niets uit, hij hoort een mooi verhaal. Maar jij herinnert je de werkelijkheid, ook de dingen die zijn weggelaten. Vooral als jij in die geschrapte delen voorkomt. Het is voor jou geen verhaal, het is kale werkelijkheid. Deze verhalen laten je iets herbeleven, niet iets voorstellen. Dat zijn twee verschillende dingen.
"No one in here is a liar
Everybody is telling you the truth
But someone in here is a denier
I just really want it to be you"
donderdag 19 november 2009
Muziek: Joni Mitchell - Big Yellow Taxi
Die wind blaast, herfstbladeren waaien maar wat mee. Het centrum van de stad wordt weer eens onder handen genomen, en de hekken, linten en container maken de straten al nauwer dan ze zijn. De chauffeur stuurt de bus tussen die fietsers door, die in praktijk het verkeer van Groningen beheersen. Een fiets, die heb ik niet. De afgelopen dagen heb ik lopend en bussend door de stad getrokken.
De bus is overvol. Eerst geeft de chauffeur nog aan dat mensen die willen instappen het bij een van de achterste deuren moet proberen. Maar wat later laat hij wachtende mensen gewoon staan. "SORRY, BUS IS VOL" staat er dan vaak voorop, maar dat kan ik niet zien. Ik sta naast de chauffeur, ik was één van de laatsten die nog gewoon voorin konden instappen. Ik ben bij de campus geweest voor een afspraak die korter duurde dan deze rit. Ik heb een boek bij me, maar lezen lijkt me nu geen optie.
Bij het station stapt iedereen uit, ik ook. Ik moet nog tien minuten naar huis lopen. 's Avonds loop ik nog één keer naar het station, neem nog één keer de bus en fiets even later met mijn nieuwe fiets naar huis.
"Don't it always seem to go
That you don't know what you got till it's gone"
PS. Dít is de originele versie van dit nummer. Counting Crows speelde het ook, en dat ligt waarschijnlijk wat beter in het gehoor. Maar het gaat om de gedachte achter dit nummer, en die gedachte is van Joni Mitchell afkomstig, en niet van die dreadlockman.
De bus is overvol. Eerst geeft de chauffeur nog aan dat mensen die willen instappen het bij een van de achterste deuren moet proberen. Maar wat later laat hij wachtende mensen gewoon staan. "SORRY, BUS IS VOL" staat er dan vaak voorop, maar dat kan ik niet zien. Ik sta naast de chauffeur, ik was één van de laatsten die nog gewoon voorin konden instappen. Ik ben bij de campus geweest voor een afspraak die korter duurde dan deze rit. Ik heb een boek bij me, maar lezen lijkt me nu geen optie.
Bij het station stapt iedereen uit, ik ook. Ik moet nog tien minuten naar huis lopen. 's Avonds loop ik nog één keer naar het station, neem nog één keer de bus en fiets even later met mijn nieuwe fiets naar huis.
"Don't it always seem to go
That you don't know what you got till it's gone"
PS. Dít is de originele versie van dit nummer. Counting Crows speelde het ook, en dat ligt waarschijnlijk wat beter in het gehoor. Maar het gaat om de gedachte achter dit nummer, en die gedachte is van Joni Mitchell afkomstig, en niet van die dreadlockman.
zaterdag 14 november 2009
Muziek: Raconteurs - Steady as She Goes
Café's zitten er vol mee: eeuwige vrijgezellen. Het zijn bijna altijd mannen, die hier hun sociale leven hebben dat er thuis niet is. Ze krijgen van de andere gasten geinige bijnamen en worden stiekem belachelijk gemaakt ("Z'n schoonmoeder kon geen kinderen krijgen.", etcetera). Of erger, er wordt met medelijden over ze gesproken. Alsof ze gehandicapt zijn.
Ze waren ooit als ieder ander, toen de tweescheiding van wel of niet vrijgezel er nog niet was. School, dansles, uitgaan, ze hebben het vaak allemaal evenveel meegemaakt als hun inmiddels gehuwde leeftijdsgenoten. Ze hebben meisjes op het oog gehad, ook dat kan haast niet anders. Maar het is er blijkbaar nooit van gekomen, wat de reden ook mag zijn. "Vrijen doe je met de onbezonnenheid van de jeugd" heb ik eens horen zeggen, en daar zal wat inzitten. Want hoe ouder je wordt hoe moeilijker het schijnt te worden. Tenzij je toevallig boer bent, dan heeft de KRO wel interesse.
Nu staat er in de atlas dat mannen en vrouwen in gelijke aantallen worden geboren. Met andere woorden, voor iedere vrijgezelle man is er een vrijgezelle vrouw. Waar zijn deze vrouwen? Zitten zij alleen thuis, voor de tv Boer zoekt vrouw te kijken? Ze zitten niet in dezelfde café's. Alhoewel ik me afvraag of er nog iets zou gebeuren als ze wel naast hun mannelijke medevrijgezellen plaats zouden nemen.
Ondertussen maak ik me zorgen. Om mezelf. Ik heb geen vriendin, zit met regelmaat in het café, heb al zo'n bijnaam en ik word met alle waarschijnlijkheid geen boer. Het ziet er niet best uit. En daar word ik op gewezen, daar heb ik ouders en zusjes voor. Hoe leuk het café ook is, en hoe veel je ook hoort en leest over overspel, huiselijk geweld en echtscheidingen, dat fenomeen verkering spreekt toch wel aan. Nu alleen wachten tot die ene vrijgezelle perfecte dame het café binnenwandelt, me van m'n kruk trekt, de kroeg uitsleurt en me dwingt haar ten huwelijk te vragen. Dan moet alles goedkomen, toch?
"Find yourself a girl, and settle down
Live a simple life in a quiet town
Steady as she goes (steady as she goes)
Steady as she goes (steady as she goes)
So steady as she goes
Your friends have shown a kink in the single life
You've had too much to think, now you need a wife"
Ze waren ooit als ieder ander, toen de tweescheiding van wel of niet vrijgezel er nog niet was. School, dansles, uitgaan, ze hebben het vaak allemaal evenveel meegemaakt als hun inmiddels gehuwde leeftijdsgenoten. Ze hebben meisjes op het oog gehad, ook dat kan haast niet anders. Maar het is er blijkbaar nooit van gekomen, wat de reden ook mag zijn. "Vrijen doe je met de onbezonnenheid van de jeugd" heb ik eens horen zeggen, en daar zal wat inzitten. Want hoe ouder je wordt hoe moeilijker het schijnt te worden. Tenzij je toevallig boer bent, dan heeft de KRO wel interesse.
Nu staat er in de atlas dat mannen en vrouwen in gelijke aantallen worden geboren. Met andere woorden, voor iedere vrijgezelle man is er een vrijgezelle vrouw. Waar zijn deze vrouwen? Zitten zij alleen thuis, voor de tv Boer zoekt vrouw te kijken? Ze zitten niet in dezelfde café's. Alhoewel ik me afvraag of er nog iets zou gebeuren als ze wel naast hun mannelijke medevrijgezellen plaats zouden nemen.
Ondertussen maak ik me zorgen. Om mezelf. Ik heb geen vriendin, zit met regelmaat in het café, heb al zo'n bijnaam en ik word met alle waarschijnlijkheid geen boer. Het ziet er niet best uit. En daar word ik op gewezen, daar heb ik ouders en zusjes voor. Hoe leuk het café ook is, en hoe veel je ook hoort en leest over overspel, huiselijk geweld en echtscheidingen, dat fenomeen verkering spreekt toch wel aan. Nu alleen wachten tot die ene vrijgezelle perfecte dame het café binnenwandelt, me van m'n kruk trekt, de kroeg uitsleurt en me dwingt haar ten huwelijk te vragen. Dan moet alles goedkomen, toch?
"Find yourself a girl, and settle down
Live a simple life in a quiet town
Steady as she goes (steady as she goes)
Steady as she goes (steady as she goes)
So steady as she goes
Your friends have shown a kink in the single life
You've had too much to think, now you need a wife"
dinsdag 10 november 2009
Muziek: Daryll Ann - Surely Justice
Mijn fiets is gejat! Nou ja, de meeste mensen zouden stellen van niet, want hij stond niet op slot. Dus eigenlijk is die dief maar een slachtoffer van mijn slordigheid. Als je een fiets ziet die niet op slot staat, dan moet je 'm meenemen. De gelegenheid maakt de dief.
Ik weet wel, dit is de grote stad, hier lopen slechte mensen rond. Maar ik snap het toch niet. Ik heb de fiets een kleine 20 uur voor mijn huis laten staan met de sleutel in het slot. In die twintig uur is er dus iemand voorbij gekomen die van deze gelegenheid gebruik heeft gemaakt. Het is dus aannemelijk dat deze persoon iedere dag, of in ieder geval iedere week hier voorbij komt, misschien op zoek naar losstaande fietsen, misschien gewoon onderweg, maar met de ogen open voor zulke mogelijkheden. Misschien is het een van mijn bovenburen en staat de fiets nu in de kelder onder mij.
Ik vraag me af of je ze kunt herkennen, de mensen die zoeken naar fietsen zonder slot. Het kan zijn dat mijn fiets hiervoor al iedere week gecontroleerd is. Of ie wel op slot stond. Dingen die niet op slot staan zijn blijkbaar van niemand. En als ik m'n fiets terugvond, zou ik hem dan terug kunnen eisen? Wat heb ik nu helemaal, een reservesleutel van een kabelslot dat niet op slot was, dat is wat 'bewijst' dat de fiets van mij was. Ik heb er voor betaald, maar heb geen kassabon, en mijn naam staat er niet in gegraveerd. Het enige wat dit mijn fiets maakte is dat ik de sleutels had. Had, ja.
Hoe zou het met mijn fiets gaan? Misschien staat hij een straat verder de fiets van mijn buurman te zijn. Of is ie verkocht voor een paar euro voor goedkoop blikbier. Ik hoop niet dat hij verkocht is om drugs te kopen. Ik zag laatst iemand in een telefooncel in de weer met aluminiumfolie en een aansteker. Het maakte me verdrietig.
"Got me thinking 'bout the law"
Ik weet wel, dit is de grote stad, hier lopen slechte mensen rond. Maar ik snap het toch niet. Ik heb de fiets een kleine 20 uur voor mijn huis laten staan met de sleutel in het slot. In die twintig uur is er dus iemand voorbij gekomen die van deze gelegenheid gebruik heeft gemaakt. Het is dus aannemelijk dat deze persoon iedere dag, of in ieder geval iedere week hier voorbij komt, misschien op zoek naar losstaande fietsen, misschien gewoon onderweg, maar met de ogen open voor zulke mogelijkheden. Misschien is het een van mijn bovenburen en staat de fiets nu in de kelder onder mij.
Ik vraag me af of je ze kunt herkennen, de mensen die zoeken naar fietsen zonder slot. Het kan zijn dat mijn fiets hiervoor al iedere week gecontroleerd is. Of ie wel op slot stond. Dingen die niet op slot staan zijn blijkbaar van niemand. En als ik m'n fiets terugvond, zou ik hem dan terug kunnen eisen? Wat heb ik nu helemaal, een reservesleutel van een kabelslot dat niet op slot was, dat is wat 'bewijst' dat de fiets van mij was. Ik heb er voor betaald, maar heb geen kassabon, en mijn naam staat er niet in gegraveerd. Het enige wat dit mijn fiets maakte is dat ik de sleutels had. Had, ja.
Hoe zou het met mijn fiets gaan? Misschien staat hij een straat verder de fiets van mijn buurman te zijn. Of is ie verkocht voor een paar euro voor goedkoop blikbier. Ik hoop niet dat hij verkocht is om drugs te kopen. Ik zag laatst iemand in een telefooncel in de weer met aluminiumfolie en een aansteker. Het maakte me verdrietig.
"Got me thinking 'bout the law"
zaterdag 7 november 2009
Muziek: Dave Davies - Death of a Clown
Komt dat zien, komt dat zien! The circus is in town! De rally van Hengelo heeft een traject uitgezet in het buitengebied van ons dorp, en van vanmiddag half 2 tot vanavond 9 uur sjeesden rallywagens met een oorverdovend lawaai voor ons huis langs. Je hoort ze komen, ziet dan ook de felle lampen aankomen, terwijl iemand in een geel veiligheidsvestje op zijn fluitje blaast. De wagen flitst voorbij, je ziet nog even de achterlichten. Dan wacht je op de volgende.
En druk dat het was toen ik vanmiddag naar huis fietste, met omweg omdat er een boel is afgezet. In de zandweg tegenover ons inrit staan meer auto's geparkeerd dan er normaal in een maand voorbij komen. Het ontbreekt mijn broer aan commercieel talent, anders had hij vanmiddag voor afzetprijzen jachtbitter, gehaktballen en erwtensoep kunnen verkopen. Want er staan met dit herfstweer een boel mensen te kijken hoe protserig beplakte auto's met veel lawaai voorbij scheuren. Nu had m'n beste broer alleen een paardentrailer met straalkachel en bier voor z'n vrienden staan.
The circus was in town. Vanavond en morgen wordt er hier opgeruimd, misschien ergens nog een auto van een boom af gepulkt. Op dat moment scheuren de andere wagens al ergens anders voorbij, bij het volgende traject. En weer staan mensen te kijken, als naar een tenniswedstrijd waar ballen maar één kant op geslagen worden. Zij die het snappen, snappen het, maar ik snap er helemaal niks van.
"The old fortune teller lies dead on the floor
Nobody needs fortunes told anymore
The trainer of insects is crouched on his knees
And frantically looking for runaway fleas"
PS. wie het verband tussen het nummer en het verhaal niet zien: rally->circus->clown->death of a clown. Het slaat misschien nergens op maar ik had geen beter verhaal bij het nummer of omgekeerd
En druk dat het was toen ik vanmiddag naar huis fietste, met omweg omdat er een boel is afgezet. In de zandweg tegenover ons inrit staan meer auto's geparkeerd dan er normaal in een maand voorbij komen. Het ontbreekt mijn broer aan commercieel talent, anders had hij vanmiddag voor afzetprijzen jachtbitter, gehaktballen en erwtensoep kunnen verkopen. Want er staan met dit herfstweer een boel mensen te kijken hoe protserig beplakte auto's met veel lawaai voorbij scheuren. Nu had m'n beste broer alleen een paardentrailer met straalkachel en bier voor z'n vrienden staan.
The circus was in town. Vanavond en morgen wordt er hier opgeruimd, misschien ergens nog een auto van een boom af gepulkt. Op dat moment scheuren de andere wagens al ergens anders voorbij, bij het volgende traject. En weer staan mensen te kijken, als naar een tenniswedstrijd waar ballen maar één kant op geslagen worden. Zij die het snappen, snappen het, maar ik snap er helemaal niks van.
