Muziek: Bob Dylan - Times They Are A-Changin'

Je zou zeggen dat je dingen die dichtbij gebeuren beter ziet. Maar dat is niet altijd zo. Soms moet je iets van veraf bekijken om het goed te zien. Dingen veranderen recht onder je neus. Maar dat zie je dan later pas. Tijd is ook een maat, en ook afstand.

Ik lees soms m'n eigen verhalen terug. Los van het feit dat ik altijd nog taalfouten tegen kom (er waren ooit mensen die me binnen 24 uur wezen op deze fouten, maar ze hebben dat opgegeven, zo lijkt het) kom ik erachter dat ik het soms niet meer met mezelf eens ben. Want dat is de verandering die misschien nog wel het minst bemerkt, die van jezelf.

En misschien is het ook niet nodig om je bewust te zijn van alles dat er gebeurt en verandert. Het is alleen soms grappig om te zien, zoals het grappig is om "Home Alone 2" eens terug te zien. Je weet dat die komt, en nog moet je lachen als de derde baksteen op Marv's voorhoofd belandt. Dat verandert dan weer niet.

"The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin'
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin'"



PS. Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling. Guten Rutsch en denk aan Henk!

Muziek: Arctic Monkeys - From The Ritz To The Rubble

's Morgens, of nee, de volgende dag. Je hebt een groot deel van de dag al aan diggelen geslapen en op z'n elfendertigst ga je douchen en dan op zoek naar 'ontbijt'. Dit zijn de dagen voor vettigheid en cholestorol. En vocht, heel veel vocht. Je kijkt in je zakken en in je telefoon op zoek naar restanten en bewijsmateriaal van de vorige avond. Aan hen die er niet bij waren vertel je dat het mooi was en misschien dat je 'die en die' nog gezien hebt en soms heb je nog een verder nietszeggende anekdote van de afgelopen nacht (Dinges... je weet wel... en toen... wij lachen, natuurlijk. Van dat werk). zij die er wel bij waren kijken je samenzweerderig aan.

De brakheid op na een goede, mooie, spectaculaire, fantastische avond uit is als spierpijn die je doet herinneren aan een zwaarbevochten overwinning. Op zichzelf misschien geen fraai gevoel, maar door de gedachten die het oproept draag je je wonden met trots. Met een lach op je gezicht loop je jezelf in de weg. Soms kun je niet eens meer precies aanmerken wat er zo geweldig was en waarom, maar dat mag. Meer dan de som der delen, zoals ze dat wel zo mooi kunnen zeggen.

Maar vaak is er niet de ruimte om een hele dag enkel en alleen na te genieten en te herstellen. Het leven is een strijd en je moet dóór! Dus pak je na een paar uurtjes slaap je voetbaltas in, of brandt je je tong aan de koffie die hard nodig is om een beetje scherp te kunnen zijn als je dat papier- of studiewerk dat toch echt moet gebeuren, je oefent je uitgeslapen blik in de spiegel omdat er zo meteen visite voor de deur staat. Soms moet je het plaats delict zelf opruimen. Maar dan nog. Weten dat het mooi was, dat is fijne kennis. Ik wens iedereen deze dagen een fijne, roezige brakheid toe.

"I thought a thousand million things that I could never think this morning

Got too deep, but how deep is too deep?

Last night what we talked about
It made so much sense
But now the haze has ascended
It dun't make no sense anymore"

Muziek: The Thermals - Now We Can See

Soms heb ik nog jongensdromen. Je weet wel, profvoetballer worden, miljonair worden, mooie meisjes redden uit brandende gebouwen. Zo zat ik wat te dagdromen in de bus naar Hengelo, over het worden van een rockster. Nu is het zijn van rockster niet meer wat het geweest is. De stadions worden tegenwoordig bespeeld door Coldplay en U2, en dat draait al lang niet meer om de ouderwetse "sex, drugs and rock and roll". Nee, rocksterren zijn veganistische gevoelsmensen, tevens huisman. Dat lijkt me niet wat. Ik houd van biefstuk.

