""Get of my lawn.", prachtig!" Vol enthousiasme wordt het moment beschreven waarop Clint Eastwood met een jachtgeweer een Aziaat van zijn gazon jaagt. In de film Gran Torino welteverstaan, waar de jongens net naartoe zijn geweest. Met een twinkeling in de ogen die gevolg is van bier en inlevingsvermogen wordt ieder moment waarbij Clint zijn jachtgeweer gebruikt uitgebreid naverteld. Clint is chagrijnig, bezit veel wapens, heeft als Korea-veteraan een hekel aan Aziaten, maar nog een grotere hekel aan negers. Maar wat een held, die Clint! Ik moet de film gaan kijken, wordt me toevertrouwd. En dat ga ik ook zeker doen.
Het is weer zondag, dus gaat het over muziek, auto's, films, voetbal, de economie en poker. Nu is deze zondag eigenlijk al over voordat hij begonnen is, want de tijd werd verzet en het voetbal deze ochtend is afgelast. En de kerk dient voor de gemiddelde jongeman hier op zondag enkel om de plaats van het café aan geven. Het ontbijt (pannenkoeken) wordt rond twee uur 's middags genuttigd. De vorige avond was ik op een feest waar ook de Vengaboys speelden (meezongen met een cd'tje, playbackten...), en ik kende tot mijn eigen verbazing de meeste nummers. Mijn gevreesde toekomstbeeld lijkt uit te komen. Helemaal schrijnend was Starkoo, een man met overgewicht en teruglopende haarlijn die Nederlandstalige nummers van andere artiesten ter gehore brengt op een discobeat. Meezingend publiek is bij de muziek ingemixt, wat een extra pijnlijk effect geeft omdat op zo'n moment al het daadwerkelijk aanwezige publiek om zich heen kijkt wie het in godsnaam in zijn hoofd haalt om mee te zingen. Een coverband van Creedence Clearwater Revival maakt veel goed, maar dat is weer muziek van een geheel andere generatie.
Als de pannenkoeken op zijn, ik nog wat voetbal heb gekeken, halfslachtig wat huiswerk heb gedaan, de kalveren mais, gras en melk heb gevoerd en mezelf kroketten en kipnuggets en mijn zus naar de trein heb gebracht, begeef ik mij naar t.o.k. (TegenOver de Kerk). De avond verloopt gemoedelijk en voorspelbaar. Met uitzondering van een uiterst vermakelijke maar bij voorbaat verloren partij poker ter afsluiting van de avond. Betalen, en tot volgende week maar weer. Dit kan ik zolang volhouden als dat Clint Eastwood chagrijnige helden met geweer kan spelen.
"I ain't happy, I'm feeling glad
I got sunshine, in a bag
I'm useless, but not for long
The future is coming on"
maandag 30 maart 2009
vrijdag 27 maart 2009
Muziek: Nick Drake - Pink Moon
Het staat op de t-shirtjes van de Band Zonder Banaan: "Verstand op nul en nadenken". Waarschijnlijk vooral bedoeld om mensen die achter je lopen te doen denken: "Hé, dat kan helemaal niet!" Nu is de BZB een geweldige band op hemelvaartmiddag met bier achter de kiezen, bier in de handen en nog heel veel bier voor de boeg. Maar die gedachte klopt niet helemaal.
Want niets denkt zo fijn als het denken op het moment dat je niet ertoe gedwongen wordt door je omgeving. Je bent niet in gesprek, hoeft niet aan het werk en hebt geen verdere afleiding: je systeem staat op stand-by, het verstand op nul. Misschien staat er muziek aan. Geen bikkelharde rockshit, maar zoiets als hierboven, of gewoon onbelangrijk achtergrondgeluid. Tenzij je moe bent en ieder vrij moment in slaap valt, denk je nu de mooiste dingen, en daardoor weer andere dingen. En dat gaat zo maar door, zonder sturing, tot dat je denkt: "dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!"
Maar helaas, je verstand staat op nul, en je hebt dus geen pen en papier bij de hand. Dus hoop je maar dat het zolang blijft hangen. Deze momenten zijn er elke dag een paar keer. Je zit op de fiets, je poetst je tanden, je zit in de trein, de auto of de bus, of je bent bezig in slaap te vallen. In de trein zie ik wel mensen druk bellen, notulen nakijken, huiswerk maken, make-up bijwerken en meer dingen omdat ze het jammer vinden niets te doen in die tijd. Doe toch 'henig an'. Misschien kom je wel met het idee dat alle andere ideeën overbodig maakt. Of, wat meer waarschijnlijk is, heb je gewoon een moment van rust gehad.
"Saw it written and I saw it say
Pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get ye all
And it’s a pink moon"
Want niets denkt zo fijn als het denken op het moment dat je niet ertoe gedwongen wordt door je omgeving. Je bent niet in gesprek, hoeft niet aan het werk en hebt geen verdere afleiding: je systeem staat op stand-by, het verstand op nul. Misschien staat er muziek aan. Geen bikkelharde rockshit, maar zoiets als hierboven, of gewoon onbelangrijk achtergrondgeluid. Tenzij je moe bent en ieder vrij moment in slaap valt, denk je nu de mooiste dingen, en daardoor weer andere dingen. En dat gaat zo maar door, zonder sturing, tot dat je denkt: "dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!"
Maar helaas, je verstand staat op nul, en je hebt dus geen pen en papier bij de hand. Dus hoop je maar dat het zolang blijft hangen. Deze momenten zijn er elke dag een paar keer. Je zit op de fiets, je poetst je tanden, je zit in de trein, de auto of de bus, of je bent bezig in slaap te vallen. In de trein zie ik wel mensen druk bellen, notulen nakijken, huiswerk maken, make-up bijwerken en meer dingen omdat ze het jammer vinden niets te doen in die tijd. Doe toch 'henig an'. Misschien kom je wel met het idee dat alle andere ideeën overbodig maakt. Of, wat meer waarschijnlijk is, heb je gewoon een moment van rust gehad.
"Saw it written and I saw it say
Pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get ye all
And it’s a pink moon"
woensdag 25 maart 2009
Muziek: Ryan Adams - Halloweenhead
Het jonge personeelslid van camping Dennenoord moet een lachje onderdrukken terwijl hij naar boven kijkt en zegt: "Jullie hebben al een laatste waarschuwing, en dan vinden jullie het een goed idee om een tent en een bed in de boom te hangen?"
