Ik wil een nieuw jaar. Ik ben klaar met het oude. Er zit niet veel meer in. Henk komt nog, vrijdag, maar dat is het dan. Wat kan er verder nog gebeuren? En persoonlijk vind ik dat er te weinig gebeurde. Te weinig om later mezelf, als ik oud mag zijn, nostalgisch te warmen aan de gedachte van 2010. Sterker, vooruitziend, denk ik dat als ze me vragen zouden naar 2010, zal ik waarschijnlijk mopperen over een verloren WK finale, en dat is gewoon... teleurstellend. Dat is niet het woord dat direct in m'n gedachten schiet, maar vooruit, het geeft een impressie.
Maar ik denk niet erg in jaren, misschien zal het daarom niet zo'n probleem zijn straks. Ik moet ik mijn hoofd eerst rekensommetjes maken om uit te denken wat er in elk jaar is gebeurd. 1999? Toen werd ik 12 omdat ik in 1987 geboren ben, toen zat ik in groep 7 en in groep 8, en dus werd ik dat jaar kampioen met voetbal. Hoeve D1! Ik zou dat team nog wel voor je kunnen uitschrijven, met opstellingen, topscorers, trainers, leiders, wasmoeders. FIFA 99 (het computerspel) was goed, maar ik speelde toen nog FIFA 98, m'n neef had 99. Nick Hornby merkte ooit eens op (in Pitch Fever) dat voetbalfanatiekelingen denken in seizoenen, in plaats van kalenderjaren, en hij heeft een punt. Hoewel het niet exclusief is voor voetbal. School werkt ook zo. Hoewel groep 7 geen belletjes doet rinkelen. Ik zou waardeloos zijn bij spelprogramma's met specifieke jaren als thema. Gelukkig ziet het er voorlopig niet naar uit dat ik een bekende Nederlander word, dus dat is dan een geluk.
Maar er zijn meer mensen die goed moeten kunnen vertellen over vervlogen tijden. Opa's bijvoorbeeld, of eeuwig vrijgezel gebleven oude ooms. Die horen over 50 jaar hun kleinkinderen, neefjes of nichtjes te kunnen vertellen over de winter van 2010, toen opa (of oom) Kaas op eerste kerstdag de besneeuwde wei van de ouderlijke boerderij inliep om foto's te maken met de nieuwe fotocamera, enkel om er al na enkele foto's achter te komen dat de accu het opgeeft. Maar toch maakte die gekke ome Kaas zijn wandeling af, zijn laarzen verdwenen soms helemaal in de sneeuw, stel je eens voor, kinderen! Nu lijkt het nog een dom, simpel verhaal. Maar als Nederland in 2060 voor de helft onder water staat en een subtropisch klimaat heeft, dan maakt die oude Kaas helemaal de blits bij de kinderen die allemaal apparaatjes hebben met accu's die nooit opraken. Mijn doel voor 2060 is gezet, ik moet dit bewaren tot het zover is. Nu nog voor het komende jaar. Maar voorlopig, voor de korte termijn: een goede jaarwisseling allemaal. Guten Rutsch!
"Please, tell me your plans
No, don't tell me your plans
'Cause I'll just get in your way"
PS. Guten Rutsch is Duitse voor "goe-de jaar-wis-sel-ing". Zo veel bondiger en beter: het jaar uit roetsen, zoef! Voor wie niet weet wie ik met Henk bedoel, zie een blog van januari 2010, en denk op zijn minst even aan Hem, aan Henk, op oudjaarsdag, maar zoek Hem het liefst op. En The Shirts waren zojuist te zien in top 2000 a go-go, en plannen horen bij nieuwe jaren. Een Hans-Teeuwen-sje: "Voilá: het verband!" (ken je hem (nog)? Het verband tussen een unieke zin met het woord 'pier' en fistfukken? Als ik een prijs had werd het een prijsvraag...)
woensdag 29 december 2010
zaterdag 25 december 2010
Muziek: The Tallest Man on Earth - Burden of Tomorrow
Kerstavond is voorbij. Ik zit met een laptop op schoot in een lege woonkamer voor een langzaam dovende houtkachel. Door een koptelefoon knarst The Tallest Man On Earth woorden mijn hoofd binnen, terwijl een broodmaaltijd en verscheidene fijne biertjes zich in mijn buik aan het verteren zijn en een klungelige kerkdienst (niet om weer terug te grijpen naar nostalgie, maar dat kinderkoor is wel eens beter geweest) en twee familiefilms zich nog laten verwerken tussen mijn oren.
Kerstavond is de thuisavond van de kerst, bij ons dan. Daar waar ik vandaan kom hoor je de eerste kerstdag (morgen, of vandaag eigenlijk, op de klok kijkende) naar de Ster van Twente te gaan, het hoogtepunt van het piratenjaar, en een big deal en trekpleister in deze regio. Maar op de één of andere manier heb ik me er nog altijd van weten te mijden. Vorig jaar ben ik samen met vrienden, op advies van een man die, zeker weten, had gezien op internet dat daar zát te doen was, afgereisd naar Hengelo om daar te gaan stappen. Nadat de taxichauffeur ons had afgezet in een verbazingwekkend stil en donker Hengelo, dwaalden we een kwartier lang door lege straten langs gesloten zaken. Uiteindelijk zagen we een barretje dat geopend was. Wat bleek was dat de Turkse uitbater een avondje had georganiseerd voor familie en vrienden. Maar, waarschijnlijk om dat we er zo reddeloos verdwaald en teleurgesteld uitzagen, waren we welkom om een biertje terwijl we bedachten wat we met de rest van onze avond zouden doen. Een vriend van de barman was een taxichauffeur die deze avond dienst had, en deze man bracht ons uiteindelijk naar een café in Enschede waar we de nacht doorbrachten op een dieet van bier, hardrock en Jägermeister.