Ik zou alleen rockster willen zijn onder strikte voorwaarden. Ik stel me dan zo voor dat we beginnen in een schuurtje of garage ergens bij ons in het dorp. We rommelen wat, kunnen niet echt spelen maar nemen voor de gein een paar nummers op. Veel bier en jachtbitter en loempia's en roxy's kip. Een van de bandleden lekt het 'per ongeluk' op het internet. En een of andere Amerikaanse blogger benoemd het tot de 'next big thing': rammelrock met een Twents accent is hot! Voor we het weten worden onze optredens in het plaatselijke café bezocht door hippe alternatievelingen met zo'n Arafat-sjaal. Er zijn meisjes die liever Nick en Simon luisteren maar de nabijheid van zulke sterren niet in wind kunnen slaan. We zouden stage-diven vanaf het biljart.

Ik zou graag zo'n basspeler willen zijn die op de foto's nog net in beeld komt en tijdens de concerten nog net niet tussen de roadies staat. Maar ondertussen wel album- en songtitels verzinnen. "The Last of the Big Time Beer Drinkers" lijkt me een uitstekende albumtitel, bijvoorbeeld. Over de bandnaam ben ik nog in dubio, maar Max and the Nico's is zeker een kandidaat.

Maar het is maar een droom. Ik kon tijdens de muziekles in de brugklas niet eens maat houden op een koebel, en daarop kun je feitelijk niet missen. Ik kan wel redelijk goed slapen in bussen, treinen en auto's, maar dat is ook een van de weinige talenten die van pas zouden komen bij een leven als rocker. Ik zal me moeten richten om meer realistische toekomstplannen. En blijven dromen.


"Yeah baby we were savage..
we existed to kill..
Our history is damaged,
at least it was a thrill!"



PS. Misschien toch geen bassist, een vrouwelijke bassiste zoals die van The Thermals is veel cooler. Vrouwen worden sowieso mooier als ze in een rockband zitten.

Muziek: Sufjan Stevens - Casimir Pulaski Day

De essentie van vloeken en schelden is het shock-effect. Je wilt dat iedereen weet dat het je nu menens is (verdomme!). Je zegt iets waar doorgaans een taboe op heerst, zoals geslachtsdelen, of uitwerpselen. Persoonlijker wordt het als je afkomst of godsdienst bijhaalt. En dan is er nog iets dat mogelijk heel persoonlijk kan zijn: ziektes en aandoeningen.

Daar heerst een zekere hypocrisie: enkele asociale Brabantse filmhelden maken er een sport van Jan en alleman het syndroom van Down aan te meten, en hun film wordt goed bezocht. Ik herinner me de serie Oppassen!, waar buurman/huisvriend Harry als stopwoord het woordje "tering" gebruikte. Tering is oud-Hollands voor TBC, tuberculose. Nog niets aan de hand, net als kolere (cholera), tyfus en de pest. Het komt niet veel (meer) voor in Nederland, dus is het niet zo erg, zo lijkt het.

Bij het woord kanker reageren veel mensen echter veel heftiger. Ze vinden dat daar niet mee te spotten valt. En ik geef ze geen ongelijk. Iedereen kent wel iemand die lijdt of geleden heeft aan een vorm van deze aandoening. Je gunt het niemand, dus je zou het niet moeten roepen. Maar het lijkt me dat je niet ook niemand Down, TBC, cholera, tyfus of de pest gunt. Heb het dan over stront. Daar kan geen mens om heen.

"The things I brought you when I found out
You had cancer of the bone"

Muziek: The Tallest Man on Earth - The Dreamer

Een ontiegelijk eind weg in de Melkweg cirkelt de planeet Kepler 22b om zijn ster, Kepler 22. De planeet bevindt zich in de bewoonbare zone, zoals dat heet. Dat houdt voornamelijk in dat er water kan bestaan zonder dat het altijd bevriest of verdampt. Aan die eisen voldoet de Aarde dus, vanzelfsprekend. Maar Mars ook. En Kepler 22b dus, samen met Kepler 22, zijn zon.

De zon gaat ontiegelijk vroeg onder de laatste tijd. Dat blijft nog even zo. Astronomisch begint de winter dit jaar op 22 december, om half zeven 's ochtends precies. Dat is dan de kortste dag van het jaar. Hoewel vanochtend de regen met bakken uit de lucht kwam vallen, was het vanavond behoorlijk helder. De zon ging onder en kleurde de wolken die de lucht nog wel sierden allerlei soorten oranje en rood. De vlammende wolken in de verte maakten van de bomen die daarvoor stonden tot silhouetten die niet meer van elkaar te onderscheiden waren.