Hij heeft het tegen 7 jongens van 16 en 17 jaar, die trots naast hun piramide van Grolschkratjes staan. Het is dag 3 van ons verblijf op de jongerencamping in Ommen en er zijn inderdaad al een paar dingen voorgevallen: een brandblusser werd leeggespoten (machtig gezicht, een poederwolk die langzaam over de camping waait), een jongen heeft binnen 4 uur na aankomst zijn hoofd laten kaalscheren, onze versterker is in beslag genomen en nu hangen een koepeltentje en een bed met veerbodem in de boom naast een soort slinger van lege bierkratten. De laatste waarschuwing, een fraaie stempel op de borgbrief, kregen we voor die brandblusser. Iemand aan de andere kant van de camping had gekotst, zogenaamd door het poeder. Nog vier dagen en tal van gebeurtenissen later vertrekken we, met onze borg terug, en krijgen we het verzoek mee om volgend jaar niet terug te komen.
Het was een briljant idee. Beeldend kunstenaars hebben jaren opleiding en een flinke berg inspiratie nodig om met zoiets te komen. We hadden er een bordje bij moeten zetten:
Hij heeft het tegen 7 jongens van 16 en 17 jaar, die trots naast hun piramide van Grolschkratjes staan. Het is dag 3 van ons verblijf op de jongerencamping in Ommen en er zijn inderdaad al een paar dingen voorgevallen: een brandblusser werd leeggespoten (machtig gezicht, een poederwolk die langzaam over de camping waait), een jongen heeft binnen 4 uur na aankomst zijn hoofd laten kaalscheren, onze versterker is in beslag genomen en nu hangen een koepeltentje en een bed met veerbodem in de boom naast een soort slinger van lege bierkratten. De laatste waarschuwing, een fraaie stempel op de borgbrief, kregen we voor die brandblusser. Iemand aan de andere kant van de camping had gekotst, zogenaamd door het poeder. Nog vier dagen en tal van gebeurtenissen later vertrekken we, met onze borg terug, en krijgen we het verzoek mee om volgend jaar niet terug te komen.
Het was een briljant idee. Beeldend kunstenaars hebben jaren opleiding en een flinke berg inspiratie nodig om met zoiets te komen. We hadden er een bordje bij moeten zetten:
"Ode aan de jongerencamping"
Met deze creatie hebben deze jonge talentvolle artiesten gepoogd het leven op de jongerencamping te beschrijven. Ze hebben dingen die hier alledaags zijn een
ongebruikelijke plaats gegeven om ze met een andere blik te laten bekijken. Het publiek op de camping wordt zodoende geconfronteerd met de essentie van hun leven op deze camping
augustus 2004
We zijn trouwens nooit terug geweest. Ons kunstwerk moest dezelfde dag nog naar beneden. Sommige mensen hebben geen oog voor wat er echt toe doet.
"I've got a bad idea again"
dinsdag 24 maart 2009
Muziek: The Replacements - Bastards of Young
Iedere generatie heeft zijn etiket. Je had de mensen die 'de oorlog hebben meegemaakt', de rebelerende hippies, de punkers, de disco-generatie, weet ik veel wat allemaal. Allemaal met hun eigen muziek en manier om de generatie waar hun ouders toe behoren te irriteren. Waar je staat rond je twintigste jaar bepaalt tot welke groep je behoort.
En ik heb geen idee wat 'ons' etiket zal worden, en wat onze muziek moet worden. Ik hoop niet dat het wordt verbonden aan al die lullige zomerhits die er de afgelopen jaren zijn geweest. Sta je daar straks op een reünie, met je oude makkers zo veel mogelijk bier achterover te slaan in de hoop dat het dan vanzelf gezellig wordt. En dan hoor je op de achtergrond: "mag ik een toppertje, en een breezer ananas", "Ik heb een boot, ik heb een hele mooie splinternieuwe boot", "haar naam is Laaaauuura" en tenslotte hoor je een gekke kikker kickstarten en wegrijden op een virtuele motor.
The Replacements vonden de muzieklijsten in hun tijd ook al niks. Ze waren zo bang onderdeel te worden van de eerste mtv-generatie die gelikte clips maakte, dat ze er alles aan deden om geen ambitie uit te stralen. Zo las ik dat ze in hun toerbusje alle lege bierblikjes bewust voor de deur kiepten, zodat als ze aankwamen op een concert en uitstapten dat gepaard zou gaan met het naar buiten vallen met een vracht bierblikjes. Ze maakten uiteindelijk toch hun eerste clip, voor "Bastards of Young". Wel op hun manier uiteraard.
"God, what a mess, on the ladder of success
Where you take one step and miss the whole first rung
Dreams unfulfilled, graduate unskilled
It beats picking cotton and waiting to be forgotten"
En ik heb geen idee wat 'ons' etiket zal worden, en wat onze muziek moet worden. Ik hoop niet dat het wordt verbonden aan al die lullige zomerhits die er de afgelopen jaren zijn geweest. Sta je daar straks op een reünie, met je oude makkers zo veel mogelijk bier achterover te slaan in de hoop dat het dan vanzelf gezellig wordt. En dan hoor je op de achtergrond: "mag ik een toppertje, en een breezer ananas", "Ik heb een boot, ik heb een hele mooie splinternieuwe boot", "haar naam is Laaaauuura" en tenslotte hoor je een gekke kikker kickstarten en wegrijden op een virtuele motor.
The Replacements vonden de muzieklijsten in hun tijd ook al niks. Ze waren zo bang onderdeel te worden van de eerste mtv-generatie die gelikte clips maakte, dat ze er alles aan deden om geen ambitie uit te stralen. Zo las ik dat ze in hun toerbusje alle lege bierblikjes bewust voor de deur kiepten, zodat als ze aankwamen op een concert en uitstapten dat gepaard zou gaan met het naar buiten vallen met een vracht bierblikjes. Ze maakten uiteindelijk toch hun eerste clip, voor "Bastards of Young". Wel op hun manier uiteraard.
"God, what a mess, on the ladder of success
Where you take one step and miss the whole first rung
Dreams unfulfilled, graduate unskilled
It beats picking cotton and waiting to be forgotten"
maandag 23 maart 2009
Muziek: Creedence Clearwater Revival - Have You Ever Seen The Rain?
De crisis grijpt wild om zich heen. Er is niemand die niet iemand kent die z'n baan al kwijt is of moet vrezen dat dit komende zomer alsnog gaat gebeuren. Dit heeft wel tot gevolg dat er een soort tweedeling ontstaat: mensen en bedrijven die oerdegelijk hebben gespaard en geen geld hebben uitgegeven dat ze niet hadden, blijven overeind, de rest wankelt, of is al gevallen.
