Het is alweer een aantal weken geleden, maar het is wel degelijk kermis geweest in ons dorp. Maar het was niet heugenswaardig. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb me uitstekend vermaakt; van het begin op donderdagmiddag, waarin ik ouderwets oranje bierbladen verzamelde als mijn bijdrage aan de het goede verloop van de feesten; tot aan de laatste uitputtende avond op zondag, die een beroerd maandagochtendgevoel tot gevolg had dat vierentwintig uur stand hield. Pas dinsdag mocht er gesproken worden van herstel naar enige stabiliteit.
Maar later, als ik oud en grijs ben, zul je van mij waarschijnlijk geen verhalen horen over de legendarische zomerfeesten van 2012. Normaal, de legendarische maar ook oude band uit de Achterhoek, kwam op zondag optreden, en dat was bijzonder. Maar dat was dan ook wel het enige wat deze editie onderscheidde van de vorige, en misschien ook de volgende. Het voelde geroutineerd: volgens een vast patroon dat ik de loop der jaren ongemerkt heb opgebouwd doorliep ik de vier dagen van de feesten, en deed op die dagen wat de jaren ervoor ook al ongeveer had gedaan. En niet zonder reden: ik deed het omdat het de jaren ervoor ook goed beviel.
Maar nu, een paar weken later, moet ik toch toegeven dat die routineuze gang van zaken me enigszins tegenstaat. Ik werd in de aanloop naar de feesten nog wel blij van het aanzicht van het in aanbouw zijnde feestterrein. Maar niet als vroeger op de basisschool, toen we in de aanloop van de kermis met een omweg van school naar huis fietsten om te zien of er nog nieuwe attracties waren dat jaar. Ik was dit jaar nog wel veel in de tent te vinden, en heb een boel mensen gesproken. Maar ik maakte er geen punt van om als een van de laatsten de tent te verlaten en tegenover iedere bezoeker die ik maar kende de geweldigheid van dit feest te verkondigen. Wat ik wel deed in de eerste jaren dat mijn ouders het toestonden dat ik bij het fluiten van de vroege vogels pas thuiskwam.
Maar het geeft geen kick meer om te drammen met mensen van de beveiliging om nog even in de tent te mogen blijven staan, ook al is de muziek uit, de tap dicht, het licht aan en zijn vrijwilligers al druk doende de lege verkreukelde bekers aan een hoop de schuiven. Ik ben blijkbaar beland bij een volgende fase van zomerfeestenbeleving, en volgens mij moet ik nog leren om dat net zo te waarderen als het spotten van de nieuwe botsauto's zo'n vijftien jaar geleden. Ik stond vooraan op vrijdag toen een grijze Peter Koelewijn zong: "Je wordt ouder, papa." Ik ben geen papa, maar Peter heeft gelijk, ik word ouder. Podver.
"Our children will always hear
romantic tales of distant years
our gilded age may come and go
our crooked dreams will always glow
Stick with me, oh, you're my best friend
all of my life, you've always been"
PS. Excuses! Het is al meer dan een maand geleden dat ik een bericht plaatste. Niet dat ik het idee heb dat een mens slechter af zou zijn zonder een wekelijkse Han Kaas, maar ik had met mezelf afgesproken dat ritme toch een beetje vast te houden. Ik beloof beterschap.
Wat belangrijker is, het onderwerp van deze blog leent zich voor het gebruik van het titelnummer. En die is mooi, oh zo mooi. Volgens mij is de boodschap van de tekst iets als "blijf bij me, vriend, want we gaan gelukkig worden samen". Maar ik vond het al mooi voordat ik de tekst werkelijk bestudeerd had.
