Ach, het meeste valt er naast. Dat zei m'n oma over de regen, of de oude buurman waarmee ze altijd koffie dronk. Ik weet het niet meer. Maar het valt moeilijk tegen te spreken, de meeste regen valt ergens anders. Relativeren, daar zijn ze goed in hier. Daniël Lohues had het er nog over, afgelopen vrijdag. Hij gaf een prachtige show weg, met nummers van zijn solovoorstellingen, van Skik en van zijn Louisiana Blues Club. En verhalen tussendoor, over zijn leven in het Drentse dorp Erica. Goede mop over een gebroken arm ook nog. Vrijdag valt zijn nieuwe cd hier in de bus.
Maar die regen, het meeste kan er wel naast vallen, maar het gaat om de regen die op je hoofd valt. En op de voetbalvelden. Ik wil over de velden rennen, en dan afgepeigerd maar voldaan een biertje drinken, nog voor het douchen. Ik wil in de zon fietsen, zoals dat zo mooi kan in de binnenstad van Groningen. Slingerend tussen de bussen, voetgangers en andere fietsers door. Stel je een muziekje van Rogier van Otterloo erbij voor, en Monique van der Ven op de bagagedrager, dan je bent een gelukkig mens. Ik wil barbecueën, en buiten bij de vuurkorf zitten tot het donker is. En op het terras zitten, zonder dat de rokers zich hoeven af te zonder om aan hun nicotinebehoefte te voldoen. Ik wil de zomer.
Maar afgelopen donderdag kwam ik buiten lopen na een dag practicum, en ik merkte met lichte verwondering dat het niet meer koud was. Alleen in hoekjes liggen links en rechts nog zielige hoopjes sneeuw te smelten. Het wordt weer warmer, lichter. Als een soort enorm vertraagde zonsopgang. Maar het is altijd afwachten, wat voor dag het wordt. De winter was hard en koud, en dat had geen mens verwacht. Wat voor zomer kan het worden?
"Oh, I wish I had a boyfriend
I wish I had a loving man in my life
I wish I had a father
Maybe then I would've turned out right
But now I'm just crazy, I'm totally mad
Yeah I'm just crazy, I'm fucked in the head
And maybe if I really tried with all of my heart
Then I could make a brand new start in love with you
Oh, I wish I had a suntan
Oh, I wish I had a pizza and a bottle of wine
Oh, I wish I had a beach house
Then we could make a big fire every night
Instead I'm just crazy, I'm totally mad
Yeah I'm just crazy, I'm fucked in the head
And maybe if I really tried with all of my heart
Then I could make a brand new start in love with you"
PS. Rogier van Otterloo is de componist die de muziek schreef voor de verfilming van Turks Fruit. Daarin speelde Monique van de Ven samen met Rutger Hauer. Maar in ieder geval, er zit een scène in waar ze, pas getrouwd, door Amsterdam slingeren op een Batavus. Prachtig. Hieronder het muziekje. En dan nog eens, met delen van de film, met op 6.28 de fietsscène.
dinsdag 23 februari 2010
vrijdag 19 februari 2010
Muziek: Kontrust - Bomba
Plash! Op de plaats waar net nog zijn ergerniswekkende hoofd zat, zit nu een wond die nog het meest lijkt op een uitvergroting van een uitgeknepen puist. Bloed, stukjes vel en haar en iets wat hersenen moeten zijn geweest druipen langs de muren van de collegezaal naar beneden. De docent gaat door zijn verhaal, terwijl hij met een zakdoek de troep van zijn bril veegt. Het meisje dat naast de romp met puist zit kijkt geïrriteerd opzij. Haar aantekeningen zijn bevlekt. En hij stoorde al zo met zijn slappe gepraat.
"Wat is die gast irritant, man!" Deze opmerking, gemaakt achter mij, gaat over de jongeman, die blijkbaar zijn hoofd nog op zijn schouders draagt. De docent is nog steeds brillenpoetsend zijn verhaal aan het doen, en het meisje kijkt nog steeds geïrriteerd opzij. Er is niets veranderd, maar dit fraaie staaltje dagdromen heeft er voor gezorgd dat alles een beetje draaglijker wordt.
