Een maïskuil is geen kuil. Volgens de overlevering was het dat ooit wel, maar nu niet meer. Nu is een maïskuil een bult. Een bult gehakselde (of versnipperde, of welk woord je er voor wilt gebruiken) maïs met daarover plastic zeil, en daarover zand om het plastic op zijn plaats te houden. In de herfst worden de bulten gemaakt, er worden pakjes uit gesneden om aan het vee te voeren, tot het in het herfst op is en het weer tijd is om te oogsten. Stukje cake (waar om zeggen Engelsen piece of cake als ze er op doelen dat iets eenvoudig is? Tell me!)
Bij ons thuis wordt de kuil die geen kuil is gemaakt op een bestrate strook grond tussen twee muurtjes, dat samen de maïssilo vormt. Het zand voor op de kuil wordt met een kraan uit de grond naast de silo uitgegraven. En zo ontstaat daar een échte kuil. Na het inkuilen (het maken van de kuil die geen kuil is, het was een reden om schoolziek thuis te blijven, en de hakselaar en al die trekkers te zien), vulde de kuil naast de kuil zich met regenwater (volg je het nog? Waarom ze nooit tot een andere term zijn gekomen. Misschien bekt maïshoop toch niet zo goed). Langzaam wordt het zand van de kuil in de silo weer in de kuil naast de silo gebracht. Soms gewoon met de schop, soms met de trekker.
Zo ontstaat er naast de silo een gebied met een kuil, hopen zand en trekkersporen. Het vergt wat creativiteit, maar met de juiste hoeveelheid regenwater, emmers, schopjes, en steentjes en wat oude PVC-buizen was dit een ideale speelplek: De Verenigde Waterwerken. M'n broertje, ik en onze vriendjes bouwden er kanaaltjes, waterzuiveringetjes, sluisjes en dammetjes. De Deltawerken in Zeeland vallen erbij in het niet, achteraf bekeken.
Natuurlijk werd alles na een woensdagmiddag zwoegen volledig aan gruzelementen geholpen door een trekker dat de volgende bak zand loosde, en waren er boze moeders die bemodderde broeken, jassen en truien moesten wassen. Maar als ik er nu langs loop, zie ik als vanzelf weer kanaaltjes ontstaan tussen de plassen en sporen. En vreemd genoeg beleef ik nog kinderlijke vreugde als het hard geregend heeft, en ik een gootje graaf zodat het regenwater sneller de sloot in loopt. Nederland leeft met water. Hebben ze toch gelijk.
"Well, take me back down where cool water flows, y'all.
Let me remember things I love"
woensdag 23 juni 2010
vrijdag 11 juni 2010
Muziek: De Zingende Fresia's - Of Je Worst Lust!
Hier, bij de Plus in Grun -ja, het is welhaast ABN om Groningen in het plat aan te spreken- staat een schap. En daar liggen worsten in. Droge worsten. Geen verpakkingen eromheen, enkel twee ijzeren klemmetjes aan de uiteinden en een touwtje waaraan de worst worst hing te worden. Keurig in blauwe kratjes, en daarnaast een papiertje met daarop in hoekige letters "DROGE WORST" of "BRUNSWIJKER". En daaronder dan de prijs. Verder niks.
Geen verpakking, dus geen streepjescode. In circa 50 procent van de gevallen leidt dit tot een "waar was de code hiervoor ook weer?" van het kassameisje, terwijl ze met de worst naar de infobalie zwaait. Dan weet de hele winkel het, deze jongen eet droge worst. Als ze met condooms en viagrapillen had gezwaaid was dat maatschappelijk aanvaardbaarder geweest. Droge worst is niet hip. Worst met donkerrood vlees erin, en witte stukken vetweefsel en veel peper, zout en kruidnagel. Cholesterolbommen, zonder twijfel, met te veel zout, en vast niet het beste vlees van het varken. Maar wat zijn ze fijn.
De DROGE WORST van hierboven is van het soort van de uitgerekte U-vorm. Ze ligt nog wel eens in schuine stukken gesneden op hapjes-schalen. Maar ook los uit de hand smaken ze goed. Eerst met je tanden het ijzertje zo kort mogelijk afbijten, en steeds stukken van worst eraf rijten. Voor wie wat minder barbaars voor de dag wil komen kan het ook met mesje. Het liefst een zakmes, of zo'n schilmes uit Solingen. Worst in de linkerhand, en dan met je rechterhand steeds een stuk afsnijden. Oppassen dat je niet doorsnijdt tot in je duim. Maar zelfs dan wordt je nog aangestaard, met je droge worst en schilmes in de trein.
De BRUNSWIJKER is een ander verhaal. Dit is de rechte, ronde worst met een doorsnede van plusminus 4 centimeter. Wie deze zonder mes eet is wel een echte bikkel. Beter wordt deze toch gegeten met het eerder genoemde Solinger schilmesje en een houten snijplankje. Of, en dit is voor de liefhebbers, een filterdunne plakjes gesneden met de vooroorlogse, hand-aangedreven, snijmachine -een met trost geërfd erfstuk- bij ons (in de Hoeve) op zolder.