Ik denk dat het spaarpotje dat alleen geleegd kan worden met een sleuteltje dat ze alleen bij de bank hebben weer zijn intrede gaat doen. Eens per jaar met ma en pa naar de bank, waar de muntjes en briefjes in de telmachine verdwijnen. Ik had eerder altijd het idee dat er in de kelder van de bank een nieuwe spaarpot stond, met mijn naam erop, veilig in een kluis. Later vertelde pa dat er alleen met cijfers werd bijgehouden hoeveel geld ik naar de bank had gebracht. Toen dacht ik aan een soort wekkerradio met mijn naam erop, met rode lichtgevende vierkante cijfers die bijhielden hoeveel Nederlandsche Florijnen ik bezat.
Het is zoiets als mijn zus die als jong meisje dacht dat de hoogspanningsdraden die over ons weiland liepen, ervoor zorgden dat de wolken niet naar beneden vielen. "De leuning van de wolken". Kijkende naar het weerbericht op teletekst zou ik haast willen dat het zo was. Want de wolken gaan de komende week naar beneden komen. Maar de zon kan niet altijd schijnen, denk ik. Er zijn landen waar dat wel zo is, en daar komt ook niet het leukste nieuws vandaan. Regen is de goedkoopste manier van water transport. En een mooie metafoor, waar met name John Fogerty mooie nummers over schreef.
"Someone told me long ago There's a calm before the storm,
I know; It's been coming for some time
When it's over, so they say, It'll rain a sunny day,
I know; Shining down like water"
Ik denk dat het spaarpotje dat alleen geleegd kan worden met een sleuteltje dat ze alleen bij de bank hebben weer zijn intrede gaat doen. Eens per jaar met ma en pa naar de bank, waar de muntjes en briefjes in de telmachine verdwijnen. Ik had eerder altijd het idee dat er in de kelder van de bank een nieuwe spaarpot stond, met mijn naam erop, veilig in een kluis. Later vertelde pa dat er alleen met cijfers werd bijgehouden hoeveel geld ik naar de bank had gebracht. Toen dacht ik aan een soort wekkerradio met mijn naam erop, met rode lichtgevende vierkante cijfers die bijhielden hoeveel Nederlandsche Florijnen ik bezat.
Het is zoiets als mijn zus die als jong meisje dacht dat de hoogspanningsdraden die over ons weiland liepen, ervoor zorgden dat de wolken niet naar beneden vielen. "De leuning van de wolken". Kijkende naar het weerbericht op teletekst zou ik haast willen dat het zo was. Want de wolken gaan de komende week naar beneden komen. Maar de zon kan niet altijd schijnen, denk ik. Er zijn landen waar dat wel zo is, en daar komt ook niet het leukste nieuws vandaan. Regen is de goedkoopste manier van water transport. En een mooie metafoor, waar met name John Fogerty mooie nummers over schreef.
"Someone told me long ago There's a calm before the storm,
I know; It's been coming for some time
When it's over, so they say, It'll rain a sunny day,
I know; Shining down like water"
vrijdag 20 maart 2009
Muziek: Grateful Death - Box of Rain
Soms ben je somber. Werk of school zit tegen, of is alleen gigantisch oninteressant. Je zit binnen, het regent buiten. Op tv is het journaal op met crisis- en oorlogsverhalen. Mensen lijken alleen met je te praten als dat strikt noodzakelijk is. De radio speelt nummers die zo vaak zijn herkauwd dat het net als bij kauwgom niets meer is als een stukje taai rubber. Kortom, het ziet er niet best uit. En je weet zelf dat het allemaal tussen de oren. Your head is a box of rain. Werk jezelf tegen en ga gewoon door. Alles gaat voorbij. Het leven is een grote economie, die recesseert, depresseert, crisist, stagneert, opklimt en floreert.
Maar mensen willen daar niet meer aan. Iedere tegenslag of teleurstelling moet een oorzaak hebben, en het liefst moet het bij iemand in de voeten worden geschoven. En helemaal mooi is dat je er nog centen aan overhoudt. Een vliegtuig valt uit de lucht, je zit erin en je overleeft het. De kans op het samenvallen van deze drie feiten is vele malen kleiner dan dat je de lotto wint of dat je uitglijd over een bananenschil en je hoofd breekt op de stoep. Je kunt weer gaan geloven in God of Allah. Of gewoon thuis een feestmaal houden met je lievelingsgerecht en favoriete drankje. Maar er zijn mensen redeneren dat je hiervan ook een traumatische situatie kunt maken, waar je ontzettend onder geleden hebt, en dat is nooit te repareren. Een paar ton in stabiele euro's zou wel helpen natuurlijk.
Zo is Haaksbergen verbonden aan het elektriciteitsnet met een hoogspanningsverbinding. In 2005 viel er heel vreemde sneeuw, die bleef plakken aan de kabels van deze verbinding. Met als gevolg dat deze kabels knapten onder het overgewicht. Stroom weg. Paniek, Haaksbergen mag zich verheugen op een plaats in het nationale nieuws. Crisiscentra worden ingericht, aggregaten worden uit het hele land opgehaald. Maar de camera's zijn er eerder, al lopen die ook op stroom. Iedereen die verantwoordelijk wordt gehouden en de mensen die het hards klagen komen in beeld. Essent zal failliet zijn als het alle geëiste bedragen betaalt (maar dat hoeven ze niet en doen ze uiteraard niet). Bij ons in het dorpscafé wordt ook zo'n centrum ingericht. Er is hier 's zaterdags alweer stroom, want boeren krijgen voorrang bij het uitdelen van de noodstroom. Eensgezind werd het gezellig en er werd besloten dat wij niet gek werden van een beetje minder stroom.
Blijkt er toch nog iemand te wonen in ons midden die voor de camera zich verontwaardigd afvraagd waar het leger blijft. Een importvrouw uit niet-hier-uit-de-buurt. Wat van ver komt is niet altijd goed.
Negen maanden later komt Haaksbergen weer in het nieuws. Dit keer is het leuk nieuws, dus de aandacht is vele malen minder. En is een kleine baby-boom in Haaksbergen. Leuk voor zo'n kind: "Als het leger er toen maar op tijd was geweest, dan hadden we jou tenminste niet gehad!"
"Look out of any window
any morning, any evening, any day
Maybe the sun is shining
birds are winging or
rain is falling from a heavy sky"
Maar mensen willen daar niet meer aan. Iedere tegenslag of teleurstelling moet een oorzaak hebben, en het liefst moet het bij iemand in de voeten worden geschoven. En helemaal mooi is dat je er nog centen aan overhoudt. Een vliegtuig valt uit de lucht, je zit erin en je overleeft het. De kans op het samenvallen van deze drie feiten is vele malen kleiner dan dat je de lotto wint of dat je uitglijd over een bananenschil en je hoofd breekt op de stoep. Je kunt weer gaan geloven in God of Allah. Of gewoon thuis een feestmaal houden met je lievelingsgerecht en favoriete drankje. Maar er zijn mensen redeneren dat je hiervan ook een traumatische situatie kunt maken, waar je ontzettend onder geleden hebt, en dat is nooit te repareren. Een paar ton in stabiele euro's zou wel helpen natuurlijk.
