Bang
Bang
Oh Yeah
Oh Yeah
Soms gaat het om de eenvoud. Een vormloos t-shirt met de bovenstaande tekst er vaal op gedrukt. Bij een van de eerste tentfeesten van dit jaar maakt het indruk, of is het in ieder geval goed voor een paar reacties, ook bij mensen die niet weten dat het hier gaat om de locale modewoorden van het afgelopen jaar.
Want modewoorden zijn het. Want als "Ademnood" van Linda, Roos en Jessica wordt gedraaid in een café waar normaal rockmuziek de boventoon voert, dan weet je dat er iets moet zijn. En dat 'iets' is een "oh yeah" ergens in de tekst, zuchtend ingezongen door de gewezen soapsterren. Hetzelfde geldt voor The Zombies met "Time of the Season", waar een hele mooie "Who's your daddy?" in zit. Dat was weer een aantal jaar geleden. In "Paper Planes" van M.I.A. zitten de geweerschoten en kassageluiden, en in "I Hope You Die" van Bloodhound Gang begint met een fraai "You must die, I alone am best". Wat de volgende 'hit' wordt, dat weet niemand echt.
Het feest op zich afgelopen zondag viel wat tegen. Na een succesvolle partij buikglijden over een geïmproviseerde baan van biertafels vorig jaar, had men dit jaar een wedstrijd uitgeschreven, met een zo'n officiele buikschuifbaan die opgeblazen wordt. Duurde veel te lang. Werd er gekeken wie er het verst gleed, alsof dat belangrijk is. Vorig jaar was het spannend omdat de glijders op het randje van een pijnlijke val gleden, nu werd het pas een beetje leuk toen een jongen besloot dat het jammer zou zijn dat zijn boxershort nat zou worden. Na het glijden droop de tent langzaam leeg. "Zo lang het nog gezellig is, moet je nooit weggaan", maar op een gegeven moment was het wel voorbij, want echt geweldig was het niet meer. Tijd om weg te gaan.
"Sit around, dream away the place I’m from
Used to have it all, now I just got some
I could go out tonight, but I ain’t sure what for
Call a friend or two I don’t know anymore
Sit and listen to the rain
Sit and listen to the rain"
P.S. sorry, geen video beschikbaar, sowieso geen video's voor Whiskeytown, maar heel goede band, met Ryan Adams
donderdag 23 april 2009
woensdag 22 april 2009
Muziek: Gordon Lightfoot - If You Could Read My Mind
Als je mijn gedachten kon lezen... Dan zou je na een paar bladzijden zijn opgehouden, want er bestaan waarschijnlijk weinig informatiebronnen met minder samenhang. Maar soms zou je het willen. En er zijn mensen die geloven dat het kan.
Het komt van twee kanten, denk ik. Soms zou je willen iemand regelrecht in de hersenpan te kunnen kijken. Want je hebt vragen: "Is hij echt zo dom?", "Liegt hij?" en "Laat hij wel het achterste van zijn tong zien?". Dat laatste is een zekere "nee", en dat is maar goed ook. Je denkt dat je zou willen dat mensen soms kunnen zien wat je denkt, maar veel vaker ben je blij dat het niet kan. En dat is ook de reden dat je niet echt wil dat mensen jou in het hoofd kijken. Het is niet alsof dan de gevolgen anders zijn dan als je zegt wat je denkt.
Op school bij levensbeschouwing kregen we hele stencils over paranormale begaafdheid, telepathie en voorspellende dromen. Na het lezen van te veel van deze teksten achter elkaar, dacht ik dat ik het best proberen kon. Ik zou in gedachten een fijne verzameling muziek en verhalen versturen aan degene van wie ik zou willen dat die ze zou zien of horen. Volgende dag zou ze wakker worden van droom vol mooie muziek en ik in de hoofdrol, uiteraard. Dit deed ik omdat ik ook eigenlijk wel wist dat het niet kon. En als het wel gelukt is, tja, dan had ik toch beter wel mijn eigen naam in de aftiteling kunnen zetten, want ik heb er nooit iets van gemerkt.
