Muziek: The Editors - Papillon

De bouw van het menselijk lichaam is op te splitsen ("maar ik zou het niet doen" zou Herman Finkers zeggen): het levende deel, de cellen; en wat daar tussen zit, bindweefsel. Bindweefsel is een idioot breed begrip, aangezien het water in je lichaam ook wordt meegerekend.

Tot zover deze les. Waar het om gaat is het volgende. Of om de volgende twee dingen, of eigenlijk om een ding en een mens. Het ding is laminine, een bindweefseleiwit dat voorkomt in de wand van bloedvaten. De mens is Louie Giglio, een dominee uit de Verenigde Staten.

Laminine is een complex van drie eiwitketens, en het heeft de vorm van een kruis. Zo een met 3 even lange korte armen en één langere. Nu heeft een moleculair bioloog dat vertelt aan Louie, en Louie verkondigt het tijdens zijn preken, die zijn ook te zien op YouTube. Volgens Louie en anderen is laminine het bewijs dat er een god voor je is die je lichaam bij elkaar houdt, er dus altijd voor je is.

Ik weet niet aan wie precies ik me het meest erger, de bioloog, Louie of de mensen die hem geloven. Het latijnse kruis, die met drie korte armen en een lange, is het symbool voor het christendom sinds Jezus eraan gehangen werd. Een opzienbarende keuze voor een symbool, hoewel de kracht van het symbool altijd in de eenvoud zit. Maar Jezus, Maria, Jozef, De Romeinen en de apen waar we vanaf stammen hadden allemaal laminine in hun bloedvatwanden. Heeft God de vorm van laminine aangepast na de kruisiging, of wist hij bij Adam en Eva al waaraan zijn zoon zou worden genageld?

Het bestaan van God is niet echt het punt hier. Maar de gedachte dat laminine kruisvormig is als bewijs van zijn bestaan is dat wel. Zonder laminine ga je dood (je wordt niet eens geboren, niet levend althans), maar ook zonder collageen I en IV en water. Bindweefsel is onmisbaar in je lichaam, en dat heeft met van alles te maken, ook met de vorm. Het is niet het bewijs dat er een God is. Maar wel dat áls Hij zou bestaan, hij inderdaad alwetend moet zijn.

"Darling, just don't put down your guns yet.
if there really was a God here,
He'd have raised a hand by now."



PS. Louie en zijn grote bewijs, voor de liefhebbers

Muziek: The Nits - J.O.S. Days

Voor een enkele voetballer is voetbal zoals het in de kranten staat, zoals het op tv is en als in de stadions. Menig voetballer jonger dan tien jaar houdt er nog rekening mee dat voetbal ook voor hem zo kan zijn. Geld, publiek, eer, aandacht, camera's.

Maar jonge voetballers worden groot, en metselaar, chauffeur, vishandelaar, accountant, bioloog of wat dan ook, maar zelden voetballer. Ze hebben hun ambities bijgesteld van international, naar prof, naar semi-prof, naar hoofdklasser, enzovoort. Uiteindelijk gaat dat vaak door totdat een plaats op de bank bij het eerste elftal van de plaatselijke voetbalvereniging niet meer tot de opties behoord. Dat is voor sommigen een reden om te stoppen.

Maar voor velen niet, en deze mensen zijn zondagochtend te vinden op met dauw belegen velden. Dit is voetbal zoals het in de meeste gevallen gespeeld wordt. Geen tribunes, geen publiek en vaak ook geen trainer. De laatste spelers worden uit bed gebeld, er wordt een paar keer heen en terug gelopen en de bal wordt een paar keer overgespeeld. Even bij elkaar staan voor een opstelling en dan spelen. Vaak is het niet mooi of spectaculair.

En eigenlijk maakt het allemaal niet uit. Ook deze voetballers maken zich na de wedstrijd druk over gemiste kansen, de scheidsrechter, het veld en het gebrek aan nieuwe aanwinsten. Alleen mogen zij dit doen aan in een kantine, met bier en een gehaktbal. Één voor één staan ze dan op, zeggen "tot volgende week" en vertrekken. Als ze 's avonds naar de samenvattingen kijken voelen ze geen enkele jaloezie. Ze zeggen hoogstens "dat had ik vanmorgen ook" als er een bal huizenhoog over het doel wordt geschoten.

