vrijdag 25 februari 2011

Muziek: Baz Luhrmann - Everybody's Free (To Wear Sunscreen)

Met een bord pasta op schoot zit ik te knipperen. Knipperen is in het oudershuis jargon voor zappen, het doelloos schakelen tussen televisiekanalen met de afstandbediening, het "kastje". "Doo 't kastje eemn hier." dat is het geluid van een heer des huizes die 's avonds zijn gezag over de tv opeist. Maar ik dwaal af. Ik zat te knipperen, en in een flits waren ze daar: de mannen van het A-Team. BA, Hannibal, Face en Murdock, het is een rijtje dat beter in de jongenshoofden van mijn generatie zit dan de tafel van negen.

De vondst van de mannen in het zwarte busje bracht mijn gedachten terug naar een vrijdagavond in de kroeg. Hoe herinner ik me niet meer, maar de praat kwam op oude tv-series van vroeger. En de ruimte vulde zich met nostalgie. Alles kwam bovendrijven: de Smurfen, de Snorkels, Bassie en Adriaan, Peppie en Kokkie, Tom en Jerry, Scooby Doo, The Flintstones, The Turtles, BoesBoes, Seabert, en nog een hele rits programma's waarin Telekids, Cartoon Network en andere kanalen ons voorzaten, jaren terug. Cartoon Network, we konden het ontvangen via de schotel, maar enkel in het Engels, zonder ondertiteling. Zo kreeg ik mijn eerste onderwijs in de Engelse taal. Al bleef het gissen.

Na die bewuste avond ben weer een stukje milder geworden in mijn kritiek op de nostalgie van mijn ouders en hun generatie. Nostalgie is een ideale kachel om je gedachten aan te warmen als er in het heden even niks te beleven is. Al is het link. Je moet niet te nuchter en scherp kijken naar deze beelden kijken. In dat opzicht is YouTube dodelijk. Kinderseries van toen blijken zoals ze bedoeld waren: vooral voor kinderen, en dus kinderachtig. En vroeger zagen de machines die het A-Team in elkaar klusten als ze opgesloten zaten in een schuur er een stuk imposanter uit dan bij een terugblik anno nu. En Bassie, zo blijkt ook in die reclame, is gewoon een gruwelijk irritante clown.

"you too will get old, and when you do you’ll fantasize
that when you were young prices were reasonable, politicians were
noble and children respected their elders"



PS. Het nummer is op verzoek. Dus, bij deze. Een column op muziek met als oorsponkelijke titel: "Advice, like youth, probably just wasted on the young"
Advies, net als jong zijn, waarschijnlijk niet besteed aan de jeugd.
Een serie die in het bovengenoemde stuk niet voorkwam: Heartbreak High. Een Australische series over een jongeren op een high school in Sydney. Het was na schooltijd op Nederland 3, en ik keek vaak, met mijn zus. Uit mijn hoofd ken ik nog namen als Bolton, Anita, Drazic, Con, en dan wordt het al hard minder. Ik vroeg me destijds af of mijn middelbare schooltijd er ook zo uit zou zien. Het antwoord is nee.
Maar de serie is te downloaden, met ondertiteling en alles. Voor wie even terug wil.

Oja, en de eerder genoemde reclame met Bassie ("Hey, buurmannetje! Bakkie?"):

vrijdag 18 februari 2011

Muziek: Spoon - The Underdog

Bam! En dan klonk er gerinkel van gebroken glas in de melkput. In mijn basisschooltijd deed thuis de garagedeur dienst als doel voor als ik thuis voetbalde. Daarnaast zat het raam van de melkstal. Voor een goede afmaker zou dat geen probleem zijn, maar ik mistte nogal eens. Vandaar het gerinkel. Ook de regenpijp, aan de andere kant van het 'doel', moest het regelmatig ontgelden.

Zo kwam het dat ik enkele woensdagmiddagen per jaar doorbracht als glazenzetter. Het bij elkaar vegen van de scherven, het weghalen van het restant van de ruit uit en het het opmeten van het kozijn. De maten doorgeven aan de winkel, met die fiets de ruit ophalen bij de winkel. En dan knoeiend met kit het gapende gat weer van glas voorzien. Op een gegeven moment leek het mijn vader verstandig preventieve maatregelen te nemen tegen het lokale voetbalvandalisme. Glas werd plexiglas, en voor de ramen die het meeste risico liepen werd een houten bord opgehangen om het glas te beschermen tegen onzuiver geraakte ballen.