Het leek geen sensationele manier om eerste kerstnacht door te brengen, maar de dag erop hoorden we dat grote groepen mensen de toegang waren ontzegd bij het eerder genoemde piratenfeest, om de doodeenvoudige reden dat de locatie uitpuilde van bezoekers. Daarbij vergeleken was het zitten aan een bar in een dunbevolkt café onder het genot van bier en rockmuziek absoluut geen straf. Ik heb nog weinig besef wat de komende eerste kerstnacht gaat inhouden, hoewel ik al wel een vermoeden heb dat dit jaar wederom de Het Piratenfeest (Die Ster Van Twente) niet de locatie is zijn waar ik eindigen zal. Het is altijd weer een verrassing en dat heeft ook wel iets. Je maakt je eigen kerst, en na een dag van spelletjes en televisie, waaronder het onvermijdelijke monopoly en Sissy, is alles met bier, harde muziek en vrienden een welkome afwisseling.
"Oh but rumor has it that I wasn't born,
I just walked in one frosty morn.
Into the vision of some vacant mind."
PS. Deze zanger uit Zweden maakt liedjes op gitaar in de traditie van Bob Dylan. Luister door de vreemde stem heen en je hoort erg, erg fijne dingen. En links en rechts fraaie teksten als het bovenstaande. "Er wordt gezegd dat ik niet geboren werd, ik kwam gewoon op een ijzige morgen binnenlopen". Verzin dat eens. En maak er maar eens chocola van, om met Finkers te spreken. Wat het te maken heeft met eerste kerstdag? Pffffffffffff. Geen idee. Geniet van je kerst.
Kerstavond is de thuisavond van de kerst, bij ons dan. Daar waar ik vandaan kom hoor je de eerste kerstdag (morgen, of vandaag eigenlijk, op de klok kijkende) naar de Ster van Twente te gaan, het hoogtepunt van het piratenjaar, en een big deal en trekpleister in deze regio. Maar op de één of andere manier heb ik me er nog altijd van weten te mijden. Vorig jaar ben ik samen met vrienden, op advies van een man die, zeker weten, had gezien op internet dat daar zát te doen was, afgereisd naar Hengelo om daar te gaan stappen. Nadat de taxichauffeur ons had afgezet in een verbazingwekkend stil en donker Hengelo, dwaalden we een kwartier lang door lege straten langs gesloten zaken. Uiteindelijk zagen we een barretje dat geopend was. Wat bleek was dat de Turkse uitbater een avondje had georganiseerd voor familie en vrienden. Maar, waarschijnlijk om dat we er zo reddeloos verdwaald en teleurgesteld uitzagen, waren we welkom om een biertje terwijl we bedachten wat we met de rest van onze avond zouden doen. Een vriend van de barman was een taxichauffeur die deze avond dienst had, en deze man bracht ons uiteindelijk naar een café in Enschede waar we de nacht doorbrachten op een dieet van bier, hardrock en Jägermeister.
Het leek geen sensationele manier om eerste kerstnacht door te brengen, maar de dag erop hoorden we dat grote groepen mensen de toegang waren ontzegd bij het eerder genoemde piratenfeest, om de doodeenvoudige reden dat de locatie uitpuilde van bezoekers. Daarbij vergeleken was het zitten aan een bar in een dunbevolkt café onder het genot van bier en rockmuziek absoluut geen straf. Ik heb nog weinig besef wat de komende eerste kerstnacht gaat inhouden, hoewel ik al wel een vermoeden heb dat dit jaar wederom de Het Piratenfeest (Die Ster Van Twente) niet de locatie is zijn waar ik eindigen zal. Het is altijd weer een verrassing en dat heeft ook wel iets. Je maakt je eigen kerst, en na een dag van spelletjes en televisie, waaronder het onvermijdelijke monopoly en Sissy, is alles met bier, harde muziek en vrienden een welkome afwisseling.
"Oh but rumor has it that I wasn't born,
I just walked in one frosty morn.
Into the vision of some vacant mind."
PS. Deze zanger uit Zweden maakt liedjes op gitaar in de traditie van Bob Dylan. Luister door de vreemde stem heen en je hoort erg, erg fijne dingen. En links en rechts fraaie teksten als het bovenstaande. "Er wordt gezegd dat ik niet geboren werd, ik kwam gewoon op een ijzige morgen binnenlopen". Verzin dat eens. En maak er maar eens chocola van, om met Finkers te spreken. Wat het te maken heeft met eerste kerstdag? Pffffffffffff. Geen idee. Geniet van je kerst.
woensdag 22 december 2010
Muziek: AC/DC - Mistress For Christmas
"Ga je kerstinkopen doen?" Vroeg de kapster (een mooie blonde die de grote spiegel voor ons eer aandeed) toen ze afgelopen vrijdag mijn haar weer in model bracht. Ik wacht altijd enkele weken te lang met mijn kappersbezoek, wat veel haargel kost en afkeurende blikken van moeder en zusters oplevert. Wat als gevolg heeft dat ik "doe maar mooi kort" antwoord op de vraag bij de kapper of wat er gebeuren mag. Wat weer leidt tot een tevreden opmerking van m'n vader: "I-j bunt d'r mooi glad onderhen kom'n!"