"If you could read my mind, love
What a tale my thoughts could tell
Just like an old time movie
'bout a ghost from a wishin' well
In a castle dark or a fortress strong
With chains upon my feet
You know that ghost is me
And I will never be set free
As long as I'm a ghost that you can't see"
Het komt van twee kanten, denk ik. Soms zou je willen iemand regelrecht in de hersenpan te kunnen kijken. Want je hebt vragen: "Is hij echt zo dom?", "Liegt hij?" en "Laat hij wel het achterste van zijn tong zien?". Dat laatste is een zekere "nee", en dat is maar goed ook. Je denkt dat je zou willen dat mensen soms kunnen zien wat je denkt, maar veel vaker ben je blij dat het niet kan. En dat is ook de reden dat je niet echt wil dat mensen jou in het hoofd kijken. Het is niet alsof dan de gevolgen anders zijn dan als je zegt wat je denkt.
Op school bij levensbeschouwing kregen we hele stencils over paranormale begaafdheid, telepathie en voorspellende dromen. Na het lezen van te veel van deze teksten achter elkaar, dacht ik dat ik het best proberen kon. Ik zou in gedachten een fijne verzameling muziek en verhalen versturen aan degene van wie ik zou willen dat die ze zou zien of horen. Volgende dag zou ze wakker worden van droom vol mooie muziek en ik in de hoofdrol, uiteraard. Dit deed ik omdat ik ook eigenlijk wel wist dat het niet kon. En als het wel gelukt is, tja, dan had ik toch beter wel mijn eigen naam in de aftiteling kunnen zetten, want ik heb er nooit iets van gemerkt.
"If you could read my mind, love
What a tale my thoughts could tell
Just like an old time movie
'bout a ghost from a wishin' well
In a castle dark or a fortress strong
With chains upon my feet
You know that ghost is me
And I will never be set free
As long as I'm a ghost that you can't see"
donderdag 16 april 2009
Muziek: Wir Sind Helden - Nur ein Wort
Lang moesten we het thuis doen met Nederland 1, 2 en 3. Later kwam er een schotel, waarmee we ook RTL enzo konden ontvangen, en een hele rits Duitse zenders, en Cartoon Network, inclusief Amerikaans worstelen op vrijdagavond. Toen moest er weer een ander kastje komen, en weer een andere met daarbij weer een andere schotel.
Cartoon Network zorgde wel mooi veer de eerste Engelse taallessen. Scooby Doo, Caveman, Centurions, Flintstones, Dexter's Lab en Johnny Bravo, ze spraken allemaal niet erg moeilijk, of de beelden spraken boekdelen. Want boeken las ik toen nog niet zoveel. TMF hadden we wel, maar dat zei me niet zoveel, totdat ik een keer een middag ziek op de bank lag en de rock top 50 werd uitgezonden, toen opende zich een wereld: Guns n' Roses (Sweet Child o' Mine), Pearl Jam (Jeremy), Metallica (One) en Jimi Hendrix (Hey Joe), ze denderden allemaal voor het eerst mijn hoofd in. Ik was 's avonds niet zo ziek meer. Later kwam er ook de Duitse MTV (live aus Berlin), waarmee er nog meer moois kwam: die Ärzte (Komm Zurück), The Beatsteaks (Hand in Hand) en Wir Sind Helden (Denkmal). De tijd dat ik genoegen nam met Queen en pa's cd's was voorbij.