Het mooist aan thuis voetballen was onze hond. Ze was onze Edgar Davids. Klein, gedreven en giftig: het type speler dat het de tegenstander het voetballen onmogelijk maakt. Ze stortte haar hele lijf op de bal, en als ze deze veroverd had duwde ze het voor zich uit, net zolang tot ze strandde onder een auto of tegen een muur. Hierna ging ze als een woeste met haar gebit tekeer tegen de ballen, haar kaak net te klein om tot een fatsoenlijke beet te kunnen komen. Ze was goed, erg goed. Zo goed dat we ook hiertegen maatregelen namen. De 'bijtbal' was geboren. De bijtwas was een soort fopspeen: een tennisbal of een lekke voetbal die zij in haar bek nam als wij wilden voetbal. Ze rende nog steeds even enthousiast mee met de werkelijk voetbal, maar ze bleef er van af. Ze had immers al een bal.

De laatste keer dat ik hier op het erf heb gevoetbald is een eeuwigheid geleden. De hond ligt oud en versleten in haar mand, en brengt steeds meer van haar tijd slapend door. De ballen liggen week, lek en hard geworden stof te vangen in de schuur. Inmiddels zit in alle kozijnen weer gewoon glas. Alleen de regenpijp en de bijbehorende dakgoot vertonen enkele littekenen van andere tijden: de pijp staat iets scheef en heeft een gat door een incident met de luchtbuks, en het uiteinde van de goot wordt door middel van siliconenkit bijeen gehouden. Aan de muur van de schuur hangt nog een thermometer. M'n zusje vroeg laatst waarom er geen glas meer inzat. Het antwoord lag voor de hand: ik had het eruit geschoten.

"You got no time for the messenger,
got no regard for the thing that you don’t understand,
you got no fear of the underdog,
that’s why you will not survive!"



PS. Volgens mij heeft dit nummer niets met voetbal en weinig met honden te maken. Maar Spoon maakt fijne muziek. Punt

donderdag 17 februari 2011

Muziek: Dire Straits - Romeo And Juliet

Tik, tik, tik. Tegen haar ruit gooi ik steentjes, die ik uit het grindpad van haar vader pik. Het is koud, maar mijn handschoenen heb ik uitgedaan. Met die dingen aan raakte ik steeds de muur, en het lijkt me sterk dat ze daar op dit uur nog van wakker wordt. Nu gaat het beter, drie voltreffers op rij. Maar je weet het nooit met het dubbel glas van tegenwoordig. Ik hoor ergens een kerkklok twaalf keer slaan, eigenlijk had ik eerder willen komen. Maar eerst moest ik mezelf moed indrinken thuis. Met die pokkendure roos op tafel, fris geschoren en met mijn nieuwste kloffie aan zat ik daar: inschenken, en opdrinken. Vanaf de fles keek het hert me bemoedigend aan. Om half twaalf hakte ik de knoop door, het moest doorgaan. Ik gooide nog één keer mijn haar op z'n hipst door de war en ging op pad. Tik, tik, tik. Wederom scoor ik een hattrick, en het lijkt effect te hebben nu. Het licht wordt aangeknipt, en ik zie een schaduw bewegen op het gordijn. Het raam gaat open, maar het hoofd dat door de opening verschijnt kan ik moeilijk onderscheiden, de straatlantaarns zijn al uit. Maar ik zie de brede contouren en het hoofd glimmen in het maanlicht. Ik hoor wat slaperig maar onmiskenbaar chagrijnig gegrom, en dan weet ik het: het is haar vader. Verkeerde raam! Ik gooi het restant steentjes in m'n hand terug op het grindpad, gris de roos en m'n handschoenen van de heg en maak me uit de voeten.