"The old fortune teller lies dead on the floor
Nobody needs fortunes told anymore
The trainer of insects is crouched on his knees
And frantically looking for runaway fleas"
PS. wie het verband tussen het nummer en het verhaal niet zien: rally->circus->clown->death of a clown. Het slaat misschien nergens op maar ik had geen beter verhaal bij het nummer of omgekeerd
woensdag 4 november 2009
Muziek: Police - De Do Do Do De Da Da Da
Ken je die momenten dat je iets wilt zeggen, maar niet weet hoe daarop gereageerd zal worden, daar heel lang over wikt en weegt en uiteindelijk maar niets zegt? Oké, dan zijn het niet echt momenten meer, maar ik hoop dat je dat gevoel kent, want dat heb ik continue. Ik ben geen prater.
Sommige mensen vertellen alles, waar ze over nadenken, wat ze gedaan hebben, wat ze plannen. Ze hebben geen blokkade, zijn een soort gedachten-incontinent. Alles glijdt direct van het hart naar de tong, of van het hoofd naar de tong, zonder tussenstop. Daar is weinig mis mee, hoewel ik vaak blij ben dat ik eerst tot tien heb geteld voor ik besliste of ik iets ging zeggen, hoewel andersom ook voorkomt, want soms is tien seconden te lang. Of ik stel de bedenktijd nog wat langer in, wat de situatie bijna nooit verbetert.
Dan is er nog een soort mensen dat aldoor praat, alleen zij zeggen niet direct wat ze denken, ze werkelijk hebben gedaan of van plan zijn. Ze hebben wel nagedacht over wat ze gaan zeggen, maar dan vooral wat het meeste uitwerking het heeft, net als ik, maar zij komen met geoptimaliseerde versie van hun gedachten op de proppen. Met hoofdstukken, alinea's, leestekens en accenten, volledig toegespitst en opgedoft op het publiek. Dit zijn de mensen die meestal geweldige verhalenvertellers zijn, en versierders, en verkopers, en politici. Mensen van het woord, van het mondwerk. En de truc is om het over te laten komen alsof je iemand bent van de eerste categorie, die alles zegt wat hij denkt. Dan lijk je perfect.
Daar denk ik vaak aan. Je hoort zo iemand praten, een mooi, vloeiend, schokkend, meeslepend verhaal. Inspirerend, charismatisch, dat hoor je dan later weer zeggen. Maar het is ook uitgeknobbeld, doordacht, doortrapt en soms ook gelogen. Want het doel, de luisteraar voor zich winnen, is heilig.
Aan de andere kant is niet zeggen wat je denkt bijna hetzelfde als iets anders zeggen dan je denkt. Feit is dat wat je denkt nog steeds in je hoofd zit. Maar ik houd bij twijfel liever mijn mond dan dat ik maar wat zeg. Dan is het maar even stil.
"Don't think me unkind
Words are hard to find
The only cheques I've left unsigned
From the banks of chaos in my mind
And when their eloquence escapes me
Their logic ties me up and rapes me"
Universal Music Group wil dat je de clip op YouTube bekijkt
Sommige mensen vertellen alles, waar ze over nadenken, wat ze gedaan hebben, wat ze plannen. Ze hebben geen blokkade, zijn een soort gedachten-incontinent. Alles glijdt direct van het hart naar de tong, of van het hoofd naar de tong, zonder tussenstop. Daar is weinig mis mee, hoewel ik vaak blij ben dat ik eerst tot tien heb geteld voor ik besliste of ik iets ging zeggen, hoewel andersom ook voorkomt, want soms is tien seconden te lang. Of ik stel de bedenktijd nog wat langer in, wat de situatie bijna nooit verbetert.
Dan is er nog een soort mensen dat aldoor praat, alleen zij zeggen niet direct wat ze denken, ze werkelijk hebben gedaan of van plan zijn. Ze hebben wel nagedacht over wat ze gaan zeggen, maar dan vooral wat het meeste uitwerking het heeft, net als ik, maar zij komen met geoptimaliseerde versie van hun gedachten op de proppen. Met hoofdstukken, alinea's, leestekens en accenten, volledig toegespitst en opgedoft op het publiek. Dit zijn de mensen die meestal geweldige verhalenvertellers zijn, en versierders, en verkopers, en politici. Mensen van het woord, van het mondwerk. En de truc is om het over te laten komen alsof je iemand bent van de eerste categorie, die alles zegt wat hij denkt. Dan lijk je perfect.
Daar denk ik vaak aan. Je hoort zo iemand praten, een mooi, vloeiend, schokkend, meeslepend verhaal. Inspirerend, charismatisch, dat hoor je dan later weer zeggen. Maar het is ook uitgeknobbeld, doordacht, doortrapt en soms ook gelogen. Want het doel, de luisteraar voor zich winnen, is heilig.
Aan de andere kant is niet zeggen wat je denkt bijna hetzelfde als iets anders zeggen dan je denkt. Feit is dat wat je denkt nog steeds in je hoofd zit. Maar ik houd bij twijfel liever mijn mond dan dat ik maar wat zeg. Dan is het maar even stil.
"Don't think me unkind
Words are hard to find
The only cheques I've left unsigned
From the banks of chaos in my mind
And when their eloquence escapes me
Their logic ties me up and rapes me"
Universal Music Group wil dat je de clip op YouTube bekijkt
maandag 26 oktober 2009
Muziek: Gaslight Anthem - Here's Looking at You, Kid
Wie op dit moment het café binnen wandelt, moet het een bizarre situatie vinden. Een stuk of 15 jonge mensen hebben het interieur verplaatst zodat ze met zijn allen kunnen kijken naar wat er op het scherm wordt geprojecteerd. Zover niets nieuws onder de zon, ware het niet dat het gaat om het programma Boer Zoekt Vrouw.
Dit moet de natte droom zijn van John de Mol en consorten, een programma waar je niet voor thuis blijft, maar voor naar het café gaat om het te bekijken. Dit is een eer die normaal alleen voetbal en heel enkel een andere sport ten deel valt. Een datingshow waarbij wordt gediscrimineerd op beroep, veel onwaarschijnlijker kan het toch niet. Kok Zoekt Vrouw, dat klinkt als een kansloos rtl4-programma om Herman den Blijker, Jamie Oliver en Gordon Ramsay aan een nieuwe vrouw te helpen. Vooral Ramsay: "You call this a wife? I'd only shove a ring up her arse, fucking hell!" Verdere bewerkingen: Profvoetballer Zoekt Vrouw, Oorlogsveteraan Zoekt Vrouw, Biomedisch Technoloog Zoekt Vrouw (mijn persoonlijke favoriet). Maar toch niet echt kijkcijferkanonnenvoer.
Ook de kijkers in het café zijn zich bewust van hun buitengewone gedrag. Je hoort de gedachte rondsuizen: waarom zitten we hier met z'n allen? Maar niemand haalt het onderwerp aan, niet hier, niet nu. Er wordt lachend het hoofd geschud, wat idioot, hier zitten kijken hoe Wietse te verlegen is om met een meisje te praten. Maar ze kijken niet de andere kant op, gaan niet gokken, niet biljarten, niet naar huis. Het is zoals onze ouders hun ervaring met de eerste televisie omschrijven. Met z'n allen verzamelen en kijken.
"And you can tell Jane, if she writes,
That I'm drunk off all these stars and all these crazy Hollywood nights.
That's total deceit, but she should've married me.
And tell her I spent every night of my youth on the floor,
Bleeding out from all these wounds.
I would've gotten her a ride out of that town she despised.
You tell that to Janey, if she writes.
But boys will be boys and girls have those eyes
That will cut you to ribbons sometimes.
And all you can do is just wait by the moon
And bleed if it's what she says you oughta do."
Dit moet de natte droom zijn van John de Mol en consorten, een programma waar je niet voor thuis blijft, maar voor naar het café gaat om het te bekijken. Dit is een eer die normaal alleen voetbal en heel enkel een andere sport ten deel valt. Een datingshow waarbij wordt gediscrimineerd op beroep, veel onwaarschijnlijker kan het toch niet. Kok Zoekt Vrouw, dat klinkt als een kansloos rtl4-programma om Herman den Blijker, Jamie Oliver en Gordon Ramsay aan een nieuwe vrouw te helpen. Vooral Ramsay: "You call this a wife? I'd only shove a ring up her arse, fucking hell!" Verdere bewerkingen: Profvoetballer Zoekt Vrouw, Oorlogsveteraan Zoekt Vrouw, Biomedisch Technoloog Zoekt Vrouw (mijn persoonlijke favoriet). Maar toch niet echt kijkcijferkanonnenvoer.
Ook de kijkers in het café zijn zich bewust van hun buitengewone gedrag. Je hoort de gedachte rondsuizen: waarom zitten we hier met z'n allen? Maar niemand haalt het onderwerp aan, niet hier, niet nu. Er wordt lachend het hoofd geschud, wat idioot, hier zitten kijken hoe Wietse te verlegen is om met een meisje te praten. Maar ze kijken niet de andere kant op, gaan niet gokken, niet biljarten, niet naar huis. Het is zoals onze ouders hun ervaring met de eerste televisie omschrijven. Met z'n allen verzamelen en kijken.
"And you can tell Jane, if she writes,
That I'm drunk off all these stars and all these crazy Hollywood nights.
That's total deceit, but she should've married me.
And tell her I spent every night of my youth on the floor,
Bleeding out from all these wounds.
I would've gotten her a ride out of that town she despised.
You tell that to Janey, if she writes.
But boys will be boys and girls have those eyes
That will cut you to ribbons sometimes.
And all you can do is just wait by the moon
And bleed if it's what she says you oughta do."
donderdag 22 oktober 2009
Muziek: The Madd - Her Big Man
Je wordt miljonair met het schuiven met geld, noemt een bank en een stadion naar jezelf. Hoe durf je dan jezelf nog neer te zetten als gewone volkse jongen, slachtoffer van domme minister en grote gemene andere banken?
Dirk Scheringa doet het en lijkt er bij veel mensen mee weg te komen. Want dit is geen grote anonieme bank met gezichtsloze managers die bonus op bonus krijgen, dit is Dirk Scheringa, zzp'er in geldhandel. Hij is dat ene kleine dorpje uit de Asterix en Obelix-strips, zich hevig verzettend tegen de grote machthebbers. Hij is de sportliefhebber die toevallig goed bij kas zat, wie zou er dan niet zijn club naar de top willen kopen?
Achter dit imago gaat een geldhandelaar schuil, die van geld meer geld maakte. Of leek te maken. Hij nam veel risico's: hij is die coureur die overal vol gas door de bochten vliegt, de concurrentie achter zich laat tot hij, onvermijdelijk, uit de bocht vliegt en als slachtoffer wordt afgevoerd. Sneu, maar dan had hij maar minder gas moeten geven, minder risico's.
En hoeveel hij ook uitgaf aan schaatsers, voetballers en kunst, hij had ook drie huizen en links en rechts nog enkele miljoenen ergens weggestopt. Tenzij hij de bak ingaat, is hij niet degene die berooid achterblijft. Iemand die zo handig is met geld heeft altijd ergens iets in een oude sok zitten. Hij speelt nu zijn slachtofferrol, maar ziet ergens al weer nieuwe kansen. Voor je het weet zit hij alweer geld te tellen. Want, om mijn inmiddels lang overleden nukkige buurman te citeren, het gaat maar om één ding: hoe komen jouw dubbeltjes in mijn portemonnee.
"I afraid to say goodbye
when she finds out I'm just a poor guy, I wonder
Will I still be her big man?"
Dirk Scheringa doet het en lijkt er bij veel mensen mee weg te komen. Want dit is geen grote anonieme bank met gezichtsloze managers die bonus op bonus krijgen, dit is Dirk Scheringa, zzp'er in geldhandel. Hij is dat ene kleine dorpje uit de Asterix en Obelix-strips, zich hevig verzettend tegen de grote machthebbers. Hij is de sportliefhebber die toevallig goed bij kas zat, wie zou er dan niet zijn club naar de top willen kopen?
Achter dit imago gaat een geldhandelaar schuil, die van geld meer geld maakte. Of leek te maken. Hij nam veel risico's: hij is die coureur die overal vol gas door de bochten vliegt, de concurrentie achter zich laat tot hij, onvermijdelijk, uit de bocht vliegt en als slachtoffer wordt afgevoerd. Sneu, maar dan had hij maar minder gas moeten geven, minder risico's.
En hoeveel hij ook uitgaf aan schaatsers, voetballers en kunst, hij had ook drie huizen en links en rechts nog enkele miljoenen ergens weggestopt. Tenzij hij de bak ingaat, is hij niet degene die berooid achterblijft. Iemand die zo handig is met geld heeft altijd ergens iets in een oude sok zitten. Hij speelt nu zijn slachtofferrol, maar ziet ergens al weer nieuwe kansen. Voor je het weet zit hij alweer geld te tellen. Want, om mijn inmiddels lang overleden nukkige buurman te citeren, het gaat maar om één ding: hoe komen jouw dubbeltjes in mijn portemonnee.
"I afraid to say goodbye
when she finds out I'm just a poor guy, I wonder
Will I still be her big man?"
donderdag 15 oktober 2009
Muziek: The Heavy - How You Like Me Now
Je ziet het vaak in films. Underdog vertrekt uit hometown, en komt jaren later weer als succesnummer, een gevierd man. Hij pakt het mooiste meisje van de school alsnog, neemt wraak op de pestkop van weleer en leert ondertussen nog iets van een moraal, het is nou eenmaal Hollywood. Maar mijn oom schijnt altijd al als kind gezegd te hebben: "het is maar een film, het is niet echt."
En zo is het. Je leert dingen, vergeet dingen. Maar echt veranderen doe je niet. De eerste oud klasgenoot die daadwerkelijk als een nieuw mens voor me staat moet ik nog tegenkomen. Je moet nooit vergeten hoe je iemand kende, vroeger. Hoe veel er ook aan verspijkerd is, het bouwpakket blijft hetzelfde. Ik zeg niet dat ik niet geloof in tweede kansen en spijt en vergeven en al die dingen. Dat zijn goede zaken, en zelf kun je ook fout zitten. Maar als iemand compleet anders is dan eerder op school, dan vertrouw ik er niks van.
"How you like me now?"
En zo is het. Je leert dingen, vergeet dingen. Maar echt veranderen doe je niet. De eerste oud klasgenoot die daadwerkelijk als een nieuw mens voor me staat moet ik nog tegenkomen. Je moet nooit vergeten hoe je iemand kende, vroeger. Hoe veel er ook aan verspijkerd is, het bouwpakket blijft hetzelfde. Ik zeg niet dat ik niet geloof in tweede kansen en spijt en vergeven en al die dingen. Dat zijn goede zaken, en zelf kun je ook fout zitten. Maar als iemand compleet anders is dan eerder op school, dan vertrouw ik er niks van.