Kerstinkopen. Voordat ik klaar was met bedenken wat die in mijn geval in zouden zijn geweest, zei ik nee. Wat koop je als kerstmis eraan komt? Als ik hier, nu, ons huis doorloop, merk ik dat er nagenoeg geen aanwijzingen zijn dat het over een paar dagen kerst is, de kalender op de wc niet meegerekend. Maar hier vier ik geen feestdagen, geen enkele. Thuis (thuisthuis zoals dat in studentenjargon heet, het oudershuis) ontdekte ik afgelopen weekend al een kerstboom en enkele bloemstukjes, aangeschaft, opgetuigd en geschikt door mijn moeder, met hier en daar een helpende hand van haar dochters. Mijn vader en ik hebben nog prehistorische kerstlichtjes-voor-buiten opgehangen voor het huis, maar deze lieten al snel het leven. En daarmee stierf mijn bijdrage aan de kerstdecoraties een stille dood.
Dus misschien had ik beter naar m'n bevallige kapster kunnen luisteren, en had ik het weekend moeten gebruiken om kerstinkopen te doen. Een Kerstman die danst op "I Feel Good", kerstkaarten met een beschonken rendier erop, de kerstsingle van Cage Against The Machine met 4 minuten en 33 seconden stilte. Iets, wat me niet zal doen overkomen als Scrooge, die ouwe kerstmis-hatende krent. Maar het is nog niet te laat, ik kan nog iets doen om te zorgen dat kerstmis 2010 niet geheel zonder mijn bijdrage tot stand kwam. Het kan nog, een geheel eigen kerstinkoop. Of het ervan komt, weet ik nu nog niet, maar evengoed kan ik het volgende aanbieden: ik wens eenieder die dit leest een prettig kerstfeest. Lief zijn voor elkaar! Tot slot heeft AC/DC nog een kerstwens met de wereld te delen:
"I want a mistress for christmas"
PS. Cage Against The Machine is een initiatief dat in Engeland ontstond om de winnaar van X-factor van de nummer 1 plaats af te houden tijdens kerstmis. Nummer 1 met kerstmis, dat is een big deal in Engeland. 4'33, zoals het nummer heet, is een bestaand nummer van een serieus genomen componist. Grote Engelse artiesten kwamen naar een studio om ruim vier en een halve minuut stil te zijn. Helaas is het plan mislukt, en staat er een X-Factor-knul op één deze week. Het nummer werd op 13 december jl. in DWDD door een pianist volledig ten gehore gebracht, en dat leverde 4,33 minuut vreemde en mogelijk legendarische televisie op. Jan Mulder zien zitten zwijgen. Kijk en huiver:
Kerstinkopen. Voordat ik klaar was met bedenken wat die in mijn geval in zouden zijn geweest, zei ik nee. Wat koop je als kerstmis eraan komt? Als ik hier, nu, ons huis doorloop, merk ik dat er nagenoeg geen aanwijzingen zijn dat het over een paar dagen kerst is, de kalender op de wc niet meegerekend. Maar hier vier ik geen feestdagen, geen enkele. Thuis (thuisthuis zoals dat in studentenjargon heet, het oudershuis) ontdekte ik afgelopen weekend al een kerstboom en enkele bloemstukjes, aangeschaft, opgetuigd en geschikt door mijn moeder, met hier en daar een helpende hand van haar dochters. Mijn vader en ik hebben nog prehistorische kerstlichtjes-voor-buiten opgehangen voor het huis, maar deze lieten al snel het leven. En daarmee stierf mijn bijdrage aan de kerstdecoraties een stille dood.