Er zijn cursussen waar mensen leren met lastige klanten en dergelijke om te gaan. Om rustig te blijven in deze situaties moeten ze beelden oproepen waarin de lastige klant in een vernederende situatie zit. Hij staat in z'n onderbroek, of zoiets. Ik zie liever voor me hoe een hoofd uit elkaar knalt, en de stem van de persoon in kwestie plaats maakt voor een licht pruttelend geluid uit de luchtpijp. Wie de film Kill Bill heeft gezien weet waar ik het over heb. Het mooiste aan deze dagdromen is dat niemand reageert, ze gaan door waar ze gebleven waren, schijnbaar onaangedaan door het afgrijselijke lot van het hoofd. Moet je proberen, als je tegen bloed kunt tenminste.
"Prrrrr!"
PS. Via NRC Rocks kwam ik op dit nummer uit. Prachtige mengelmoesje van alles en nog wat, uit Oostenrijk. Leuke clip ook, alleen versta ik maar twee Engelse zinnetjes. Maar volgens Eric Corton is het "prrrrr" uit de muziek een twitter-hype, of wat het ook wezen mag.
"Wat is die gast irritant, man!" Deze opmerking, gemaakt achter mij, gaat over de jongeman, die blijkbaar zijn hoofd nog op zijn schouders draagt. De docent is nog steeds brillenpoetsend zijn verhaal aan het doen, en het meisje kijkt nog steeds geïrriteerd opzij. Er is niets veranderd, maar dit fraaie staaltje dagdromen heeft er voor gezorgd dat alles een beetje draaglijker wordt.
Er zijn cursussen waar mensen leren met lastige klanten en dergelijke om te gaan. Om rustig te blijven in deze situaties moeten ze beelden oproepen waarin de lastige klant in een vernederende situatie zit. Hij staat in z'n onderbroek, of zoiets. Ik zie liever voor me hoe een hoofd uit elkaar knalt, en de stem van de persoon in kwestie plaats maakt voor een licht pruttelend geluid uit de luchtpijp. Wie de film Kill Bill heeft gezien weet waar ik het over heb. Het mooiste aan deze dagdromen is dat niemand reageert, ze gaan door waar ze gebleven waren, schijnbaar onaangedaan door het afgrijselijke lot van het hoofd. Moet je proberen, als je tegen bloed kunt tenminste.
"Prrrrr!"
PS. Via NRC Rocks kwam ik op dit nummer uit. Prachtige mengelmoesje van alles en nog wat, uit Oostenrijk. Leuke clip ook, alleen versta ik maar twee Engelse zinnetjes. Maar volgens Eric Corton is het "prrrrr" uit de muziek een twitter-hype, of wat het ook wezen mag.
woensdag 17 februari 2010
Muziek: Herman's Hermits - No Milk Today
Ze hebben geen geluk. Ben je, volgens feministen, in het voordeel als je als mens mannelijk ter wereld komt, als rund is alles anders. Stierkalfjes, tenzij ze gezegend zijn met genetisch superieure ouders, gaan een toekomst als kalfskroket tegemoet. Maar daarvoor verlaten zij eerst de boerderij, en komen via kalvercentrales bij kalverboeren terecht. Zoals mijn buurman.
En ze komen niet alleen, die jongens. In twee weken tijd ontvangt mijn buurman ongeveer 1000 kalveren. De meeste dieren komen uit Nederland of Duitsland, maar je hebt ook exoten uit bijvoorbeeld Polen. Ze worden verdeeld in hokken met circa 80 kalveren. Een hok is ruim, heeft houten roosters, en is voorzien van speelballen en fopspenen. Maar het belangrijkst zijn de melkautomaten. Dat zijn een soort praatpalen die precies zo breed zijn als één kalf. Een kalf kan er in met hoofd en schouders, de scanner herkent het oornummer, er gaat een klep open en een speen komt tevoorschijn. Een kalf krijgt zijn portie, en de klep schuift dicht. De computer houdt bij of kalveren hun portie krijgen. Maar hoe weet een kalf hoe een systeem wat met een moeilijkheidsgraad vergelijkbaar met de ov-chipkaart werkt?