"How you like me now?"
donderdag 8 oktober 2009
Muziek: Klein Orkest - Later is allang begonnen
Kiezen is nooit mijn sterkste eigenschap geweest. Het gevolg is breedte, een enorme breedte. Op het veld heb ik op bijna alle posities gespeeld, hoewel ik daar tijdens de wedstrijd net zo vaak vanaf week. Naast voetbal reed ik paard en speelde ik een blauwe maandag (op donderdag) tafeltennis. Op school koos ik voor het vakkenpakket waar in de de lijst met vervolgopleidingen het meeste kruisjes onder stonden. Het volledige beta-pakket plus economie bood de meeste mogelijkheden. Nog meer keuzes.
Soms ben ik jaloers op die vriend die op zijn vierde zei timmerman te worden, en inmiddels timmerman is. Ik wou op mijn vierde boer worden. Die droom verdween langzaam en eigenlijk is er nooit een droombaan voor in de plaats gekomen. Ik ben maar wat blijven schuiven. En nu word ik straks biomedisch technoloog. En dat kan 101 dingen betekenen.
En hoewel er straks dus weer een keuzemoment komt waar ik moet gaan kiezen. Ik moet immers ooit gaan werken. Maar dat is geen probleem, goed beschouwd. Ik weet niet waarvoor ik dan ga kiezen. Ik weet wel dat er genoeg keuze is, en de meeste opties zijn helemaal niet vervelend. En dat is luxe, in mijn ogen.
"Je zou zo graag een speler zijn
Maar je staat aarzelend langs de lijn
Bang om op je bek te gaan
Je durft niet te kiezen
Je mocht 'ns verliezen
Zo bang om straks alleen te staan"
ps. ik merk dat Jekkers me helemaal tegenspreekt, of ik hem tegenspreek. Maar Jekkers is een held, het is hem vergeven.
Soms ben ik jaloers op die vriend die op zijn vierde zei timmerman te worden, en inmiddels timmerman is. Ik wou op mijn vierde boer worden. Die droom verdween langzaam en eigenlijk is er nooit een droombaan voor in de plaats gekomen. Ik ben maar wat blijven schuiven. En nu word ik straks biomedisch technoloog. En dat kan 101 dingen betekenen.
En hoewel er straks dus weer een keuzemoment komt waar ik moet gaan kiezen. Ik moet immers ooit gaan werken. Maar dat is geen probleem, goed beschouwd. Ik weet niet waarvoor ik dan ga kiezen. Ik weet wel dat er genoeg keuze is, en de meeste opties zijn helemaal niet vervelend. En dat is luxe, in mijn ogen.
"Je zou zo graag een speler zijn
Maar je staat aarzelend langs de lijn
Bang om op je bek te gaan
Je durft niet te kiezen
Je mocht 'ns verliezen
Zo bang om straks alleen te staan"
ps. ik merk dat Jekkers me helemaal tegenspreekt, of ik hem tegenspreek. Maar Jekkers is een held, het is hem vergeven.
woensdag 7 oktober 2009
Muziek: The Dead 60s - Riot On The Radio
Het is de zomer van 2006 en er is geen vuiltje aan de lucht. Ik heb mijn diploma gehaald, heb 5 weken gewerkt en ga straks in Groningen studeren. Ik stop één dag eerder dan gepland, want we gaan naar Lowlands. Eigenlijk is er ook KEI-week, dé eerstejaarsindroductie van Groningen, maar pech dan. Er ligt een ander festijn voor de deur en Arctic Monkeys treedt niet op in Groningen.
We staan in de rij bij ingang als een groep Engelsen erachter komt dat ze hun vers aangekochte flesjes bier niet mee naar binnen mogen. Ze delen ze uit terwijl ze uitleggen welke drugs ze allemaal gaan uitproberen, want: "this is fokking Holland!" Er wordt hen tussendoor nog wel even verteld op te passen met paddo's, er springen al genoeg Engelsen van gekte uit Amsterdamse hotelkamerramen. Bij de parkeerplaatsen stonden mensen met een bordje "kaarten gezocht, 200 euro". Ze hadden net zo goed een sticker op hun hoofd kunnen plakken met "bedonder mij". Bij de ticketcontrole komen we inderdaad zo'n bedonderbare kaartzoekende tegen, bedonderd. Hij betaalde 200 euro voor een reeds gescand kaartje.
Het festival is geweldig, met een aantal noemenswaardige gebeurtenissen. Één is er voor aanvang van het optreden van The Dead 60s. Een roadie met het uiterlijk van een hippie over de datum test de microfoons. Hij loopt het podium op, kreunt in de microfoon: "Ha, A, aaaaah!" en loopt het podium weer af. Dit herhaalt hij een aantal keer, en het publiek gaat steeds meer uitkijken naar zijn volgende gekreun. Daarna speelt de band een leuk concert, geloof ik, ik weet het niet meer precies. Van de band heb ik later niet meer van gehoord. Ook niet gek, als de roadie meer indruk achterlaat dan de band. Ha, A, Aaaaah! Indeed!
"Won't you gimme some more"
LINK
(insluiten van YouTube-video wordt ook diefstal straks, staat in de krant geloof ik. Je moet dus klikken, en dan op de advertenties klikken, en je geld uitgeven aan iets, en dan enzovoort, zodat je etcetera, en daarom bla bla bla. Dan doe je wat 'ze' willen. Maar ik zou gewoon klikken op link, en niets meer aanraken)
We staan in de rij bij ingang als een groep Engelsen erachter komt dat ze hun vers aangekochte flesjes bier niet mee naar binnen mogen. Ze delen ze uit terwijl ze uitleggen welke drugs ze allemaal gaan uitproberen, want: "this is fokking Holland!" Er wordt hen tussendoor nog wel even verteld op te passen met paddo's, er springen al genoeg Engelsen van gekte uit Amsterdamse hotelkamerramen. Bij de parkeerplaatsen stonden mensen met een bordje "kaarten gezocht, 200 euro". Ze hadden net zo goed een sticker op hun hoofd kunnen plakken met "bedonder mij". Bij de ticketcontrole komen we inderdaad zo'n bedonderbare kaartzoekende tegen, bedonderd. Hij betaalde 200 euro voor een reeds gescand kaartje.
Het festival is geweldig, met een aantal noemenswaardige gebeurtenissen. Één is er voor aanvang van het optreden van The Dead 60s. Een roadie met het uiterlijk van een hippie over de datum test de microfoons. Hij loopt het podium op, kreunt in de microfoon: "Ha, A, aaaaah!" en loopt het podium weer af. Dit herhaalt hij een aantal keer, en het publiek gaat steeds meer uitkijken naar zijn volgende gekreun. Daarna speelt de band een leuk concert, geloof ik, ik weet het niet meer precies. Van de band heb ik later niet meer van gehoord. Ook niet gek, als de roadie meer indruk achterlaat dan de band. Ha, A, Aaaaah! Indeed!
"Won't you gimme some more"
LINK
(insluiten van YouTube-video wordt ook diefstal straks, staat in de krant geloof ik. Je moet dus klikken, en dan op de advertenties klikken, en je geld uitgeven aan iets, en dan enzovoort, zodat je etcetera, en daarom bla bla bla. Dan doe je wat 'ze' willen. Maar ik zou gewoon klikken op link, en niets meer aanraken)
dinsdag 29 september 2009
Muziek: The Editors - Papillon
De bouw van het menselijk lichaam is op te splitsen ("maar ik zou het niet doen" zou Herman Finkers zeggen): het levende deel, de cellen; en wat daar tussen zit, bindweefsel. Bindweefsel is een idioot breed begrip, aangezien het water in je lichaam ook wordt meegerekend.
Tot zover deze les. Waar het om gaat is het volgende. Of om de volgende twee dingen, of eigenlijk om een ding en een mens. Het ding is laminine, een bindweefseleiwit dat voorkomt in de wand van bloedvaten. De mens is Louie Giglio, een dominee uit de Verenigde Staten.
Laminine is een complex van drie eiwitketens, en het heeft de vorm van een kruis. Zo een met 3 even lange korte armen en één langere. Nu heeft een moleculair bioloog dat vertelt aan Louie, en Louie verkondigt het tijdens zijn preken, die zijn ook te zien op YouTube. Volgens Louie en anderen is laminine het bewijs dat er een god voor je is die je lichaam bij elkaar houdt, er dus altijd voor je is.
Ik weet niet aan wie precies ik me het meest erger, de bioloog, Louie of de mensen die hem geloven. Het latijnse kruis, die met drie korte armen en een lange, is het symbool voor het christendom sinds Jezus eraan gehangen werd. Een opzienbarende keuze voor een symbool, hoewel de kracht van het symbool altijd in de eenvoud zit. Maar Jezus, Maria, Jozef, De Romeinen en de apen waar we vanaf stammen hadden allemaal laminine in hun bloedvatwanden. Heeft God de vorm van laminine aangepast na de kruisiging, of wist hij bij Adam en Eva al waaraan zijn zoon zou worden genageld?
Het bestaan van God is niet echt het punt hier. Maar de gedachte dat laminine kruisvormig is als bewijs van zijn bestaan is dat wel. Zonder laminine ga je dood (je wordt niet eens geboren, niet levend althans), maar ook zonder collageen I en IV en water. Bindweefsel is onmisbaar in je lichaam, en dat heeft met van alles te maken, ook met de vorm. Het is niet het bewijs dat er een God is. Maar wel dat áls Hij zou bestaan, hij inderdaad alwetend moet zijn.
"Darling, just don't put down your guns yet.
if there really was a God here,
He'd have raised a hand by now."
PS. Louie en zijn grote bewijs, voor de liefhebbers
Tot zover deze les. Waar het om gaat is het volgende. Of om de volgende twee dingen, of eigenlijk om een ding en een mens. Het ding is laminine, een bindweefseleiwit dat voorkomt in de wand van bloedvaten. De mens is Louie Giglio, een dominee uit de Verenigde Staten.
Laminine is een complex van drie eiwitketens, en het heeft de vorm van een kruis. Zo een met 3 even lange korte armen en één langere. Nu heeft een moleculair bioloog dat vertelt aan Louie, en Louie verkondigt het tijdens zijn preken, die zijn ook te zien op YouTube. Volgens Louie en anderen is laminine het bewijs dat er een god voor je is die je lichaam bij elkaar houdt, er dus altijd voor je is.
Ik weet niet aan wie precies ik me het meest erger, de bioloog, Louie of de mensen die hem geloven. Het latijnse kruis, die met drie korte armen en een lange, is het symbool voor het christendom sinds Jezus eraan gehangen werd. Een opzienbarende keuze voor een symbool, hoewel de kracht van het symbool altijd in de eenvoud zit. Maar Jezus, Maria, Jozef, De Romeinen en de apen waar we vanaf stammen hadden allemaal laminine in hun bloedvatwanden. Heeft God de vorm van laminine aangepast na de kruisiging, of wist hij bij Adam en Eva al waaraan zijn zoon zou worden genageld?
Het bestaan van God is niet echt het punt hier. Maar de gedachte dat laminine kruisvormig is als bewijs van zijn bestaan is dat wel. Zonder laminine ga je dood (je wordt niet eens geboren, niet levend althans), maar ook zonder collageen I en IV en water. Bindweefsel is onmisbaar in je lichaam, en dat heeft met van alles te maken, ook met de vorm. Het is niet het bewijs dat er een God is. Maar wel dat áls Hij zou bestaan, hij inderdaad alwetend moet zijn.
"Darling, just don't put down your guns yet.
if there really was a God here,
He'd have raised a hand by now."
PS. Louie en zijn grote bewijs, voor de liefhebbers
woensdag 23 september 2009
Muziek: The Nits - J.O.S. Days
Voor een enkele voetballer is voetbal zoals het in de kranten staat, zoals het op tv is en als in de stadions. Menig voetballer jonger dan tien jaar houdt er nog rekening mee dat voetbal ook voor hem zo kan zijn. Geld, publiek, eer, aandacht, camera's.
Maar jonge voetballers worden groot, en metselaar, chauffeur, vishandelaar, accountant, bioloog of wat dan ook, maar zelden voetballer. Ze hebben hun ambities bijgesteld van international, naar prof, naar semi-prof, naar hoofdklasser, enzovoort. Uiteindelijk gaat dat vaak door totdat een plaats op de bank bij het eerste elftal van de plaatselijke voetbalvereniging niet meer tot de opties behoord. Dat is voor sommigen een reden om te stoppen.
Maar voor velen niet, en deze mensen zijn zondagochtend te vinden op met dauw belegen velden. Dit is voetbal zoals het in de meeste gevallen gespeeld wordt. Geen tribunes, geen publiek en vaak ook geen trainer. De laatste spelers worden uit bed gebeld, er wordt een paar keer heen en terug gelopen en de bal wordt een paar keer overgespeeld. Even bij elkaar staan voor een opstelling en dan spelen. Vaak is het niet mooi of spectaculair.
En eigenlijk maakt het allemaal niet uit. Ook deze voetballers maken zich na de wedstrijd druk over gemiste kansen, de scheidsrechter, het veld en het gebrek aan nieuwe aanwinsten. Alleen mogen zij dit doen aan in een kantine, met bier en een gehaktbal. Één voor één staan ze dan op, zeggen "tot volgende week" en vertrekken. Als ze 's avonds naar de samenvattingen kijken voelen ze geen enkele jaloezie. Ze zeggen hoogstens "dat had ik vanmorgen ook" als er een bal huizenhoog over het doel wordt geschoten.
"I can live without a finger
I can live without a toe
But the head is necessary"
Maar jonge voetballers worden groot, en metselaar, chauffeur, vishandelaar, accountant, bioloog of wat dan ook, maar zelden voetballer. Ze hebben hun ambities bijgesteld van international, naar prof, naar semi-prof, naar hoofdklasser, enzovoort. Uiteindelijk gaat dat vaak door totdat een plaats op de bank bij het eerste elftal van de plaatselijke voetbalvereniging niet meer tot de opties behoord. Dat is voor sommigen een reden om te stoppen.
Maar voor velen niet, en deze mensen zijn zondagochtend te vinden op met dauw belegen velden. Dit is voetbal zoals het in de meeste gevallen gespeeld wordt. Geen tribunes, geen publiek en vaak ook geen trainer. De laatste spelers worden uit bed gebeld, er wordt een paar keer heen en terug gelopen en de bal wordt een paar keer overgespeeld. Even bij elkaar staan voor een opstelling en dan spelen. Vaak is het niet mooi of spectaculair.