Tot zover het gedeelte dat ik uit mijn duim heb gezogen. Afgelopen maandag was het Valentijnsdag, en na enkele dubbele controles bleek ook dit jaar mijn brievenbus leeg. Het was ook niet erg waarschijnlijk, als je zelf jarenlang het hele concept van deze Dag der (heimelijke) Liefde negeert. Ik had een excuus, mijn enige en allerliefste moeder kwam op 14 februari ter wereld. En alle energie die ik in m'n heimelijke valentijnsboodschap stak en niet haar verjaardag zou getuigen van weinig respect en dankbaarheid. Het is niet veel, maar het is een excuus om hier aan te voeren.

De werkelijke reden is natuurlijk een bepaalde vorm van lafhartigheid. Er wordt wel veel geklaagd over de 'commercialisering' (een bek vol, ik weet het) van feestdagen. Maar de echte doe-het-zelver zou toch een heel eind moeten komen met pen en papier, een envelop en een postzegel, als het gaat om een liefdesverklaring. En deze artikelen bevinden zich volgens mij het hele jaar op hetzelfde prijspeil. Mijn redenatie was dat als ik een heel jaar lang geen boodschappen verzond om mijn geheime verafgoding voor een bepaalde jongedame kenbaar te maken, waarom zou dit op koude dag in februari acceptabeler en/of effectiever zijn dan op elke andere dag van het jaar?

De kans dat dat zo was leek me altijd nihil, en ik had een excuus erbij voor mijn nietsdoen. En toen vernam ik op maandag de echte reden om niets te doen. Iemand openbaarde voor mij dat de allereerste verzender van een valentijnsboodschap, Sint Valentijn himself, nog diezelfde dag de dood vond door middel van onthoofding. En dat wil niemand toch, of wel?

"A love-struck Romeo sings the streets a serenade
Laying everybody low with a love song that he made.
Finds a streetlight, steps out of the shade
Says something like, "You and me babe, how about it?""



PS. "You and me babe, how about it?" Het is bijna als Joey Tribbiani van Friends: "How you doing?"
Hier is nog de wikipedia-pagina over Valentijn, de heilige. En hier over valentijnsdag. Voor de educatie.
The Killers hebben overigens ook een versie gemaakt van dit nummer:

dinsdag 15 februari 2011

Muziek: The Traveling Wilburys - End of the Line

"Heee!" klinkt het verontwaardigd door de hal, terwijl de Duitser tegen het kunstgras stort. Hij voelt zich onreglementair aangevallen en wil een vrije trap, en ineens ben ik me er een beetje meer van bewust dat Schwalbe een Duits woord is. We zijn in Steinfurt (een half uur rijden bij Enschede over de grens) op een voetbaltoernooi waarvan ik de naam nooit geweten heb. Maar zes dagen hiervoor werd ik gevraagd, en het vooruitzicht om een zaterdagmiddag voetballend door te brengen stond me niet tegen.

Hier is een hal met drie voetbalveldjes van 30 bij 15 meter, omgeven door een boarding van een meter hoogte en afgezien van twee doelen hermetisch afgesloten met netten aan de kanten en boven onze hoofden. Twee teams krijgen steeds 10 minuten om te zien wie de meeste doelpunten mag maken. Deze tak van voetbal lijkt in Duitsland vooral populair bij veteranenteams, "die Alten". En een rondblik leert dat het grootste gedeelte van het deelnemersveld behoort tot de 40+ categorie, inclusief grijze haren, kale koppen en bierbuiken. Ons team is met een gemiddelde leeftijd van 30 duidelijk de jongste, en even schatten we onze kansen redelijk in.

Maar we komen bedrogen uit. Al bij de eerste wedstrijd blijkt dat deze Duitsers op leeftijd veel behendiger zijn dan hun uiterlijk doet vermoeden. De bal gaat razendsnel rond, en handig maken ze gebruik van de netten en de boarding. Dit fenomeen bereikt zijn hoogtepunt als een speler met lichaamsverhoudingen die je normaal tegenkomt bij pantservoertuigen het veld oversteekt met de bal, terwijl hij listig één-tweetjes maakt met de wand. Het tempo is moordend, en omdat de bal nooit uit het speelveld verdwijnt, ligt het spel nauwelijks stil. Na iedere wedstrijd verlaten we afgepeigerd het veld. Na een gelijkspel en enkele verliespartijen krijgen we toch een beetje inzicht in het spelletje, en we sluiten het toernooi af met een veilige plek in de middenmoot.

