"Hela, Hola, ho lalalala! Jongens wat een schik, doe dat bier 's hier op an!" En dat was onze carnaval. Carnaval en ons dorp, het heeft iets weg van de intro van Asterix en Obelix: "Heel de omgeving vierde carnaval. Héél de omgeving? Nee, één klein dorpje bood dapper weerstand..." En dan zo'n vergrootglas op de landkaart waar je ons dorp zou kunnen zien liggen. Maar de kans dat ons dorp ooit in een stripverhaal verwerkt zal worden lijkt me minimaal. Alhoewel er wel wat stripfiguur-lookalikes rondlopen hier. Maar daarover misschien een andere keer meer.
Waarom er geen carnaval gevierd wordt is de vraag. Volgens wikipedia is het dorp een kerkdorp, en die kerk is katholiek, evenals carnaval. Menig antwoord zal luiden dat carnaval "dom wark" is (het verkleden, de muziek, de wagens, de polonaise, het is allemaal "dom wark"). Of het probleem met carnaval nu werkelijk te maken heeft met de nuchterheid annex stugheid van de bevolking waag ik te betwijfelen. Ik heb hier mensen doedelzak zien spelen op een barkruk, ik heb mannen in speedo een waterballet zien uitvoeren op een droog podium, er werd wekenlang gewerkt aan kanonnen om houten schijven een eind mee het weiland in te schieten. Nee, met de droge mentaliteit heeft het weinig te maken. Dom wark slaat hier soms best goed aan.
De buurkinderen zullen nog wel langskomen foekepotten, waarvoor er waarschijnlijk nog snoepgoed in huis gehaald zal moeten worden, aangezien gevulde zakken snoep in dit huis geen lang leven beschoren zijn. Links en rechts zijn er nog mensen die meedeinen in de carnavalsvreugde van andere plaatsen, maar dit dorp wordt dit weekend niet ondergedompeld in schmink, feestneuzen, vermommingen, hoempapa-muziek en bond uitgedoste wagens. Er wordt wel bier gedronken, maar dat is meer "business as usual".
"Oh I sincerely miss those heavy metal bands
I used to go see on the landing in the summer
She fell in love with the drummer
She fell in love with the drummer
She fell in love"
PS. Oké, oké, dit nummer heeft niks te maken met carnaval. Maar! Ik ga morgenavond, bij wijze van alternatief, luisteren en kijken naar een stel coverbands die de muziek spelen van enkele heavy metalbands: AC/DC, Metallica en Iron Maiden. Maar dat is slechts een excuus, ik vind dit gewoon een mooi liedje. Wilco zijn sowieso helden, die al wel eens op Lowlands zijn geweest. Wie houdt gitaarsolo's moet hier eens een kijkje nemen.
Om terug te komen op de carnavalskraker waar ik mee begon. Het werd geschreven en gecomponeerd door het tweede elftal van de lokale voetbalvereniging ter ere van het enige teamlid dat wel carnaval viert. En dan echt, hij heeft zelfs zo'n gekke muts die alleen belangrijke carnavalsvierders op mogen hebben.
Het "Hela-Holalied", zoals ik het maar even zal noemen, is het perfecte carnavalslied: het is kort, het bevat het woord bier en vat kort samen waar het hele feest dat carnaval heet om draait (voor wie niet veel met carnaval op heeft, in ieder geval). Er is zelfs een dansje bij, dat ook niet moeilijk te onthouden is. De tekst nog een keer:
"Hela, hola, ho lalalala,
jongens, wat een schik
doe dat bier 's hier op an"
Theo Maassen houdt wel van carnaval, en dansmarietjes.
vrijdag 17 februari 2012
donderdag 9 februari 2012
Muziek: Rammstein - Stein um Stein
En hij zag dat het goed was. De eenvoudige optelsom van te veel tekenfilms kijken en het bezit van een kist vol Lego stenen leidde tot een bizar leger met buitenissige soldaten en voertuigen met een hoog A-Team-gehalte. Zo ging het vaak: met verjaardagen en sinterklaas kregen mijn broertje of ik een doos met bijgeleverde bouwtekening, die eerst keurig gevolgd werd. Met het resultaat werd even gespeeld, er werden dan al snel kleine aanpassingen gedaan, en dingen gecombineerd met al aanwezig bouwmateriaal. Dit leidde al tot surrealistische scenario's, waar middeleeuwse ridders de strijd aangingen met poppetjes die toch veel weg hadden van conducteurs. Na verloop van tijd verdwenen de stenen op de grote hoop. Een magazijn waaruit we konden putten om onze eigen hersenspinsels te realiseren.