Later in een rokerige bierkeet werd een computer geplaatst. Met een draagbare harde schijf werden thuis gedownloade video's naar de keet gebracht. Blood Hound Gang, Weird Al Yankovich en Puddle of Mud (She Hates Me) waren favoriet, vooral vanwege het visuele vermaak. En omdat dubbelzinnige en niet zo dubbelzinnige teksten toen erg goed aansloegen. Verder veel Metallica, U2 en Red Hot Chili Peppers. Dat is allemaal voorbij, nu is er Youtube voor thuis en een muziekcomputer (waar veel te weinig in staat) voor in het café. Wir Sind Helden staat niet in. Verdammt! Maar zoals bijna alles staat de band wel op JijBuis. En de bandleden doen Bob Dylan na.
"Es ist verrückt wie schön du schweigst"
p.s.
vertalen doe je zelf maar
En voor wie de Bob Dylan verwijzing niet snapt
Cartoon Network zorgde wel mooi veer de eerste Engelse taallessen. Scooby Doo, Caveman, Centurions, Flintstones, Dexter's Lab en Johnny Bravo, ze spraken allemaal niet erg moeilijk, of de beelden spraken boekdelen. Want boeken las ik toen nog niet zoveel. TMF hadden we wel, maar dat zei me niet zoveel, totdat ik een keer een middag ziek op de bank lag en de rock top 50 werd uitgezonden, toen opende zich een wereld: Guns n' Roses (Sweet Child o' Mine), Pearl Jam (Jeremy), Metallica (One) en Jimi Hendrix (Hey Joe), ze denderden allemaal voor het eerst mijn hoofd in. Ik was 's avonds niet zo ziek meer. Later kwam er ook de Duitse MTV (live aus Berlin), waarmee er nog meer moois kwam: die Ärzte (Komm Zurück), The Beatsteaks (Hand in Hand) en Wir Sind Helden (Denkmal). De tijd dat ik genoegen nam met Queen en pa's cd's was voorbij.
Later in een rokerige bierkeet werd een computer geplaatst. Met een draagbare harde schijf werden thuis gedownloade video's naar de keet gebracht. Blood Hound Gang, Weird Al Yankovich en Puddle of Mud (She Hates Me) waren favoriet, vooral vanwege het visuele vermaak. En omdat dubbelzinnige en niet zo dubbelzinnige teksten toen erg goed aansloegen. Verder veel Metallica, U2 en Red Hot Chili Peppers. Dat is allemaal voorbij, nu is er Youtube voor thuis en een muziekcomputer (waar veel te weinig in staat) voor in het café. Wir Sind Helden staat niet in. Verdammt! Maar zoals bijna alles staat de band wel op JijBuis. En de bandleden doen Bob Dylan na.
"Es ist verrückt wie schön du schweigst"
p.s.
vertalen doe je zelf maar
En voor wie de Bob Dylan verwijzing niet snapt
woensdag 15 april 2009
Muziek: Archive - Fuck You
Het meisje zag er nog wel aardig uit toen ik naast haar ging zitten, maar maar die gedachte liet ik varen toen ze de telefoon oppakte. Nu is telefoneren in de trein iets dat veel voorkomt, en hoeft lang niet altijd storend te zijn. Maar deze klaagzang waarbij ze al haar clubgenootjes bij de studentenvereniging afserveerde als trutten maakte dat ik mijn mp3-speler op vol vermogen mijn gehoor liet beperken. Zelfs met een mix van Rammstein en Metallica kon ik haar stem van Zwolle tot aan Groningen niet verdringen.
Het was zondagavond. In een volle trein de laatste uren van het weekend doorbrengen is al geen sensationeel tijdverdrijf, en ze hielp niet deze reis wat te veraangenamen. Maar de volgende dag begonnen colleges van een vak dat ik nooit praktisch zal benutten vroeg. Te vroeg om op maandagochtend deze reis te maken.