Misschien nog fraaier dat de bierbuik-solo hierboven beschreven is de kantine die bij deze Soccerworld hoort. Bij binnenkomst tellen we drie flatscreens die op het voetbalkanaal staan afgesteld. Even later wordt de beamer aangezet, en als ik naar de wc ga, ontdek ik daar boven die pisbakken nog een platte tv, waarop uiteraard voetbal te zien is. Na afloop van het toernooi kijken we in deze kantine nog een gedeelte van de wedstrijd van Dortmund, gezien de vele gele supporterskleding de populairste club in deze regio. We eten nog Pommes mit Currywurst (deze laatste wordt behulpzaam met een schaar in stukjes geknipt) en drinken een paar Warsteiners. Maar het blijft bij een paar, want de bus staat klaar. Na de terugreis van een uur kijken we thuis in het café de tweede helft van FC Twente. Maar dat ene scherm doet ineens wat karig aan.

"Well it's all right, riding around in the breeze
Well it's all right, if you live the life you please
Well it's all right, doing the best you can
Well it's all right, as long as you lend a hand"

Musica!

PS. het etablissement van deze zaterdagmiddag heet Soccerworld Steinfurt. Blijkbaar zijn er in Duitsland een groot aantal van dit soort voetbalhallen. Erg mooi werk, kan niet anders zeggen.
En dit nummer heeft werkelijk niets met Duitsers, flatscreen-tv's, voetbal of Schwalbes te maken, maar het is een fijne. En misschien geeft het de sfeer wel een beetje weer, het was all right.

donderdag 10 februari 2011

Muziek: The Rolling Stones - Sittin' On A Fence

Vraag me niet waarom, want ik kan je niet precies vertellen waarom. Maar ik keek laatst het eerste half uur van de film "He's just not that into you". Voor wie het van de titel al niet af zag: het is een vrouwenfilm. Het was thuis voor de buis, maar na een half uur werd democratisch besloten door de zes aanwezigen dat er wel wat anders op mocht. We gingen over op "The Dukes of Hazzard". Maar het kwaad was al geschied: ik was geïnteresseerd geraakt, zoals je geïnteresseerd kunt raken in hoe een kip nu exact geslacht wordt. Je kunt wat je ziet misschien nauwelijks verdragen, maar je wilt wel graag weten hoe het allemaal in zijn werk gaat. En als je houdt van (het verorberen van) kip, dan mag je best weten hoe het zonder kop en veren (en organen) op je bord terecht komt, vind ik. Maar we dwalen af nu.

Ik was geboeid, of beter, geketend. En enkele dagen later stond de film op mijn laptop, wachtend om in z'n geheel bekeken te worden. Deze week, in de trein tussen Zwolle en Groningen keek ik met het apparaat op schoot en hoofdtelefoon over mijn oren. (Volgens mij heeft niemand gezien wat ik aan het kijken was. Het was rustig.) Het verhaal laat zich ongeveer als volgt samenvatten: een stuk of vijf vrouwen uit New York hebben liefdesproblemen, en praten en filosoferen, en praten en obsederen, en praten en discussiëren. Over die problemen dus. Twee uur lang. Soms mogen die mannen in de film ook hun mening geven. Maar aan het eind van de film moeten ze inschikken, of oprotten. (Ik zou je meer willen vertellen, op een meer subtiele wijze, maar ik wil natuurlijk niks verklappen.)

De film schijnt gebaseerd te zijn op een zelfhulp-boek, en een boek met deze titel is inderdaad te vinden op bol.com. "Liefhebbers van dit boek bestelden ook" valt links op het scherm te lezen, en daaronder staan nog eens vier titels, waarmee vrouwen zichzelf kunnen helpen. Een van die boeken is heel bijdehand "Be Honest--You're Not That Into Him Either" getiteld. Misschien was het een verfilming slechts losjes gebaseerd op "Hij wil je wel, hij wil je niet", zoals het boek in het Nederlands is getiteld. Want ik vermoed dat slechts weinig mensen door deze film geholpen zijn. Scarlett Johansson liet dan wel een fraai voorbeeld van een vrouwenlichaam zien, maar volgens mij is het niet zo'n soort boek. Nee, geholpen heeft de film me niet. Wel een beetje verontrust.