Onze moeder was de grote sloper. Ik moet haar nageven dat ze een ijzeren geduld had, alles steentje voor steentje uit elkaar halen, terwijl de stofzuigerslang alles in een oogwenk naar binnen had kunnen slurpen. Want onze werkplaats/bouwput breidde in productieve dagen zich al snel uit van onze kamers tot ver in de hal tot de woonkamer en keuken aan toe. Tot het punt aan toen dat het hele gezin op z'n tenen zich door het huis moest verplaatsen. Wanneer zoiets in de vergetelheid raakt, weet niemand. Maar op een gegeven moment stonden de laatste voltooide Lego Technic-producten boven op de kast en was de kist met ons jarenlang opgespaarde materiaal verdwenen naar het zolder.
Maar de Lego maakte een comeback. Wat voor één. Afgelopen kerstmis stond de woonkamertafel ineens weer vol met bakjes met onderdeeltjes, voor de shovel, een van m'n broertjes laatste aanwinsten toen mij de interesse in de kleine bouwstenen al vergaan was. Oh, wat een kerstfeest! Onderdeeltjes vergelijken met de tekening, niet kunnen wachten om de leukste onderdelen al in elkaar te zetten, het draaien aan de radertjes als je weer wat tandwielen had aangebracht, de skeletbouw waardoor alles kunt zien zitten en werken, de ongeduld bij het aanbrengen van de laatste onderdelen. Evenals ruwweg tien jaar geleden stelde de shovel ons niet teleur: pompen om luchtdruk op te bouwen in de tank, dan de hendels verzetten en jawel, de bak ging omhoog, de bak ging omlaag, de bak schepte, de bak kieperde. Intussen had ons zusje de trein ontdekt, inclusief de conducteur die niet geleden leek te hebben aan zijn vroegere strijd met de ridders.
Vanavond was er op National Geographic Channel een programma over Lego. Stukken over de fabricage, over de geschiedenis, het ontwerpproces, en toen kwamen er ineens een stel robots in beeld. Lego-robots, welk een levensvreugd! De laptop had ze snel gevonden, die robots. Ik las de mogelijkheden, ik zag dat er nu ook een Unimog te verkrijgen was. Een Unimog! Dat zal veel mensen niet veel zeggen, maar het is een big deal, zoals dat heet. Een trekker, bakwagen en kraantje ineen. Dat spreekt tot de verbeelding van ieder boerenjongetje. Mijn vingers jeukten. Dat ik dan nog tijd en geld besteedde aan boeken, dingen van papier, met alleen maar letters erop. Het leek een moment onvoorstelbaar. De bestelknop leek me aan te kijken: "Klik op mij, klik op mij!". Maar ik weerstond de verleiding. Maar het is niet onmogelijk dat volgens jaar kerstmis de heren van deze familie bouwen aan een Unimog.
"Ich habe Pläne, große Pläne"
PS. Oké, Rammstein zingt hier duidelijk niet over Lego. Maar over een obsessief, bezitterig soort liefde van de ik-persoon waaruit het plan voortkomt leidend voorwerp hiervan in te metselen in een huis waarin zij altijd de zijne zal zijn. Rammstein is erg gefascineerd door dit soort thema's. Dit nummer neigt al naar de situatie rondom bijvoorbeeld Natascha Kampusch. Over haar schreef Rammstein later nog een nummer, "Wiener Blut".
Allemaal in fel contrast met speelgoed als Lego, waarin je misschien wel een poppetje zou kunnen vastzetten in een huisje, maar toch krijgt het niet snel de grimmigheid die de nummers van Rammstein opwekken. Wat over blijft, is dat de titel en de eerste regel van dit nummer en zelfs een klein beetje de bandnaam zich wel lenen voor dit onderwerp. Lego en Rammstein, fascinating stuff!