Dat is onderwijs, en daarvoor zijn wij er. Wij zijn de voerders. In de eerste weken na aankomst van de kalveren helpen wij kalveren drinken. De opdracht kan niet simpeler: zoek kalveren die nog niet gedronken hebben, breng ze naar het automaat en zorg dat ze de speen vinden. Dat doe je een keer 's ochtends om 7 uur, en aan het eind van de middag nog eens. Dit een week of iets langer, en dan weten ze het zelf wel.
Maar die kalveren zijn Gekke Henkie niet. De eerste keer dat ze dronken, hielp zo'n figuur in een overall daarmee, dus daar zullen ze wel moeten zijn als ze dorst hebben. En kalveren in de groei, die hebben altijd dorst. En zuigen en sabbelen aan alles waar ze vat op kunnen krijgen. En ze stoten als datgene waaraan zij zuigen geen melk geeft. Zo kan het zijn dat je getorpedeerd wordt door dorstige kalveren die hun portie al gehad hebben, terwijl je zoekt naar nummer 545, die zich verstopt heeft tussen een groepje slapers daar achter in de hoek. Want hoewel ze ruimte genoeg hebben, ze slapen het liefst tegen, op, onder en in elkaar. Met hun oornummers weggestopt, want niemand heeft graag koude oren.
Soms is het net rugby of vrij worstelen, de andere keer is het als eieren zoeken op paaszondag. We zijn meestal met z'n vijven, beginnen met ieder een hok, en hebben meestal na een uur alle nummers weggestreept. Dan ontbijten, en dan naar het werk, school, of naar voetbal of terug naar bed, als het zondag is. Ondertussen proberen de meest gulzige kalveren wanhopig de automaten nog eens uit. Maar het klepje blijft dicht. Zielig? Wat, Zielig? Van moederlief hadden ze allang een trap gehad: te stoten aan m'n uiers, durf je wel? Hier, pak aan! No milk today!
"No milk today, my love has gone away
The bottle stands for lorn, a symbol of the dawn
No milk today, it seems a common sight
But people passing by don't know the reason why
How could they know just what this message means
The end of my hopes, the end of all my dreams
How could they know the palace there had been
Behind the door where my love reigned as queen"
PS. Ik vond een fijne poprock-cover van deze sixties-klassieker met doorklikken op YouTube. Ik had nog niet van The Blacksheeps gehoord, maar het klinkt lekker genoeg. Het gebrabbel tussen de Engelse teksten door zal wel Noors zijn, want daar komen ze vandaan. Alle vier 15 of 16 jaar oud volgens Wikipedia. Respect! Een nummer coveren dat oud genoeg is om hun oma te kunnen zijn. Nou ja, veel oma's van 43 met kleinkinderen van 15 zullen er niet zijn, maar toch.
En ze komen niet alleen, die jongens. In twee weken tijd ontvangt mijn buurman ongeveer 1000 kalveren. De meeste dieren komen uit Nederland of Duitsland, maar je hebt ook exoten uit bijvoorbeeld Polen. Ze worden verdeeld in hokken met circa 80 kalveren. Een hok is ruim, heeft houten roosters, en is voorzien van speelballen en fopspenen. Maar het belangrijkst zijn de melkautomaten. Dat zijn een soort praatpalen die precies zo breed zijn als één kalf. Een kalf kan er in met hoofd en schouders, de scanner herkent het oornummer, er gaat een klep open en een speen komt tevoorschijn. Een kalf krijgt zijn portie, en de klep schuift dicht. De computer houdt bij of kalveren hun portie krijgen. Maar hoe weet een kalf hoe een systeem wat met een moeilijkheidsgraad vergelijkbaar met de ov-chipkaart werkt?