Dus misschien had ik beter naar m'n bevallige kapster kunnen luisteren, en had ik het weekend moeten gebruiken om kerstinkopen te doen. Een Kerstman die danst op "I Feel Good", kerstkaarten met een beschonken rendier erop, de kerstsingle van Cage Against The Machine met 4 minuten en 33 seconden stilte. Iets, wat me niet zal doen overkomen als Scrooge, die ouwe kerstmis-hatende krent. Maar het is nog niet te laat, ik kan nog iets doen om te zorgen dat kerstmis 2010 niet geheel zonder mijn bijdrage tot stand kwam. Het kan nog, een geheel eigen kerstinkoop. Of het ervan komt, weet ik nu nog niet, maar evengoed kan ik het volgende aanbieden: ik wens eenieder die dit leest een prettig kerstfeest. Lief zijn voor elkaar! Tot slot heeft AC/DC nog een kerstwens met de wereld te delen:
"I want a mistress for christmas"
PS. Cage Against The Machine is een initiatief dat in Engeland ontstond om de winnaar van X-factor van de nummer 1 plaats af te houden tijdens kerstmis. Nummer 1 met kerstmis, dat is een big deal in Engeland. 4'33, zoals het nummer heet, is een bestaand nummer van een serieus genomen componist. Grote Engelse artiesten kwamen naar een studio om ruim vier en een halve minuut stil te zijn. Helaas is het plan mislukt, en staat er een X-Factor-knul op één deze week. Het nummer werd op 13 december jl. in DWDD door een pianist volledig ten gehore gebracht, en dat leverde 4,33 minuut vreemde en mogelijk legendarische televisie op. Jan Mulder zien zitten zwijgen. Kijk en huiver:
zaterdag 18 december 2010
Muziek: Drive-By Truckers - Two Daughters and a Beautiful Wife
Er zijn nadelen aan het niet geloven in, of het twijfelen aan een god en een hemel. Hoewel ik mezelf beschouw als eerder een agnost als een atheïst (het verschil: als agnost ben je overtuigd van het idee dat je niet kunt weten of er een hogere macht is; als atheïst ben je ervan overtuigd dat er niet iets kan bestaan als een hogere macht. Laat het verschil tot je doordringen), vind ik dat je er nooit rekening mee kunt houden dat er na dit leven een tijd komt dat het beter is als dit leven dat je nu hebt. Voor zover je weet is het de enige vorm van leven die je ooit zult meemaken. Zelfmoord, vanuit dat principe, is dan ook nooit een optie, voor wie niet geloofd in een hiernamaals.
Maar toch geloof ik in de kracht van een god, en een hemel. Niet als iemand die je echt helpen kan, of als een wereld waar echt alles beter is dan hier, en waarvan de werkelijke slechteriken worden afgevoerd naar een hellevuur enzovoort. Maar stel je voor een vriend, die altijd luistert, alles begrijpt en nooit iets zal doorvertellen. Want dat is eigenlijk alles wat bidden behelst. Als de trouwste vriend, de beste ouders of de meeste wijze mentor niet te vertrouwen is, geen tijd heeft of er niet is, dan is Hij er nog. Iets kwijt kunnen zonder dat het directe of zelfs indirecte gevolgen heeft, dat iets dat iedereen nodig heeft. Alles opkroppen is als eindeloos rennen, je verzuurt tot je er permanente schade aan over houdt. Dat is een gegronde reden, denk ik, om te geloven in een god. Zoals een hemel er is om je vertrouwen te geven voor het geval je voor een keuze staat, waarbij de goede keuze niet de makkelijkste is. Want als je dan hier niet beloond wordt, dan daar (daarboven) toch zeker wel.
Ik ga niet uit van een hemel, of een god, of karma. In het bestaan ervan, om precies te zijn. Ik denk dat alles op het hier en nu aankomt, op mij en de mensen om me heen. Ik hoop dat er altijd een vriend, en pa of een ma, of zelfs een barman of -vrouw is die wil luisteren zonder te oordelen of toe te geven aan de neiging om de bewuste biecht te delen met anderen. Dat is misschien het fundament van het atheïsme: het vertrouwen dat we hier en nu alles hebben wat we nodig hebben. En het is sowieso onderdeel van het zjin van een goede barman, een goede barman van een echt café: luisteren, en nooit oordelen, ook al vertelt dezelfde man voor de honderdste keer hoe je een Scania R400 (die is een snel google-resultaat, pin me er niet op vast) het beste achterwaarts een boerenerf op draait. Een goede barman vertelde ons ooit, toen we zeurden naar verhalen over zijn meest uitzonderlijke klanten, dat je ze altijd in hun waarde moest laten. Hij begreep het: barmannen van tegenwoordig weten meer geheimen dan alle pastoors, priesters en dominees bij elkaar. God mag weten, luisteren is een vak.
"When he reached the gates of heaven
He didnt understand
He knew that folks were coming over
Or was it all a dream?
Was it all a crazy dream?
He saw them playing there before him
What were they doing there?
It felt like home, It must be alright
Or was just a dream?
Was it just a crazy dream?"
PS. Serieuzer dan dit wordt het niet. Potver. Ik begon met alleen dit nummer, watskeburt?, om met de Jeugd (van Tegenwoordig) te spreken? Sorry. Maar Drive-by Truckers zijn de mensen waar iedere verloren Neil Young, Eagles, of Lynyrd Skynyrd-fan even naar zou moeten luisteren. Erg fijn.
Maar toch geloof ik in de kracht van een god, en een hemel. Niet als iemand die je echt helpen kan, of als een wereld waar echt alles beter is dan hier, en waarvan de werkelijke slechteriken worden afgevoerd naar een hellevuur enzovoort. Maar stel je voor een vriend, die altijd luistert, alles begrijpt en nooit iets zal doorvertellen. Want dat is eigenlijk alles wat bidden behelst. Als de trouwste vriend, de beste ouders of de meeste wijze mentor niet te vertrouwen is, geen tijd heeft of er niet is, dan is Hij er nog. Iets kwijt kunnen zonder dat het directe of zelfs indirecte gevolgen heeft, dat iets dat iedereen nodig heeft. Alles opkroppen is als eindeloos rennen, je verzuurt tot je er permanente schade aan over houdt. Dat is een gegronde reden, denk ik, om te geloven in een god. Zoals een hemel er is om je vertrouwen te geven voor het geval je voor een keuze staat, waarbij de goede keuze niet de makkelijkste is. Want als je dan hier niet beloond wordt, dan daar (daarboven) toch zeker wel.