Haar accent dat niet zozeer streekgebonden was maar wel in verband staat met tennisbanen, hockeyvelden en de kameraden van de prins in "alles is liefde" stoorde mij niet eens zozeer. Maar de zelfingenomen en gelijkertijd minachtende toon waarmee ze haar gesprekspartner wilde overtuigen van haar gelijk maakten het figuurlijke plaatje compleet. Het plaatje van een verwend rijkeluiskind. Het is een vooroordeel en ik weet het, net zoals dat ze bij het horen van mijn accent meteen het plaatje van lompe boer uit de Achterhoek die in Groningen een "tractor" ging kopen. Maar ik sprak niet, ik probeerde muziek te luisteren.
"Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway"
Het was zondagavond. In een volle trein de laatste uren van het weekend doorbrengen is al geen sensationeel tijdverdrijf, en ze hielp niet deze reis wat te veraangenamen. Maar de volgende dag begonnen colleges van een vak dat ik nooit praktisch zal benutten vroeg. Te vroeg om op maandagochtend deze reis te maken.
Haar accent dat niet zozeer streekgebonden was maar wel in verband staat met tennisbanen, hockeyvelden en de kameraden van de prins in "alles is liefde" stoorde mij niet eens zozeer. Maar de zelfingenomen en gelijkertijd minachtende toon waarmee ze haar gesprekspartner wilde overtuigen van haar gelijk maakten het figuurlijke plaatje compleet. Het plaatje van een verwend rijkeluiskind. Het is een vooroordeel en ik weet het, net zoals dat ze bij het horen van mijn accent meteen het plaatje van lompe boer uit de Achterhoek die in Groningen een "tractor" ging kopen. Maar ik sprak niet, ik probeerde muziek te luisteren.
"Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway"
vrijdag 10 april 2009
Muziek: Voicst - Mixed Words
Soms droom je ervan. Overdag enkel iets hebben om bezig te zijn en voor de avond alleen maar bier en plezier. Dat plezier bevat allerlei dingen, zoals voetbal, vrouwen, films, muziek en biljart. En dan maar aan een bar of tafel zitten en maar praten, drinken, grappen en grollen. Het maakt niks uit, iedereen heeft een beeld voor zich waarmee hij zich in vakantie of weekend het liefst mee bezig houdt.
Dan kijk je geen journaal, en lijkt alle ellende die überhaupt al ter sprake komt heel ver weg. Elkaar nog één keer voor gek zetten over iets wat pas of vele jaren geleden gebeurd, daar zit je met je gedachten: "Weet ik nog iets beters?", "Wat was dat ook alweer?", "Zouden ze het in de gaten hebben als ik er iets bijverzin?", je weet hoe het gaat, en een beetje iemand kan incasseren en uitdelen.
Misschien zou het gaan vervelen. Dan wil je weer ellende, bijdragen aan de maatschappij, werken aan de toekomst. Of in ieder geval iets doen wat daarvoor doorgaat. Het geeft iets waar je op terug kunt kijken. Bij al dat andere moet je maar hopen dat er iemand met een goed geheugen of een fotocamera bijzat.
"Emptiness is comfort, emptiness is easy"
Dan kijk je geen journaal, en lijkt alle ellende die überhaupt al ter sprake komt heel ver weg. Elkaar nog één keer voor gek zetten over iets wat pas of vele jaren geleden gebeurd, daar zit je met je gedachten: "Weet ik nog iets beters?", "Wat was dat ook alweer?", "Zouden ze het in de gaten hebben als ik er iets bijverzin?", je weet hoe het gaat, en een beetje iemand kan incasseren en uitdelen.
Misschien zou het gaan vervelen. Dan wil je weer ellende, bijdragen aan de maatschappij, werken aan de toekomst. Of in ieder geval iets doen wat daarvoor doorgaat. Het geeft iets waar je op terug kunt kijken. Bij al dat andere moet je maar hopen dat er iemand met een goed geheugen of een fotocamera bijzat.