Onze moeder was de grote sloper. Ik moet haar nageven dat ze een ijzeren geduld had, alles steentje voor steentje uit elkaar halen, terwijl de stofzuigerslang alles in een oogwenk naar binnen had kunnen slurpen. Want onze werkplaats/bouwput breidde in productieve dagen zich al snel uit van onze kamers tot ver in de hal tot de woonkamer en keuken aan toe. Tot het punt aan toen dat het hele gezin op z'n tenen zich door het huis moest verplaatsen. Wanneer zoiets in de vergetelheid raakt, weet niemand. Maar op een gegeven moment stonden de laatste voltooide Lego Technic-producten boven op de kast en was de kist met ons jarenlang opgespaarde materiaal verdwenen naar het zolder.
Maar de Lego maakte een comeback. Wat voor één. Afgelopen kerstmis stond de woonkamertafel ineens weer vol met bakjes met onderdeeltjes, voor de shovel, een van m'n broertjes laatste aanwinsten toen mij de interesse in de kleine bouwstenen al vergaan was. Oh, wat een kerstfeest! Onderdeeltjes vergelijken met de tekening, niet kunnen wachten om de leukste onderdelen al in elkaar te zetten, het draaien aan de radertjes als je weer wat tandwielen had aangebracht, de skeletbouw waardoor alles kunt zien zitten en werken, de ongeduld bij het aanbrengen van de laatste onderdelen. Evenals ruwweg tien jaar geleden stelde de shovel ons niet teleur: pompen om luchtdruk op te bouwen in de tank, dan de hendels verzetten en jawel, de bak ging omhoog, de bak ging omlaag, de bak schepte, de bak kieperde. Intussen had ons zusje de trein ontdekt, inclusief de conducteur die niet geleden leek te hebben aan zijn vroegere strijd met de ridders.
Vanavond was er op National Geographic Channel een programma over Lego. Stukken over de fabricage, over de geschiedenis, het ontwerpproces, en toen kwamen er ineens een stel robots in beeld. Lego-robots, welk een levensvreugd! De laptop had ze snel gevonden, die robots. Ik las de mogelijkheden, ik zag dat er nu ook een Unimog te verkrijgen was. Een Unimog! Dat zal veel mensen niet veel zeggen, maar het is een big deal, zoals dat heet. Een trekker, bakwagen en kraantje ineen. Dat spreekt tot de verbeelding van ieder boerenjongetje. Mijn vingers jeukten. Dat ik dan nog tijd en geld besteedde aan boeken, dingen van papier, met alleen maar letters erop. Het leek een moment onvoorstelbaar. De bestelknop leek me aan te kijken: "Klik op mij, klik op mij!". Maar ik weerstond de verleiding. Maar het is niet onmogelijk dat volgens jaar kerstmis de heren van deze familie bouwen aan een Unimog.
"Ich habe Pläne, große Pläne"
PS. Oké, Rammstein zingt hier duidelijk niet over Lego. Maar over een obsessief, bezitterig soort liefde van de ik-persoon waaruit het plan voortkomt leidend voorwerp hiervan in te metselen in een huis waarin zij altijd de zijne zal zijn. Rammstein is erg gefascineerd door dit soort thema's. Dit nummer neigt al naar de situatie rondom bijvoorbeeld Natascha Kampusch. Over haar schreef Rammstein later nog een nummer, "Wiener Blut".
Allemaal in fel contrast met speelgoed als Lego, waarin je misschien wel een poppetje zou kunnen vastzetten in een huisje, maar toch krijgt het niet snel de grimmigheid die de nummers van Rammstein opwekken. Wat over blijft, is dat de titel en de eerste regel van dit nummer en zelfs een klein beetje de bandnaam zich wel lenen voor dit onderwerp. Lego en Rammstein, fascinating stuff!
dinsdag 7 februari 2012
Muziek: Marianne Faithfull - As Tears Go By
"Shut up, fool!" Er zat een knop op de oude muziekcomputer, als je erop klikte hoorde je B.A. Baracus een sneer uitdelen aan Murdock. Jarenlang was het geluid van B.A. het teken dat je in het daarop volgend half uur minstens twee platen van U2 zou horen, want het was altijd dezelfde gast die het niet kon laten op de knop te drukken. De tijden zijn veranderd nu: de muziekcomputer is vervangen een machine zonder B.A.-knop, en de U2-liefhebber heeft zijn muziekkeuze uitgebreid waardoor we nu luisteren naar normale hoeveelheden Bono en The Edge.