Ik ga niet uit van een hemel, of een god, of karma. In het bestaan ervan, om precies te zijn. Ik denk dat alles op het hier en nu aankomt, op mij en de mensen om me heen. Ik hoop dat er altijd een vriend, en pa of een ma, of zelfs een barman of -vrouw is die wil luisteren zonder te oordelen of toe te geven aan de neiging om de bewuste biecht te delen met anderen. Dat is misschien het fundament van het atheïsme: het vertrouwen dat we hier en nu alles hebben wat we nodig hebben. En het is sowieso onderdeel van het zjin van een goede barman, een goede barman van een echt café: luisteren, en nooit oordelen, ook al vertelt dezelfde man voor de honderdste keer hoe je een Scania R400 (die is een snel google-resultaat, pin me er niet op vast) het beste achterwaarts een boerenerf op draait. Een goede barman vertelde ons ooit, toen we zeurden naar verhalen over zijn meest uitzonderlijke klanten, dat je ze altijd in hun waarde moest laten. Hij begreep het: barmannen van tegenwoordig weten meer geheimen dan alle pastoors, priesters en dominees bij elkaar. God mag weten, luisteren is een vak.
"When he reached the gates of heaven
He didnt understand
He knew that folks were coming over
Or was it all a dream?
Was it all a crazy dream?
He saw them playing there before him
What were they doing there?
It felt like home, It must be alright
Or was just a dream?
Was it just a crazy dream?"
PS. Serieuzer dan dit wordt het niet. Potver. Ik begon met alleen dit nummer, watskeburt?, om met de Jeugd (van Tegenwoordig) te spreken? Sorry. Maar Drive-by Truckers zijn de mensen waar iedere verloren Neil Young, Eagles, of Lynyrd Skynyrd-fan even naar zou moeten luisteren. Erg fijn.
maandag 13 december 2010
Muziek: Boh Foi Toch - Loat mi-j Gaon
"Kiek em goan!" Naast liefde voor het boerenleven, liefdesverhalen en competitiestrijd (wie krijgt hem?) is leedvermaak een van de grootste motivaties om Boer zoekt Vrouw te kijken.
Boeren die het omgaan met vrouwen verleerd zijn of nooit geleerd hebben zijn weliswaar niet de diegenen die de meeste brieven krijgen, maar wel die waar het meest over gesproken wordt. De meest herhaalde scene van vorig seizoen is ongetwijfeld die waarin boer Wietse nalaat een van zijn vrouwen te helpen met haar zware koffer. Het is ongetwijfeld een van de redenen waarom Yvon dit jaar, zonder dat ze daarvoor genoeg brieven hebben gekregen, de drie vastgeroeste broers blijft volgen. Via internet, dat wel dan.
Wat dat betreft heeft Boer zoekt Vrouw sterke overeenkomsten met Beauty and the Nerd, waar wereldvreemde computerfreaks gekoppeld worden aan, op hun manier, even wereldvreemde barbies. De onbeholpenheid, die scoort. John de Wolf en Bart Chabot op de dansvloer, niemand wilde dat zien omdat ze zo fenomenaal die foxtrot beheersten. America's Funniest Home Videos is bijna enkel gebaseerd op dieren niet weten wat lichtweerkaatsing is (een kat die een gevecht op leven en dood voert met z'n spiegelbeeld, dat is een klassieker).
Maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik ook geen enkel verstand heb van de omgang met vrouwen met als doel meer dan het uitwisselen van informatie. Het is al jaren een populair onderwerp in Sinterklaasgedichten hier thuis. Zusjes die een schoonzus eisen, ouders die een schoondochter willen, ze wezen fijntjes op het feit dat ik langs het voetbalveld of aan de biljarttafel mijn ware waarschijnlijk niet vinden zal. Maar de dansvloer blijkt met enige regelmaat ook geen goede ondergrond voor mijn vrouw-aansprekende kwaliteiten, wat deze ook mogen zijn. Misschien had ik toch ervoor moeten kiezen om boer te worden. Had Yvon nog kunnen helpen.
"Ik bun gin gulden, gin kwartjen en ok gin stuver weerd
Mi-jzelf verkopen nae dat heb ik nooit eleerd
Zeuk i-j een scholder dan bu'j bi-j mien verkeerd
Ik bun gin prins en kröppel is mien peerd"
PS. Helaas, er is nog niet iemand die dit fenomenale nummer op YouTube heeft gezet, dus moet je bas, zang, gitaar, drums en harmonica maar indenken bij bovenstaande titel en tekst. Of koop die cd's, ze zijn het waard.