Dat is onderwijs, en daarvoor zijn wij er. Wij zijn de voerders. In de eerste weken na aankomst van de kalveren helpen wij kalveren drinken. De opdracht kan niet simpeler: zoek kalveren die nog niet gedronken hebben, breng ze naar het automaat en zorg dat ze de speen vinden. Dat doe je een keer 's ochtends om 7 uur, en aan het eind van de middag nog eens. Dit een week of iets langer, en dan weten ze het zelf wel.
Maar die kalveren zijn Gekke Henkie niet. De eerste keer dat ze dronken, hielp zo'n figuur in een overall daarmee, dus daar zullen ze wel moeten zijn als ze dorst hebben. En kalveren in de groei, die hebben altijd dorst. En zuigen en sabbelen aan alles waar ze vat op kunnen krijgen. En ze stoten als datgene waaraan zij zuigen geen melk geeft. Zo kan het zijn dat je getorpedeerd wordt door dorstige kalveren die hun portie al gehad hebben, terwijl je zoekt naar nummer 545, die zich verstopt heeft tussen een groepje slapers daar achter in de hoek. Want hoewel ze ruimte genoeg hebben, ze slapen het liefst tegen, op, onder en in elkaar. Met hun oornummers weggestopt, want niemand heeft graag koude oren.
Soms is het net rugby of vrij worstelen, de andere keer is het als eieren zoeken op paaszondag. We zijn meestal met z'n vijven, beginnen met ieder een hok, en hebben meestal na een uur alle nummers weggestreept. Dan ontbijten, en dan naar het werk, school, of naar voetbal of terug naar bed, als het zondag is. Ondertussen proberen de meest gulzige kalveren wanhopig de automaten nog eens uit. Maar het klepje blijft dicht. Zielig? Wat, Zielig? Van moederlief hadden ze allang een trap gehad: te stoten aan m'n uiers, durf je wel? Hier, pak aan! No milk today!
"No milk today, my love has gone away
The bottle stands for lorn, a symbol of the dawn
No milk today, it seems a common sight
But people passing by don't know the reason why
How could they know just what this message means
The end of my hopes, the end of all my dreams
How could they know the palace there had been
Behind the door where my love reigned as queen"
PS. Ik vond een fijne poprock-cover van deze sixties-klassieker met doorklikken op YouTube. Ik had nog niet van The Blacksheeps gehoord, maar het klinkt lekker genoeg. Het gebrabbel tussen de Engelse teksten door zal wel Noors zijn, want daar komen ze vandaan. Alle vier 15 of 16 jaar oud volgens Wikipedia. Respect! Een nummer coveren dat oud genoeg is om hun oma te kunnen zijn. Nou ja, veel oma's van 43 met kleinkinderen van 15 zullen er niet zijn, maar toch.
maandag 15 februari 2010
Muziek: The Kinks - Dedicated Follower of Fashion
Sommige dingen kun je beter voor je houden, want je doet er een ander, maar vooral jezelf geen goed mee. Er zijn trucs voor, de meest bekende zijn in je hoofd tot tien tellen, of in jezelf uitspreken wat je van plan was te gaan zeggen. Dit soort van zelfcensuur is essentieel voor een lang en gelukkig leven. Maar soms, voor de kick, moet je het toch maar eens zeggen.
De kleren van een zeer modebewust iemand belachelijk maken, dat is altijd mooi. En terecht vaak ook. Want kijk: geruite korte broeken in de winter, boxershorts die lopen van de knieholtes tot net onder de oksels, dunne theedoeken met franjes om de hals, en suikerspinkapsels, wat is toch aan de hand? Alle modegrillen en hypes hebben vaak iets waarvoor je je later toch wel zal schamen. En dan zit je daar, kijkend naar een video of foto's van jaren terug. Je moet een poging doen om uit te leggen aan je kinderen waarom je er toen in hemelsnaam zo bij liep. Want ze maken je vroegere ik en zijn kleren met de grond gelijk. En dan kom je niet verder dan: "Tja, dat was mode toen."