Maar the A-team, die kun je nog steeds tegenkomen, als je vroeg in de avond de tv aanzet. Maar nu is het toch anders dan vroeger. Nu loop je bij het intro vol met nostalgische gevoelens. "If you have a problem, if no one else can help, and if you can find them, maybe you can hire... The A-Team [BAFBAFBAFBAF!]", dat klinkt nog steeds best cool, en staat ook goed als tekst op een t-shirt. Maar de daadwerkelijke uitzending valt dan vaak tegen, vooral de ongeloofwaardigheid gaat toch knagen: machinegeweren ratelen, auto's slaan om en branden uit, dynamiet ontbrandt en explodeert, en daar bij dit alles komt er zelden of nooit iemand om het leven.
Maar vroeger geloofde je dat. Al stuitte ik toen al op problemen als ik fantaseerde over hoe het A-Team ons zou komen helpen. Ten eerste moest ik een probleem hebben, maar dat was het probleem niet, de noordtak van de Betuwelijn zou dwars over ons erf komen te liggen, en dat zou Hannibal Smith toch niet laten gebeuren. Maar ik voorzag wel problemen, als de slechte spoorbaanbouwers ons zouden opsluiten in onze schuur. Want waarvan kon het A-Team in onze schuur een indrukwekkend doch niet dodelijk voertuig bouwen? Er was geen dynamiet, er waren geen jachtgeweren, we hadden podverdomme niet eens een snijbrander. En een snijbrander was onontbeerlijk, daar wist iedere goede A-Team volger. Bovendien geloof ik niet dat m'n vader goed had gevonden als we onze trekker hadden omgebouwd tot een tank, en daarmee de deur van de schuur omver zouden rijden.
Maar op tv sprak het tot je verbeelding. Je wilde slim zijn als Hannibal, sterk als B.A., grappig als Murdock en populair bij de meisjes als Face. Het is sowieso moeilijk om nog zo onder de indruk te zijn van iets op televisie als toen je een kind was. Je verbeelding is ingeperkt, het realisme is erin geslopen, en daardoor geloof je niet meer dat je net als The Dukes met een Dodge Charger over een openstaande brug kunt springen en dan lachend om de wielen kunt landen. En dat is jammer, hoewel die ingeperkte verbeelding en toegenomen realisme ongetwijfeld enkele dodelijke ongevallen heeft voorkomen.
Dat we terugverlangen naar de tijd dat we vol overgave geloofden in onze tekenfilms, tv-series en stripboeken is te zien aan het succes van de verfilmingen van al deze dingen. En soms heb ik het nog, als ik een goede film heb gezien in de bioscoop. Dat je zo op gaat in de film dat het bier in de beugelfles lauw wordt en de bak met popcorn aan het eind van de film slechts half leeg is. Dan is de film af, en loop je stil de trap op en de zaal uit. Je zit er nog in dan. Totdat ze je vragen: "Noh, wat vond je ervan?" -"Och, wa mooi, onie?", en je bent weer groot, volwassen en realistisch. Het was maar een film, en niet echt.
"It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by"
PS. Niet heel erg rock n roll, Marianne Faithfull. Of toch, ze was destijds het vriendinnetje van Mick Jagger, en het nummer werd ook geschreven door Jagger en Kieth Richards, van The Rolling Stones dus.
Raymond Goedemondt zegt zijn programma Spek ook iets over het A-Team, in dit filmpje te vinden op 1:55. En hier vindt je weer het intro van The A-Team. Tadadataa...
Maar the A-team, die kun je nog steeds tegenkomen, als je vroeg in de avond de tv aanzet. Maar nu is het toch anders dan vroeger. Nu loop je bij het intro vol met nostalgische gevoelens. "If you have a problem, if no one else can help, and if you can find them, maybe you can hire... The A-Team [BAFBAFBAFBAF!]", dat klinkt nog steeds best cool, en staat ook goed als tekst op een t-shirt. Maar de daadwerkelijke uitzending valt dan vaak tegen, vooral de ongeloofwaardigheid gaat toch knagen: machinegeweren ratelen, auto's slaan om en branden uit, dynamiet ontbrandt en explodeert, en daar bij dit alles komt er zelden of nooit iemand om het leven.