En eigenlijk maakt het allemaal niet uit. Ook deze voetballers maken zich na de wedstrijd druk over gemiste kansen, de scheidsrechter, het veld en het gebrek aan nieuwe aanwinsten. Alleen mogen zij dit doen aan in een kantine, met bier en een gehaktbal. Één voor één staan ze dan op, zeggen "tot volgende week" en vertrekken. Als ze 's avonds naar de samenvattingen kijken voelen ze geen enkele jaloezie. Ze zeggen hoogstens "dat had ik vanmorgen ook" als er een bal huizenhoog over het doel wordt geschoten.
"I can live without a finger
I can live without a toe
But the head is necessary"
zaterdag 19 september 2009
Muziek: Supertramp - The Logical Song
Kun jij je nog herinneren dat je niet wist wat politiek was? Dat waren nog eens tijden. Als je vroeg wie de baas van het land waren, dan was dat de koningin, die er toen uitzag als een heel sjieke schooljuf, vriendelijk en streng. En er was Lubbers, of Kok. En Clinton, die was van Amerika. Serieus uitziende mannen met grijze haren. En mensen met een grijze haardos waren toen nog bij voorbaat wijzer dan de rest. Je hoefde je geen zorgen te maken.
Het is onmogelijk om jezelf voor te houden dat je niet weet wat je weet. Sommigen stoppen met de krant lezen, anderen grijpen naar de fles, je hoort wel eens dat iemand zijn televisie uit het raam heeft gesmeten. Jezelf voorhouden dat dat helpt is al een stuk makkelijker.
Maar uiteindelijk is onwetendheid een last, een risicofactor. Als je klein bent is er (als je een beetje geluk hebt) iemand die dit voor jou op zich neemt. Maar dat gaat voorbij. Je moet weten, begrijpen, denken, doen. Grijze haren en een strenge blik zijn geen garantie meer voor een zorgenloos bestaan.
"When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well theyd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical."
Het is onmogelijk om jezelf voor te houden dat je niet weet wat je weet. Sommigen stoppen met de krant lezen, anderen grijpen naar de fles, je hoort wel eens dat iemand zijn televisie uit het raam heeft gesmeten. Jezelf voorhouden dat dat helpt is al een stuk makkelijker.
Maar uiteindelijk is onwetendheid een last, een risicofactor. Als je klein bent is er (als je een beetje geluk hebt) iemand die dit voor jou op zich neemt. Maar dat gaat voorbij. Je moet weten, begrijpen, denken, doen. Grijze haren en een strenge blik zijn geen garantie meer voor een zorgenloos bestaan.
"When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well theyd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical."
zondag 13 september 2009
Muziek: Joe Jackson - Is She Really Going Out With Him?
Hedenavond, NL1, boer zoekt vrouw
Een vrijgezelle boer (49) uit Gelderland kreeg 832 brieven van evenzoveel geïnteresseerde vrouwen. Hij koos er tien uit voor een verdere speeddate, dan krijgt hij er 3 te logeren en gaat hij er met één op vakantie, en die ene moet dan toch de meest geschikte zijn van die 832. Dat is natuurlijk allemaal al gebeurd en voorbij. We krijgen het de komende weken te zien. Dus nu lopen er nog minstens 831 vrouwen rond op zoek naar een vrije boer.
Ik ken er nog wel een paar. Ze liggen dus beter in de markt dan gedacht. Of denk je van niet?
"'Cause if my eyes don't deceive me,
There's something going wrong around here"
Een vrijgezelle boer (49) uit Gelderland kreeg 832 brieven van evenzoveel geïnteresseerde vrouwen. Hij koos er tien uit voor een verdere speeddate, dan krijgt hij er 3 te logeren en gaat hij er met één op vakantie, en die ene moet dan toch de meest geschikte zijn van die 832. Dat is natuurlijk allemaal al gebeurd en voorbij. We krijgen het de komende weken te zien. Dus nu lopen er nog minstens 831 vrouwen rond op zoek naar een vrije boer.
Ik ken er nog wel een paar. Ze liggen dus beter in de markt dan gedacht. Of denk je van niet?
"'Cause if my eyes don't deceive me,
There's something going wrong around here"
woensdag 9 september 2009
Muziek: Rock Kills Kid - Paralyzed
Het is zaterdagavond. Ik ben op een feest, het is enorm druk en het bier stroomt rijkelijk. En ik weet dat het niet wat wordt vanavond. Ik heb weinig te praten, de muziek is matig en ik ben wat duf.
Normaal ben ik van mening dat je van iedere avond het zelf in de hand hebt of het een mooie avond wordt of niet. Ik ben er vanavond niet echt toe in staat, toch wacht ik met naar huis gaan, hoewel ik morgen om half tien voetballen moet. Dat is half negen aan de koffie in de kantine. Rond 4 uur 's nachts lig ik dan toch in m'n bed, en het was inderdaad niet wat.
De volgende dag is het een stuk beter. Na een korte nachtrust, twee verloren wedstrijden (één spelen, één kijken) en wat eten sta ik om zeven uur weer in dezelfde tent. Ook druk, maar dit keer vermaak ik me. Maar dat is van korte duur, ik moet terug naar Grun. Met de fiets sprinten naar het café, waar ik de reistas al klaar heb gezet. Ik werd al voor gek verklaart dat ik voor anderhalf uur feest twee keer 6 km wilde fietsen.
In het café nog snel een biertje, wat praten, kauwgom mee en dan naar de bushalte wandelen. De bus gaat om vier over negen, en dat is de laatste op zondag. Een stamgast, met de onwaarschijnlijke bijnaam Borreltje Biertje, rijdt de eerste kilometers nog mee, maar stapt dan ook uit. In de trein begin ik nog met een paar bladzijden uit een dikke Zweedse thriller, maar al gauw besluit ik dat slapen me beter bevalt. Dat doe ik de rest van de reis. En om half één lig ik precies datzelfde te doen in bed.
"I'm paralyzed, I'm paralyzed
Stuck in the middle
And I'm paralyzed
I'm paralyzed, I'm paralyzed
The only way to cope
Is to realize"
Normaal ben ik van mening dat je van iedere avond het zelf in de hand hebt of het een mooie avond wordt of niet. Ik ben er vanavond niet echt toe in staat, toch wacht ik met naar huis gaan, hoewel ik morgen om half tien voetballen moet. Dat is half negen aan de koffie in de kantine. Rond 4 uur 's nachts lig ik dan toch in m'n bed, en het was inderdaad niet wat.
De volgende dag is het een stuk beter. Na een korte nachtrust, twee verloren wedstrijden (één spelen, één kijken) en wat eten sta ik om zeven uur weer in dezelfde tent. Ook druk, maar dit keer vermaak ik me. Maar dat is van korte duur, ik moet terug naar Grun. Met de fiets sprinten naar het café, waar ik de reistas al klaar heb gezet. Ik werd al voor gek verklaart dat ik voor anderhalf uur feest twee keer 6 km wilde fietsen.
In het café nog snel een biertje, wat praten, kauwgom mee en dan naar de bushalte wandelen. De bus gaat om vier over negen, en dat is de laatste op zondag. Een stamgast, met de onwaarschijnlijke bijnaam Borreltje Biertje, rijdt de eerste kilometers nog mee, maar stapt dan ook uit. In de trein begin ik nog met een paar bladzijden uit een dikke Zweedse thriller, maar al gauw besluit ik dat slapen me beter bevalt. Dat doe ik de rest van de reis. En om half één lig ik precies datzelfde te doen in bed.
"I'm paralyzed, I'm paralyzed
Stuck in the middle
And I'm paralyzed
I'm paralyzed, I'm paralyzed
The only way to cope
Is to realize"
donderdag 27 augustus 2009
Muziek: Skik - Af en Toe
Vannacht wordt er een kalf geboren. Althans, dat is de bedoeling. Twee belgisch blauwe koeien, waarvan één in hoge verwachting, liepen net nog rustig, maar klaarwakker, in de stal. Straks ga ik weer kijken. De buik van de drachtige dame staat strak, zoveel is zeker. Belgisch blauwe kalveren zijn berucht om de toestanden bij geboorte, er komt vaak een noodgreep aan te pas.
Dan moet de mens ineens verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen acties. Het belgische blauwe ras is een gekweekt ras, gekweekt om zoveel mogelijk vlees aan één beest te hangen. Als gevolg heeft dat het feit dat ook de kalveren al voor geboorte een steviger omvang hebben, terwijl de opening bij de moeder door al dat vlees ook steeds nauwer wordt. Soms gaat het nog natuurlijk, en komt er geen mens aan te pas. Maar andere keren moet een kalf ter wereld worden getrokken, letterlijk. Of wordt er kunstmatig een zij-uitgang gemaakt voor het kalf.
Maar het is nog niet zover, we wachten af.
"af & toe
af & toe
af & toe
word ik muu van 't wachten op joe
en toch blief ik wachten"
Link (je weet wel, youtube en platenmaatschappijen, je moet per sé even klikken)
Dan moet de mens ineens verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen acties. Het belgische blauwe ras is een gekweekt ras, gekweekt om zoveel mogelijk vlees aan één beest te hangen. Als gevolg heeft dat het feit dat ook de kalveren al voor geboorte een steviger omvang hebben, terwijl de opening bij de moeder door al dat vlees ook steeds nauwer wordt. Soms gaat het nog natuurlijk, en komt er geen mens aan te pas. Maar andere keren moet een kalf ter wereld worden getrokken, letterlijk. Of wordt er kunstmatig een zij-uitgang gemaakt voor het kalf.
Maar het is nog niet zover, we wachten af.
"af & toe
af & toe
af & toe
word ik muu van 't wachten op joe
en toch blief ik wachten"
Link (je weet wel, youtube en platenmaatschappijen, je moet per sé even klikken)
vrijdag 21 augustus 2009
Muziek: The Sheer - Stay Awake
Als iedereen naar bed gaat, dan ben ik nog even op. Ik kijk late nacht programma's, lees nog wat in een boek of dwaal rond op het internet. Of, zoals nu, typ ik nog even wat. Ik ben een nachtuil, ik doe altijd iets voor ik ga slapen.
's Ochtends word ik geconfronteerd met m'n slaappatroon. Te laat voor college, net op tijd op het werk en voetbal, ik kan moeilijk wakker worden. Op het oudershuis is er een moeder die altijd controleert of iedereen er op tijd uit is, in Grun moet ik me alleen redden. De wekkerradio staat daar altijd ingesteld op minstens een uur voor het punt waar ik absoluut uit bed moet komen. "Snoozen", het is een slechte gewoonte denk ik, maar heel fijn. Ik denk niet dat iedere keer 10 minuten verder slapen helpt, maar het is lekker. Een druk op de knop, nog een keer omdraaien, en dan maar dommelen. Dan op het laatste moment je bed uitspringen, wassen, een halve hap eten en dan op de fiets springen en racen om op tijd te komen. De krant is voor als ik weer thuis ben.
Maar 's avonds laat vind ik de rust, die overdag er niet is. Je hebt een dag achter de rug, iets om te overzien. Wat je vergeten hebt, wat je anders had moeten doen, waar je tevreden op terugkijkt. Je slaapt het slechts na onbevredigende dagen, waarop je niks gedaan hebt, of niks wilde lukken zoals je wilde, of dat hetgene waarop je wacht nog steeds niet gebeurd is. Daar blijf je wakker van, zelfs, of juist als je graag wilt slapen. Daarom verschijnen deze stukjes nagenoeg altijd tussen 11 uur 's avonds en diep in de nacht. Het is als zondagsavonds in het café nog een laatste drinken om het weekend te overzien, om uit te zien naar of op te zien tegen de komende week. Je blijft wakker.
"When it's late at night
Feeling not quite right
Don't let it slip away again"
Link (youtube zegt wederom "insluiten op verzoek uitgeschakeld")
's Ochtends word ik geconfronteerd met m'n slaappatroon. Te laat voor college, net op tijd op het werk en voetbal, ik kan moeilijk wakker worden. Op het oudershuis is er een moeder die altijd controleert of iedereen er op tijd uit is, in Grun moet ik me alleen redden. De wekkerradio staat daar altijd ingesteld op minstens een uur voor het punt waar ik absoluut uit bed moet komen. "Snoozen", het is een slechte gewoonte denk ik, maar heel fijn. Ik denk niet dat iedere keer 10 minuten verder slapen helpt, maar het is lekker. Een druk op de knop, nog een keer omdraaien, en dan maar dommelen. Dan op het laatste moment je bed uitspringen, wassen, een halve hap eten en dan op de fiets springen en racen om op tijd te komen. De krant is voor als ik weer thuis ben.
Maar 's avonds laat vind ik de rust, die overdag er niet is. Je hebt een dag achter de rug, iets om te overzien. Wat je vergeten hebt, wat je anders had moeten doen, waar je tevreden op terugkijkt. Je slaapt het slechts na onbevredigende dagen, waarop je niks gedaan hebt, of niks wilde lukken zoals je wilde, of dat hetgene waarop je wacht nog steeds niet gebeurd is. Daar blijf je wakker van, zelfs, of juist als je graag wilt slapen. Daarom verschijnen deze stukjes nagenoeg altijd tussen 11 uur 's avonds en diep in de nacht. Het is als zondagsavonds in het café nog een laatste drinken om het weekend te overzien, om uit te zien naar of op te zien tegen de komende week. Je blijft wakker.
"When it's late at night
Feeling not quite right
Don't let it slip away again"
Link (youtube zegt wederom "insluiten op verzoek uitgeschakeld")
dinsdag 18 augustus 2009
Muziek: Let's Active - Every Dog Has His Day
Ze blijft steeds vaker en langer liggen, en loopt niet meer zo snel als ze ergens naartoe gaat. Ze wordt rustiger, heeft vaker de tijd om er even bij te komen zitten, bij de koffie. Of als we buiten bezig zijn. Maar af en toe zie je een glimp van wat ze geweest is. Dan krijgt ze een intense blik in haar ogen, ze schieten vuur. Ze is dan even die kuitenbuiter die ze altijd geweest is. Letterlijk: paarden, koeien, ballen en postbodes zijn niet veilig.
Maar het is vaak van korte duur. We kunnen er niet omheen, onze hond wordt oud. Haar pas wordt stijver, een van beide oren staat krom, al weet niemand precies wat daarvan de oorzaak is. Ze is een karakterdier. Ze vocht jarenlange vetes uit met de hond van de buren uit, om enkele meters weiland. De hond van de buren was vele malen groter, zwaarder en dodelijker. Maar dat weerhield haar er niet van om te infiltreren in vijandelijk gebied. Ze speelde zo goed voetbal dat we uiteindelijk haar een eigen bal moesten geven om zelf nog aan voetballen toe te komen als we speelden op het erf. Ze blafte naar koeien en paarden, beet ze in de hielen. Luisterde alleen als je dreigde iets te gooien of als je dicht genoeg in de buurt kon komen. Dan liep ze tergend langzaam naar huis, met zoveel mogelijk omwegen.