Ik probeer altijd een beetje sceptisch te zijn, hoewel dat moeilijk is. Want je moet argumenten hebben, en bij een onderbuik gevoel over goed en slecht, mooi en lelijk, leuk en saai, dan heb je die vaak niet echt. De echte kenners, of het nu gaat om kleding, sport, muziek of films, ze storten een karrenvracht aan informatie en argumenten over je uit. En als je daarna nog steeds komt met een "toch vind ik het niet wat", dan ben je eigenwijs.
En eigenlijk maakt het ook niet uit, want alles raakt gedateerd, ook simpele goedkope algemeen verkrijgbare kleding. Straks wordt er aan ons gevraagd wat ons toch mankeerde, er bij te lopen zoals we dat nu doen. Ook al is het al twee keer retro geweest. En dan leggen we uit dat ook zij, de jongelui van dat moment, dat ook zij oud en ouderwets zullen worden. En daar geloven ze dan geen zak van.
"They seek him here, they seek him there,
His clothes are loud, but never square.
It will make or break him so he’s got to buy the best,
’cause he’s a dedicated follower of fashion.
And when he does his little rounds,
’round the boutiques of london town,
Eagerly pursuing all the latest fads and trends,
’cause he’s a dedicated follower of fashion.
Oh yes he is (oh yes he is), oh yes he is (oh yes he is).
He thinks he is a flower to be looked at,
And when he pulls his frilly nylon panties right up tight,
He feels a dedicated follower of fashion"
De kleren van een zeer modebewust iemand belachelijk maken, dat is altijd mooi. En terecht vaak ook. Want kijk: geruite korte broeken in de winter, boxershorts die lopen van de knieholtes tot net onder de oksels, dunne theedoeken met franjes om de hals, en suikerspinkapsels, wat is toch aan de hand? Alle modegrillen en hypes hebben vaak iets waarvoor je je later toch wel zal schamen. En dan zit je daar, kijkend naar een video of foto's van jaren terug. Je moet een poging doen om uit te leggen aan je kinderen waarom je er toen in hemelsnaam zo bij liep. Want ze maken je vroegere ik en zijn kleren met de grond gelijk. En dan kom je niet verder dan: "Tja, dat was mode toen."
Ik probeer altijd een beetje sceptisch te zijn, hoewel dat moeilijk is. Want je moet argumenten hebben, en bij een onderbuik gevoel over goed en slecht, mooi en lelijk, leuk en saai, dan heb je die vaak niet echt. De echte kenners, of het nu gaat om kleding, sport, muziek of films, ze storten een karrenvracht aan informatie en argumenten over je uit. En als je daarna nog steeds komt met een "toch vind ik het niet wat", dan ben je eigenwijs.
En eigenlijk maakt het ook niet uit, want alles raakt gedateerd, ook simpele goedkope algemeen verkrijgbare kleding. Straks wordt er aan ons gevraagd wat ons toch mankeerde, er bij te lopen zoals we dat nu doen. Ook al is het al twee keer retro geweest. En dan leggen we uit dat ook zij, de jongelui van dat moment, dat ook zij oud en ouderwets zullen worden. En daar geloven ze dan geen zak van.
"They seek him here, they seek him there,
His clothes are loud, but never square.
It will make or break him so he’s got to buy the best,
’cause he’s a dedicated follower of fashion.
And when he does his little rounds,
’round the boutiques of london town,
Eagerly pursuing all the latest fads and trends,
’cause he’s a dedicated follower of fashion.
Oh yes he is (oh yes he is), oh yes he is (oh yes he is).
