donderdag 19 november 2009

Muziek: Joni Mitchell - Big Yellow Taxi

Die wind blaast, herfstbladeren waaien maar wat mee. Het centrum van de stad wordt weer eens onder handen genomen, en de hekken, linten en container maken de straten al nauwer dan ze zijn. De chauffeur stuurt de bus tussen die fietsers door, die in praktijk het verkeer van Groningen beheersen. Een fiets, die heb ik niet. De afgelopen dagen heb ik lopend en bussend door de stad getrokken.

De bus is overvol. Eerst geeft de chauffeur nog aan dat mensen die willen instappen het bij een van de achterste deuren moet proberen. Maar wat later laat hij wachtende mensen gewoon staan. "SORRY, BUS IS VOL" staat er dan vaak voorop, maar dat kan ik niet zien. Ik sta naast de chauffeur, ik was één van de laatsten die nog gewoon voorin konden instappen. Ik ben bij de campus geweest voor een afspraak die korter duurde dan deze rit. Ik heb een boek bij me, maar lezen lijkt me nu geen optie.

Bij het station stapt iedereen uit, ik ook. Ik moet nog tien minuten naar huis lopen. 's Avonds loop ik nog één keer naar het station, neem nog één keer de bus en fiets even later met mijn nieuwe fiets naar huis.

"Don't it always seem to go
That you don't know what you got till it's gone"



PS. Dít is de originele versie van dit nummer. Counting Crows speelde het ook, en dat ligt waarschijnlijk wat beter in het gehoor. Maar het gaat om de gedachte achter dit nummer, en die gedachte is van Joni Mitchell afkomstig, en niet van die dreadlockman.

zaterdag 14 november 2009

Muziek: Raconteurs - Steady as She Goes

Café's zitten er vol mee: eeuwige vrijgezellen. Het zijn bijna altijd mannen, die hier hun sociale leven hebben dat er thuis niet is. Ze krijgen van de andere gasten geinige bijnamen en worden stiekem belachelijk gemaakt ("Z'n schoonmoeder kon geen kinderen krijgen.", etcetera). Of erger, er wordt met medelijden over ze gesproken. Alsof ze gehandicapt zijn.

Ze waren ooit als ieder ander, toen de tweescheiding van wel of niet vrijgezel er nog niet was. School, dansles, uitgaan, ze hebben het vaak allemaal evenveel meegemaakt als hun inmiddels gehuwde leeftijdsgenoten. Ze hebben meisjes op het oog gehad, ook dat kan haast niet anders. Maar het is er blijkbaar nooit van gekomen, wat de reden ook mag zijn. "Vrijen doe je met de onbezonnenheid van de jeugd" heb ik eens horen zeggen, en daar zal wat inzitten. Want hoe ouder je wordt hoe moeilijker het schijnt te worden. Tenzij je toevallig boer bent, dan heeft de KRO wel interesse.

Nu staat er in de atlas dat mannen en vrouwen in gelijke aantallen worden geboren. Met andere woorden, voor iedere vrijgezelle man is er een vrijgezelle vrouw. Waar zijn deze vrouwen? Zitten zij alleen thuis, voor de tv Boer zoekt vrouw te kijken? Ze zitten niet in dezelfde café's. Alhoewel ik me afvraag of er nog iets zou gebeuren als ze wel naast hun mannelijke medevrijgezellen plaats zouden nemen.

Ondertussen maak ik me zorgen. Om mezelf. Ik heb geen vriendin, zit met regelmaat in het café, heb al zo'n bijnaam en ik word met alle waarschijnlijkheid geen boer. Het ziet er niet best uit. En daar word ik op gewezen, daar heb ik ouders en zusjes voor. Hoe leuk het café ook is, en hoe veel je ook hoort en leest over overspel, huiselijk geweld en echtscheidingen, dat fenomeen verkering spreekt toch wel aan. Nu alleen wachten tot die ene vrijgezelle perfecte dame het café binnenwandelt, me van m'n kruk trekt, de kroeg uitsleurt en me dwingt haar ten huwelijk te vragen. Dan moet alles goedkomen, toch?

"Find yourself a girl, and settle down
Live a simple life in a quiet town

Steady as she goes (steady as she goes)
Steady as she goes (steady as she goes)
So steady as she goes

Your friends have shown a kink in the single life
You've had too much to think, now you need a wife"

dinsdag 10 november 2009

Muziek: Daryll Ann - Surely Justice

Mijn fiets is gejat! Nou ja, de meeste mensen zouden stellen van niet, want hij stond niet op slot. Dus eigenlijk is die dief maar een slachtoffer van mijn slordigheid. Als je een fiets ziet die niet op slot staat, dan moet je 'm meenemen. De gelegenheid maakt de dief.

Ik weet wel, dit is de grote stad, hier lopen slechte mensen rond. Maar ik snap het toch niet. Ik heb de fiets een kleine 20 uur voor mijn huis laten staan met de sleutel in het slot. In die twintig uur is er dus iemand voorbij gekomen die van deze gelegenheid gebruik heeft gemaakt. Het is dus aannemelijk dat deze persoon iedere dag, of in ieder geval iedere week hier voorbij komt, misschien op zoek naar losstaande fietsen, misschien gewoon onderweg, maar met de ogen open voor zulke mogelijkheden. Misschien is het een van mijn bovenburen en staat de fiets nu in de kelder onder mij.