Maar vroeger geloofde je dat. Al stuitte ik toen al op problemen als ik fantaseerde over hoe het A-Team ons zou komen helpen. Ten eerste moest ik een probleem hebben, maar dat was het probleem niet, de noordtak van de Betuwelijn zou dwars over ons erf komen te liggen, en dat zou Hannibal Smith toch niet laten gebeuren. Maar ik voorzag wel problemen, als de slechte spoorbaanbouwers ons zouden opsluiten in onze schuur. Want waarvan kon het A-Team in onze schuur een indrukwekkend doch niet dodelijk voertuig bouwen? Er was geen dynamiet, er waren geen jachtgeweren, we hadden podverdomme niet eens een snijbrander. En een snijbrander was onontbeerlijk, daar wist iedere goede A-Team volger. Bovendien geloof ik niet dat m'n vader goed had gevonden als we onze trekker hadden omgebouwd tot een tank, en daarmee de deur van de schuur omver zouden rijden.
Maar op tv sprak het tot je verbeelding. Je wilde slim zijn als Hannibal, sterk als B.A., grappig als Murdock en populair bij de meisjes als Face. Het is sowieso moeilijk om nog zo onder de indruk te zijn van iets op televisie als toen je een kind was. Je verbeelding is ingeperkt, het realisme is erin geslopen, en daardoor geloof je niet meer dat je net als The Dukes met een Dodge Charger over een openstaande brug kunt springen en dan lachend om de wielen kunt landen. En dat is jammer, hoewel die ingeperkte verbeelding en toegenomen realisme ongetwijfeld enkele dodelijke ongevallen heeft voorkomen.
Dat we terugverlangen naar de tijd dat we vol overgave geloofden in onze tekenfilms, tv-series en stripboeken is te zien aan het succes van de verfilmingen van al deze dingen. En soms heb ik het nog, als ik een goede film heb gezien in de bioscoop. Dat je zo op gaat in de film dat het bier in de beugelfles lauw wordt en de bak met popcorn aan het eind van de film slechts half leeg is. Dan is de film af, en loop je stil de trap op en de zaal uit. Je zit er nog in dan. Totdat ze je vragen: "Noh, wat vond je ervan?" -"Och, wa mooi, onie?", en je bent weer groot, volwassen en realistisch. Het was maar een film, en niet echt.
"It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by"
PS. Niet heel erg rock n roll, Marianne Faithfull. Of toch, ze was destijds het vriendinnetje van Mick Jagger, en het nummer werd ook geschreven door Jagger en Kieth Richards, van The Rolling Stones dus.
Raymond Goedemondt zegt zijn programma Spek ook iets over het A-Team, in dit filmpje te vinden op 1:55. En hier vindt je weer het intro van The A-Team. Tadadataa...
woensdag 1 februari 2012
Muziek: Mannenkoor Karrespoor - Lekker op de trekker
Klim er maar op bij mij, achter 't grote stuur
En ik weet dat het niet hard gaat, maar dan is onze pret van lange duur
En klim er maar op bij mij, naast me op de stoel
als je gaat met mij, zul je zien wat ik bedoel
Huh! Je moet me excuseren, want m'n dag begon niet lekker
m'n fiets die was gestolen, dus nu ben ik met de trekker
Nee, ik heet geen Gers, en ik ben geen Sef
maar 'k ben wel bezitter van een mooie MF
Verder hoor je van mij geen gemekker
ze zongen vroeger al, 't is lekker op de trekker
Dus ik kwam binnen, en ik wou bestellen
ik zag jou, ik voelde me beest, en jij was Belle
En het kan misschien liggen aan die twintig bier
Maar ik denk dat het ligt aan je lijf zo fier
Die borsten, billen en lange poten
Je haren en die mooie ogen, je werd nagefloten
Die ogen, ze keken, ze sjansten en ze lachten
En ik keek naar buiten, want daar stond een rode machine je op ons te wachten
Uh! Ik sprak je aan en begon meteen te dromen
Zou een sprookje hier dan uit gaan komen?
