zondag 30 mei 2010

Muziek: Be Your Own PET - Bicycle Bicycle, You Are My Bicycle

Ik fiets door de woonwijk om bij de squashbaan te kunnen komen. Op het fietspad speelt een groep kinderen met een soort skateboards. Maar dan twee losse panelen, die verbonden zijn door een scharnierend ijzer. Onder ieder paneel zit een enkel zwenkwieltje. Één! Ongebruikte apparaatjes liggen daarom troosteloos op de zijkant, maar enkele kinderen zwieren er vrolijk mee in de rondte. Geen bewegingen om balans te zoeken, maar bijna routinematig slalommen ze om de streepjes op het fietspad.

Eventjes later zie ik verder op mijn route twee jongens met zulke zelfde apparaten. Maar ze zwieren en slalommen niet, ze zijn aan het beginnen. Uit stilstand. Wat mij een onmogelijkheid lijkt, maar ze zullen wel denken, als je valt gaat het in ieder geval niet zo hard.

Ikzelf heb nooit fatsoenlijk leren schaatsen, of skeeleren, of wat ook. Balans is niet helemaal mijn kwaliteit. Stelten, skateboards, en alles wat daarvan afgeleid is, ze zijn niet aan mij besteed. Ik heb wel leren fietsen, maar een Nederlander die niet kan fietsen is een halve (Nederlander, voor de duidelijkheid). Het ging gepaard met enkele fraaie duiken in de sloot, maar ik kan het. Daarnaast heb ik een rijbewijs en heb ik ooit een viervoeter leren besturen. Dat laatste was link genoeg, getuige enkele bezoeken aan huisarts en ziekenhuis. Ik ben mobiel genoeg, denk ik.

"We're on two wheels, baby!"



PS. Het nummer is iets van een satire op motorbendes. Geloof ik. Maar lekkere muziek. Deze band ligt alweer aan duigen. Snelle bands leven kort. "Fuck shit up!"
Kan iemand me trouwens zeggen hoe dit 'apparaat' echt heet? Het kwam echt over als het nieuwe zomerspeeltje, zoals er toen ook die 'eenwielers met zijwieltjes" er waren. Echte schoolpleintrends.

PSS. Heb het al, google doet goed. Het is een wave skateboard. Dat je het weet.

vrijdag 28 mei 2010

Muziek: Tim Knol - When I Am King

Als jonge jongen waren mijn dromen simpel en overzichtelijk. Nou ja, simpel, maar in ieder geval overzichtelijk. In mijn dromen werden we kampioen, en dan nog eens, en nog eens. Uiteindelijk zouden we doorpromoveren naar de eredivisie, en dan eensgezind alle vette contracten van Real Madrid en Juventus weigeren. In andere dromen ging ik wel naar het buitenland, naar Sunderland, want die ploeg kende ik van een computerspel. In latere dromen redde ik meisjes uit de armen van enge mensen of uit heftige stormen. Het zijn die succesverhalen die ze bedoelen als ze het hebben over "als in een jongensboek".

Mijn dromen werden in de loop der jaren steeds onsamenhangender. Ik weet nog dat ik in bed lag met griep. Lang was ik wakker, zwetend onder de dekens, en dan weer rillend erbovenop. Toen ik uiteindelijk sliep, droomde ik dat ik op een schip in storm lag te slapen. Ik werd zeeziek, voelde hoe m'n bed heen en weer schoof en draaide door de deining van het schip. Ik had vlak daarvoor Anderland van Paul Biegel gelezen, over Sint Brandaan die als eerste naar Amerika zou zijn gevaren in de Middeleeuwen. Vandaar dat schip in de storm waarschijnlijk. Ik werd zo mogelijk nog zieker wakker. M'n bed stond tot m'n verbazing nog steeds op dezelfde plaats. Later werd ik wakker met flarden van dromen in m'n hoofd die mensen, plaatsen en gebeurtenissen bij elkaar brachten die ik niet meer plaatsen kon.

