Muziek: John Grant - I Wanna Go To Marz

Aan het einde van de regenboog staat een pot met goud. Verschillende boeren in de Hoeve zijn zonder het te weten even steenrijk geweest. Laatst nog verdween er een regenboog achter de bomen bij het trainingsveld, voorbij de voormalige gemeentewerf. Niks over in de krant gelezen.

Wat het idee achter de legende van de pot met goud is weet ik niet. Maar ik vermoed dat de strekking ervan toch is dat sommige dingen gewoon niet bestaan, niet gebeuren. Het Paradijs, Bounty, Walhalla, Zweden, Tibet, Hawaï en de Hemel, de plaatsen waar alles koek en ei is. Waar je je zonder einde tegoed kunt doen aan zalig voedsel, drank die je wel de roes geeft maar niet de hoofdpijn (en 72 maagden). De zon schijnt, en je overleden lievelingsoma zit in de leunstoel sokken te breien. Het is zo fijn om je voor te stellen dat het er aan het eind van de rit er iets is dat alles de moeite waard maakt. Eigenwijs doorlopen naar het einde van een baan door druppeltjes water gebroken zonlicht. Als je je ogen tot spleetjes knijpt kun je de vonkeling van het goud al zien.

Het gaat om alles krijgen wat je wilt. Je moet het proberen, maar nooit zul je alles, echt alles krijgen. Je moet kiezen, links of rechtsom het bos, door of over de beek. En soms heb je net helemaal naar Zweden gereden om erachter te komen dat daar niét alle vrouwen helblond haar en een Cup D hebben. Tegenslagen, omwegen, teleurstellingen, je komt het allemaal tegen. En hoe weet je hoe je moet gaan? Meestal is er geen regenboog.

"I wanna go to Marz
Where green rivers flow
And your sweet sixteen is waiting for you after the show
I wanna go to Marz
We'll meet the Gold Dust Twins tonight
You'll get your heart's desire, I will meet you under the lights"



PS. De Gold Dust Twins zijn twee negertjes die op de verpakking van een Amerikaans merk waspoeder stonden. Ze staan voor verbroedering en dergelijke, naar het schijnt. Zoiets als die twee jongetjes van Duo Penotti in die ene tuinbroek.

Muziek: Boh Foi Toch - Loat Mi-j Goan

Over poëzie. En over poëzie en muziek. Bij gedichten stellen we ons, behalve met Sinterklaas, een stalen gezichten en onbegrijpelijke dubbelzinnigheid en mystiek voor. Mannen met wilde haren en een bril, die hyverventilerend met onvaste stem hun onnavolgbare zinnen de ruimte in schreeuwen.

Voor gedichten gelden allang geen regels meer. Moet het rijmen? Nee. Moet het ritmisch zijn? Ook niet. Die vormen zijn er wel. Maar ieder gedicht moet één ding hebben: woorden die de luisteraar er minstens twee keer over laat nadenken.

Een verwijzing, een dubbele bodem, een heel levensinzicht, een heel land verwoordt in die ene zin. En soms een simpel woordgrapje, soms verpakt in wat moeilijkere woorden. Iets anders dan rechttoe rechtaan. En soms op muziek. Wat het ook is, moeilijk, ingewikkeld, simpel en of banaal, het kan mooi zijn.

"Ik ben geen prins en kreupel is mijn paard"

En nog eentje van Finkers dan, omwille van het onderwerp:
"Poëzie, zo moeilijk nie
op alles rijmt wel iets
behalve dan, op waterfiets
op waterfiets rijmt niets"
(let erop hoe waterfiets niet echt rijmt op iets, maar wel op niets)

Muziek: The Replacements - Beer For Breakfast

Als je iemand spreek, en je hebt "hallo" (of hee, hi, hoi, joooow) dan vraagt je vaak of alles goed is. Je zult 90 procent van de tijd een bevestigend antwoord krijgen. En anders iets over een verkoudheid of een kwestie van overmatig drankgebruik de dag ervoor. Je wilt de emotionele diepten die achter een eventuele slechte gemoedstoestand van de gesprekspartner ook niet weten. Wat je weten wilt, maar niet vraagt in plaats van "Alles goed?", is wat je echt wilt weten. Of je bidden mag als je niet in god geloofd (en of dan het überhaupt zin heeft), en of de persoon in kwestie wel eens bier als ontbijt heeft gehad.

Gesprekken lopen vaak vrij saai, voorspelbaar. Nadat er van beide kant is bevestigd dat het "prima" gaat, wordt er vaak geïnformeerd naar de belevenissen van of de plannen voor van het afgelopen of aankomend weekend. Hoe het gaat met die en die, en of je hem de groeten wilt doen. Je hebt het nog even over het weer en neemt dan maar eens weer afscheid ("xx", "Doei", "Toedels", "Aju" of "Doe kalm an, hè"). Soms vraag je je af waarom we überhaupt dit soort gesprekken nog voeren.