Ik vraag me af of je ze kunt herkennen, de mensen die zoeken naar fietsen zonder slot. Het kan zijn dat mijn fiets hiervoor al iedere week gecontroleerd is. Of ie wel op slot stond. Dingen die niet op slot staan zijn blijkbaar van niemand. En als ik m'n fiets terugvond, zou ik hem dan terug kunnen eisen? Wat heb ik nu helemaal, een reservesleutel van een kabelslot dat niet op slot was, dat is wat 'bewijst' dat de fiets van mij was. Ik heb er voor betaald, maar heb geen kassabon, en mijn naam staat er niet in gegraveerd. Het enige wat dit mijn fiets maakte is dat ik de sleutels had. Had, ja.

Hoe zou het met mijn fiets gaan? Misschien staat hij een straat verder de fiets van mijn buurman te zijn. Of is ie verkocht voor een paar euro voor goedkoop blikbier. Ik hoop niet dat hij verkocht is om drugs te kopen. Ik zag laatst iemand in een telefooncel in de weer met aluminiumfolie en een aansteker. Het maakte me verdrietig.

"Got me thinking 'bout the law"

zaterdag 7 november 2009

Muziek: Dave Davies - Death of a Clown

Komt dat zien, komt dat zien! The circus is in town! De rally van Hengelo heeft een traject uitgezet in het buitengebied van ons dorp, en van vanmiddag half 2 tot vanavond 9 uur sjeesden rallywagens met een oorverdovend lawaai voor ons huis langs. Je hoort ze komen, ziet dan ook de felle lampen aankomen, terwijl iemand in een geel veiligheidsvestje op zijn fluitje blaast. De wagen flitst voorbij, je ziet nog even de achterlichten. Dan wacht je op de volgende.

En druk dat het was toen ik vanmiddag naar huis fietste, met omweg omdat er een boel is afgezet. In de zandweg tegenover ons inrit staan meer auto's geparkeerd dan er normaal in een maand voorbij komen. Het ontbreekt mijn broer aan commercieel talent, anders had hij vanmiddag voor afzetprijzen jachtbitter, gehaktballen en erwtensoep kunnen verkopen. Want er staan met dit herfstweer een boel mensen te kijken hoe protserig beplakte auto's met veel lawaai voorbij scheuren. Nu had m'n beste broer alleen een paardentrailer met straalkachel en bier voor z'n vrienden staan.

The circus was in town. Vanavond en morgen wordt er hier opgeruimd, misschien ergens nog een auto van een boom af gepulkt. Op dat moment scheuren de andere wagens al ergens anders voorbij, bij het volgende traject. En weer staan mensen te kijken, als naar een tenniswedstrijd waar ballen maar één kant op geslagen worden. Zij die het snappen, snappen het, maar ik snap er helemaal niks van.

"The old fortune teller lies dead on the floor
Nobody needs fortunes told anymore
The trainer of insects is crouched on his knees
And frantically looking for runaway fleas"



PS. wie het verband tussen het nummer en het verhaal niet zien: rally->circus->clown->death of a clown. Het slaat misschien nergens op maar ik had geen beter verhaal bij het nummer of omgekeerd

woensdag 4 november 2009

Muziek: Police - De Do Do Do De Da Da Da

Ken je die momenten dat je iets wilt zeggen, maar niet weet hoe daarop gereageerd zal worden, daar heel lang over wikt en weegt en uiteindelijk maar niets zegt? Oké, dan zijn het niet echt momenten meer, maar ik hoop dat je dat gevoel kent, want dat heb ik continue. Ik ben geen prater.

Sommige mensen vertellen alles, waar ze over nadenken, wat ze gedaan hebben, wat ze plannen. Ze hebben geen blokkade, zijn een soort gedachten-incontinent. Alles glijdt direct van het hart naar de tong, of van het hoofd naar de tong, zonder tussenstop. Daar is weinig mis mee, hoewel ik vaak blij ben dat ik eerst tot tien heb geteld voor ik besliste of ik iets ging zeggen, hoewel andersom ook voorkomt, want soms is tien seconden te lang. Of ik stel de bedenktijd nog wat langer in, wat de situatie bijna nooit verbetert.

Dan is er nog een soort mensen dat aldoor praat, alleen zij zeggen niet direct wat ze denken, ze werkelijk hebben gedaan of van plan zijn. Ze hebben wel nagedacht over wat ze gaan zeggen, maar dan vooral wat het meeste uitwerking het heeft, net als ik, maar zij komen met geoptimaliseerde versie van hun gedachten op de proppen. Met hoofdstukken, alinea's, leestekens en accenten, volledig toegespitst en opgedoft op het publiek. Dit zijn de mensen die meestal geweldige verhalenvertellers zijn, en versierders, en verkopers, en politici. Mensen van het woord, van het mondwerk. En de truc is om het over te laten komen alsof je iemand bent van de eerste categorie, die alles zegt wat hij denkt. Dan lijk je perfect.

Daar denk ik vaak aan. Je hoort zo iemand praten, een mooi, vloeiend, schokkend, meeslepend verhaal. Inspirerend, charismatisch, dat hoor je dan later weer zeggen. Maar het is ook uitgeknobbeld, doordacht, doortrapt en soms ook gelogen. Want het doel, de luisteraar voor zich winnen, is heilig.

Aan de andere kant is niet zeggen wat je denkt bijna hetzelfde als iets anders zeggen dan je denkt. Feit is dat wat je denkt nog steeds in je hoofd zit. Maar ik houd bij twijfel liever mijn mond dan dat ik maar wat zeg. Dan is het maar even stil.

"Don't think me unkind
Words are hard to find
The only cheques I've left unsigned
From the banks of chaos in my mind
And when their eloquence escapes me
Their logic ties me up and rapes me"

Universal Music Group wil dat je de clip op YouTube bekijkt