Dit tafereel viel samen met het moment dat ik naar huis fietste van de bushalte naar huis. Het overkwam me de laatste tijd vaker, dat ik de zonsondergang tegemoet ging. Geen enkele keer was de lucht hetzelfde. Maar wel mooi.

"I'm just a dreamer but I'm hanging on
Though I am nothing big to offer
I watch the birds, how they dive in then gone
It's like nothing in this world's ever still

And I'm just a shadow of your thoughts in me
But sun is setting, shadows growing
A long cast figure will turn into night
It's like nothing in this world ever sleeps

Oh sometimes the blues is just a passing bird
And why can't that always be
Tossing aside from your birches crown
Just enough dark to see
How you're the light over me"



PS. Ik weet dat ik erg snel schakel van astronomie naar gemijmer over zonsondergangen, maar het gaat allebei over sterren, en er is ook een lijntje naar een mooi liedje van The Tallest Man On Earth, waarin hij observeert hoe bij een zonsondergang schaduwen groeien vervolgens oplossen in de nacht. Ik vind het een prachtnummer.

Voor wie geïnteresseert is geraakt in Kepler 22b heb ik hier een link naar een artikel hierover op de website van de Kijk. Kepler 22b, dat klinkt als een bovenwoning, maar het lijkt met dat dit de twee planeet is bij de tweeëntwintigste ster die door NASA's Kepler Space Telescope is ontdekt. Johannes Kepler was een Duits astronoom in de zeventiende eeuw, en een hele belangrijke. Ik heb dit ook maar gevonden door te googelen. De echt geïnteresseerden raad ik aan hetzelfde te doen, er is nog veel meer over te lezen.

http://www.kijk.nl/nieuws/kepler-vindt-superaarde-in-bewoonbare-zone/

Muziek: Fun Lovin' Criminals - Scooby Snacks

Ik was in de wolken. Ze waren beneden gekomen en hulden het landschap in nevelen die niet bedwelmden maar wel verkilden en het zicht beperkten. Bij winters weer denk je vaak aan sneeuw, ijzel en bevroren sloten. Maar nu was het droog, en koud, maar niet echt, écht koud. Alles zag eruit alsof ieder moment het busje met Scooby Doo en zijn vrienden aan kon komen rijden. Op het station in Goor bijvoorbeeld. Daar zag het er ook 'spooky' uit.

Het station is leeg en verlaten. Mensen komen er niet graag. Maar onder de lokale bevolking gaat het gerucht dat de geest van de kølnkeal er nog rondwaart. Niemand weet hoe hij echt heette, maar ongeveer een eeuw geleden was het stoker op de trein, en verbrandde hij levend in de locomotief toen hij voorover de stookruimte in viel. Sindsdien doolt de geest van de kølnkeal rond het gesloten stationsgebouw. Vooral op mistige dagen, zoals het was op die dag die hem fataal werd. Er is in ieder geval zeker iets gaande bij het station, want treinen komen te laat, spoorbomen gaan niet open, stukken spoor verdwijnen en ov-chipkaarten gaan zonder reden kapot. Als Shaggy een kaartje wil kopen slaat de automaat op hol en stuwt het honderden kaartjes uit, allemaal met bestemming Schiermonnikoog.

Om een lang verhaal kort te maken: Fred en Wilma willen de boel onderzoeken, Scooby en Shaggy hebben zich volgestouwd met BigMacs van de Mac in Holten en een criminele oudijzerhandelaar uit Goor deed zich voor als de kølnkeal. Hij wilde zorgen dat de trein stopte met rijden zodat hij het ijzeren spoor kon verpatsen. Zoiets. Ze leefden nog lang en gelukkig. "And I would have gotten away with it too, if it weren't for you meddling kids." Zegt de oudijzerboer nog aan het eind van de uitzending, met een Twents accent.