Doorbreek het laffe, simpele en voorspelbare en zeg eens wat anders. Vraag of iemand ooit overwogen heeft een klooster te betrekken, biecht je heimelijke verliefdheid op voor de kleine zeemeermin in die Disneytekenfilm (of de prinses uit Shrek). Stel voor je samen bokspringend te begeven naar de dichtsbijzijnde shoarmatent. Beschrijf je meeste beschamende of bizarre droom ooit. Spreek of om pizza's te gaan bakken in de vorm van het eiland Sicilië (met een plak salami op de plek waar Palermo zou liggen). Doe dat, en hoop dat je gesprekspartner je niet ogenblikkelijk de rug toekeert. En misschien dat het een gesprek er een wordt om je te herinneren.

"All I wanna do is drink beer for breakfast"

PS. Geen YouTube-clip. Wel een link. Geen idee of de rest van de tekst een boodschap heeft, maar deze openingszin heeft meerwaarde.

Muziek: Fratsen - In Ons Dorp

Altijd, (nee, niet altijd, maar vaak, dus altijd is hier een geval van 'bij wijze van spreken') als iemand hoort dat je uit een 'klein kerkdorp in de gemeente Haaksbergen' woont, vragen mensen of er wel iets te doen is. Wat ze eigenlijk vragen is: "Wat doe je nog hier?", maar dat klinkt wat onfatsoenlijk, dus vaak wordt nog vervangen door zoal. "Wat doe je zoal hier?", daarmee kom je met wat geluk nog geïnteresseerd over. Dus zoiets vroeg de presentatrice ook aan een jonge inwoonster van mijn kleine kerkdorp. En zijn antwoordde met de gevleugelde woorden (eigenlijk met het gevleugelde woord): "Wuknie." (Als in "dat weet ik niet", voor de duidelijkheid)

Regionale zender RTV Oost bezoekt deze zomer allerlei plaatsen binnen de provinciegrenzen (die van Overijssel) om haar kijkers een beeld te geven van de plek van bestemming. En vorige week was De Hoeve aan de beurt. Het eerder genoemde kleine kerkdorp in de gemeente Haaksbergen. Vooral die kleinheid (of is het kleinte?) werd, terloops, benadrukt. Hoe je vanaf de rotonde (ja, de enige) het begin en het einde van het dorp kan zien. Ze lieten het nog een paar keer vaker vallen. Onoverkomelijk kwam ook de kerk in beeld. Maar gelukkig waren er koikarpers, race-combines, zendpiraten, een crossmotor, een diepvrieshuis, een schildersatelier en een handvol vertegenwoordigers van verenigingen om daarvoor te compenseren. En enkel de naam van het dorp bleek ook een item waar. (Isidorus van Madrid, beschermheilige van de boeren, is onze naamgever. Niet te verwarren met Isidorus van Sevilla, beschermheilige van het internet)

Maar om die meevallers toch nog teniet te doen, gooide TV Oost er een paar blunders tegenaan. Ze gingen koffie drinken in rivaliserend Hengevelde (dat daar een Sarah langs de straat stond is daar geen excuus voor) en werd de schietbaan in Haaksbergen bezocht (waar ze enkele dagen daarvoor al geweest waren). Om de eer nog een beetje te redden, stonden er wat mensen een vrachtwagen uit te laden na een weekend Truckstar Festival. 30 jongeren die op pad gaan met een barbecue, een zwembad, bankstellen en veel bier om 3 jongens te ondersteunen die graag vrachtwagens kijken, dat kan lastig als klein en ingeslapen worden uitgelegd.

"In ons dorp... zijn wij gelukkig!"



PS. ik weet dat ik dit nummer al eerder heb gebruikt, maar toch, My Hometown van The Boss en Racoon met My Town vielen af. Verder een verklarende woordenlijst:

Race-combines (combine-race): graandorsmachines die zijn omgebouwd om er mee te crossen. In het leven geroepen toen crossen met enkel auto's te eentonig werd om publiek op zomerfeesten te vermaken. Waarom cross vervangen werd door race weet ik niet. Link
Diepvrieshuisje: een huisje met daarin een grote diepvries met lades voor mensen die zelf geen diepvries hadden. Net zoals er wasserettes zijn voor mensen zonder wasmachine of waspoeder. Het huisje in de Hoeve is enkel nog in gebruik uit nostalgische overwegingen.

En een link naar de tv-oost uitzending, aanschouw en oordeel.