En het zou kunnen komen door die tien glas Jäger
Maar om ons heen werd de kroeg steeds leger
Ik ben geen boer Frans en geen boer Wietse
Maar laat die anderen maar mooi gaan fietsen
Het is geen Deutz, geen Fendt en geen Renault
en hij is misschien wel wat oold
Maar ik heb de banden op spanning en de lagers vet
en in de cabine heb ik de kachel al aangezet
Dus kom uit die kou en geloof me nou
Als ie eenmaal rijdt krijg je echt geen spijt
Een MF is beter dan een Gazelle
Ik wil je beest zijn, want jij bent Belle
Klim er maar op bij mij, achter 't grote stuur
En ik weet dat het niet hard gaat, maar dan is onze pret van lange duur
En klim er maar op bij mij, naast me op de stoel
als je gaat met mij, zul je zien wat ik bedoel
"Want het is lekker op de trekker
Met het rubber deur de blubber
Ja, het is lekker op de trekker
Geef je leven zin
Toe vrouwgies wordt boerin"
PS. Dit is een halfslachtige poging om een alternatieve tekst te verzinnen op de hit van Gers Pardoel en Sef, "Bagagedrager", voor wie dat nog niet door had. Voor wie nog niet bekend is met het origineel, zie hieronder. De origele tekst vind je door hier te klikken.
Oh, en, uiteraard, is het bovenstaande werk pure fictie. En het is zeker geen pleidooi om met 20 bier en 10 Jägermeister op achter het stuur van een trekker te gaan zitten. Al is het een Massey Ferguson.
En ik weet dat het niet hard gaat, maar dan is onze pret van lange duur
En klim er maar op bij mij, naast me op de stoel
als je gaat met mij, zul je zien wat ik bedoel
Huh! Je moet me excuseren, want m'n dag begon niet lekker
m'n fiets die was gestolen, dus nu ben ik met de trekker
Nee, ik heet geen Gers, en ik ben geen Sef
maar 'k ben wel bezitter van een mooie MF
Verder hoor je van mij geen gemekker
ze zongen vroeger al, 't is lekker op de trekker
Dus ik kwam binnen, en ik wou bestellen
ik zag jou, ik voelde me beest, en jij was Belle
En het kan misschien liggen aan die twintig bier
Maar ik denk dat het ligt aan je lijf zo fier
Die borsten, billen en lange poten
Je haren en die mooie ogen, je werd nagefloten
Die ogen, ze keken, ze sjansten en ze lachten
En ik keek naar buiten, want daar stond een rode machine je op ons te wachten
Uh! Ik sprak je aan en begon meteen te dromen
Zou een sprookje hier dan uit gaan komen?
En het zou kunnen komen door die tien glas Jäger
Maar om ons heen werd de kroeg steeds leger
Ik ben geen boer Frans en geen boer Wietse
Maar laat die anderen maar mooi gaan fietsen
Het is geen Deutz, geen Fendt en geen Renault
en hij is misschien wel wat oold
Maar ik heb de banden op spanning en de lagers vet
en in de cabine heb ik de kachel al aangezet
Dus kom uit die kou en geloof me nou
Als ie eenmaal rijdt krijg je echt geen spijt
Een MF is beter dan een Gazelle
Ik wil je beest zijn, want jij bent Belle
Klim er maar op bij mij, achter 't grote stuur
En ik weet dat het niet hard gaat, maar dan is onze pret van lange duur
En klim er maar op bij mij, naast me op de stoel
als je gaat met mij, zul je zien wat ik bedoel
"Want het is lekker op de trekker
Met het rubber deur de blubber
Ja, het is lekker op de trekker
Geef je leven zin
Toe vrouwgies wordt boerin"
PS. Dit is een halfslachtige poging om een alternatieve tekst te verzinnen op de hit van Gers Pardoel en Sef, "Bagagedrager", voor wie dat nog niet door had. Voor wie nog niet bekend is met het origineel, zie hieronder. De origele tekst vind je door hier te klikken.
Oh, en, uiteraard, is het bovenstaande werk pure fictie. En het is zeker geen pleidooi om met 20 bier en 10 Jägermeister op achter het stuur van een trekker te gaan zitten. Al is het een Massey Ferguson.
Abonneren op:
Posts (Atom)