"Emptiness is comfort, emptiness is easy"
woensdag 8 april 2009
Muziek: Beatles - Baby's In Black
Het weekend was schitterend. Ik pakte op maandag morgen voel goede moed en een hoofd vol mooi weer mijn tas in. Geen truien, alleen t-shirts, en zelfs een korte broek. Maandag was inderdaad nog mooi. Met open jas door de stad fietsen en lunch en koffie in de tuin.
Vanmorgen werd ik wakker, en hoewel de eerste gedachte nog zonnig was ("Ah, ik mag nog even blijven liggen"), besefte ik dat ik door mijn positieve gedachten verkouden aan het raken was. Het internet gaf doorslag: het is nog geen zomer.
Nu is deze loop van zaken al langer bekend, getuige allerlei liedjes, gezegden en spreekwoorden. Het is maar wachten op de volgende opleving. Want die komt ook, daar zijn zeker net zoveel liedjes en volkswijsheden het over eens. En dat is heel mooi. Maar the Beatles zijn verdrietig nu.
"Oh, dear, what can I do?
Baby's in black, and I'm feeling blue"
Vanmorgen werd ik wakker, en hoewel de eerste gedachte nog zonnig was ("Ah, ik mag nog even blijven liggen"), besefte ik dat ik door mijn positieve gedachten verkouden aan het raken was. Het internet gaf doorslag: het is nog geen zomer.
Nu is deze loop van zaken al langer bekend, getuige allerlei liedjes, gezegden en spreekwoorden. Het is maar wachten op de volgende opleving. Want die komt ook, daar zijn zeker net zoveel liedjes en volkswijsheden het over eens. En dat is heel mooi. Maar the Beatles zijn verdrietig nu.
"Oh, dear, what can I do?
Baby's in black, and I'm feeling blue"
zondag 5 april 2009
Muziek: Death Cab For Cutie - A Lack Of Color
Het is zondagavond en ik lig op bed. De vage ervaring dat je ontnuchtert terwijl je nog wakker bent valt mij ten deel. Dat komt doordat ik koffie heb gedronken vanavond, en mijn zusje had de water:koffie verhouding niet helemaal goed ingeschat. Twee van die sterke bakken en daar lig je dan. Ik zet maar wat muziek op en laat het weekend nog eens aan me voorbij gaan.
"Kun je afwassen?", dat was de vraag der vragen gisteravond. We zijn op zoek naar een jongedame die bij ons in huis wil wonen, maar daar hoort natuurlijk deze basiskwaliteit bij. Iedereen kan afwassen, wie nee antwoord wíl dus niet afwassen en met zo iemand kun je niet huizen. De reacties zijn wisselend, we worden beschuldigd van seksisme en hebben hele verhalen nodig om de opzet van ons op zichzelf waterdichte plan uit te leggen. We hebben op een gegeven moment bijna beet, maar het meisje in kwestie vind 2 jongens die in een tentfeest in het Achterhoeks achterland op zoek zijn naar een huisgenoot voor hun Groningse woning niet geloofwaardig genoeg. Dat is dan jammer, voor haar. Maar we blijven proberen, die leuke afwassende oostelijke vrouwelijke woningzoekende moet wel bestaan. It's only a matter of time.
Na een bar slechte pot voetbal (het hoogtepunt is onze grensrechter die uitglijdt en de sloot in duikelt), wordt de kantine opgezocht, waarvandaan weer wordt verhuisd naar het terras. De voorjaarszon brandt er fijn op en het bier blijft maar komen. Verhalen over van alles en niets maken deze lentemiddag compleet. Maar dan gaat de telefoon en vraagt pa heel subtiel of ik zin heb in pannenkoeken. De middag komt ten eind. Ik word opgehaald, eet mijn pannenkoeken, dan nog stampot boerenkool met worst en drink dan de eerdergenoemde koppen koffie.
De cirkel is rond, en met een dichterlijke stem doet de zanger van Doodtaxi voor Schatje zijn best mij in slaap te zingen. Ik geef hem nog een paar nummers de kans, anders kan ik net zo goed overgaan op Rammstein. De laatste minuten van het weekend tikken weg op het klokje van m'n telefoon. Ik moet maar netjes wachten tot de slaapbehoefte het wint van de cafeïne.