"Ik ben geen prins en kreupel is mijn paard"
Dat zijn zinnen die van Xander de Buisonjé een bazelende peuter maken. Die liedjes maakte waarvan je zegt: "rijmelarij van likmevestje" (Gouden Holland Casino reclame, daar is dan wel weer een filmpje van, zie hieronder. "weet waar je kansen liggen", tja, weet dat)
Boeren die het omgaan met vrouwen verleerd zijn of nooit geleerd hebben zijn weliswaar niet de diegenen die de meeste brieven krijgen, maar wel die waar het meest over gesproken wordt. De meest herhaalde scene van vorig seizoen is ongetwijfeld die waarin boer Wietse nalaat een van zijn vrouwen te helpen met haar zware koffer. Het is ongetwijfeld een van de redenen waarom Yvon dit jaar, zonder dat ze daarvoor genoeg brieven hebben gekregen, de drie vastgeroeste broers blijft volgen. Via internet, dat wel dan.
Wat dat betreft heeft Boer zoekt Vrouw sterke overeenkomsten met Beauty and the Nerd, waar wereldvreemde computerfreaks gekoppeld worden aan, op hun manier, even wereldvreemde barbies. De onbeholpenheid, die scoort. John de Wolf en Bart Chabot op de dansvloer, niemand wilde dat zien omdat ze zo fenomenaal die foxtrot beheersten. America's Funniest Home Videos is bijna enkel gebaseerd op dieren niet weten wat lichtweerkaatsing is (een kat die een gevecht op leven en dood voert met z'n spiegelbeeld, dat is een klassieker).
Maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik ook geen enkel verstand heb van de omgang met vrouwen met als doel meer dan het uitwisselen van informatie. Het is al jaren een populair onderwerp in Sinterklaasgedichten hier thuis. Zusjes die een schoonzus eisen, ouders die een schoondochter willen, ze wezen fijntjes op het feit dat ik langs het voetbalveld of aan de biljarttafel mijn ware waarschijnlijk niet vinden zal. Maar de dansvloer blijkt met enige regelmaat ook geen goede ondergrond voor mijn vrouw-aansprekende kwaliteiten, wat deze ook mogen zijn. Misschien had ik toch ervoor moeten kiezen om boer te worden. Had Yvon nog kunnen helpen.
"Ik bun gin gulden, gin kwartjen en ok gin stuver weerd
Mi-jzelf verkopen nae dat heb ik nooit eleerd
Zeuk i-j een scholder dan bu'j bi-j mien verkeerd
Ik bun gin prins en kröppel is mien peerd"
PS. Helaas, er is nog niet iemand die dit fenomenale nummer op YouTube heeft gezet, dus moet je bas, zang, gitaar, drums en harmonica maar indenken bij bovenstaande titel en tekst. Of koop die cd's, ze zijn het waard.
"Ik ben geen prins en kreupel is mijn paard"
Dat zijn zinnen die van Xander de Buisonjé een bazelende peuter maken. Die liedjes maakte waarvan je zegt: "rijmelarij van likmevestje" (Gouden Holland Casino reclame, daar is dan wel weer een filmpje van, zie hieronder. "weet waar je kansen liggen", tja, weet dat)
donderdag 2 december 2010
Muziek: Novastar - Wrong
"MEXICOOO!" Kabbam, kabbam, kabbam! "Twee d'r af!" Ik hoor het niet zo vaak meer, het geluid van een spelletje Mexico dat met volle overtuiging wordt gespeeld. Het getik van biljartballen, met een eventuele klopje op tafel uit waardering voor een mooi punt, dat is het wel de laatste tijd.
In een dorp bestaande uit een rotonde, een kerk en een café zou je denken dat deze drie (of minstens één van deze) punten de spil van de lokale gemeenschap zouden zijn. En dat zijn of waren ze ook. Alles is uiteindelijk met die kerk begonnen, daar is letterlijk het hele dorp omheen gebouwd. Maar de religieuze toewijding van de dorpelingen uit zich niet meer in de kerkgang, zoveel is wel duidelijk. De rotonde is vrij jong (lang was er een kruising plus stoplicht, maar rotondes schoten in de jaren negentig als paddenstoelen uit de grond, dus ook ons dorp moest eraan geloven), en is als verzamelplaats niet erg geschikt. Natuurlijk is er nog de school voor kinderen en hun ouders, en het sportcomplex voor voetballers, volleyballers, judoka's, tennissers, ruiters en amazones en al hun supporters.
Blijft over het café, maar het is niet het druk-bezochte knooppunt van het sociale verkeer in het dorp dat je zou verwachten. Tenminste, nú is het dat niet, niet helemaal. Toen ik klein was, Disney-tekenfilm-kijkend klein, stelde ik me bij een café iets voor van het café van Belle en het Beest, met onstuimig veel bier, gebrul en gevecht. Nu zijn Disneyfilms geen realistisch referentiekader, maar mijn ouders hadden hun café-gaande leeftijd achter zich gelaten. Hoewel ik niet denk dat ze me aan de hand hadden meegenomen als ze waren gegaan. Tekenfilm kijkende kinderen horen te slapen wanneer je naar het café gaat, je hoort niet naar het café te gaan wanneer je kinderen tekenfilms kijken.