In het café-tegenover-de-kerk hebben ze nu ook een rek met worsten staan. Ze zijn anders, minder vlezig. Maar aan het eind van de avond moeten ze er toch aan geloven. Vroeger, toen mijn moeder op woensdagochtend nog vrij was en naar de markt ging, kocht ze voor me soms een zak met dunne droge worstjes. Na die tijd was het lange tijd een vast item op mijn lijstje voor de surprises met Sinterklaas.
Het is wat anders als verfijnde hapjes met kaviaar, maar ik sta niet alleen. Mijn held Daniël Lohues is evenzeer een groot liefhebber. Hij schreef erover in zijn column in het Dagblad van het Noorden, en schreef er een lied over: "Dreuge worst, dreuge worst, 'k zol nie weten wat ik zunder mos". En zo is het.
"Wat zegt u?
OF JE WORST LUST!"
PS. Over de Zingende Fresia's: ze zijn beter met een plens bier achter in je keel en je ze dan ziet spelen op de zomerfeesten. Mocht dit een keer voorkomen, let dan alsjeblieft op de basgitarist: John de Wolf. Wat een uitstraling!
En dan nog wat links:
Het Droge worst nummer van Lohues: Skik - Dreuge Worst
De Groningse droge worsten-site, tevens de leverancier van de droge worsten en brunswijkers in mijn supermarkt (kom ik net achter): Droge Worst uut Grunnen
Je kunt hier ook de hierboven beschreven worsten bestellen. O, vreugde! Oordeel zelf.
Geen verpakking, dus geen streepjescode. In circa 50 procent van de gevallen leidt dit tot een "waar was de code hiervoor ook weer?" van het kassameisje, terwijl ze met de worst naar de infobalie zwaait. Dan weet de hele winkel het, deze jongen eet droge worst. Als ze met condooms en viagrapillen had gezwaaid was dat maatschappelijk aanvaardbaarder geweest. Droge worst is niet hip. Worst met donkerrood vlees erin, en witte stukken vetweefsel en veel peper, zout en kruidnagel. Cholesterolbommen, zonder twijfel, met te veel zout, en vast niet het beste vlees van het varken. Maar wat zijn ze fijn.
De DROGE WORST van hierboven is van het soort van de uitgerekte U-vorm. Ze ligt nog wel eens in schuine stukken gesneden op hapjes-schalen. Maar ook los uit de hand smaken ze goed. Eerst met je tanden het ijzertje zo kort mogelijk afbijten, en steeds stukken van worst eraf rijten. Voor wie wat minder barbaars voor de dag wil komen kan het ook met mesje. Het liefst een zakmes, of zo'n schilmes uit Solingen. Worst in de linkerhand, en dan met je rechterhand steeds een stuk afsnijden. Oppassen dat je niet doorsnijdt tot in je duim. Maar zelfs dan wordt je nog aangestaard, met je droge worst en schilmes in de trein.
De BRUNSWIJKER is een ander verhaal. Dit is de rechte, ronde worst met een doorsnede van plusminus 4 centimeter. Wie deze zonder mes eet is wel een echte bikkel. Beter wordt deze toch gegeten met het eerder genoemde Solinger schilmesje en een houten snijplankje. Of, en dit is voor de liefhebbers, een filterdunne plakjes gesneden met de vooroorlogse, hand-aangedreven, snijmachine -een met trost geërfd erfstuk- bij ons (in de Hoeve) op zolder.
In het café-tegenover-de-kerk hebben ze nu ook een rek met worsten staan. Ze zijn anders, minder vlezig. Maar aan het eind van de avond moeten ze er toch aan geloven. Vroeger, toen mijn moeder op woensdagochtend nog vrij was en naar de markt ging, kocht ze voor me soms een zak met dunne droge worstjes. Na die tijd was het lange tijd een vast item op mijn lijstje voor de surprises met Sinterklaas.
Het is wat anders als verfijnde hapjes met kaviaar, maar ik sta niet alleen. Mijn held Daniël Lohues is evenzeer een groot liefhebber. Hij schreef erover in zijn column in het Dagblad van het Noorden, en schreef er een lied over: "Dreuge worst, dreuge worst, 'k zol nie weten wat ik zunder mos". En zo is het.
"Wat zegt u?
OF JE WORST LUST!"
PS. Over de Zingende Fresia's: ze zijn beter met een plens bier achter in je keel en je ze dan ziet spelen op de zomerfeesten. Mocht dit een keer voorkomen, let dan alsjeblieft op de basgitarist: John de Wolf. Wat een uitstraling!