Je droomt alleen tijdens de remslaap, en dan bewegen je ogen snel heen en weer. Je hersenen herstellen dan en verwerken informatie, en de dromen zijn onderdeel van dat proces. Ik kreeg bij levensbeschouwing een stencil over dromen en hoe je ze kunt verklaren. Freud kwam er in voor, en Jung. En meer namen die ik niet meer onthouden heb. Er zaten ook stukken bij over paranormale dromen, met voorspellende kwaliteiten. Maar ik droom niet meer zo veel, en als ik droom, ben ik hem bij het wakker worden op slag vergeten. Mijn bed draait en schuift alleen nog als ik beschonken thuis kom. En dan kan ik nog een uitspraak uit een oud verhaal herinneren: "De volgende keer als ie voorbij komt, spring ik er in!"

"Day after day... he's in his fantasy world
Yes he's got dreams, he's hanging on to them

Oh, bless the day... when I am king
Already, got my plan

Oh lonely boy... needs to be working on it
time slips away, you're living in the future

Oh, bless the day... when I am king
Already, got my plan"

donderdag 20 mei 2010

Muziek: Daniël Lohues - O ja, dat was mooi

De schade op maandag: een raspende stem, slaapachterstand van ca. 24 uur (met een gevoelswaarde van 60 uur), een gebroken biologische klok (smeken om slaap maar er niet in vallen, het neigt naar sadisme), enkele schaafwonden, enkele blauwe plekken, een gestolen vest, een suis in beide oren, een verkoudheid, een hellend gestegen cholesterol en een evenzo gedaald saldo op mijn bankrekening. Was getekend, de Zomerfeesten 2010.

Maar je krijgt er veel voor terug: handen geschud met de burgemeester (al weet ik niet waarom), een aantal mini-reünies, de eerste overwinning na de winterstop (2-1, op de zondagmorgen, onvermoede krachten kwamen los), een (mislukte) suikerspinnenjacht, een (geslaagde) zuurstokkenjacht (hoewel de jacht mooier dan de vangst was, want wat zijn die dingen zoet, brr), een geslaagde stage-dive (hoewel ik vermoed dat enkele blauwe plekken daar toch mee samenhangen), een berg sms'jes ("Waar?"-"Rechter tent achterin"-"Daar sta ik ook"-"...?", veel van dat werk), de derde plaats bij de zeskamp, de gedeelde eerste plaats bij de playbackshow (hoewel mijn bijdrage marginaal was), twee pannen, een fiets, verjaardagsliedjes in de tent en een verjaardagsontbijt. Want jawel, het was volgens de overlevering zondagochtend om 1 uur drieëntwintig jaar geleden dat ik ter wereld kwam.

Het is inmiddels weer voorbij, en eigenlijk is dat maar goed ook. Na vier dagen krijg je het vermoeden waarom rocksterren doorgaans zo vroeg doodgaan. Een mens kan dit leven maar beperkt volhouden. De stem heeft zich inmiddels langzaam hersteld, terwijl de verkoudheid ook langzaam wegebt. Wat overblijft zijn de kleine herinneringen. Om terug te kunnen kijken en zeggen "o ja, dat was mooi". Volgend jaar weer.

"Een aardig oude man knipte met de vingers
hij zei "dat doe ik altijd als het op z'n fijnst is"

Niet vergeten om er even bij stil te staan
niet vergeten even knippen met de vingers
niet vergeten dit moment in 't geheugen op te slaan
zo van, o ja, dat was mooi,
zo van, o ja, dat was mooi"

dinsdag 18 mei 2010

Muziek: Roosbeef - Alles Draait

Tijdens de zomerfeesten zijn er veel vrijwilligers aan het werk. Ik mag op de donderdagmiddag bier verkopen. Terwijl ik blad bier na blad bier uitgeef in ruil voor oranje muntjes, zie ik de terugkerende klanten langzaam dronken worden. Ik zie vrolijke, slaperige, praatgrage, luidruchtige, stille, overmoedige, wilde, handtastelijke en kwaaie dronkaards. Het zijn op die manier net de Smurfen, ieder heeft zijn eigen dronkenschap, een typetje waarin hij verandert.

In een boek van Thea Beckman ("De val van de Vredeborch") staat dat in de zeventiende eeuw families potentiële schoonzonen dronken voerden om te zien welke smurf er in hen verborgen zat. De alcohol neemt remmingen weg, met als gevolg dat eventuele verborgen gebreken, bij de juiste dosering, ook worden blootgelegd.