Eigenlijk doet ze al deze dingen nog steeds, alleen minder. We zien met lede ogen aan hoe ze bejaard wordt, al is ze nog lang niet dood. Daar is ze te eigenwijs voor.
Maar het is vaak van korte duur. We kunnen er niet omheen, onze hond wordt oud. Haar pas wordt stijver, een van beide oren staat krom, al weet niemand precies wat daarvan de oorzaak is. Ze is een karakterdier. Ze vocht jarenlange vetes uit met de hond van de buren uit, om enkele meters weiland. De hond van de buren was vele malen groter, zwaarder en dodelijker. Maar dat weerhield haar er niet van om te infiltreren in vijandelijk gebied. Ze speelde zo goed voetbal dat we uiteindelijk haar een eigen bal moesten geven om zelf nog aan voetballen toe te komen als we speelden op het erf. Ze blafte naar koeien en paarden, beet ze in de hielen. Luisterde alleen als je dreigde iets te gooien of als je dicht genoeg in de buurt kon komen. Dan liep ze tergend langzaam naar huis, met zoveel mogelijk omwegen.
Eigenlijk doet ze al deze dingen nog steeds, alleen minder. We zien met lede ogen aan hoe ze bejaard wordt, al is ze nog lang niet dood. Daar is ze te eigenwijs voor.
woensdag 12 augustus 2009
Muziek: Green Day - Warning
Het is een vervelende eigenschap, en blijkbaar is het erfelijk. Dat als iemand mening A heeft, jij automatisch mening B hebt, waardoor er een bij voorbaat zinloze discussie ontstaat. Mijn vader en ik hebben beide deze eigenschap. Ongeacht het onderwerp, we staan bijna altijd lijnrecht tegenover elkaar. Of het valt niet op als we het wel met elkaar eens zijn, dat kan ook.
Er zijn verschillende manieren hoe zo'n meningsverschil eindigt: één van ons beiden geeft mokkend de ander zijn zin; één van ons loopt weg; het onderwerp wordt aan de kant geschoven totdat het later, soms veel later, weer aan bod komt; of mijn moeder moet ingrijpen, en dat zijn de serieuze aangelegenheden. Het kan gaan om een gebakken ei, zoals vandaag, of over een muziekje op de radio, politiek, voetbal, tv-programma's en klussen op de boerderij. Er is áltijd iets om het over oneens te zijn. Het is een sport. We zoeken het op. Een gesprek kabbelt even voort totdat we op een punt komen waar we het over oneens kunnen zijn, en dan zijn we scherp. Soms zijn het ruzies, maar meestal melige flauwe twisten waar de rest van de mensen aan tafel jeuk van krijgt.
Buiten onze huishouding manifesteert zich deze eigenschap zich heel anders. We luisteren, geven de sprekers gelijk als ze daar recht op hebben. Dan brengen we heel subtiel de tegenargumenten op tafel. Mild, dat zijn we dan ineens. We zien dan slechts in waarom iemand het oneens zou kunnen zijn. Ik weet dat ik zo ben, en ik heb er op gelet, mijn vader doet het ook. Toch zijn we tegen elkaar nooit zo. Ik denk dat mijn moeder en de rest er maar aan moeten wennen. Straks is de vakantie voorbij, en dan blijft alleen het weekend over om het met elkaar oneens te zijn.
"Question everything"
Er zijn verschillende manieren hoe zo'n meningsverschil eindigt: één van ons beiden geeft mokkend de ander zijn zin; één van ons loopt weg; het onderwerp wordt aan de kant geschoven totdat het later, soms veel later, weer aan bod komt; of mijn moeder moet ingrijpen, en dat zijn de serieuze aangelegenheden. Het kan gaan om een gebakken ei, zoals vandaag, of over een muziekje op de radio, politiek, voetbal, tv-programma's en klussen op de boerderij. Er is áltijd iets om het over oneens te zijn. Het is een sport. We zoeken het op. Een gesprek kabbelt even voort totdat we op een punt komen waar we het over oneens kunnen zijn, en dan zijn we scherp. Soms zijn het ruzies, maar meestal melige flauwe twisten waar de rest van de mensen aan tafel jeuk van krijgt.
Buiten onze huishouding manifesteert zich deze eigenschap zich heel anders. We luisteren, geven de sprekers gelijk als ze daar recht op hebben. Dan brengen we heel subtiel de tegenargumenten op tafel. Mild, dat zijn we dan ineens. We zien dan slechts in waarom iemand het oneens zou kunnen zijn. Ik weet dat ik zo ben, en ik heb er op gelet, mijn vader doet het ook. Toch zijn we tegen elkaar nooit zo. Ik denk dat mijn moeder en de rest er maar aan moeten wennen. Straks is de vakantie voorbij, en dan blijft alleen het weekend over om het met elkaar oneens te zijn.
"Question everything"
woensdag 5 augustus 2009
Muziek: The Hellacopters - Toys and Flavors
We krijgen een nieuwe badkamer. We zijn bezig een nieuwe badkamer te krijgen, eigenlijk. Na circa 29 jaar trouwe dienst is zaterdag onze oude badkamer gesloopt, nu wordt een nieuwe opgebouwd. Nieuwe tegels, nieuw bad, nieuwe meubels. Mijn moeder had een ultimatum gesteld: geen grote aankopen meer totdat er iets aan de badkamer gedaan werd. Gezien mijn vaders voorliefde voor landbouwwerktuigen, oldtimer-brommers en goed gereedschap was dat een goede keus voor een ultimatum. En, 29 jaar, dan mag het ook een keer. Er zijn mensen die vaker van interieur wisselen dan van ondergoed.
Alleen nu is er een dikke week geen badkamer. Maar dat is opgelost: het oude tanklokaal (de ruimte waar vroeger de melktank stond) doet dienst als badkamer. De melktank staat er niet meer sinds we geen koeien meer melken, maar er is nog steeds een boiler en een grote RVS-wasbak. We hebben het bad uit de badkamer gesloopt en gehermonteerd in dit tanklokaal, dat mijn moeder en zusje voor de goede orde een grote schoonmaakbeurt hebben gegeven. Een "vrij"/"bezet"-bordje op de schuifdeur, een voetenbankje, een oude spiegel en een oude kast erin, en de tijdelijke badkamer heeft alles om een tijdelijke badkamer te zijn.
De boiler is groot. Genoeg stomend heet water voor vijf badkuipen vol aangenaam badwater. Ideaal voor de gelegenheid, ware het niet dat ik nummer zes was om in bad te gaan. Geen druppel heet water meer. Gelukkig is m'n broer zo goed geweest te helpen lopen met emmers heet water vanuit het huis. Kan ik alsnog in een warm bad. Als ik het bordje weer omdraai naar "vrij" ben ik zo fris en schoon als het kan. Daar verandert de leeftijd of waarde of het uiterlijk van het bad en de badkamer niets aan.
"Baby
Hip young thing ain´t hip no more
With eagle speed buzzards feed
On crums off the fashion floor"
(fijne solo op 2 min 20)
Alleen nu is er een dikke week geen badkamer. Maar dat is opgelost: het oude tanklokaal (de ruimte waar vroeger de melktank stond) doet dienst als badkamer. De melktank staat er niet meer sinds we geen koeien meer melken, maar er is nog steeds een boiler en een grote RVS-wasbak. We hebben het bad uit de badkamer gesloopt en gehermonteerd in dit tanklokaal, dat mijn moeder en zusje voor de goede orde een grote schoonmaakbeurt hebben gegeven. Een "vrij"/"bezet"-bordje op de schuifdeur, een voetenbankje, een oude spiegel en een oude kast erin, en de tijdelijke badkamer heeft alles om een tijdelijke badkamer te zijn.
De boiler is groot. Genoeg stomend heet water voor vijf badkuipen vol aangenaam badwater. Ideaal voor de gelegenheid, ware het niet dat ik nummer zes was om in bad te gaan. Geen druppel heet water meer. Gelukkig is m'n broer zo goed geweest te helpen lopen met emmers heet water vanuit het huis. Kan ik alsnog in een warm bad. Als ik het bordje weer omdraai naar "vrij" ben ik zo fris en schoon als het kan. Daar verandert de leeftijd of waarde of het uiterlijk van het bad en de badkamer niets aan.
"Baby
Hip young thing ain´t hip no more
With eagle speed buzzards feed
On crums off the fashion floor"
(fijne solo op 2 min 20)
vrijdag 31 juli 2009
Muziek: Iron Maiden - Wasted Years
Deze dagen zijn de dagen waarvan je later zegt: "those were the days of our life". Het besef dat je tussen de dagen dat je volwassen wordt en jouw "huisje-boompje-beestje"gestalte krijgt alles kunt en eigenlijk moet doen wat je graag wilt, hebben veel mensen pas jaren later. De wereld afreizen, die bijzondere auto kopen, sex-drugs-and-rock-and-roll, alles moet ergens tussen je vijftiende en vijvendertigste gebeuren.
Maar, in die zelfde periode moet je het leven van de rest van je leven veilig stellen. Zorgen voor een inkomen, levensdoel, de vader of moeder van je kinderen, een dak boven je hoofd. Er zijn ook mensen die dít pas jaren later doorhebben.
Beide groepen mensen hebben verloren jaren, die alleen met veel pijn en moeite kunnen worden ingehaald. Je hebt de mensen die ineens na hun veertigste ineens nog heel wild doen, en buitenechtelijke relaties aangaan, hun baan verliezen en hun kinderen op het laatst niet meer onder ogen kunnen komen. En je hebt mensen van voorbij de veertig die zich moeten verdiepen in IVF, internetdating, (bijscholings)cursussen en andere kunstmatigheden om tot het huisje, boompje en beestje te komen. Ik mag niet oordelen, maar de extremen van dit gedrag boezemen bij mij altijd wat angst in.
De conclusie is dat je een balans moet vinden tussen deze twee zaken. Er zullen mensen zijn die je naar één van beide kanten willen trekken. De één belooft je gouden bergen als je later groot bent, de ander zegt dat morgen nog heel ver weg is. Luister naar beiden, ze hebben allebei gelijk. In het echte goede leven is er geen plaats voor pure carrièremakers, workaholics, krenten en vrijbuiters. Er zijn altijd voors en tegens, baten en lasten, plichten en rechten. Compromises. Je moet verdelen, genieten en werken, denken en niet-denken. Wie dat niet ziet, is blind. Tot het te laat is.
"So understand
Don't waste your time always
Searching for those wasted years
Face up... make your stand
And realise youre living in the golden years"
Link ("insluiten op verzoek uitgeschakeld", zegt YouTube)
Maar, in die zelfde periode moet je het leven van de rest van je leven veilig stellen. Zorgen voor een inkomen, levensdoel, de vader of moeder van je kinderen, een dak boven je hoofd. Er zijn ook mensen die dít pas jaren later doorhebben.
Beide groepen mensen hebben verloren jaren, die alleen met veel pijn en moeite kunnen worden ingehaald. Je hebt de mensen die ineens na hun veertigste ineens nog heel wild doen, en buitenechtelijke relaties aangaan, hun baan verliezen en hun kinderen op het laatst niet meer onder ogen kunnen komen. En je hebt mensen van voorbij de veertig die zich moeten verdiepen in IVF, internetdating, (bijscholings)cursussen en andere kunstmatigheden om tot het huisje, boompje en beestje te komen. Ik mag niet oordelen, maar de extremen van dit gedrag boezemen bij mij altijd wat angst in.
De conclusie is dat je een balans moet vinden tussen deze twee zaken. Er zullen mensen zijn die je naar één van beide kanten willen trekken. De één belooft je gouden bergen als je later groot bent, de ander zegt dat morgen nog heel ver weg is. Luister naar beiden, ze hebben allebei gelijk. In het echte goede leven is er geen plaats voor pure carrièremakers, workaholics, krenten en vrijbuiters. Er zijn altijd voors en tegens, baten en lasten, plichten en rechten. Compromises. Je moet verdelen, genieten en werken, denken en niet-denken. Wie dat niet ziet, is blind. Tot het te laat is.
"So understand
Don't waste your time always
Searching for those wasted years
Face up... make your stand
And realise youre living in the golden years"
Link ("insluiten op verzoek uitgeschakeld", zegt YouTube)
maandag 27 juli 2009
Muziek: Harrie Jekkers - Straatnaambordjesblues
"Noem zoveel mogelijk straatnamen gebruikt in Monopoly." Het noemen deze opdracht in de auto naar de bios is de enige en echte oorzaak waarom we later die avond verwikkeld raken in een keiharde partij onderhandelen, kopen, verkopen, afkopen, en wat vastgoedmagnaten nog meer doen in het dagelijks leven. Na de film, Ice Age 3, wordt eerst het spel thuis gezocht, maar niet gevonden. Dan wordt er naar mijn huis gereden, en wordt het antieke monopolyspel van m'n ouders uit de kast gehaald. We kunnen spelen.
Het monopolyspel blijkt een archeologische vondst. De totale aankoopwaarde van Ons Dorp is 120 gulden. Het kaartje voor de Grote Markt is enkele decennia geleden verdwenen, en is vervangen door een inmiddels zo vergeeld papiertje dat het bruin is. Met rode pen zijn de huis- en huurprijzen opgeschreven. Er zijn biljetten van 1, 5, 10, 20, 50, 100 en 500 gulden.
Na een zekere opwarmfase komt er een verwoede strijd op gang. En ik ga goed, al gauw heb ik in Amsterdam een paar huisjes staan, en hotels in 's-Gravenhage. Na de eigenaar van Rotterdam failliet te hebben gespeeld is ook Rotterdam in mijn graaiende handen. Dan zijn we nog met zijn tweeën over, en de bank heeft geen geld meer. En het wordt later en later, en we moeten over een paar uur werken. We besluiten onze bezittingen op te tellen. En ik blijk Bill Gates, Microsoft, Windows, en Nelie Kroes is in geen velden of wegen te bekennen.
"Wie moet je zijn? Wat moet je doen?
Voor je naam op een straat, een plein of een plantsoen...
Hoe groot moet je zijn? Hoe dood moet je zijn
Voordat je naam op een straatnaambordje komt te staan."