"I can live without a finger
I can live without a toe

But the head is necessary"

Muziek: Supertramp - The Logical Song

Kun jij je nog herinneren dat je niet wist wat politiek was? Dat waren nog eens tijden. Als je vroeg wie de baas van het land waren, dan was dat de koningin, die er toen uitzag als een heel sjieke schooljuf, vriendelijk en streng. En er was Lubbers, of Kok. En Clinton, die was van Amerika. Serieus uitziende mannen met grijze haren. En mensen met een grijze haardos waren toen nog bij voorbaat wijzer dan de rest. Je hoefde je geen zorgen te maken.

Het is onmogelijk om jezelf voor te houden dat je niet weet wat je weet. Sommigen stoppen met de krant lezen, anderen grijpen naar de fles, je hoort wel eens dat iemand zijn televisie uit het raam heeft gesmeten. Jezelf voorhouden dat dat helpt is al een stuk makkelijker.

Maar uiteindelijk is onwetendheid een last, een risicofactor. Als je klein bent is er (als je een beetje geluk hebt) iemand die dit voor jou op zich neemt. Maar dat gaat voorbij. Je moet weten, begrijpen, denken, doen. Grijze haren en een strenge blik zijn geen garantie meer voor een zorgenloos bestaan.

"When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well theyd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical."

Muziek: Joe Jackson - Is She Really Going Out With Him?

Hedenavond, NL1, boer zoekt vrouw

Een vrijgezelle boer (49) uit Gelderland kreeg 832 brieven van evenzoveel geïnteresseerde vrouwen. Hij koos er tien uit voor een verdere speeddate, dan krijgt hij er 3 te logeren en gaat hij er met één op vakantie, en die ene moet dan toch de meest geschikte zijn van die 832. Dat is natuurlijk allemaal al gebeurd en voorbij. We krijgen het de komende weken te zien. Dus nu lopen er nog minstens 831 vrouwen rond op zoek naar een vrije boer.

Ik ken er nog wel een paar. Ze liggen dus beter in de markt dan gedacht. Of denk je van niet?

"'Cause if my eyes don't deceive me,
There's something going wrong around here"

Muziek: Rock Kills Kid - Paralyzed

Het is zaterdagavond. Ik ben op een feest, het is enorm druk en het bier stroomt rijkelijk. En ik weet dat het niet wat wordt vanavond. Ik heb weinig te praten, de muziek is matig en ik ben wat duf.

Normaal ben ik van mening dat je van iedere avond het zelf in de hand hebt of het een mooie avond wordt of niet. Ik ben er vanavond niet echt toe in staat, toch wacht ik met naar huis gaan, hoewel ik morgen om half tien voetballen moet. Dat is half negen aan de koffie in de kantine. Rond 4 uur 's nachts lig ik dan toch in m'n bed, en het was inderdaad niet wat.

De volgende dag is het een stuk beter. Na een korte nachtrust, twee verloren wedstrijden (één spelen, één kijken) en wat eten sta ik om zeven uur weer in dezelfde tent. Ook druk, maar dit keer vermaak ik me. Maar dat is van korte duur, ik moet terug naar Grun. Met de fiets sprinten naar het café, waar ik de reistas al klaar heb gezet. Ik werd al voor gek verklaart dat ik voor anderhalf uur feest twee keer 6 km wilde fietsen.

In het café nog snel een biertje, wat praten, kauwgom mee en dan naar de bushalte wandelen. De bus gaat om vier over negen, en dat is de laatste op zondag. Een stamgast, met de onwaarschijnlijke bijnaam Borreltje Biertje, rijdt de eerste kilometers nog mee, maar stapt dan ook uit. In de trein begin ik nog met een paar bladzijden uit een dikke Zweedse thriller, maar al gauw besluit ik dat slapen me beter bevalt. Dat doe ik de rest van de reis. En om half één lig ik precies datzelfde te doen in bed.

"I'm paralyzed, I'm paralyzed
Stuck in the middle
And I'm paralyzed
I'm paralyzed, I'm paralyzed
The only way to cope
Is to realize"