Maar toen ik eindelijk zelf café-ganger werd, na eerst een tijd gesleten te hebben in een handvol bierketen, was 'tok' (moet ik dat nog uitleggen? Tok = TegenOver de Kerk?) wel degelijk het bruisende middelpunt voor jongvolwassenen in ons dorp. Naast het feit dat het café het vertrekpunt van de taxibussen naar discotheken, zomerfeesten en uitgaansstraten in grotere oorden, maar er was genoeg te doen om er een avond te blijven hangen. Onder de bezielende leiding van een wat zonderlinge jonge barkeeper bleven we komen. Hij zorgde dat niemand zonder drinken zat, en dat we door dronken ("I-j hebt d'r spiekers in zitt'n"). Om de beurt werden er platen in de computer gezet. "Make Me Smile" van Steve Harley and Cockney Rebel, dat was een goeie.
En als praten en ouwehoeren en muziek luisteren begon te vervelen, waren er nog voldoende dingen te doen. Jawel, spelletjes! Zoals: het eerder genoemde Mexico, het legendarische en beruchte kurkenspel, eenendertigen, kastjestoten op het biljart, tien-over-rood, gewoon biljarten en later was er poker. Er werden dingen georganiseerd. Er waren darttoernooien toen Barney en Co Stompé nog bekende Nederlanders waren. Soms werd de draaitafel tevoorschijn getoverd, en waren enkele muziekfanaten zonder verdere aanleiding een avond DJ. Sommige jongens probeerden elkaar af te troeven in het gokken uit de automaten, waarbij ze met een kennersblik strategische analyses deden. Persoonlijk heb ik er nooit veel vertrouwen in gehad, dat ze in het Engels "one armed bandits' heetten, dat beloofde niet veel goeds, in mijn ogen. Maar sommigen waren overtuigt: "Nu heb ik 'm door, echt!"
Hoewel het omslagpunt moeilijk is aan te wijzen, werd het rustiger in het café. Er zijn factoren genoeg die een rol hebben kunnen spelen in de afname van het cafébezoek. Mensen werden ouder (ook in de zin van ouder, van een kind), bier werd duurder, de zonderlinge jonge barkeeper verdween, de computer met alle goede nummers ging kapot, het rookverbod kwam, de crisis kwam, nieuwe jonge klanten kwamen er niet. Maar waar het echt aan ligt? Misschien is het thuis zitten wel zo veel beter geworden, en maakt RTL echt zulke leuke programma's. Ik weet het niet.
Uiteindelijk is het gevolg dat ik nu kijk wie er dit keer is komen opdagen als ik het café binnenkom. Dat terwijl ik ook al eens rondgekeken wie er nog niet was. De vanzelfsprekendheid is eraf, denk ik, en dat merk ik ook aan mezelf. Ik blijf thuis langer voor de kachel zitten voordat ik de fiets uit de schuur haal. Maar als ik ga, en dat is nog vaak genoeg, dan kan ik toch slecht wegkomen, ook als het rustig is. Vooral zondagavond is het fijn. Was het eerder een avond waar het afscheid van het weekend moeilijk viel, tegenwoordig is het de fijnste avond om in het café te zijn. Er is iets om op terug te kijken, het weekend. Het voetbal, het uitgaan, met de grapjes, verhalen en uitspraken die daar van zijn afgeleid. De energie en ongedurigheid van vrijdag en zaterdagavond zijn weg, en dus maakt het niet uit dat het wat rustiger is. Zoals de NOS de samenvattingen uitzendt, zo is voor ons de zondagavond de afsluiter. Zondagavond is om terug te kijken.
"so, where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?
where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?"
PS. Novastar was met Wrong een echte hit in het café, ver voordat het dit jaar opnieuw werd uitgebracht. Die eerste zin van het refrein, da's een geweldige meezinger. Nooit gewezen dat die die tweede zin dan over Miami ging, dat kwam er nooit helemaal zo uit. Who cares?
Ter informatie: even over de eerste regel. Het gaat te ver om er compleet over uit te weiden, maar wat je moet weten is dat Mexico (of Mexikaantje) een dobbelspel is. Wie verliest, verliest een punt (ieder begint met zes punten). Wordt Mexico gegooid (een 1 en een 2), dan gaan er twee punten af bij de verliezer. Dit is uiteraard een feestje voor de andere spelers, die dit vieren door hard en lang 'Mexico' te roepen, en daarbij te springen met hun krukken of stoelen. Vreemd genoeg is dat bij mijn weten nog nooit verkeerd afgelopen. De verliezer betaalt een rondje, uiteraard.
In een dorp bestaande uit een rotonde, een kerk en een café zou je denken dat deze drie (of minstens één van deze) punten de spil van de lokale gemeenschap zouden zijn. En dat zijn of waren ze ook. Alles is uiteindelijk met die kerk begonnen, daar is letterlijk het hele dorp omheen gebouwd. Maar de religieuze toewijding van de dorpelingen uit zich niet meer in de kerkgang, zoveel is wel duidelijk. De rotonde is vrij jong (lang was er een kruising plus stoplicht, maar rotondes schoten in de jaren negentig als paddenstoelen uit de grond, dus ook ons dorp moest eraan geloven), en is als verzamelplaats niet erg geschikt. Natuurlijk is er nog de school voor kinderen en hun ouders, en het sportcomplex voor voetballers, volleyballers, judoka's, tennissers, ruiters en amazones en al hun supporters.