Het monopolyspel blijkt een archeologische vondst. De totale aankoopwaarde van Ons Dorp is 120 gulden. Het kaartje voor de Grote Markt is enkele decennia geleden verdwenen, en is vervangen door een inmiddels zo vergeeld papiertje dat het bruin is. Met rode pen zijn de huis- en huurprijzen opgeschreven. Er zijn biljetten van 1, 5, 10, 20, 50, 100 en 500 gulden.
Na een zekere opwarmfase komt er een verwoede strijd op gang. En ik ga goed, al gauw heb ik in Amsterdam een paar huisjes staan, en hotels in 's-Gravenhage. Na de eigenaar van Rotterdam failliet te hebben gespeeld is ook Rotterdam in mijn graaiende handen. Dan zijn we nog met zijn tweeën over, en de bank heeft geen geld meer. En het wordt later en later, en we moeten over een paar uur werken. We besluiten onze bezittingen op te tellen. En ik blijk Bill Gates, Microsoft, Windows, en Nelie Kroes is in geen velden of wegen te bekennen.
"Wie moet je zijn? Wat moet je doen?
Voor je naam op een straat, een plein of een plantsoen...
Hoe groot moet je zijn? Hoe dood moet je zijn
Voordat je naam op een straatnaambordje komt te staan."
vrijdag 24 juli 2009
Muziek: Procol Harum - A Whiter Shade of Pale
Toen ik jonger was en ik was op regenachtige dagen als vandaag alleen thuis, dan zat ik regelmatig met een hoofdtelefoon bij de platenkast van mijn vader. Bandjes, cd's en lp's. Alles ploos ik uit. Er waren lp's van Normaal, The Police, Meatloaf, cassettebandjes van Creedence Clearwater Revival en The Eagles, cd's van The Hollies en Smokie. En een compilatie-box van de jaren zestig. Met veel van The Kinks, Donovan, Zombies, Herman's Hermits. Later brachten mijn zus en ik cd's mee van die bieb, en daar werden bandjes van gemaakt. Met Queen en The Kelly Family werd de generatiekloof in onze kast een beetje gedicht.
Maar op die compilatie-cd's stond het favoriete nummer van pa: "A Whiter Shade of Pale". Een wittere schaduw van bleek. En ik kan je vertellen de rest van de tekst niet minder vaag is. Maar een pracht van een orgelmelodie maakt alles goed. Mijn zus leerde het op haar orgel. Veel later werd het pa's ringtone op de telefoon.
De tekst is, zoals eerder gezegd, op z'n Engels gezegd "gibberish", larie. Als je luistert, of leest, dan vermoed je een diepere filosofische betekenis. Totdat je weet dat de zanger eens heeft gezegd dat het gaat over binge drinking, zo snel mogelijk dronken worden. En dan zie je het ineens, alles is daar. De verteller zit in een vol café, en is bezig zich samen met een meisje, vol te gieten, opgejut door het publiek. Ook al voelt hij zich wat zeeziek. Hij hoort steeds meer ruis en het plafond begint te zweven. De kelner voert ze dronken. Ze hebben het dansen overgeslagen, de verteller is aan het kaarten, en later, als de molenaar aan de toog zijn verhaal vertelt, trekt het meisje langzaam lijkbleek weg. En je weet wat dat betekent. Het lied en ikzelf vinden het niet nodig dit nog verder uit te wijden.
Hier, de hele tekst. See for yourself:
"We skipped a light fandango,
Turned cartwheels 'cross the floor.
I was feeling kind of seasick,
But the crowd called out for more.
The room was humming harder,
As the ceiling flew away.
When we called out for another drink,
The waiter brought a tray.
And so it was that later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale.
She said there is no reason,
And the truth is plain to see
That I wandered through my playing cards,
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast.
And although my eyes were open,
They might just as well have been closed.
And so it was later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale."
Maar op die compilatie-cd's stond het favoriete nummer van pa: "A Whiter Shade of Pale". Een wittere schaduw van bleek. En ik kan je vertellen de rest van de tekst niet minder vaag is. Maar een pracht van een orgelmelodie maakt alles goed. Mijn zus leerde het op haar orgel. Veel later werd het pa's ringtone op de telefoon.
De tekst is, zoals eerder gezegd, op z'n Engels gezegd "gibberish", larie. Als je luistert, of leest, dan vermoed je een diepere filosofische betekenis. Totdat je weet dat de zanger eens heeft gezegd dat het gaat over binge drinking, zo snel mogelijk dronken worden. En dan zie je het ineens, alles is daar. De verteller zit in een vol café, en is bezig zich samen met een meisje, vol te gieten, opgejut door het publiek. Ook al voelt hij zich wat zeeziek. Hij hoort steeds meer ruis en het plafond begint te zweven. De kelner voert ze dronken. Ze hebben het dansen overgeslagen, de verteller is aan het kaarten, en later, als de molenaar aan de toog zijn verhaal vertelt, trekt het meisje langzaam lijkbleek weg. En je weet wat dat betekent. Het lied en ikzelf vinden het niet nodig dit nog verder uit te wijden.
Hier, de hele tekst. See for yourself:
"We skipped a light fandango,
Turned cartwheels 'cross the floor.
I was feeling kind of seasick,
But the crowd called out for more.
The room was humming harder,
As the ceiling flew away.
When we called out for another drink,
The waiter brought a tray.
And so it was that later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale.
She said there is no reason,
And the truth is plain to see
That I wandered through my playing cards,
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast.
And although my eyes were open,
They might just as well have been closed.
And so it was later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale."
maandag 20 juli 2009
Muziek: Drive Like Maria - I'm on a Train
Mijn eerste maanden op kamers waren niet gaaf. Ik had gekozen voor een kamer in Leutingewolde, een gehucht net buiten Roden. Een gigantische miskleun. Het fietsen naar Groningen was verder dan gedacht, bovendien had de wind daar een vrijer spel dan in boomrijk Twente. Verder bleken mijn huisgenoten geen studenten, maar werklozen, mannen die in scheiding lagen, vrachtwagenchauffeurs en jongeren die er geplaatst waren voor jeugdzorg. Na 7 maand was ik er weg, en waren enkele huisgenoten voor meerdere jaren in het gevang gezet.
In die tijd bestond een week uit vijf dagen studeren en wachten op het weekend. Vrijdagavond squashen en een biertje bij het café. Zaterdag leider zijn van onze jongste generatie voetballers, 's middags zelf voetballen. 's Avonds nog uit, 's zondags werken, thuis eten en dan weer naar de trein. Mijn mp3-speler stond vol met ik-wil-naar-huismuziek: Normaal ("'t is kloten hier", "Hummelo"), Golden Earring ("Back Home"), Blink-182 ("Going Away to College"), en vele anderen, ik denk dat je het idee nu wel hebt.
Vanavond heb ik voorlopig voor het laatst het traject Groningen-Hoeve afgelegd. Ik heb vakantie, eindelijk. Tien minuten lopen naar het station, daar op de trein via Haren, Assen, Beilen, Hoogeveen, Meppel naar Zwolle, van daar via Wijhe en Olst naar Deventer, van daar naar Holten, van Holten met het busje via Markelo naar Goor, van Goor met een ander busje via Hengevelde naar de Hoeve. Bij Het Café Tegenover de Kerk staat mijn fiets nog waar ik hem vorige week heb neer gezet. Nog twee kilometer fietsen naar huis. Van de fietsenschuur naar de achterdeur word ik begeleid door het oude trouwe hondje. Ze loopt steeds iets voor me uit, draait zich dan om, ruikt aan m'n tas, en spring speels opzij als ik buk om te aaien. Onderweg luister ik geen homesick-blues meer. Maar ik ben blij om thuis te zijn. Want dat is het hier. Dat blijft het.
"Won't you help me get back home
People come and then they go"
In die tijd bestond een week uit vijf dagen studeren en wachten op het weekend. Vrijdagavond squashen en een biertje bij het café. Zaterdag leider zijn van onze jongste generatie voetballers, 's middags zelf voetballen. 's Avonds nog uit, 's zondags werken, thuis eten en dan weer naar de trein. Mijn mp3-speler stond vol met ik-wil-naar-huismuziek: Normaal ("'t is kloten hier", "Hummelo"), Golden Earring ("Back Home"), Blink-182 ("Going Away to College"), en vele anderen, ik denk dat je het idee nu wel hebt.
Vanavond heb ik voorlopig voor het laatst het traject Groningen-Hoeve afgelegd. Ik heb vakantie, eindelijk. Tien minuten lopen naar het station, daar op de trein via Haren, Assen, Beilen, Hoogeveen, Meppel naar Zwolle, van daar via Wijhe en Olst naar Deventer, van daar naar Holten, van Holten met het busje via Markelo naar Goor, van Goor met een ander busje via Hengevelde naar de Hoeve. Bij Het Café Tegenover de Kerk staat mijn fiets nog waar ik hem vorige week heb neer gezet. Nog twee kilometer fietsen naar huis. Van de fietsenschuur naar de achterdeur word ik begeleid door het oude trouwe hondje. Ze loopt steeds iets voor me uit, draait zich dan om, ruikt aan m'n tas, en spring speels opzij als ik buk om te aaien. Onderweg luister ik geen homesick-blues meer. Maar ik ben blij om thuis te zijn. Want dat is het hier. Dat blijft het.
"Won't you help me get back home
People come and then they go"
zondag 19 juli 2009
Muziek: The Records - Starry Eyes
De truc is minstens zo oud als het bestaan van tekenfilms, maar vermoedelijk ouder, bijvoorbeeld zo oud als de uitvinding van het scharnier, de deur en de emmer, al is het onwaarschijnlijk dat deze 3 dingen samen vielen in de geschiedenis.
Gistermiddag moest het weer in praktijk gebracht worden. De emmer stond er, en er was een slap excuus bedacht om een slachtoffer door de deur te lokken. Maar hij hapte niet. Het gaat hier trouwens niet om een stel basisschool leerlingen. Maar een stel twintig-plussers die een weekendje van huis zijn. Hier, in Groningen. Ze probeerden mij ook te strikken, maar ik zag de emmer al staan.
Het is nu vroeg in de morgen en iedereen slaapt nu. Alles wat kussen heeft of een andere vorm van zachtheid is bezet, behalve m'n eigen bed. Daar ga ik nu heen. Zien wat ze straks nog in petto hebben, voordat ze weg zijn.
"Get me out of your starry eyes and be on your way"
dinsdag 14 juli 2009
Muziek: Electric Six - Dance Pattern
Dansles is waar ik vandaan kom niet zozeer het leren van dansen. Dat gebeurt ook wel, maar het gaat erom dat het symbool staat voor de overgang van niet uitgaan naar wel uitgaan.
Op vrijdag avond om half 8 verzamelen, dan fietsen naar de dansschool. We waren met de groep waarmee we 2 jaar eerder de basisschool hadden verlaten. Op de dansschool aangekomen ging je dansen, of leren dansen. (Quickstep, Engelse Wals, Tango, en nog een paar, sorry, ik ben het vergeten.) Steeds de helft zat op de banken, de andere helft moest eraan geloven. Daarna werd er gewisseld.
Na anderhalf uur was het voorbij. Om de beurt ontving iemand van de groep de rest thuis. Voor bier, wijn, of één of ander mixje (Passoa, apfelkorn of andere zoetigheid gemengd met een willekeurige frisdrank). Napraten en dergelijke terwijl ouders nooit ver weg waren. Op zaterdagavond was er disco in de danschool (of oefenbal, zoals het vroeger heette).
Dit is hoe het de bedoeling was. Leren dansen, de contacten aanhalen met oude klasgenoten, voor het eerst ruiken aan drankgebruik, uitgaan, verkering, weet ik veel. In de praktijk kwamen we eerst met een paar jongens bij elkaar in de keet, die we toen al hadden. Een biertje drinken op voorhand. We konden vaak net op tijd aanhaken bij de rest voor de rit naar de dansschool.
Daar aangekomen was het wachten tot het voorbij was. Sommigen waren gehaaid: tijdens het wisselen van de wacht stonden ze op, liepen naar de overkant van de zaal, en gingen weer zitten. De rest liep naar zijn vaste partner of vroeg weifelend een gelegenheidspartner. We konden nooit wachten tot het half 10 was.
Dan fietsten we naar het centrum, en kochten daar bij een cafetaria bier, dat we in een kartonnen doos moesten meenemen omdat de baas geen problemen wilde. Dat werd onderweg gedronken. Je zou ook eens zonder moeten. We gingen dan pas naar degene waar we die avond moesten zijn. Daar bleek roken een virus, bijna iedereen probeerde het. Ik ook, 3 trekjes of zo. Sindsdien heb ik honderden euro's bespaard met het niet-roken, hoewel ik niet weet waar dat geld gebleven is.
Soms gingen we naar de disco op zaterdag, maar dansen? De polonaise soms, of op "smells like teen spirit" springen en duwen, als dat dansen is. Verder zaten we aan de bar, of in een hoek, totdat we weg konden, naar de keet.
Ik heb nog wel afgedanst, met een meisje waarvan ik de naam nooit geweten heb. Hoe ik aan twee zevens en een acht gekomen ben is me een groot raadsel. Ik heb één keer weer geprobeerd te dansen (quickstep, geloof ik), en het was niet wat. Zelfs de Pit-Pat-Party dans lukte laatst niet echt meer, maar dat kan ook gelegen hebben aan mijn fysieke en geestelijke toestand op dat moment.
Met dansen had het dus niet erg veel te maken, maar het was een goed startschot. Na deze tijd bloeide de keet op, kwam er zelfs één bij. We gingen uit naar de 'grote' discotheken en naar de zomerfeesten. Waar we nooit dansten, en nog steeds nooit dansen.
"And she tells me she's a liar but I don't believe her
She'll tell me almost anything"
Op vrijdag avond om half 8 verzamelen, dan fietsen naar de dansschool. We waren met de groep waarmee we 2 jaar eerder de basisschool hadden verlaten. Op de dansschool aangekomen ging je dansen, of leren dansen. (Quickstep, Engelse Wals, Tango, en nog een paar, sorry, ik ben het vergeten.) Steeds de helft zat op de banken, de andere helft moest eraan geloven. Daarna werd er gewisseld.
Na anderhalf uur was het voorbij. Om de beurt ontving iemand van de groep de rest thuis. Voor bier, wijn, of één of ander mixje (Passoa, apfelkorn of andere zoetigheid gemengd met een willekeurige frisdrank). Napraten en dergelijke terwijl ouders nooit ver weg waren. Op zaterdagavond was er disco in de danschool (of oefenbal, zoals het vroeger heette).