Zo is Haaksbergen verbonden aan het elektriciteitsnet met een hoogspanningsverbinding. In 2005 viel er heel vreemde sneeuw, die bleef plakken aan de kabels van deze verbinding. Met als gevolg dat deze kabels knapten onder het overgewicht. Stroom weg. Paniek, Haaksbergen mag zich verheugen op een plaats in het nationale nieuws. Crisiscentra worden ingericht, aggregaten worden uit het hele land opgehaald. Maar de camera's zijn er eerder, al lopen die ook op stroom. Iedereen die verantwoordelijk wordt gehouden en de mensen die het hards klagen komen in beeld. Essent zal failliet zijn als het alle geëiste bedragen betaalt (maar dat hoeven ze niet en doen ze uiteraard niet). Bij ons in het dorpscafé wordt ook zo'n centrum ingericht. Er is hier 's zaterdags alweer stroom, want boeren krijgen voorrang bij het uitdelen van de noodstroom. Eensgezind werd het gezellig en er werd besloten dat wij niet gek werden van een beetje minder stroom.
Blijkt er toch nog iemand te wonen in ons midden die voor de camera zich verontwaardigd afvraagd waar het leger blijft. Een importvrouw uit niet-hier-uit-de-buurt. Wat van ver komt is niet altijd goed.
Negen maanden later komt Haaksbergen weer in het nieuws. Dit keer is het leuk nieuws, dus de aandacht is vele malen minder. En is een kleine baby-boom in Haaksbergen. Leuk voor zo'n kind: "Als het leger er toen maar op tijd was geweest, dan hadden we jou tenminste niet gehad!"
"Look out of any window
any morning, any evening, any day
Maybe the sun is shining
birds are winging or
rain is falling from a heavy sky"
woensdag 18 maart 2009
Muziek: The Cats - One Way Wind
Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dus ik had kaarten gehaald bij het café, en stond ik afgelopen zaterdag met een hele berg familie in een zaal waar The Tribute to the Cats-band zou optreden. Vader, moeder, zusjes met vriend, broer, neef, nicht met vriend, oom, tante, Duitse neef van pa met vrouw. De tweede generatie van de aanwezige familie in de leeftijd van 16 tot achterin de 20 haalt de gemiddelde leeftijd flink naar beneden. Lopend door de zaal vang ik een paar blikken op, die iets zeggen in de geest van: "Wat doe je hier, indringer?". Alle andere blikken die me gegund worden geven vooral aan dat ik aan de jonge kant bent voor dit nostalgisch gebeuren.
Voor wie niet weet wie The Cats zijn. Want die mensen bestaan, ik ken er een, maar hij wist ook niet wie Jimi Hendrix was. Van de Beatles had hij wel eens gehoord. De Cats waren eind jaren zestig en begin jaren zeventig een popgroep die vooral bekend werd met melodieuze ballads met meezingrefreinen en veel strijkers op de achtergrond. En ze komen uit Volendam, waar het muzikanten lijkt te regenen, hoewel ze niet allemaal evenveel talent hebben. Maar ze hadden een beste impact, getuige het succes van deze Tribute-band, die toch 20 euro pp mogen innen op zo'n avond. Een plastic beker bier kost 1,80. De Duitse "achteroom" zegt dat hij de echte Cats in 1974 zag voor vijftien gulden. De kosten voor een biertje toen wil ik niet eens weten.
De avond wordt begonnen met een drankje vooraf. Oké, het waren er meer. Al na anderhalf uur zie ik moeders teleurgesteld kijken als ik nog een glaasje witte wijn voor haar heb gehaald. Er zat dus best tempo in. Het heeft wel tot gevolg dat 40 plus generatie van onze familie, die normaal liever rustig op afstand staat, zich steeds verder naar voren beweegt. Sommigen zijn eerst enige aanmoediging nodig, maar toch. Nog later wordt er zelfs meegezongen en gesprongen. Ze zijn niet alleen. Een hele zaal vol verplaatst zich 35 tot 40 jaar in de tijd, achteruit welteverstaan. Het enige wat hen eraan herinnert dat dit niet 1972 is, is de aanwezigheid van een paar mensen die toen bij lange na nog niet geboren waren. Vandaar die blikken.
De volgende dag ga ik voetballen, terwijl de rest de alcoholresten in het bloed op een langzamere manier verteerd. Terwijl ik op de fiets zit vraag ik me af naar welke tribute-band ik over 30 jaar zal gaan. Ik hoop dat ik een zoon of neefje heb die kaartjes gaat halen.
"You said some winds blow forever
And I didn't understand
But you saw my eyes were asking
And smiling you took my hands
So we walked along the seaside
Where trees grow just one way
Finding out the one direction
That the wind blows day after day"
Voor wie niet weet wie The Cats zijn. Want die mensen bestaan, ik ken er een, maar hij wist ook niet wie Jimi Hendrix was. Van de Beatles had hij wel eens gehoord. De Cats waren eind jaren zestig en begin jaren zeventig een popgroep die vooral bekend werd met melodieuze ballads met meezingrefreinen en veel strijkers op de achtergrond. En ze komen uit Volendam, waar het muzikanten lijkt te regenen, hoewel ze niet allemaal evenveel talent hebben. Maar ze hadden een beste impact, getuige het succes van deze Tribute-band, die toch 20 euro pp mogen innen op zo'n avond. Een plastic beker bier kost 1,80. De Duitse "achteroom" zegt dat hij de echte Cats in 1974 zag voor vijftien gulden. De kosten voor een biertje toen wil ik niet eens weten.
De avond wordt begonnen met een drankje vooraf. Oké, het waren er meer. Al na anderhalf uur zie ik moeders teleurgesteld kijken als ik nog een glaasje witte wijn voor haar heb gehaald. Er zat dus best tempo in. Het heeft wel tot gevolg dat 40 plus generatie van onze familie, die normaal liever rustig op afstand staat, zich steeds verder naar voren beweegt. Sommigen zijn eerst enige aanmoediging nodig, maar toch. Nog later wordt er zelfs meegezongen en gesprongen. Ze zijn niet alleen. Een hele zaal vol verplaatst zich 35 tot 40 jaar in de tijd, achteruit welteverstaan. Het enige wat hen eraan herinnert dat dit niet 1972 is, is de aanwezigheid van een paar mensen die toen bij lange na nog niet geboren waren. Vandaar die blikken.