He thinks he is a flower to be looked at,
And when he pulls his frilly nylon panties right up tight,
He feels a dedicated follower of fashion"
vrijdag 5 februari 2010
Muziek: Skik - Protestsong
Denk je dat je het systeem doorgrond hebt, stopt de trein veel verder op het perron dan anders. De truc is om in die wagon te gaan zitten die precies stopt voor de trap in Zwolle zodat je met minimale inspanningen kunt overstappen. Of, dat nog liever, in de wagon die stopt midden voor de automatiek náást die trap, zodat je voor een euro nog snel een saté-kroket kunt meepakken voordat je in de trein naar Roosendaal stapt.
Maar de machinist trapte later op rem dan anders (of ik zat in een andere trein dan anders, dat kan ook, laat ik eerlijk zijn), en toen moest ik eerst 50 meter lopen, dan een kroket uit de muur halen, me van de overvolle trap laten afdalen, bij spoor 7 weer de trap naar boven nemen, en me met een kleine spurt naar een deur begeven die niet werd bestormd door mensen die nog mee wilden. Maar ik heb het gehaald, en daarmee zijn we waar we nu zijn, met de laptop op schoot tussen een slapend meisje en een vrouw die een sudoku-puzzel aan het oplossen is. Toen ik begon te typen, speelde Volbeat een cover van Dusty Springfield mijn oren in vanuit de mp3-speler, daarna kwam Don McLean met Vincent (over Van Gogh) en op dit moment speelt een vroege plaat van Bruce Springsteen, met veel knallend saxofoonwerk van de man die zoveel op Clarence Seedorf leek toen die nog rasta-haar had.
Terwijl ik een passend slot bedenkt voor dit stukje niks, daalt het metertje dat resterende energie in de accu bijhoudt gestaag. Zo rijd ik het weekend tegemoet. Het voetballen voor zondag is al afgelast en mijn squashpartner is op wintersport, en daar baal ik van. Maar grotere zorgen dan mijn persoonlijke spoorboekje, een squashpartij en een voetbalwedstrijd zijn nog niet bij me opgekomen. Ik denk dat ik zo mijn ogen maar eens dichtdoe. Nick Drake verleidt me ertoe, met zo’n mat gezongen, akoestisch liedje. Maar daar is de conductrice, ze wil mijn ov-chipkaart zien. Dat mag ze. Ze zegt dat ze er ongelukkig van wordt, want het scannen gaat niet vlekkeloos. De ov-chipkaart, je zou je er druk om kunnen maken. Het opwaarderen ging moeizaam, ze kunnen tegenwoordig precies zien waar ik overal naartoe ga met de trein en trein- en busmaatschappijen hebben het materieel nog niet goed voor elkaar. Je zou kunnen klagen, protesteren en het systeem kunnen vervloeken. Maar dat doe ik niet. Ze zoeken het maar uit.
"dit is gien protestsong
ik vind alles wel te gek
mij heur je echt niet zeuren
't giet eigenlijk best wel best
ok al heb ik gien verkering meer
stao'k rood bij de NMB
de wereld is een rotzooitje
maar met mij giet 't wel o.k."
Klik hier hier hier voor de muziek op YouTube, zonder clip
PS. Skik was op zijn best toen Daniël Lohues nog in het Drents zong. Met humor op eenvoudige frisse pop/rockmuziek. Op YouTube zijn al die nummers te beluisteren. Tegenwoordig Singer/Songwritert hij, ook in het Drents. Ik ga hem zien, later deze maand. Ben benieuwd.
Maar de machinist trapte later op rem dan anders (of ik zat in een andere trein dan anders, dat kan ook, laat ik eerlijk zijn), en toen moest ik eerst 50 meter lopen, dan een kroket uit de muur halen, me van de overvolle trap laten afdalen, bij spoor 7 weer de trap naar boven nemen, en me met een kleine spurt naar een deur begeven die niet werd bestormd door mensen die nog mee wilden. Maar ik heb het gehaald, en daarmee zijn we waar we nu zijn, met de laptop op schoot tussen een slapend meisje en een vrouw die een sudoku-puzzel aan het oplossen is. Toen ik begon te typen, speelde Volbeat een cover van Dusty Springfield mijn oren in vanuit de mp3-speler, daarna kwam Don McLean met Vincent (over Van Gogh) en op dit moment speelt een vroege plaat van Bruce Springsteen, met veel knallend saxofoonwerk van de man die zoveel op Clarence Seedorf leek toen die nog rasta-haar had.