Dit is hoe het de bedoeling was. Leren dansen, de contacten aanhalen met oude klasgenoten, voor het eerst ruiken aan drankgebruik, uitgaan, verkering, weet ik veel. In de praktijk kwamen we eerst met een paar jongens bij elkaar in de keet, die we toen al hadden. Een biertje drinken op voorhand. We konden vaak net op tijd aanhaken bij de rest voor de rit naar de dansschool.
Daar aangekomen was het wachten tot het voorbij was. Sommigen waren gehaaid: tijdens het wisselen van de wacht stonden ze op, liepen naar de overkant van de zaal, en gingen weer zitten. De rest liep naar zijn vaste partner of vroeg weifelend een gelegenheidspartner. We konden nooit wachten tot het half 10 was.
Dan fietsten we naar het centrum, en kochten daar bij een cafetaria bier, dat we in een kartonnen doos moesten meenemen omdat de baas geen problemen wilde. Dat werd onderweg gedronken. Je zou ook eens zonder moeten. We gingen dan pas naar degene waar we die avond moesten zijn. Daar bleek roken een virus, bijna iedereen probeerde het. Ik ook, 3 trekjes of zo. Sindsdien heb ik honderden euro's bespaard met het niet-roken, hoewel ik niet weet waar dat geld gebleven is.
Soms gingen we naar de disco op zaterdag, maar dansen? De polonaise soms, of op "smells like teen spirit" springen en duwen, als dat dansen is. Verder zaten we aan de bar, of in een hoek, totdat we weg konden, naar de keet.
Ik heb nog wel afgedanst, met een meisje waarvan ik de naam nooit geweten heb. Hoe ik aan twee zevens en een acht gekomen ben is me een groot raadsel. Ik heb één keer weer geprobeerd te dansen (quickstep, geloof ik), en het was niet wat. Zelfs de Pit-Pat-Party dans lukte laatst niet echt meer, maar dat kan ook gelegen hebben aan mijn fysieke en geestelijke toestand op dat moment.
Met dansen had het dus niet erg veel te maken, maar het was een goed startschot. Na deze tijd bloeide de keet op, kwam er zelfs één bij. We gingen uit naar de 'grote' discotheken en naar de zomerfeesten. Waar we nooit dansten, en nog steeds nooit dansen.
"And she tells me she's a liar but I don't believe her
She'll tell me almost anything"
maandag 13 juli 2009
Muziek: Fixkes - kvraagetaan
Rond mijn achtste levensjaar had ik afgeleid raken tot een kunst verheven. Tijdens het dictee op school haalde ik steevast het einde van de zin niet. Rekenen kwam niet af. Leesboeken (van die kartonnen dingen uit de Bibliobus, met meer platen dan tekst, met een A en een kleurtje op de rug) werden na één bladzijde aan de kant gelegd. En als we een uur de tijd hadden gehad om een opstel te maken, was de kans groot dat aan het eind van dat uur mijn blaadje nagenoeg leeg was.
Dit alles was niet zonder gevolgen, hoewel ik dat zelf pas doorhad toen me in groep 4 werd uitgelegd dat ik na de kerst in groep 3 zou zitten. Niet meer bij m'n vaste kameraad. Eerst mocht ik nog aan het tafeltje zitten bij de 3 meisjes die een "leervoorsprong" hadden en extra opdrachten mochten doen. Later kwam ik gewoon bij de rest te zitten.
Groep 5 lag in de ijzeren greep van juf Milda, die haar leerlingen liefkozend "maatjes" noemde. Maar als ik weer met mijn gedachten naar de wolken ging, gooide ze een gummetje naar m'n hoofd, of liet op andere wijze blijken dat mijn taalopdracht mijn gedachten nodig had. Ik moest werken, en dat hielp. In groep 8 was ik, volgens de citotoets, "het slimste jongetje van de klas". Alhoewel er nog steeds iemand is die zegt dat ik bij hem heb afgekeken.
Laatst was op het nieuws dat de interesse voor basisscholen voor hoogbegaafde kinderen toeneemt. Dat wil zeggen, steeds meer ouders die denken dat hun kind hoogbegaafd is vinden dat op gewone scholen de "dommen" hun kind belemmeren. Straks krijg je op je achtste een cito-toets: mag je naar de slimme school of naar de domme school?
Ik had die toets waarschijnlijk maar half ingevuld. Geen slimme school voor mij. Maar daar hebben ze vast niet gehoord van een oldschool motivatiemethode: gummetjes.
"Makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen
Over de dinges die kik mij ammaal herinner
Uit de goeien ouwen tijd
Van rekenen en vlijt
Een leven zonder zorgen ambitie of spijt"
Dit alles was niet zonder gevolgen, hoewel ik dat zelf pas doorhad toen me in groep 4 werd uitgelegd dat ik na de kerst in groep 3 zou zitten. Niet meer bij m'n vaste kameraad. Eerst mocht ik nog aan het tafeltje zitten bij de 3 meisjes die een "leervoorsprong" hadden en extra opdrachten mochten doen. Later kwam ik gewoon bij de rest te zitten.
Groep 5 lag in de ijzeren greep van juf Milda, die haar leerlingen liefkozend "maatjes" noemde. Maar als ik weer met mijn gedachten naar de wolken ging, gooide ze een gummetje naar m'n hoofd, of liet op andere wijze blijken dat mijn taalopdracht mijn gedachten nodig had. Ik moest werken, en dat hielp. In groep 8 was ik, volgens de citotoets, "het slimste jongetje van de klas". Alhoewel er nog steeds iemand is die zegt dat ik bij hem heb afgekeken.
Laatst was op het nieuws dat de interesse voor basisscholen voor hoogbegaafde kinderen toeneemt. Dat wil zeggen, steeds meer ouders die denken dat hun kind hoogbegaafd is vinden dat op gewone scholen de "dommen" hun kind belemmeren. Straks krijg je op je achtste een cito-toets: mag je naar de slimme school of naar de domme school?
Ik had die toets waarschijnlijk maar half ingevuld. Geen slimme school voor mij. Maar daar hebben ze vast niet gehoord van een oldschool motivatiemethode: gummetjes.
"Makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen
Over de dinges die kik mij ammaal herinner
Uit de goeien ouwen tijd
Van rekenen en vlijt
Een leven zonder zorgen ambitie of spijt"
donderdag 9 juli 2009
Muziek: Plastic Bertrand - Ça Plane Pour Moi
Het is de halve finale van de Hennie Dwarsbokaal. Totaal doen er aan dit dorps-biljart-toernooi ruim dertig spelers mee, waarvan de meerderheid de 55 reeds gepasseerd is. Ik sta te biljarten, en het gaat lekker. Langs de kant zitten enkele leden van het bejaardenteam mijn verrichtingen te aan schouwen.
"Zo, ze hebt op de Hoeve ok nog goeie jeugd veur 't biljarten."
"Ach, as die bie de bejoarden spölt, bunne wie d'r toch nig meer."
Noem het zoals je wilt, maar het klopt.
"I am the king of the divan"
PS. Excuus, de muziek heeft geen enkele betrekking tot het verhaal, of andersom. Maar het nummer bevat alleen onzinnige tekst, waarvan veel in her Frans bovendien. De quote is de enige Engelse tekst, vandaar
"Zo, ze hebt op de Hoeve ok nog goeie jeugd veur 't biljarten."
"Ach, as die bie de bejoarden spölt, bunne wie d'r toch nig meer."
Noem het zoals je wilt, maar het klopt.
"I am the king of the divan"
PS. Excuus, de muziek heeft geen enkele betrekking tot het verhaal, of andersom. Maar het nummer bevat alleen onzinnige tekst, waarvan veel in her Frans bovendien. De quote is de enige Engelse tekst, vandaar
woensdag 8 juli 2009
Muziek: Beta Band - Dry The Rain
In het boek High Fidelity vatten hoofdpersoon Rob en zijn collega's alles samen in "top fives". Vooral muziek, aangezien ze in een platenwinkel werken, maar Rob maakt ook een lijstje van zijn vijf meest pijnlijke break-ups, en dat is zo'n beetje de rode draad in het boek, maar daar gaat het niet om. Het is een grappig boek, dat ook verfilmd is, hoewel er daarvoor nogal wat veranderd is. Zo draait Rob Beta Band in zijn winkel, dat doet hij in het boek niet. Maar dat gaat het ook niet om.
Ik weet ook niet waar het om gaat. Ik heb meer muziekjes dan verhalen. Dus zijn de verhalen soms wat mager, of erg mager. Om toch een beetje in het thema van het boek te blijven, een topvijfje, van muziekjes over regen of een ander verband met regen. (Er is trouwens nog wel een mooie regenscène, in het boek én de film, en vandaag heeft het ook heftig geregend, dus om met Hans Teeuwen te spreken: "Voilà, het verband")
1. Creedence Clearwater Revival - Have You Ever Seen The Rain
2. Status Quo - Rain
3. Rolling Stones - She's a Rainbow
4. R.E.M. - So. Central Rain
5. Beta Band - Dry The Rain
"This is a definition of my life"
Ik weet ook niet waar het om gaat. Ik heb meer muziekjes dan verhalen. Dus zijn de verhalen soms wat mager, of erg mager. Om toch een beetje in het thema van het boek te blijven, een topvijfje, van muziekjes over regen of een ander verband met regen. (Er is trouwens nog wel een mooie regenscène, in het boek én de film, en vandaag heeft het ook heftig geregend, dus om met Hans Teeuwen te spreken: "Voilà, het verband")
1. Creedence Clearwater Revival - Have You Ever Seen The Rain
2. Status Quo - Rain
3. Rolling Stones - She's a Rainbow
4. R.E.M. - So. Central Rain
5. Beta Band - Dry The Rain
"This is a definition of my life"
zaterdag 4 juli 2009
Muziek: The Rifles - The Great Escape
Kames, Kaas, Kachel, Ratje B., Jack, Peppel, Broak, Taand, Diepgait, Boksepiepe, Kanne, Kareltje. Zomaar een greep uit bijnamen uit de lokale omgeving. Een paar van deze namen worden zo consequent gebruikt, dat buitenstaanders er soms pas tijden later achter komen wat de echte naam van de persoon in kwestie is.
De aard van de namen is van verschillende oorsprong. Er zijn familienamen van vroeger uit, iedere boerderij heeft er één, en deze naam draagt een afstammeling vaak mee, ook als hij verhuisd. Er zijn namen die verwijzen naar een gebeurtenis, waarbij de naam blijft bestaat en de herinnering aan het feit vervaagt. Er zijn de bijnamen die verwijzen naar uiterlijke of karakteristieke eigenschappen. En er zijn namen die puur het gevolg zijn van een onnavolgbare woordgrap. Het komt er veelal op neer dat deze namen niet uit te leggen zijn aan buitenstaanders, en dat is de charme van bijnamen, denk ik. Het zijn inside jokes.
Maar in 2002 was de nood hoog. Zoals bij veel vriendengroepen worden er shirtjes gedrukt om het groepsverband ook naar buiten toe uit de dragen. Een Grolsch logo natuurlijk, en een naam achterop. Niet je eigen naam natuurlijk, dat staat stom, vooral als je kameraden allemaal stoer klinkende namen hebben. Overal komen ineens de bijnamen vandaan, en ze zijn overal op gebaseerd: Vark'nsboer (beroep van vader), Brinkhaus (boerennaam verduitst) en nog enkele uit nood geboren namen. Ze zijn allang uit gebruik geraakt. Een naam moet je krijgen.
"join a local gang and get a cool nickname"
De aard van de namen is van verschillende oorsprong. Er zijn familienamen van vroeger uit, iedere boerderij heeft er één, en deze naam draagt een afstammeling vaak mee, ook als hij verhuisd. Er zijn namen die verwijzen naar een gebeurtenis, waarbij de naam blijft bestaat en de herinnering aan het feit vervaagt. Er zijn de bijnamen die verwijzen naar uiterlijke of karakteristieke eigenschappen. En er zijn namen die puur het gevolg zijn van een onnavolgbare woordgrap. Het komt er veelal op neer dat deze namen niet uit te leggen zijn aan buitenstaanders, en dat is de charme van bijnamen, denk ik. Het zijn inside jokes.
Maar in 2002 was de nood hoog. Zoals bij veel vriendengroepen worden er shirtjes gedrukt om het groepsverband ook naar buiten toe uit de dragen. Een Grolsch logo natuurlijk, en een naam achterop. Niet je eigen naam natuurlijk, dat staat stom, vooral als je kameraden allemaal stoer klinkende namen hebben. Overal komen ineens de bijnamen vandaan, en ze zijn overal op gebaseerd: Vark'nsboer (beroep van vader), Brinkhaus (boerennaam verduitst) en nog enkele uit nood geboren namen. Ze zijn allang uit gebruik geraakt. Een naam moet je krijgen.
"join a local gang and get a cool nickname"
woensdag 24 juni 2009
Muziek: Band of Horses - The Funeral
Vroeger baden we voor het eten. "Onze vader, die in de hemel zijt..." Ik ken het nog uit het hoofd. Ik weet niet wanneer precies wanneer we ermee gestopt zijn, maar het is al een tijd. In de kerk kom ik ook steeds minder. Nu ga ik zelfs niet meer met kerst en Pasen. Alleen nog als er iemand dood is, dan ga ik, zonder tegenzin.
Ergens zittend, aan de zijkant, zonder boekje. Luisteren naar degene die voorgaat, beoordelend hoe goed het gebed, de preek of het verhaal is. Horen hoe de mensen in koor bidden. Onverstaanbaar voor wie niet meeleest, maar toch eensgezind, het geeft een gevoel van saamhorigheid. Horen hoe het koor zingt, de kerk heeft een betere akoestiek dan veel concertzalen. Kijken naar het plafond, want de kerk is een knap stuk bouwwerk. En tijdens de gebeden denken aan wat ik verkeerd heb gedaan, aan de mensen die er niet meer zijn en aan wat ik graag zou willen.
Bij de geloofsbelijdenis voel ik me haast schuldig. Ik wil geloven dat er iemand is die op me past, die me altijd helpt, die me verwelkomt na de dood en me een schouderklopje geeft als ik het goed heb gedaan, daar beneden. Het is een fijne gedachte. Helaas, ik geloof het niet, het klopt niet, het is niet zo. We moeten elkaar helpen, op elkaar passen, elkaar vertellen wanneer we het goed hebben gedaan. Het liefst al voor de dood.
"At every occasion I'll be ready for a funeral
At every occasion once more is called a funeral
Every occasion I'm ready for the funeral
At every occasion one brilliant day funeral"
Ergens zittend, aan de zijkant, zonder boekje. Luisteren naar degene die voorgaat, beoordelend hoe goed het gebed, de preek of het verhaal is. Horen hoe de mensen in koor bidden. Onverstaanbaar voor wie niet meeleest, maar toch eensgezind, het geeft een gevoel van saamhorigheid. Horen hoe het koor zingt, de kerk heeft een betere akoestiek dan veel concertzalen. Kijken naar het plafond, want de kerk is een knap stuk bouwwerk. En tijdens de gebeden denken aan wat ik verkeerd heb gedaan, aan de mensen die er niet meer zijn en aan wat ik graag zou willen.