De volgende dag ga ik voetballen, terwijl de rest de alcoholresten in het bloed op een langzamere manier verteerd. Terwijl ik op de fiets zit vraag ik me af naar welke tribute-band ik over 30 jaar zal gaan. Ik hoop dat ik een zoon of neefje heb die kaartjes gaat halen.
"You said some winds blow forever
And I didn't understand
But you saw my eyes were asking
And smiling you took my hands
So we walked along the seaside
Where trees grow just one way
Finding out the one direction
That the wind blows day after day"
zaterdag 14 maart 2009
Muziek: Sum 41 - Fat Lip
Zusjelief nam deel aan Zip Your Lip. Da's een project onder middelbare scholieren waarbij ze 24 uur vasten en daardoor via sponsoren geld binnenhalen voor derde wereld landen. Je kunt meedoen of niet meedoen, het is een keuze. Als je niet meedoet, is daar vast een reden voor: je gelooft niet in deze vorm van hulp, je bent überhaupt niet voor ontwikkelingswerk, je hebt er geen tijd voor en deze rij is vast aan te vullen met nog een tal van andere redenen.
Maar stel je neemt deel, je bent bereid van 4 uur donderdagsmiddags tot 4 uur vrijdagsmiddags niets tot je te nemen dan water en thee zonder suiker of melk. Je werft sponsoren, je komt met naam en eventueel foto in de krant. Nobel streven, een voorbeeld voor anderen, en je draagt met het bedrag dat je binnenhaalt bij aan een beter leven van iemand die het veel slechter heeft dan jij, al is het een druppel op een hete plaat. Daar doe je het dan voor.
Nu moet je de opgave van 24 uur geen enkele vorm van caloriën tot je nemen niet onderschatten. De Nederlanders die dat lot noodgedwongen moeten ondergaan zijn, bij wijze van spreken, op één hand te tellen. De ontwenning is groot, je wordt waarschijnlijk geconfronteerd met je eigen eetpatroon. Lukt het niet, dan kan menigeen daar in komen. Dezelfde "menigeen" zou dan teleurgesteld in zichzelf en onthutst over het feit dat mensen in deze wereld niet de keuze hebben om te stoppen met niet-eten.
Niet enkele afgehaakte deelnemers op Het Assink Lyceum: vrijdagochtend 9 uur besloten zij de brui eraan te geven. Ze liepen naar de dichtsbijzijnde supermarkt, sloegen een partij chips in, en posteerden zich midden in de kantine om zich tegoed te doen aan deze snack.
Nu is dit niet een nieuw verschijnsel. Er zijn wielrenners geweest die vooruit reden in de tour de france en na zichzelf stuk te hebben gebeten op deze opgave een terrasje pakten om het peleton op te wachten en voorbij te zien razen. Bankdirecteuren die de bank niet van de crisis konden behouden, de bonus met beide handen aangrepen en naar 1 of ander belastingparadijs afreisden. De executeur La S. die na veel moorden toch besluit dat hij er eigenlijk geen goed gevoel bij heeft en zijn collega's aangeeft bij het OM, in ruil voor soort VUT voor killers.
Dus ken je deze mensen, en je hebt een boterham over, of wat wisselgeld, dat ene biertje. Geef. Ze hebben een poging gedaan, toch?
"don't count on me
to let you know when
don't count on me
I'll do it again
don't count on me
it's the point you're missing
don't count on me
'cause I'm not listening!"
Maar stel je neemt deel, je bent bereid van 4 uur donderdagsmiddags tot 4 uur vrijdagsmiddags niets tot je te nemen dan water en thee zonder suiker of melk. Je werft sponsoren, je komt met naam en eventueel foto in de krant. Nobel streven, een voorbeeld voor anderen, en je draagt met het bedrag dat je binnenhaalt bij aan een beter leven van iemand die het veel slechter heeft dan jij, al is het een druppel op een hete plaat. Daar doe je het dan voor.
Nu moet je de opgave van 24 uur geen enkele vorm van caloriën tot je nemen niet onderschatten. De Nederlanders die dat lot noodgedwongen moeten ondergaan zijn, bij wijze van spreken, op één hand te tellen. De ontwenning is groot, je wordt waarschijnlijk geconfronteerd met je eigen eetpatroon. Lukt het niet, dan kan menigeen daar in komen. Dezelfde "menigeen" zou dan teleurgesteld in zichzelf en onthutst over het feit dat mensen in deze wereld niet de keuze hebben om te stoppen met niet-eten.
Niet enkele afgehaakte deelnemers op Het Assink Lyceum: vrijdagochtend 9 uur besloten zij de brui eraan te geven. Ze liepen naar de dichtsbijzijnde supermarkt, sloegen een partij chips in, en posteerden zich midden in de kantine om zich tegoed te doen aan deze snack.
Nu is dit niet een nieuw verschijnsel. Er zijn wielrenners geweest die vooruit reden in de tour de france en na zichzelf stuk te hebben gebeten op deze opgave een terrasje pakten om het peleton op te wachten en voorbij te zien razen. Bankdirecteuren die de bank niet van de crisis konden behouden, de bonus met beide handen aangrepen en naar 1 of ander belastingparadijs afreisden. De executeur La S. die na veel moorden toch besluit dat hij er eigenlijk geen goed gevoel bij heeft en zijn collega's aangeeft bij het OM, in ruil voor soort VUT voor killers.
Dus ken je deze mensen, en je hebt een boterham over, of wat wisselgeld, dat ene biertje. Geef. Ze hebben een poging gedaan, toch?
"don't count on me
to let you know when
don't count on me
I'll do it again
don't count on me
it's the point you're missing
don't count on me
'cause I'm not listening!"
woensdag 11 maart 2009
Muziek: Big Star - September Gurls
Normaal gesproken zou ik moeten wachten tot het einde van de zomer om dit nummer als "titel" te gebruiken, maar hij zit nu in mijn hoofd, dus helaas, het moet maar zonder verdere aanleiding.
Dat nummers kiezen gaat toch aardig willekeurig. Ik ga naar de blog, klik op nieuw bericht, zet de cursor bij titel en typ muziek:. En dan begint het pas. Gisteravond dacht ik ineens aan André Manuel (das de zanger van Fratsen en een cynische cabaretier) en daardoor aan een nummer dat ik hoorde bij Radio Henk, de lokale alternatieve piratenzender die alleen draait op oudjaarsdag. Daar draaide de dj weer een ander nummer, Pimpelmees. En Youtube bood een redelijke verzameling nummers. En iedereen uit een klein dorp herkent wel iets in "In ons dorp". Let wel, ik ben gek op ons dorp, net zoals Manuel nog steeds in Diepenheim woont.
