De filmsterren, de boekpersonages, de striphelden enzovoort die we echt onthouden, dat waren bijzondere mensen. Mafketels (hele slimme, knappe, bloedmooie mafketels, dat misschien dan wel), dat zijn het. "Apart'n!" Neemt een James Bond. Ten eerste geen lid van een veelvoorkomende beroepsgroep. Maar hij is ook niet de geheim agent die even stiekem de wereld red en dan om 6 uur 's avonds met z'n familie aan tafel zit om het vlees te snijden. Nee, in real-life zou hij Poetin het liefst van z'n sokken rijden met z'n Aston Martin terwijl Sylvie Meis (ook stiekem geheim agente, had je niet verwacht van onze saaie AIVD, hè?) nog ligt uit te hijgen van wat stevig 'undercover'-werk. Aan het einde van de dag de toren van Pisa het laatste zetje geven met een zeppelin en James kan nippend aan geschudde-maar-pas-op-niet-geroerde martini terugkijken op een geslaagde werkdag.
De Flodders waren anders, Mr. Bean, Willy Wonka, Gatsby, Swiebertje, Prins Bernard, Frida, Jean d'Arc, Robin Hood, The New Kids, Inspector Clouseau, Inspector Gadget, Elmo, Austin Powers, Harry Potter, Lady Gaga, Freddy Mercury, Kelly, Balotelli, Mary Poppins, Captain Jack Sparrow (als je erover nadenkt, eigenlijk elke figuur gespeeld door Johnny Depp)... allemaal heel 'anders', en als je ze morgen tegen zou komen bij de kassa, misschien ook niet helemaal goed snik. De wil, de drang, de opgave, wat het ook wezen mag. Anders zijn maakt uniek, maar ook apart, en daar is durf voor nodig. Er zijn waarschijnlijk honderden films en boeken over geheim agenten die heldhaftig maar professioneel en anoniem hun werk doen, en die zijn soms ook heel spannend en sensationeel. Maar de meest bekende fictieve geheim agent is degene het allemaal (zeer gelikt, stijlvol, sexy en over-the-top) anders doet. James. Nep, tuurlijk. De moraal van het verhaal (of de verhalen, bekijk het zoals het u past): het lef hebben om anders te zijn loont. Of het valt in ieder geval op.
"Do what you want, be who you want to be"
PS. Ik heb de laatste Bond-film inmiddels een aan maandje geleden gezien, ik vond het teleurstellend. Dat zal aan het door sentiment onverbeterbare beeld van de oude Bond-films liggen dat ik heb. Een beetje zoals je lievelingssnoep van toen in een een nieuw jasje wordt gestoken: teleurstelling gegarandeerd.
De muziek is van een rockband uit New York. Andere nummers van hen ken ik niet. Deze klinkt zo wel fijn, vind ik. Al verwacht je in het begint een soort hardere cover van "Ever Fallen In Love" van The Buzzcocks (klassieker, ook op Guitar Hero geweest, moet je kennen, klik anders). Alles tuimelt daarna zo over elkaar heen dat ze het live kats niet kunnen evenaren, dat kun je ook wel op youtube vinden.
Het idee over het anders-zijn onderwerp kwam van twee alderbastends oude films die ik de afgelopen dagen zag: "You can't take it with you" (1938) en "Harvey" (1950). Vooral die laatste is heerlijk, over een man (rijk genoeg om niet te hoeven werken, da's zijn geluk dan wel weer) door het leven wandelt met een 1,92 m lang wit pratend konijn genaamd Harvey. Alleen de man kan hem zien. Mocht je ook eens een dag ziek zijn en volledig de slaap uit hebben. Let wel, het is geen James Bond.
En het spijt me van de Sylvie Meis verwijzing. Echt, maar het was eruit voor ik aan een andere bekende schone kon denken. Dan weet je dat het wereldnieuws is, of je het daar nou mee eens bent of niet. Blijkt trouwens wel dat het geheim agentschap toch moeilijk te combineren valt met een cover als voetbalvrouw. (Wel een goede cover, ze heeft in de kortigheid Amsterdam, Hamburg, Madrid en Londen al gehad)