Terwijl ik een passend slot bedenkt voor dit stukje niks, daalt het metertje dat resterende energie in de accu bijhoudt gestaag. Zo rijd ik het weekend tegemoet. Het voetballen voor zondag is al afgelast en mijn squashpartner is op wintersport, en daar baal ik van. Maar grotere zorgen dan mijn persoonlijke spoorboekje, een squashpartij en een voetbalwedstrijd zijn nog niet bij me opgekomen. Ik denk dat ik zo mijn ogen maar eens dichtdoe. Nick Drake verleidt me ertoe, met zo’n mat gezongen, akoestisch liedje. Maar daar is de conductrice, ze wil mijn ov-chipkaart zien. Dat mag ze. Ze zegt dat ze er ongelukkig van wordt, want het scannen gaat niet vlekkeloos. De ov-chipkaart, je zou je er druk om kunnen maken. Het opwaarderen ging moeizaam, ze kunnen tegenwoordig precies zien waar ik overal naartoe ga met de trein en trein- en busmaatschappijen hebben het materieel nog niet goed voor elkaar. Je zou kunnen klagen, protesteren en het systeem kunnen vervloeken. Maar dat doe ik niet. Ze zoeken het maar uit.
"dit is gien protestsong
ik vind alles wel te gek
mij heur je echt niet zeuren
't giet eigenlijk best wel best
ok al heb ik gien verkering meer
stao'k rood bij de NMB
de wereld is een rotzooitje
maar met mij giet 't wel o.k."
Klik hier hier hier voor de muziek op YouTube, zonder clip
PS. Skik was op zijn best toen Daniël Lohues nog in het Drents zong. Met humor op eenvoudige frisse pop/rockmuziek. Op YouTube zijn al die nummers te beluisteren. Tegenwoordig Singer/Songwritert hij, ook in het Drents. Ik ga hem zien, later deze maand. Ben benieuwd.
donderdag 4 februari 2010
Muziek: Fleet Foxes - White Winter Hymnal
Kom op, man! Dat het is in de winter koud is hebben we gehoord in verhalen over vroeger. Maar de hele winter? Even een schijnbeweging naar boven, het dooide, maar had Winter ons toch mooi even te pakken. BAM! Afgelopen week nog: - 12. Graden Celsius. Dat was een Zweed trouwens, Celsius, en hij had bijna de perfecte schaal voor temperatuur bedacht, en in ieder geval de meest praktische. Het draait namelijk om water. En daar hebben we veel van, hier. Er is ook nog Kelvin, maar da's alleen relevant voor natuurkundigen. En 261.15 Kelvin, dat klinkt niet zo koud als het is. -12, die min, die doet het hem. En heel helder, als water hard wordt, dan is het nul. En kookt het, dan is het honderd. Twee punten, alles wat er tussenin ligt verdelen in 100 gelijke stukjes, en je kunt alle kanten op.
Maar koud, dat is het dus. Je hebt dan van die neuzelaars, die zeggen dat het in Alaska, Spitsbergen en Siberië -12 niets voorstelt. Zal best. Feit is dat jaren niet zo koud is geweest. Mijn ouders praten al over de winter van 63. Toen schijnt het nog iets erger geweest is, iets met zoveel sneeuw dat je het verschil tussen sloot en wegdek niet meer zien kon. Maar over de winter van 2010 zal dan ook geen film worden gemaakt. Of misschien toch, over de medewerkers van prorail, die met een aansteker en lucifers de wissels stuk voor stuk moesten ontdooien.