Blijft over het café, maar het is niet het druk-bezochte knooppunt van het sociale verkeer in het dorp dat je zou verwachten. Tenminste, nú is het dat niet, niet helemaal. Toen ik klein was, Disney-tekenfilm-kijkend klein, stelde ik me bij een café iets voor van het café van Belle en het Beest, met onstuimig veel bier, gebrul en gevecht. Nu zijn Disneyfilms geen realistisch referentiekader, maar mijn ouders hadden hun café-gaande leeftijd achter zich gelaten. Hoewel ik niet denk dat ze me aan de hand hadden meegenomen als ze waren gegaan. Tekenfilm kijkende kinderen horen te slapen wanneer je naar het café gaat, je hoort niet naar het café te gaan wanneer je kinderen tekenfilms kijken.
Maar toen ik eindelijk zelf café-ganger werd, na eerst een tijd gesleten te hebben in een handvol bierketen, was 'tok' (moet ik dat nog uitleggen? Tok = TegenOver de Kerk?) wel degelijk het bruisende middelpunt voor jongvolwassenen in ons dorp. Naast het feit dat het café het vertrekpunt van de taxibussen naar discotheken, zomerfeesten en uitgaansstraten in grotere oorden, maar er was genoeg te doen om er een avond te blijven hangen. Onder de bezielende leiding van een wat zonderlinge jonge barkeeper bleven we komen. Hij zorgde dat niemand zonder drinken zat, en dat we door dronken ("I-j hebt d'r spiekers in zitt'n"). Om de beurt werden er platen in de computer gezet. "Make Me Smile" van Steve Harley and Cockney Rebel, dat was een goeie.
En als praten en ouwehoeren en muziek luisteren begon te vervelen, waren er nog voldoende dingen te doen. Jawel, spelletjes! Zoals: het eerder genoemde Mexico, het legendarische en beruchte kurkenspel, eenendertigen, kastjestoten op het biljart, tien-over-rood, gewoon biljarten en later was er poker. Er werden dingen georganiseerd. Er waren darttoernooien toen Barney en Co Stompé nog bekende Nederlanders waren. Soms werd de draaitafel tevoorschijn getoverd, en waren enkele muziekfanaten zonder verdere aanleiding een avond DJ. Sommige jongens probeerden elkaar af te troeven in het gokken uit de automaten, waarbij ze met een kennersblik strategische analyses deden. Persoonlijk heb ik er nooit veel vertrouwen in gehad, dat ze in het Engels "one armed bandits' heetten, dat beloofde niet veel goeds, in mijn ogen. Maar sommigen waren overtuigt: "Nu heb ik 'm door, echt!"
Hoewel het omslagpunt moeilijk is aan te wijzen, werd het rustiger in het café. Er zijn factoren genoeg die een rol hebben kunnen spelen in de afname van het cafébezoek. Mensen werden ouder (ook in de zin van ouder, van een kind), bier werd duurder, de zonderlinge jonge barkeeper verdween, de computer met alle goede nummers ging kapot, het rookverbod kwam, de crisis kwam, nieuwe jonge klanten kwamen er niet. Maar waar het echt aan ligt? Misschien is het thuis zitten wel zo veel beter geworden, en maakt RTL echt zulke leuke programma's. Ik weet het niet.
Uiteindelijk is het gevolg dat ik nu kijk wie er dit keer is komen opdagen als ik het café binnenkom. Dat terwijl ik ook al eens rondgekeken wie er nog niet was. De vanzelfsprekendheid is eraf, denk ik, en dat merk ik ook aan mezelf. Ik blijf thuis langer voor de kachel zitten voordat ik de fiets uit de schuur haal. Maar als ik ga, en dat is nog vaak genoeg, dan kan ik toch slecht wegkomen, ook als het rustig is. Vooral zondagavond is het fijn. Was het eerder een avond waar het afscheid van het weekend moeilijk viel, tegenwoordig is het de fijnste avond om in het café te zijn. Er is iets om op terug te kijken, het weekend. Het voetbal, het uitgaan, met de grapjes, verhalen en uitspraken die daar van zijn afgeleid. De energie en ongedurigheid van vrijdag en zaterdagavond zijn weg, en dus maakt het niet uit dat het wat rustiger is. Zoals de NOS de samenvattingen uitzendt, zo is voor ons de zondagavond de afsluiter. Zondagavond is om terug te kijken.
"so, where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?
where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?"
PS. Novastar was met Wrong een echte hit in het café, ver voordat het dit jaar opnieuw werd uitgebracht. Die eerste zin van het refrein, da's een geweldige meezinger. Nooit gewezen dat die die tweede zin dan over Miami ging, dat kwam er nooit helemaal zo uit. Who cares?
Ter informatie: even over de eerste regel. Het gaat te ver om er compleet over uit te weiden, maar wat je moet weten is dat Mexico (of Mexikaantje) een dobbelspel is. Wie verliest, verliest een punt (ieder begint met zes punten). Wordt Mexico gegooid (een 1 en een 2), dan gaan er twee punten af bij de verliezer. Dit is uiteraard een feestje voor de andere spelers, die dit vieren door hard en lang 'Mexico' te roepen, en daarbij te springen met hun krukken of stoelen. Vreemd genoeg is dat bij mijn weten nog nooit verkeerd afgelopen. De verliezer betaalt een rondje, uiteraard.
Abonneren op:
Posts (Atom)