Bij de geloofsbelijdenis voel ik me haast schuldig. Ik wil geloven dat er iemand is die op me past, die me altijd helpt, die me verwelkomt na de dood en me een schouderklopje geeft als ik het goed heb gedaan, daar beneden. Het is een fijne gedachte. Helaas, ik geloof het niet, het klopt niet, het is niet zo. We moeten elkaar helpen, op elkaar passen, elkaar vertellen wanneer we het goed hebben gedaan. Het liefst al voor de dood.
"At every occasion I'll be ready for a funeral
At every occasion once more is called a funeral
Every occasion I'm ready for the funeral
At every occasion one brilliant day funeral"
dinsdag 23 juni 2009
Muziek: Foo Fighters - Stacked Actors
Ze is het lustobject van dit moment: Megan Fox. Er is geen mannenblad of babesforum op internet waar ze niet instaat, altijd met foto. O ja, ze is actrice van beroep, je zou het bijna vergeten. Dat heeft als gevolgd dat aparte scenes en screenshots met haar erin bekender zijn dat de films op zichzelf. Naast de foto's in de bladen staan altijd "interviews", waarin ze laat doorschemeren dat ze een seksverslaafd-beest-in-bed is, nooit wil trouwen en meer manvriendelijke uitspraken doet.
Ze heeft een tatoeage aan de zijkant van haar rug, die er ook enorm stoer en sexy uitziet. Tot dat je de tekst leest. Het is een one-liner die je verwacht in de kantlijn van een dagboek van een brugklasmeisje, zoals brugklasjongens citaten uit punkrockliedjes en Star Wars verheerlijken. Maar om zoiets te vereeuwigen op je rug, tot in het einde der dagen?
Straks speelt ze in Transformers 2. Waarschijnlijk zul je haar naam niet terugvinden in recensies. Niet in positieve zin althans. Ze heeft minder diepgang dan de Camaro die in een robot verandert en alleen communiceren kan door van radiokanaal te wisselen. Maar ze is mooi, dat is genoeg.
"Hey hey now, can you fake it?
Can you make it look like we want?
Hey hey now, can you take it?
And we cry when they all die blonde?"
p.s.
Oja, hier de tekst die op Megans rug te bewonderen is, oordeel zelf:
Ze heeft een tatoeage aan de zijkant van haar rug, die er ook enorm stoer en sexy uitziet. Tot dat je de tekst leest. Het is een one-liner die je verwacht in de kantlijn van een dagboek van een brugklasmeisje, zoals brugklasjongens citaten uit punkrockliedjes en Star Wars verheerlijken. Maar om zoiets te vereeuwigen op je rug, tot in het einde der dagen?
Straks speelt ze in Transformers 2. Waarschijnlijk zul je haar naam niet terugvinden in recensies. Niet in positieve zin althans. Ze heeft minder diepgang dan de Camaro die in een robot verandert en alleen communiceren kan door van radiokanaal te wisselen. Maar ze is mooi, dat is genoeg.
"Hey hey now, can you fake it?
Can you make it look like we want?
Hey hey now, can you take it?
And we cry when they all die blonde?"
p.s.
Oja, hier de tekst die op Megans rug te bewonderen is, oordeel zelf:
"There
once was
a little
girl that
never knew
love until
a boy
broke her
HEART"
once was
a little
girl that
never knew
love until
a boy
broke her
HEART"
donderdag 18 juni 2009
Muziek: XTC - Dear God
Hoogmoed, hebzucht, lust, jaloezie, gulzigheid, wraak, luiheid. Of in de originele latijnse versie: Superbia, Avaritia, Luxuria, Avidia, Gula, Ira, Acedia. De zeven hoofdzonden, ofwel de valkuilen waar mensen intrappen, en daarmee aan de basis staan van alle ellende in de wereld. Volgens enkele voormiddeleeuwse geestelijken dan. Maar ze zaten er denk ik niet ver naast. Alleen vraag ik me af onder welke zonde het valt als je denkt namens De-Man-Die-Alles-Gemaakt-Heeft regels te kunnen opstellen. En je zoon naar beneden sturen om te vertellen dat jíj alles gemaakt hebt en dat ze dat ze daarvoor toch wel wat dankbaarder mogen zijn, waar lijkt dat op? Superbia!
Ik kom bij het bovenstaande doordat we vanavond se7en hebben gekeken, waarin een seriemoordenaar de wereld met de neus op deze hoofdzonden drukt. Dat doet hij door mensen te doden die wel heel duidelijk deze zondes begaan. Het is zo'n film waarbij je niet de zaal verlaat met de geruststellende gedachte dat de bad-guy slechts een gek was die uit was op geld, wereldheerschappij, eer of... Eigenlijk dat hij zo'n beetje alle hoofdzonden begaat. De film knaagt nadehand nog even. Je zoekt bijvoorbeeld de zeven hoofdzonden op in de bekende internet-encyclopedie. En daarna zet je ze in je weblog.
Donderdag was het anders. The Hangover, een lachfilm, een heel goede lachfilm. Maar het enige wat je daarmee doet is je omgeving laten weten dat ze de film moeten gaan zien. Om met die man van de opiniepeilingen te spreken: "ik zeg: doen!"
"Dear god,
Don't know if you noticed,
But your name is on a lot of quotes in this book.
Us crazy humans wrote it, you should take a look,
And all the people that you made in your image,
Still believing that junk is true.
Well I know it ain't and so do you"
Ik kom bij het bovenstaande doordat we vanavond se7en hebben gekeken, waarin een seriemoordenaar de wereld met de neus op deze hoofdzonden drukt. Dat doet hij door mensen te doden die wel heel duidelijk deze zondes begaan. Het is zo'n film waarbij je niet de zaal verlaat met de geruststellende gedachte dat de bad-guy slechts een gek was die uit was op geld, wereldheerschappij, eer of... Eigenlijk dat hij zo'n beetje alle hoofdzonden begaat. De film knaagt nadehand nog even. Je zoekt bijvoorbeeld de zeven hoofdzonden op in de bekende internet-encyclopedie. En daarna zet je ze in je weblog.
Donderdag was het anders. The Hangover, een lachfilm, een heel goede lachfilm. Maar het enige wat je daarmee doet is je omgeving laten weten dat ze de film moeten gaan zien. Om met die man van de opiniepeilingen te spreken: "ik zeg: doen!"
"Dear god,
Don't know if you noticed,
But your name is on a lot of quotes in this book.
Us crazy humans wrote it, you should take a look,
And all the people that you made in your image,
Still believing that junk is true.
Well I know it ain't and so do you"
donderdag 11 juni 2009
Muziek: The Cars - Just What I Needed
"Wat doe jij?" Een driejarig meisje komt met de handen op haar rug staan kijken hoe ik onkruid tussen de klinkers verwijder. En dat vertel ik haar. "Waarom?" Tja, waarom? Ik vertel maar dat het er mooier uitziet. Ze knikt, ze kan er inkomen, denk ik. Na nog een korte pauze heeft ze besloten: "Ik ga naar jou kijken."
Verder tegen haar praten had niet veel zin. Ze deed precies wat ze gezegd had, ze stond te kijken. Ze woonde tijdelijk met haar broer en haar ouders in het voorhuis dat we verhuren, totdat hun nieuwe huis af zou zijn. Naarmate ze hier langer woonde, nam haar vertrouwen toe: "Ik ga jou helpen."
Nog steeds komen er iedere zaterdag kinderen "helpen" op de boerderij. Soms gaat het werk daar sneller van, meestal niet. Maar dat is niet erg.
"I don't mind you coming here
And wasting all my time"
Verder tegen haar praten had niet veel zin. Ze deed precies wat ze gezegd had, ze stond te kijken. Ze woonde tijdelijk met haar broer en haar ouders in het voorhuis dat we verhuren, totdat hun nieuwe huis af zou zijn. Naarmate ze hier langer woonde, nam haar vertrouwen toe: "Ik ga jou helpen."
Nog steeds komen er iedere zaterdag kinderen "helpen" op de boerderij. Soms gaat het werk daar sneller van, meestal niet. Maar dat is niet erg.
"I don't mind you coming here
And wasting all my time"
zaterdag 6 juni 2009
Muziek: Bruce Springsteen - Glory Days
Ik was vorige week op de pinksterfeesten in Beckum. Ik stapte uit de taxi, liep het terrein op, keek naar rechts en zag in de hamburgerkraam Huntelaar staan. Niet de voetballer, maar zijn look-a-like die hamburgers verkoopt. En dat doet hij al best lang, ook al in 2004 op de zomerfeesten op hemelvaart. Juist, in de Hoeve.
Het was dat jaar dat onze vriendengroep in volle bloei was: niemand werkte nog full-time, bier was het belangrijkste op aarde, en in onze bierkeet hadden we lange discussies, waarbij het de bedoeling was dat er zo lang mogelijk over zo weinig mogelijk werd gesproken. Degene met het laatste woord was natuurlijk de held. Met deze bagage trokken wij richting de tent, want dat doe je nu eenmaal, niet komen is gezichtsverlies. We wilden eten, en daar komt Huntelaar in beeld.
Nu was een jongen in de vriendengroep behoorlijk bedreven in het "dom lullen" (en ja, zo werd dat toen echt genoemd, en het was iets om trots op te zijn). Binnen de kortste keren nadat wij aangekomen waren bij de hamburgertent had hij met Klaas-Jan een gesprek geopend over het onderscheid tussen "de Hoeve" en "Hoeve-Noord". Klaas-Jan wist niet wat hij ermee aanmoest, dit was wat anders dan mensen die zeurden of ze de hamburgers ook met muntjes konden betalen. Maar het gesprek was mooi en voor hij het wist was hij onder het bakken verzeild geraakt in een gesprek over de (zeer) lokale topografie.
Nu had een andere vriend een ander talent. Een omschrijving van dit talent gaat te ver, maar het komt er op neer dat Huntelaar zijn hamburgers voor niks bakte. Dat wil zeggen, ze werden niet verkocht, wel gegeten. Zo'n open keuken is natuurlijk hartstikke mooi, en in zo'n kleine hamburgerkraam ook nog handig, maar het publiek staat natuurlijk met de neus boven de hamburgers en uien. En gelegenheid maakt de dief.
Terwijl de echte Klaas-Jan het traject van sc Heerenveen naar Real Madrid heeft afgelegd, staat "onze" Huntelaar nog steeds aan de rand van de kermis hamburgers te bakken. Voor onszelf zitten er tegenwoordig geen ellenlange discussies over niets meer in. We vervallen nu al in valkuilen als voetbal, werk, het weer en de politiek.
Hoeve-Noord is een jonge woonwijk die eigenlijk meer ten oosten ligt van de rotonde (de enige in het dorp, daarmee ook oriëntatiepunt nummer één). Daarom was m'n beste vriend zo opgewonden over het onderwerp Hoeve-Noord, hij woont zelf namelijk wél ten noorden van de rotonde (zo'n 3 km, maar toch). Tegenwoordig maakt hij zich meer druk over de vogelstand in het nabijgelegen veen. De hamburgerdief maakt nu kozijnen. Maar Huntelaar bakt nog steeds hamburgers. Fijn hoe sommige dingen níet veranderen.
"Now I think I'm going down to the well tonight
and I'm going to drink till I get my fill
And I hope when I get old I don't sit around thinking about it
but I probably will
Yeah, just sitting back, trying to recapture
a little of the glory of, well, time slips away
and leaves you with nothing, mister, but
boring stories of glory days"
Het was dat jaar dat onze vriendengroep in volle bloei was: niemand werkte nog full-time, bier was het belangrijkste op aarde, en in onze bierkeet hadden we lange discussies, waarbij het de bedoeling was dat er zo lang mogelijk over zo weinig mogelijk werd gesproken. Degene met het laatste woord was natuurlijk de held. Met deze bagage trokken wij richting de tent, want dat doe je nu eenmaal, niet komen is gezichtsverlies. We wilden eten, en daar komt Huntelaar in beeld.
Nu was een jongen in de vriendengroep behoorlijk bedreven in het "dom lullen" (en ja, zo werd dat toen echt genoemd, en het was iets om trots op te zijn). Binnen de kortste keren nadat wij aangekomen waren bij de hamburgertent had hij met Klaas-Jan een gesprek geopend over het onderscheid tussen "de Hoeve" en "Hoeve-Noord". Klaas-Jan wist niet wat hij ermee aanmoest, dit was wat anders dan mensen die zeurden of ze de hamburgers ook met muntjes konden betalen. Maar het gesprek was mooi en voor hij het wist was hij onder het bakken verzeild geraakt in een gesprek over de (zeer) lokale topografie.
Nu had een andere vriend een ander talent. Een omschrijving van dit talent gaat te ver, maar het komt er op neer dat Huntelaar zijn hamburgers voor niks bakte. Dat wil zeggen, ze werden niet verkocht, wel gegeten. Zo'n open keuken is natuurlijk hartstikke mooi, en in zo'n kleine hamburgerkraam ook nog handig, maar het publiek staat natuurlijk met de neus boven de hamburgers en uien. En gelegenheid maakt de dief.
Terwijl de echte Klaas-Jan het traject van sc Heerenveen naar Real Madrid heeft afgelegd, staat "onze" Huntelaar nog steeds aan de rand van de kermis hamburgers te bakken. Voor onszelf zitten er tegenwoordig geen ellenlange discussies over niets meer in. We vervallen nu al in valkuilen als voetbal, werk, het weer en de politiek.
Hoeve-Noord is een jonge woonwijk die eigenlijk meer ten oosten ligt van de rotonde (de enige in het dorp, daarmee ook oriëntatiepunt nummer één). Daarom was m'n beste vriend zo opgewonden over het onderwerp Hoeve-Noord, hij woont zelf namelijk wél ten noorden van de rotonde (zo'n 3 km, maar toch). Tegenwoordig maakt hij zich meer druk over de vogelstand in het nabijgelegen veen. De hamburgerdief maakt nu kozijnen. Maar Huntelaar bakt nog steeds hamburgers. Fijn hoe sommige dingen níet veranderen.
"Now I think I'm going down to the well tonight
and I'm going to drink till I get my fill
And I hope when I get old I don't sit around thinking about it
but I probably will
Yeah, just sitting back, trying to recapture
a little of the glory of, well, time slips away
and leaves you with nothing, mister, but
boring stories of glory days"
Abonneren op:
Posts (Atom)