"And when I see you
I really see you upside down
But my brain knows better
It picks you up and turns you around
Turns you around, turns you around"
"Kun je afwassen?", dat was de vraag der vragen gisteravond. We zijn op zoek naar een jongedame die bij ons in huis wil wonen, maar daar hoort natuurlijk deze basiskwaliteit bij. Iedereen kan afwassen, wie nee antwoord wíl dus niet afwassen en met zo iemand kun je niet huizen. De reacties zijn wisselend, we worden beschuldigd van seksisme en hebben hele verhalen nodig om de opzet van ons op zichzelf waterdichte plan uit te leggen. We hebben op een gegeven moment bijna beet, maar het meisje in kwestie vind 2 jongens die in een tentfeest in het Achterhoeks achterland op zoek zijn naar een huisgenoot voor hun Groningse woning niet geloofwaardig genoeg. Dat is dan jammer, voor haar. Maar we blijven proberen, die leuke afwassende oostelijke vrouwelijke woningzoekende moet wel bestaan. It's only a matter of time.
Na een bar slechte pot voetbal (het hoogtepunt is onze grensrechter die uitglijdt en de sloot in duikelt), wordt de kantine opgezocht, waarvandaan weer wordt verhuisd naar het terras. De voorjaarszon brandt er fijn op en het bier blijft maar komen. Verhalen over van alles en niets maken deze lentemiddag compleet. Maar dan gaat de telefoon en vraagt pa heel subtiel of ik zin heb in pannenkoeken. De middag komt ten eind. Ik word opgehaald, eet mijn pannenkoeken, dan nog stampot boerenkool met worst en drink dan de eerdergenoemde koppen koffie.
De cirkel is rond, en met een dichterlijke stem doet de zanger van Doodtaxi voor Schatje zijn best mij in slaap te zingen. Ik geef hem nog een paar nummers de kans, anders kan ik net zo goed overgaan op Rammstein. De laatste minuten van het weekend tikken weg op het klokje van m'n telefoon. Ik moet maar netjes wachten tot de slaapbehoefte het wint van de cafeïne.
"And when I see you
I really see you upside down
But my brain knows better
It picks you up and turns you around
Turns you around, turns you around"
vrijdag 3 april 2009
Muziek: The Replacements - Can't Hardly Wait
SBS zet het in zijn reclameblokaankondiging: "Het is lente!" Had dat vorige week nog iets ironisch, nu scoren ze ermee. Vanaf het balkon hier zag ik vanmiddag mensen buiten eten, rook ik geur van pannenkoeken, hoorde gerinkel van afwas die gedaan werd. Overal staan de tuindeuren open, ook bij ons.
Vanaf nu komt het ene na het andere feest. In tenten, waar bier met bladen komt en waar t-shirts met verrotte teksten hoog scoren. Helemaal apart is een feest bij Buurse over de grens. Duitsers en Nederlanders lopen er door elkaar, ongeveer fifty-fifty. Toch kun je met redelijke zekerheid de nationaliteit van iedere persoon vaststellen. Veel verder dan 25 km zullen de meesten toch niet uit elkaar wonen. Maar goed, het is altijd wel goed voor een paar vreemde gesprekken vol verwarring en onbegrip. Soms wordt de taalbarrière ook aangegrepen om over te gaan op niet-verbale communicatie. "Der Sprache der Liebe versteht ja jeder!" of iets in die trend.