"Since I was young I've been very hard to please
And I don't know wrong from right
But there is one thing I could never understand
Some of the sick things that a girl does to a man"



PS. Voor de duidelijkheid, dit is geen aanklacht tegen vrouwen, hun manier van denken, en in mindere mate ook niet tegen vrouwenfilms en zelfhulp-boeken. Het is klagen achteraf, en ik heb het recht niet. Ik deed het mezelf aan, en had gewaarschuwd kunnen zijn. Allmovie.com vermeldt in een recensie over deze film: "anybody who gets ill at the prospect of sitting through a chick flick should avoid it at all costs". Dus.

Over The Dukes of Hazzard: we keken de film uit 2005 met o.a. Johnny Knoxville en Willie Nelson. En ik verlangde terug naar de oorspronkelijke serie. Sommige rollen staan zo in je geheugen gegrift zoals ze waren, daar kunnen zelfs de gepolijste benen van Jessica Simpson niets aan veranderen. En de moppen van Willie Nelson als Uncle Jesse waren hoop ik slecht bedoeld. Ik bedoel:

"Wat gebeurd er als een politicus viagra geeft?
Dan wordt hij groter"

En de oude Roscoe. Kiek em goan:

maandag 7 februari 2011

Muziek: Nirvana - About A Girl

Om mij onbekende redenen was er dit weekend een feestje bij onze buren (en hier is buren een rekbaar begrip. Buiten de bebouwde kom mag een buurman nog enkele honderden meters verderop wonen, als je acceptabele hoeveelheid buren hebben wilt). Ook wie er niet naartoe ging, kon er moeilijk om heen. Dat had alles te maken met het thema: Ho's & Pimps. In het Hollands: hoeren en pooiers. Jongens en mannen werden geacht als prostitutie-exploitant gekleed te gaan, en op dat kledingvoorschrift werd gereageerd met wapens, (nep)juwelen en bonte lange jassen, zodat ze ergens uitkwamen in het met tijgerprint ingekleurde gebied tussen Hugh Hefner en Snoop Dogg. Dames moesten deze avond doorgaan als beoefenaars van het oudste beroep ter wereld. Hier was er in de uitdossingen een tegenstrijdig klinkende trend te ontdekken: die van overdaad gecombineerd met minimalisme. Porno-blonde kapsels, zware make-up en zuurstok-kleuren kon je zien samen met kleren gemaakt van veel te weinig textiel. Een enkele maal werd er genoeg beenvlees onthuld om een man van zijn kruk te doen vallen.

Al met al had het net zoveel met echte prostitutie te maken als Inspector Gadget te maken heeft met echt detective-werk. In een perfecte wereld heeft iedereen een zielsverwant waarmee hij ook zijn dierlijke lusten delen kan. In een minder perfecte, maar nog steeds betere, wereld zijn er mensen die geld over hebben voor seks, en mensen die seks over hebben voor geld. Eventueel zouden er nog mensen kunnen zijn die deze twee groepen mensen samenbrengen. Genoemde zaken wisselen van hand. En tevreden gaat iedereen naar huis. Helaas bestaat er een heel andere, echte wereld, met echte hoeren en pooiers en met allerlei ernstige praktijken als loverboys, mensenhandel, kinderporno, uitbuiting, veel geweld, drugs en enge ziektes.

Maar van deze zaken is geen sprake dit weekend. De gelegenheidshoeren en pooiers-voor-één-nacht dragen een dag later gewoon weer shirts en broeken met mouw- en pijplengtes die passen bij winderig februari in het Twentse land. Er is geen glimmend plastic of suikerspinhaar meer te ontdekken, en iedereen kan gewoon op zijn kruk blijven zitten. Er wordt gekeken hoe boeren op televisie partners selecteren op grond van zeer praktische argumenten. En het enige waarvoor vandaag betaald wordt is bier en patat.

"I'm standing in your line
I do, Hope you have the time
I do, Pick up number two
I do, Keep a date with you

I take advantage while
You hang me out to dry
But I can't see you every night. Free"