Maar verder, wie kijkt er nu naar een film over mopperde reizigers in hun auto met airco, of zich warmend aan de beker koffie op het station? Of iemand die thuiskomt, en zijn sjaal, handschoenen, muts en ski-jack uittrekt en onder de elektrische deken kruipt, terwijl de thermostaat ervoor gezorgd heeft dat het al 21 graden is binnen? Feit is dat alles aanwezig is om ons te wapenen tegen de kou. De gebruiksaanwijzing moet eens worden afgestoft door verantwoordelijken voor het vervoer, maar als het volgend jaar weer zo koud wil worden, dan kunnen ze het, mag ik hopen. En wie nu nog vingers, tenen of stukjes oor verliest door de kou, heeft ergens toch niet opgelet.
Niet in Nederland. Hema wil je wel mutsen en handschoenen verkopen, of misschien is er nog ergens zo'n ouderwetse oma die ze kan breien, of je oude sokken kan stoppen. Er zijn boeken, en ook heel moderne internetpagina's, die verhalen over hoe je de beste stamppotten, stoofpotten en soepen kunt maken. Dat is hier, in deze studentenwoning te Groningen, al uitgegroeid tot een zekere hobby. We zoeken een nieuwe huisgenoot nu, maar veel koks zitten er nog niet bij. Blijven zoeken dus. Want je moet goed eten, anders wordt je ziek.
"I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime"
PS. Een onduidelijk verhaal hier van de Fleet Foxes. Een vrij lugubere tekst over sjalen die voorkomen dat hoofden in de sneeuw vallen, en witte sneeuw die rood kleurt als aardbeien in de zomer. En over Michael. Ik kan er ook niet over uit. Misschien is dat de bedoeling. Maar ze zingen als engelen, deze vossen.
Maar koud, dat is het dus. Je hebt dan van die neuzelaars, die zeggen dat het in Alaska, Spitsbergen en Siberië -12 niets voorstelt. Zal best. Feit is dat jaren niet zo koud is geweest. Mijn ouders praten al over de winter van 63. Toen schijnt het nog iets erger geweest is, iets met zoveel sneeuw dat je het verschil tussen sloot en wegdek niet meer zien kon. Maar over de winter van 2010 zal dan ook geen film worden gemaakt. Of misschien toch, over de medewerkers van prorail, die met een aansteker en lucifers de wissels stuk voor stuk moesten ontdooien.
Maar verder, wie kijkt er nu naar een film over mopperde reizigers in hun auto met airco, of zich warmend aan de beker koffie op het station? Of iemand die thuiskomt, en zijn sjaal, handschoenen, muts en ski-jack uittrekt en onder de elektrische deken kruipt, terwijl de thermostaat ervoor gezorgd heeft dat het al 21 graden is binnen? Feit is dat alles aanwezig is om ons te wapenen tegen de kou. De gebruiksaanwijzing moet eens worden afgestoft door verantwoordelijken voor het vervoer, maar als het volgend jaar weer zo koud wil worden, dan kunnen ze het, mag ik hopen. En wie nu nog vingers, tenen of stukjes oor verliest door de kou, heeft ergens toch niet opgelet.
Niet in Nederland. Hema wil je wel mutsen en handschoenen verkopen, of misschien is er nog ergens zo'n ouderwetse oma die ze kan breien, of je oude sokken kan stoppen. Er zijn boeken, en ook heel moderne internetpagina's, die verhalen over hoe je de beste stamppotten, stoofpotten en soepen kunt maken. Dat is hier, in deze studentenwoning te Groningen, al uitgegroeid tot een zekere hobby. We zoeken een nieuwe huisgenoot nu, maar veel koks zitten er nog niet bij. Blijven zoeken dus. Want je moet goed eten, anders wordt je ziek.
"I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime"
PS. Een onduidelijk verhaal hier van de Fleet Foxes. Een vrij lugubere tekst over sjalen die voorkomen dat hoofden in de sneeuw vallen, en witte sneeuw die rood kleurt als aardbeien in de zomer. En over Michael. Ik kan er ook niet over uit. Misschien is dat de bedoeling. Maar ze zingen als engelen, deze vossen.
Abonneren op:
Posts (Atom)