Dit nummer hierboven een fijn jaren zeventig nummer dat door zekere redenen, waar een heel boek over is volgeschreven, nooit echt bekend is geworden. Komt neer op 'verkeerde plaats, verkeerde tijd'. En dat gebeurt vaker. Politici als Wilders moeten ook net de mazzel hebben dat juist nu mensen bang zijn geworden voor moslims. Misschien kan hij net als zijn gesnorde voorbeeld ook nog de crisis in de voeten van Zij-die-richting-Mekka-bidden schuiven.
Feit is dat veel van dit soort nummers nog het aanhoren waard zijn. Dit specifieke nummer gaat over jongens die in december nostalgisch dromen van hun meisjes in september. Een kleine winterdepressie. Nogmaals, de timing is niet best, en de spelling is zoals Alex Chilton het bedoeld heeft. Gurls met een u dus.
Lyrics | Big Star - September Gurls lyrics
Dat nummers kiezen gaat toch aardig willekeurig. Ik ga naar de blog, klik op nieuw bericht, zet de cursor bij titel en typ muziek:. En dan begint het pas. Gisteravond dacht ik ineens aan André Manuel (das de zanger van Fratsen en een cynische cabaretier) en daardoor aan een nummer dat ik hoorde bij Radio Henk, de lokale alternatieve piratenzender die alleen draait op oudjaarsdag. Daar draaide de dj weer een ander nummer, Pimpelmees. En Youtube bood een redelijke verzameling nummers. En iedereen uit een klein dorp herkent wel iets in "In ons dorp". Let wel, ik ben gek op ons dorp, net zoals Manuel nog steeds in Diepenheim woont.
Dit nummer hierboven een fijn jaren zeventig nummer dat door zekere redenen, waar een heel boek over is volgeschreven, nooit echt bekend is geworden. Komt neer op 'verkeerde plaats, verkeerde tijd'. En dat gebeurt vaker. Politici als Wilders moeten ook net de mazzel hebben dat juist nu mensen bang zijn geworden voor moslims. Misschien kan hij net als zijn gesnorde voorbeeld ook nog de crisis in de voeten van Zij-die-richting-Mekka-bidden schuiven.
Feit is dat veel van dit soort nummers nog het aanhoren waard zijn. Dit specifieke nummer gaat over jongens die in december nostalgisch dromen van hun meisjes in september. Een kleine winterdepressie. Nogmaals, de timing is niet best, en de spelling is zoals Alex Chilton het bedoeld heeft. Gurls met een u dus.
Lyrics | Big Star - September Gurls lyrics
maandag 9 maart 2009
Muziek: Fratsen - In Ons Dorp
Vannacht, Enschede, 00:30 uur
We waren met vier man naar de bioscoop. Leuke avond wel: na het voetbal (hoewel het bij Twente-PSV alleen maar over gras ging) te hebben gekeken in het café, de auto in, in Enschede de auto uit. Kaartjes halen, en vooraf een paar biertjes (fanta voor de chauffeur) in het internetcafé, waar een man in z'n eentje Guitar Hero speelt en de andere drie over muziek praten en verwoede pogingen doen om de barman de gek aan te steken. But he knows the drill...
De film komt traag op gang, komt stil te staan, wordt opnieuw aangeslingerd nadat een man ons de welgemeende excuses voor het ongemak had bezorgd. Nog voor de pauze slaapt de helft van ons gezelschap. Als je een uur nodig hebt met de introductie van het verhaal, tja. Gelukkig maar, een gruwelijk lekker wief als heldin in latex en een paar erg rauwe, grove en dus stoere actiescenes maken het nog wel goed na de pauze, maar helaas wordt de versnelling al gauw weer in reverse gezet, figuurlijk dan. The film heet Watchmen trouwens, ga er niet heen, wacht tot je de dvd kunt huren ofzo om zodoende een paar hoofdstukken kunt schrappen. Of luister de classicrock-soundtrack op internet en bekijk foto's van Malin Akerman op zo'n babes-forum.
Om terug te komen op het moment waar ik mee begon. De chauffeur en ik hebben net onze aardappels afgegoten als we naar buiten lopen, verwachtend dat onze vrienden daar staan te wachten. Tot ons vermaak zien we al eind richting de auto in het lantaarnlicht twee silhouetten die een kartonnen versie van Jennifer Hoffman meeslepen. Jennifer wordt in de kattebak gedeponeerd, en na een worsteling die de gehele terugweg duurt waggelt de overwinnaar met mevrouw Hoffman onder de arm zijn huis binnen. Ik stap uit bij het café, fiets naar huis en val tegen 2 uur in slaap. Zes uur later sta ik te wachten op het busje, in ons dorp.
"en de straten zijn hier schoon
en de straten zijn hier leeg
en eenieder weet precies wie hier de laatste baby kreeg
en van wie, en waarom, en ook hoe het is gebeurd
maar of de vrouw ook heeft genoten daar heeft niemand van geheurd
da's ook niet netjes om te vragen want ze leed al zoveel pijn
en volgens de bakker was de vader net zo teder als de trein
die al jaren zeer angstvallig een bezoek aan het dorp vermijdt
en het dorp is dus gevangen in de tijd
raakt nu al z'n jongeren kwijt
totdat het zover is vergrijst
en er één groot kerkhof is verrijst
één groot kerkhof is verrijst
In ons dorp, zijn wij gelukkig!"
We waren met vier man naar de bioscoop. Leuke avond wel: na het voetbal (hoewel het bij Twente-PSV alleen maar over gras ging) te hebben gekeken in het café, de auto in, in Enschede de auto uit. Kaartjes halen, en vooraf een paar biertjes (fanta voor de chauffeur) in het internetcafé, waar een man in z'n eentje Guitar Hero speelt en de andere drie over muziek praten en verwoede pogingen doen om de barman de gek aan te steken. But he knows the drill...
De film komt traag op gang, komt stil te staan, wordt opnieuw aangeslingerd nadat een man ons de welgemeende excuses voor het ongemak had bezorgd. Nog voor de pauze slaapt de helft van ons gezelschap. Als je een uur nodig hebt met de introductie van het verhaal, tja. Gelukkig maar, een gruwelijk lekker wief als heldin in latex en een paar erg rauwe, grove en dus stoere actiescenes maken het nog wel goed na de pauze, maar helaas wordt de versnelling al gauw weer in reverse gezet, figuurlijk dan. The film heet Watchmen trouwens, ga er niet heen, wacht tot je de dvd kunt huren ofzo om zodoende een paar hoofdstukken kunt schrappen. Of luister de classicrock-soundtrack op internet en bekijk foto's van Malin Akerman op zo'n babes-forum.