Een ervaren drinker uit het dorp omschreef het eens zo: "Dronken zijn is hartstikke mooi, totdat je het zelf in de gaten hebt." En de mensen die het zelf in de gaten hebben druipen dan ook af, al dan niet ondersteund door vrienden of familie, op zoek naar een fiets of taxi. Degenen die het niet door hebben, stuiven en waggelen nog door de tent. Tot dat ook zij zich laten afvoeren, al dan niet na enig aandringen. Een enkeling van deze laatste groep breekt op weg naar huis nog een fiets of verkeersbord af. Als de schoonfamilie het zag...

"Al langer dan een werkdag zit ik hier
overuren maakt het bier
en ik praat en ik praat en ik praat en ik praat
omdat het nergens nergens over gaat
O ik praat O ik praat
/.../
en ik kan nog niet naar huis
ik heb geen licht en m'n remmen zijn kapot
iemand schreeuwt iemand lacht
stemmen hard, stemmen zacht
Leve de nacht"

donderdag 13 mei 2010

Muziek: Weezer - The Good Life

Yessss! Hij staat er weer. Als het busje namens de Syntus de Hoeve weer binnen kachelt, zie ik de tent. Nog niet in volle glorie, maar hij staat er. En glimlach in nauwelijks te onderdrukken. Ik zoek iemand om me heen iets tegen te zeggen: "Wow, kiek dan, ho ho!", of zoiets dergelijks. Maar de bus is zoals gebruikelijk nagenoeg leeg. Er zit nog wel iemand achter het stuur, dat wel.

Zomerfeesten Sint Isidorushoeve: kermis met hemelvaartsweekend. Ik kan me niet herinneren waarom Jezus al na 40 dagen na zijn wederopstanding het definitief voor gezien te houden. Misschien wachtte hij op mooi weer. Want dat is het vaak in mei. Dit jaar niet waarschijnlijk. Maar goed, de tent is het belangrijkste tegenwoordig, en daar is het droog. Eerder waren de attracties van veel groter belang en vermaak. Van touwtje trekken klom ik via ballen gooien op naar de schiettent en de botsauto's. En nu is er de tent, die ik voornamelijk in ga als de touwtje-trek- en ballen-gooi-kraampjes allang dicht zijn. Ik ga voor bakken herrie en bier. En dat te bedenken dat er een tijd was dat de tent me niet trok. Ik kon er mijn ouders terugvinden als ik uitgeraasd was op het kermisterrein, wat er zich 's avonds voltrok ging totaal langs me heen.

Zelfs dat jaar toen mijn eindexamens samenvielen met de feesten was het fijn, ondanks dat ik het 'kalm aan' moest doen van mijn ouders. Want er waren examens die dagen direct na de feesten. Maar ik moest er naartoe. Probeer maar eens studieboeken te lezen als een eind verderop de bassen verleidelijk dreunen. En dus ging ik, alle vier dagen. 's Maandags erna had ik examen Engels, een tekstverklaring, daar kun je toch niet voor leren, zeiden sommigen. En het klopt, ik had een 9.1. "Wow, kiek dan, ho ho!"

"…And I don't wanna be an old man anymore
It's been a year or two since I was out on the floor
Shakin' booty, makin' sweet love all the night
It's time I got back to the Good Life
It's time i got back, it's time i got back
And I don't even know how I got off the track
I wanna go back…Yeah!"



PS. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het tentamen van dinsdag, wiskunde, zwaar naar de filistijnen hielp. Een 4,6 was genoeg om te slagen, maar toch moest ik van het ouderlijk gezag een herkansing doen. Daar rolde een 5,(nog wat) uit, en zo had ik in ieder geval een voldoende op de lijst.