Nu is de verleiding heel groot om iets Duits hier neer te zetten. Maar Rammstein is niet heel zomers, en Wir Sind Helden, Die toten Hosen, Falco, Nena, die Ärzte en Spider Murphy Gang komen wel een andere keer. We gaan voor The Replacements:
"Jesus rides beside me
He never buys any smokes"
Vanaf nu komt het ene na het andere feest. In tenten, waar bier met bladen komt en waar t-shirts met verrotte teksten hoog scoren. Helemaal apart is een feest bij Buurse over de grens. Duitsers en Nederlanders lopen er door elkaar, ongeveer fifty-fifty. Toch kun je met redelijke zekerheid de nationaliteit van iedere persoon vaststellen. Veel verder dan 25 km zullen de meesten toch niet uit elkaar wonen. Maar goed, het is altijd wel goed voor een paar vreemde gesprekken vol verwarring en onbegrip. Soms wordt de taalbarrière ook aangegrepen om over te gaan op niet-verbale communicatie. "Der Sprache der Liebe versteht ja jeder!" of iets in die trend.
Nu is de verleiding heel groot om iets Duits hier neer te zetten. Maar Rammstein is niet heel zomers, en Wir Sind Helden, Die toten Hosen, Falco, Nena, die Ärzte en Spider Murphy Gang komen wel een andere keer. We gaan voor The Replacements:
"Jesus rides beside me
He never buys any smokes"
woensdag 1 april 2009
Muziek: The Hold Steady - Stuck Between Stations
Vrijdag 18 Maart 2005, Max-Josephplatz in München,
Onze werkweek zit er bijna op. We hebben deze morgen nog een bezoek gebracht aan het plaatselijke dierenpark. Daar was een stel ouwehoerende apen de grootste bezienswaardigheid. Andersom was het voor die apen iets minder, een stel uitgebluste koppen staarde naar binnen. Nu liggen we in de voorjaarszon aan de voeten van ik denk Max Joseph, die trots op zijn stoel zit voor z'n oude huis. Ofwel het Residenz, waar zoveel dingen met goud bekleed is dat onze Max er waarschijnlijk blind van werd. Maar deze plek had de wijlen koning van Beieren niet beter kunnen uitzoeken, dat moesten we hem nageven. We liggen met jassen in de nek en muziek van Led Zeppelin en Pink Floyd in de oren en we kijken naar de blauwe lucht, waar met verbazende snelheid wolken verschijnen en weer verdwijnen. Als de wolken zich rustig houden zijn er altijd nog mooie dure auto's die voorbijrijden of knappe Italiaanse meisjes die hier op waarschijnlijk eenzelfde wijze als ons in München zijn geraakt.
Terwijl Jimmy Page en David Gilmour op de mp3-speler beiden een gooi doen naar solo van de dag, glijdt de afgelopen week door mijn hoofd. Zondagavond op de trein gestapt in Bad Bentheim. We gaan van hier eerst naar Hannover, waar in een café meteen alle soorten bier die ze daar op tap hebben worden geprobeerd. Verder naar München, waar we in een week tijd van alles zien. Te veel om op te noemen. Waar het om gaat is dat overal in München hopen sneeuw liggen die week, en bij gebrek aan koelkasten op de motelkamers wordt bier gekoeld in emmers sneeuw. Ook staat er in München een Australische karaoke-bar, waar we alleen mogen meedoen als we The Ketchup Song zingen. Fuckin' Australian DJ! En er is ontbijt met slappe koffie en sinaasappelsap. Nog meer sneeuw, een reetslee en vuilniszakken in Garmisch-Partenkirchen. En er is een excentrieke, bijna gepensioneerde natuurkundeleraar als begeleider, en meer heb je niet nodig.
Op de terugweg in de trein valt iedereen in één voor één in slaap. Behalve 2 mensen, want we hebben een grote beker koffie gehad die veel steviger was dan die op het motel. Duitsland en slappe koffie horen toch niet bij elkaar, wordt ons nog even duidelijk gemaakt door der Deutsche Bahn. Hoofdschuddend halen m'n ouders me van het station. Ik slaap vier uurtjes, ga voetballen (beroerd, 3-2 verlies), en slaap dan nog eens 14 uur. M'n zusje zit nu in München. Ze vlogen erheen en mogen geen bier. De school schijnt na ons jaar de regels te hebben bijgesteld. Nu vraag ik mij af of ze daar straks kunnen liggen en net zo nagenieten. En dat jaren later nog doen. Dhr. Colenbrander zou er twijfels bij hebben: "We zijn geen toeristen, we zijn reizigers." Dat hij van zijn pensioen mag genieten.