Om terug te komen op het moment waar ik mee begon. De chauffeur en ik hebben net onze aardappels afgegoten als we naar buiten lopen, verwachtend dat onze vrienden daar staan te wachten. Tot ons vermaak zien we al eind richting de auto in het lantaarnlicht twee silhouetten die een kartonnen versie van Jennifer Hoffman meeslepen. Jennifer wordt in de kattebak gedeponeerd, en na een worsteling die de gehele terugweg duurt waggelt de overwinnaar met mevrouw Hoffman onder de arm zijn huis binnen. Ik stap uit bij het café, fiets naar huis en val tegen 2 uur in slaap. Zes uur later sta ik te wachten op het busje, in ons dorp.
"en de straten zijn hier schoon
en de straten zijn hier leeg
en eenieder weet precies wie hier de laatste baby kreeg
en van wie, en waarom, en ook hoe het is gebeurd
maar of de vrouw ook heeft genoten daar heeft niemand van geheurd
da's ook niet netjes om te vragen want ze leed al zoveel pijn
en volgens de bakker was de vader net zo teder als de trein
die al jaren zeer angstvallig een bezoek aan het dorp vermijdt
en het dorp is dus gevangen in de tijd
raakt nu al z'n jongeren kwijt
totdat het zover is vergrijst
en er één groot kerkhof is verrijst
één groot kerkhof is verrijst
In ons dorp, zijn wij gelukkig!"
zaterdag 7 maart 2009
Muziek: White Lies - To Lose My Life
Het is zaterdagavond, en mij avond is bijna afgelopen rond het tijdstip van 12 uur. Volgens bepaalde opvattingen is dat een zaterdagavond die je niemand met een leeftijd van 21 toewenst. Toch heb ik me best vermaakt: een volle woonkamer, bier, chips, pizza en Ik hou van holland op tv. Je leert het meer te waarderen naarmate de gelegenheid zich minder voordoet.
De zaterdag was dit maal toch een dag van eenvoudig vermaak. Ik heb voor boer gespeeld. Op de kleine boerderij bij het ouderlijk huis werd vandaag mest uitgereden. Maandenlang opgespaarde kalver- en paardenmest wordt met de ene trekker opgeladen in de mestwagen achter de andere trekker, waarmee het over het land wordt verdeelt. Met zijn drieën, pa, ik en de 11-jarige jongen die elke zaterdagmiddag opoffert om als knecht te mogen fungeren, zitten we aan het eind van de dag achter het huis bij de houtkachel, stinkend, smerig en voldaan. Zelden smaken gekookte aardappels met karbonades lekkerder dan na zo'n dag. Vooral als je stiekem je zusje een extra halve karbonade afhandig maakt.
"Let's grow old together, and die at the same time"
De zaterdag was dit maal toch een dag van eenvoudig vermaak. Ik heb voor boer gespeeld. Op de kleine boerderij bij het ouderlijk huis werd vandaag mest uitgereden. Maandenlang opgespaarde kalver- en paardenmest wordt met de ene trekker opgeladen in de mestwagen achter de andere trekker, waarmee het over het land wordt verdeelt. Met zijn drieën, pa, ik en de 11-jarige jongen die elke zaterdagmiddag opoffert om als knecht te mogen fungeren, zitten we aan het eind van de dag achter het huis bij de houtkachel, stinkend, smerig en voldaan. Zelden smaken gekookte aardappels met karbonades lekkerder dan na zo'n dag. Vooral als je stiekem je zusje een extra halve karbonade afhandig maakt.
"Let's grow old together, and die at the same time"
vrijdag 6 maart 2009
Muziek: Yann Tiersen - Comptine d'un Autre Été: l'apres midi
Soms kun je niet slapen. Je ligt, je draait je om, herschikt de dekens, kijkt nog maar eens op de klok, staat op om water te drinken, luistert nog wat muziek...
Tenslotte besloot ik maar om even op te staan, de laptop erbij te pakken en even te typen. Ik had vroeger op typles een hekel aan typen. En in groep drie een hekel aan lezen. En muziek was ook niet wat. Nu heb ik leren typen en lezen, maar muziek maken is nog steeds niet aan me besteed. In de brugklas was zelfs het ritme aangeven door te tikken op een koebel te moeilijk. Maar aan het eind van het jaar was er altijd nog een 6 op het rapport te vinden, net als voor tekenen, ook iets wat niet echt lukte.
Verdwenen die vakken in de bovenbouw, dan was er altijd nog Cultureel Kunstzinnige Vorming. Belachelijke verslagen moesten we daarvoor maken. Ballet kijken, toneel kijken. Maar ook cabaret en films, dat dan weer wel. En bij ene meester Brouwer moesten we haiku's schrijven, wat me dan wel weer aanstond: heel droog dingen opschrijven, maar op een manier waarop het een veel diepere betekenis kon hebben.
De volle maan schijnt
De jongen fiets daar alleen
raderen draaien
Dat gebeurt ieder jaar waarschijnlijk wel honderden keren, maar toch. Zoek er een leuke foto bij van een fietser bij nacht, en het is cultuur, of kunst. En een g'tje waard bij meneer Brouwer. Moesten we voor levensbeschouwing ook nog een mandala tekenen. Ik tekende een Ying Yang teken met Schwarzenegger in het wit en Heidi Klum in het zwart. Nog van die latijnse tekens voor mannetje en vrouwtje erbij. Allemaal met passer, geodriehoek en overgetrokken silhouetten. Een uur werk. En het was een zes waard. En Anne, ze liet me dit aftelrijmpje voor een andere zomer in de middag horen.
PS. (1 maart 2010). Dit liedje uit de film Amèlie werd me ooit toe gestuurd. De letterlijke vertaling is: "aftelrijmpje voor een andere zomer: de middag". Wel een goede titel voor een instrumentaal stuk dat zo klinkt. Voor die mensen die door google naar deze pagina worden verwezen als ze ernaar zoeken.
Tenslotte besloot ik maar om even op te staan, de laptop erbij te pakken en even te typen. Ik had vroeger op typles een hekel aan typen. En in groep drie een hekel aan lezen. En muziek was ook niet wat. Nu heb ik leren typen en lezen, maar muziek maken is nog steeds niet aan me besteed. In de brugklas was zelfs het ritme aangeven door te tikken op een koebel te moeilijk. Maar aan het eind van het jaar was er altijd nog een 6 op het rapport te vinden, net als voor tekenen, ook iets wat niet echt lukte.