En dan nog wat links:
Het Droge worst nummer van Lohues: Skik - Dreuge Worst
De Groningse droge worsten-site, tevens de leverancier van de droge worsten en brunswijkers in mijn supermarkt (kom ik net achter): Droge Worst uut Grunnen
Je kunt hier ook de hierboven beschreven worsten bestellen. O, vreugde! Oordeel zelf.
woensdag 9 juni 2010
Muziek: Skik - Protestsong
Eigenlijk zou ik hier, nu, een punt moeten maken over de verkiezingen. Bepleiten waarom je op Jan moet stemmen, en niet op Henk, of Ali, of Ingrid. Beklagen dat er mensen zijn die stemmen op een specifieke kandidaten vanwege hun blauwe ogen of strakke kont. Mijn mening vellen over ons kiesstelsel. Maar dat doe ik niet. Ik ben verkiezingsmoe, En daarbij, wie hier voor het eerst deze week een stuk tekst leest over de verkiezingen, moet ernstig betwijfelen of hij in staat is een weloverwogen stem uit te brengen. Want ik kan geen peiling, debat-analyse of standpuntenlijst meer zien.
Zo, dus, een mop dan maar? Ik hoorde er zaterdag één over het verschil tussen een anale en orale thermometer. Die was erg slecht en flauw en banaal, en daarom perfect voor "de slechte mop van Tom Vrielink" op Studio Buzzel. Zaterdag kwam de clou meteen, maar ik wacht nu even tot het eind van m'n verhaal. Want eens heb ik iemand een dergelijke mop horen uitsmeren over een half uur. Nooit gedacht zo lang lol te beleven aan een mop die verteld kan worden in twee zinnen. Waarschijnlijk had hij het zelf niet door, maar briljant bouwde hij spanning op. Met minstens een krat bier in het lijf onderbrak hij z'n verhaal om, onder meer, naar ieder stel borsten te kijken als een hond naar een stuk worst, te zeuren naar het telefoonnummer van de desbetreffende boezem door een briefje in de daar bijhorende handen te duwen. Als afsluiter stuurde hij een vunzig sms'je naar nummer 0612345678. Want goddank hoorde er ook nog een stel hersens bij deze melkklieren.
Desondanks ging hij dan weer door met het vertellen van de mop die twee zinnen had kunnen duren. Ondertussen groeide zijn publiek. Nu was dit geen mop waarbij het erg was dat je het begin had gemist. Je kon snel genoeg op de hoogte worden gebracht. Inmiddels was de man toe aan de clou. En het werd wat stiller. De clou kwam, en maakte een eind aan een vermakelijk half uur. En zoals gezegd, de mop was slecht. Maar hij had er het beste van gemaakt. Anti-climax is een stijlmiddel gebruikt in film, toneel, literatuur en cabaret. En in moppen dus.
En, o ja, het is de smaak.
"dit is gien protestsong
ik vind alles wel te gek
mij heur je echt niet zeuren
't giet eigenlijk best wel best
ok al heb ik gien verkering meer
stao'k rood bij de NMB
de wereld is een rotzooitje
maar met mij giet 't wel o.k."
Klik HIER voor muziek
PS. Snap je 'm?
Zie de site van Buzzel voor meer van deze moppen. En luister eens, op zo'n eerste zaterdag van de maand.
Zo, dus, een mop dan maar? Ik hoorde er zaterdag één over het verschil tussen een anale en orale thermometer. Die was erg slecht en flauw en banaal, en daarom perfect voor "de slechte mop van Tom Vrielink" op Studio Buzzel. Zaterdag kwam de clou meteen, maar ik wacht nu even tot het eind van m'n verhaal. Want eens heb ik iemand een dergelijke mop horen uitsmeren over een half uur. Nooit gedacht zo lang lol te beleven aan een mop die verteld kan worden in twee zinnen. Waarschijnlijk had hij het zelf niet door, maar briljant bouwde hij spanning op. Met minstens een krat bier in het lijf onderbrak hij z'n verhaal om, onder meer, naar ieder stel borsten te kijken als een hond naar een stuk worst, te zeuren naar het telefoonnummer van de desbetreffende boezem door een briefje in de daar bijhorende handen te duwen. Als afsluiter stuurde hij een vunzig sms'je naar nummer 0612345678. Want goddank hoorde er ook nog een stel hersens bij deze melkklieren.
Desondanks ging hij dan weer door met het vertellen van de mop die twee zinnen had kunnen duren. Ondertussen groeide zijn publiek. Nu was dit geen mop waarbij het erg was dat je het begin had gemist. Je kon snel genoeg op de hoogte worden gebracht. Inmiddels was de man toe aan de clou. En het werd wat stiller. De clou kwam, en maakte een eind aan een vermakelijk half uur. En zoals gezegd, de mop was slecht. Maar hij had er het beste van gemaakt. Anti-climax is een stijlmiddel gebruikt in film, toneel, literatuur en cabaret. En in moppen dus.
En, o ja, het is de smaak.
"dit is gien protestsong
ik vind alles wel te gek
mij heur je echt niet zeuren
't giet eigenlijk best wel best
ok al heb ik gien verkering meer
stao'k rood bij de NMB
de wereld is een rotzooitje
maar met mij giet 't wel o.k."
Klik HIER voor muziek
PS. Snap je 'm?
Zie de site van Buzzel voor meer van deze moppen. En luister eens, op zo'n eerste zaterdag van de maand.
Abonneren op:
Posts (Atom)