"There was that night that we thought John Berryman could fly.
But he didn’t
So he died.
She said “You’re pretty good with words
But words won’t save your life.”
And they didn’t.
So he died."
Onze werkweek zit er bijna op. We hebben deze morgen nog een bezoek gebracht aan het plaatselijke dierenpark. Daar was een stel ouwehoerende apen de grootste bezienswaardigheid. Andersom was het voor die apen iets minder, een stel uitgebluste koppen staarde naar binnen. Nu liggen we in de voorjaarszon aan de voeten van ik denk Max Joseph, die trots op zijn stoel zit voor z'n oude huis. Ofwel het Residenz, waar zoveel dingen met goud bekleed is dat onze Max er waarschijnlijk blind van werd. Maar deze plek had de wijlen koning van Beieren niet beter kunnen uitzoeken, dat moesten we hem nageven. We liggen met jassen in de nek en muziek van Led Zeppelin en Pink Floyd in de oren en we kijken naar de blauwe lucht, waar met verbazende snelheid wolken verschijnen en weer verdwijnen. Als de wolken zich rustig houden zijn er altijd nog mooie dure auto's die voorbijrijden of knappe Italiaanse meisjes die hier op waarschijnlijk eenzelfde wijze als ons in München zijn geraakt.
Terwijl Jimmy Page en David Gilmour op de mp3-speler beiden een gooi doen naar solo van de dag, glijdt de afgelopen week door mijn hoofd. Zondagavond op de trein gestapt in Bad Bentheim. We gaan van hier eerst naar Hannover, waar in een café meteen alle soorten bier die ze daar op tap hebben worden geprobeerd. Verder naar München, waar we in een week tijd van alles zien. Te veel om op te noemen. Waar het om gaat is dat overal in München hopen sneeuw liggen die week, en bij gebrek aan koelkasten op de motelkamers wordt bier gekoeld in emmers sneeuw. Ook staat er in München een Australische karaoke-bar, waar we alleen mogen meedoen als we The Ketchup Song zingen. Fuckin' Australian DJ! En er is ontbijt met slappe koffie en sinaasappelsap. Nog meer sneeuw, een reetslee en vuilniszakken in Garmisch-Partenkirchen. En er is een excentrieke, bijna gepensioneerde natuurkundeleraar als begeleider, en meer heb je niet nodig.
Op de terugweg in de trein valt iedereen in één voor één in slaap. Behalve 2 mensen, want we hebben een grote beker koffie gehad die veel steviger was dan die op het motel. Duitsland en slappe koffie horen toch niet bij elkaar, wordt ons nog even duidelijk gemaakt door der Deutsche Bahn. Hoofdschuddend halen m'n ouders me van het station. Ik slaap vier uurtjes, ga voetballen (beroerd, 3-2 verlies), en slaap dan nog eens 14 uur. M'n zusje zit nu in München. Ze vlogen erheen en mogen geen bier. De school schijnt na ons jaar de regels te hebben bijgesteld. Nu vraag ik mij af of ze daar straks kunnen liggen en net zo nagenieten. En dat jaren later nog doen. Dhr. Colenbrander zou er twijfels bij hebben: "We zijn geen toeristen, we zijn reizigers." Dat hij van zijn pensioen mag genieten.
"There was that night that we thought John Berryman could fly.
But he didn’t
So he died.
She said “You’re pretty good with words
But words won’t save your life.”
And they didn’t.
So he died."
Abonneren op:
Posts (Atom)