Verdwenen die vakken in de bovenbouw, dan was er altijd nog Cultureel Kunstzinnige Vorming. Belachelijke verslagen moesten we daarvoor maken. Ballet kijken, toneel kijken. Maar ook cabaret en films, dat dan weer wel. En bij ene meester Brouwer moesten we haiku's schrijven, wat me dan wel weer aanstond: heel droog dingen opschrijven, maar op een manier waarop het een veel diepere betekenis kon hebben.
De volle maan schijnt
De jongen fiets daar alleen
raderen draaien
Dat gebeurt ieder jaar waarschijnlijk wel honderden keren, maar toch. Zoek er een leuke foto bij van een fietser bij nacht, en het is cultuur, of kunst. En een g'tje waard bij meneer Brouwer. Moesten we voor levensbeschouwing ook nog een mandala tekenen. Ik tekende een Ying Yang teken met Schwarzenegger in het wit en Heidi Klum in het zwart. Nog van die latijnse tekens voor mannetje en vrouwtje erbij. Allemaal met passer, geodriehoek en overgetrokken silhouetten. Een uur werk. En het was een zes waard. En Anne, ze liet me dit aftelrijmpje voor een andere zomer in de middag horen.
PS. (1 maart 2010). Dit liedje uit de film Amèlie werd me ooit toe gestuurd. De letterlijke vertaling is: "aftelrijmpje voor een andere zomer: de middag". Wel een goede titel voor een instrumentaal stuk dat zo klinkt. Voor die mensen die door google naar deze pagina worden verwezen als ze ernaar zoeken.
dinsdag 3 maart 2009
Muziek: Skik - 's Nachts
Ze dacht dat er bij ons in het dorp alleen bouwvakkers woonden. Het was half 3 op de vroege maandagmorgen en we reden in een slecht gevulde taxibus naar huis. Die bracht de mensen uit Bentelo, Hengevelde en Hoeve naar huis vanaf Saasveld. Nu kwam zij uit Bentelo, en ik uit Hoeve. Beide dorpen zijn nagenoeg even groot, of beter gezegd klein. Maar toch was ze compleet verrast dat ze de bus deelde met mensen die zich bezighielden met dingen als protheses, melkrobots, landbouwmechanisatie en zout. Al deze vier mensen kwamen uit de Hoeve. Zelf leerde ze voor onderwijsassistente. Krijtjes aangeven voor de leraar, suggereerde de zoutman. Ze ontkende, ze zou hierna Pabo gaan doen, maar een mooiere taakomschrijving van een onderwijsassistent kon ze niet geven. Maar goed, de omstandigheden waren verzachtend.
De manier van het starten van dit gesprek was ook nog wel de moeite waard. De zoutman was in een goede bui en riep door de taxi: "Wie houdt er hier van kaas?" Ze hield van kaas, zei haar vriendin, dus ik stelde me voor als de desbetreffende Kaas. Ze geloofde niet dat ik Kaas heette. Collegepas en OV-jaarkaart boden geen uitkomst (HH kan ook voor Kaas staan blijkbaar) en bij het zien van mijn ID begon er nog geen spreekwoordelijk lampje te branden. Ook bij de vraag hoe ze een tosti maakte niet.
Na nog een paar flauwigheden ("Hé Kaas, hebben ze jou al eens gezegd dat je om op te vreten bent?", weer de zoutman) stapte ze uit in Bentelo. Vijf uur later stond ik te wachten op het busje in de Hoeve voor de reis naar Groningen. Deze busreis was een stuk saaier.
"'s nachts de stilte veur de storm
de storm die wel weer liggen giet as't duuster wordt
't is dan lang zo muuijlijk nie
want 's nachts zie ik 't nie zo duuster in
ik ben gien lampe meer neudig lichter kan het nie
ik laot de maone zien licht der over schienen"
De manier van het starten van dit gesprek was ook nog wel de moeite waard. De zoutman was in een goede bui en riep door de taxi: "Wie houdt er hier van kaas?" Ze hield van kaas, zei haar vriendin, dus ik stelde me voor als de desbetreffende Kaas. Ze geloofde niet dat ik Kaas heette. Collegepas en OV-jaarkaart boden geen uitkomst (HH kan ook voor Kaas staan blijkbaar) en bij het zien van mijn ID begon er nog geen spreekwoordelijk lampje te branden. Ook bij de vraag hoe ze een tosti maakte niet.
Na nog een paar flauwigheden ("Hé Kaas, hebben ze jou al eens gezegd dat je om op te vreten bent?", weer de zoutman) stapte ze uit in Bentelo. Vijf uur later stond ik te wachten op het busje in de Hoeve voor de reis naar Groningen. Deze busreis was een stuk saaier.
"'s nachts de stilte veur de storm
de storm die wel weer liggen giet as't duuster wordt
't is dan lang zo muuijlijk nie
want 's nachts zie ik 't nie zo duuster in
ik ben gien lampe meer neudig lichter kan het nie
ik laot de maone zien licht der over schienen"
maandag 2 maart 2009
Muziek: Gaslight Anthem - Old White Lincoln
De treinreis van Twente naar Groningen geeft altijd een omslagpunt. Op zondagavond, of meestal maandagmorgen, rij ik duttend met ongekamde haren en mp3-speler op het weekend uit. Het wordt een soort ritueel. Pa brengt me naar de bushalte, waarvan uit ik het dorp zie wakker worden. Mensen rijden naar het werk, kinderen steppen naar de basisschool, anderen fietsen de andere kant uit naar de middelbare school. Ze zijn laat maar lijken geen haast te hebben. Dan, steevast 5 tot 10 minuten te laat, stopt het busje. Soms stapt iemand uit, meestal niet. Ik ben de enige die hier op dit tijdstip instapt. Dan nog een paar haltes. Soms zit er een bekende bij, waarop het weekend kort besproken wordt, maar vandaag niet. Overstappen op de trein, en later nog twee keer overstappen. De afgelopen nacht werd grotendeels bij Bruins in Saasveld doorgebracht, dus het gebrek aan slaap en de overvloed aan alcohol in het bloed zorgen dat de reis geruisloos voorbij gaat. The Gaslight Anthem voorkomt dat ik meeluister met gesprekken die ik niet wil horen en draagt aan de sfeer bij met liedjes die over vroeger gaan.
"If I could write, I'd tell you how much I miss these nights"
"You and your high top sneakers and your sailor tattoos
Your old '55 that you drove through the roof
Of the sky, up above these indifferent stars
Where you just kept coming apart, straight in my arms"
Abonneren op:
Posts (Atom)