Los van de titel heeft dit Weezer-lied weinig van doen met kermis. Maar hij is best fijn, vind ik. Ga trouwens tijdens de kermis, als je komt, donderdagmiddag Proper Outfit zien, en op zondag Divulge, fijne alternatieve muziek. BZB is ook erg leuk, maar dan 'anders'.

donderdag 6 mei 2010

Muziek: R.E.M. - Shiny Happy People

Het café puilt uit. Er is al een bus vol mensen vertrokken richting de stad, maar er zijn er meer dan genoeg overgebleven om hier in de thuishaven de wedstrijd te bekijken. Het café is geen bioscoop of stadion, en dus is het passen, meten en schuiven ("Je staat er voor!... Iets naar links... nee, te ver... nog iets naar rechts... ja zo, blijven staan!"). Bier wordt doorgegeven om op plaats van bestemming te komen, maar dan zijn we er klaar voor.

Maar eigenlijk is het heel gewoon voetbal kijken, met meer mensen dan. En op het moment dat de bal rolt, twijfelt eigenlijk niemand meer. Twente gaat winnen. Er wordt wel feller gereageerd bij overtredingen en kansen, en veel harder gejuicht bij de doelpunten. En bij het laatste fluitsignaal juichen we weer, hard. En dan is het eigenlijk verrekte stil. Er wordt een liedje ingezet, het wordt meegezongen. En dan is het weer stil. Want er wordt nagedacht: kan dit? Is het zo? Potverdorie, het is zo! En nu?

En eigenlijk weet iedereen wat er nu gebeurd: het is feest. De kroegbaas, een Ajax-fan maar een sportieve, deelt een krat bier uit. En dan in de bus, ook naar Enschede, want we willen het zien, dit feest. En daar heerst een vreemde sfeer: overal lopen stom grijnzende mensen, die naar wildvreemden "Kampioenen!" schreeuwen, en de wildvreemde schreeuwen vrolijk terug. In de café's die we aandoen (het regent buiten) zie je hetzelfde. Schuddende handen, tegen elkaar geduwde vuisten, klinkende glazen. Iedereen heeft er zin in vanavond. "Gefeliciteerd, hè", en dan weer drinken en grijnzen en lachen. Domweg gelukkig.

"Shiny happy people laughing

Meet me in the crowd
People people
Throw your love around
Love me love me
Take it into town
Happy happy
Put it in the ground
Where the flowers grow
Gold and silver shine"



PS. de zangeres is Kate Pierson van B-52's, uit de zelfde hometown als R.E.M., maar wel iets andere koek. LINK! Een beetje vreemd, en of het lekker is moet je zelf uitmaken.

zaterdag 1 mei 2010

Muziek: The Buggles - Video Killed The Radio Star

De koffie werd duurder, maar we kregen er iets voor terug. In de kantine kwam ineens een beamer te hangen. Soms waren er beelden op te zien van de openbare eindexamens Drama en Muziek, of van belangrijke sportevenementen, zoals Roland Garros, of het WK voetbal. Maar meestal was TMF te zien, Nederlands enige echte clipzender.

Welk doel het schoolbestuur werkelijk voor ogen had met deze opstelling, was niet direct duidelijk. Pauzes dienden toch voor voeding en sociaal contact, en tussenuren voor huiswerk? En enorm populair waren de banken voor het scherm niet. Maar soms keken we. En daar openbaarde ons Kelly Clarkson. In de clip (Since U been Gone) sloeg ze het appartement van haar ex aan gruis. En de clipmaker had goed werk geleverd. Ze zag er mooi uit daar. Voor een klasgenoot draaide het uit op een obsessie. Op internet gaf hij uiteenzettingen over zijn favoriete momenten in de clip ("0:49, als ze het refrein zingt, eerste close-up. Heel lekker!", enzovoort).

Ik kijk tegenwoordig niet zo veel clips meer, van veel muzikanten weet ik niet hoe hun neus er uit ziet, en of ze lekker zijn. Wel zag ik nog de clip van The Gossip, en de zangeres. Heel, heel erg dik is ze, je kunt niet anders zeggen. Maar wat maakt het in uit? Zingen, brullen, dat kan ze. En gelukkig telt dat nog.

"Pictures came and broke your heart"



PS. Niet te min denken of Kelly Clarkson nu, ze zingt met een fijne hese stem het "Yeah-yeah" in de coupletten, dat blijft hangen. Toch? Oh ja, en de clip voor dit nummer van The Buggles was de allereerste clip die MTV liet zien. Ooit. Dat is ironisch, en dat wisten ze bij MTV ook wel.