Als je dit een beetje uitwerkt zou het er best een kunnen zijn, een echte Scooby Doo-aflevering. Maar vanmorgen zag station Goor er nog maar weinig spooky uit. Er reden nog wel busjes van Syntus, maar deze leken in de verste verte niet op The Mystery Van. In mijn hoofd doemden geen tekenfilmfiguren meer op. Er stonden mensen te wachten op het perron. Ze gingen naar hun werk en naar school, en zouden hebben gemopperd op Syntus als de kaartjesautomaat op hol was geslagen. Ik nam me voor om eens weer een tekenfilm te gaan kijken dit weekend.

"running around robbing banks all wacked off of Scooby Snacks!"



PS. The Fun Lovin' Criminals zijn Amerikaanse artiesten die met dit nummer hun enige hit scoorden. De dialogen die je tussendoor hoor je dialoog uit twee Quentin Tarantinofilms Reservoir Dogs en Pulp Fiction. In het liedje is Scooby Snacks een metafoor voor valium, volgens wikipedia. Valium is een kalmeringsmiddel. Handig, als je een bankoverval pleegt.

Scooby Doo wordt al sinds 1969 uitgezonden. En nog steeds worden er nieuwe afleveringen gemaakt, die op Cartoon Network te zien zijn. Het intro is door de jaren heen wel veranderd. Kijk maar.

1969


2010


En er is er ook nog een gezongen door Simple Plan:

Muziek: Anne Soldaat - Born To Perform

Gary Mullen kan erg goed Freddy Mercury nadoen. Toen deze laatste nog leefde, bedoel ik daarmee. Er is vast een interview te vinden waarin Mullen vertelt hoe hij dit talent en deze passie heeft ontwikkeld, maar ik hou me liever vast aan mijn eigen fantasie. Die versie gaat als volgt. Gary's vader is een groot Queen-fan, maar zijn vrouw is het zat en gooit hem het huis uit. Gary mist zijn vader en wordt onhandelbaar. Daarop sluit zijn moeder hem jarenlang op in de oude hobby-kamer van zijn vader, waar de kasten vol staan met lp's en videobanden van zijn vaders favoriete band. Als jongeman weet Gary te ontsnappen en weet hij niet anders dan dat hij Freddy Mercury zelf is.

Hoewel ik dit verhaal uit mijn duim heb gezogen is het wel degelijk waar dat Mullen een geweldige Mercury-imitator is. Hij zingt als Freddy, praat als Freddy, danst als Freddy, grapt als Freddy, maakt die nichterige huppeltjes als Freddy, hij kleedt zich als Freddy. Alleen hij lijkt niet op Freddy. En dat is jammer, je gunt het hem. Het belette hem overigens niet om de Engelse versie van de soundmixshow te winnen. Als Freddy Mercury, uiteraard.

Queen was mijn eerste favoriete band. Ik vond "We Will Rock You" en "We Are The Champions" leuk en fietste op een woensdagmiddag naar de bibliotheek waar ik "Greatest Hits I" leende. Ik maakte er een cassettebandje van en dat bandje heb ik grijs gedraaid. In het eerste jaar drukte ik per ongeluk bij het intro van "Bohemian Rhapsody" op de opnameknop, waardoor we jarenlang mijn moeders stem "ho, ho, stop, stop, stop" konden horen zeggen voordat Mercury tegen z'n moeder bekent dat hij een man heeft vermoord. ("Mama, just killed a man. Put a gun against his head, pulled the trigger, now he's dead").

Inmiddels is Queen hard gedaald in m'n lijst van meest gedraaide muziek. Eigenlijk hoor ik Freddy alleen nog als Queen op de radio komt of de dvd "Live at Wembley" hier thuis uit de kast wordt getrokken. Maar toen de gelegenheid zich voordeed om "One night of Queen" te beleven in een regionale theaterzaal, besloot ik te gaan. Samen met mijn zus, die ook haar portie Queen wel gehad heeft in haar jeugd, of ze dat nu wilde of niet. We zagen Mullen met zijn band. Was het zo goed als Queen zelf zou zijn geweest? Vast niet. Maar toch werd ik twee uur lang heel vrolijk. Een boel grijze en kalende koppen om mij heen herbeleefden een stukje jeugd. Maar ik ook.

"I dreamed I was like Freddie Mercury
but sure he was one of a kind"



PS. Geen Queennummer, maar je kent er vast wel een paar. Anne Soldaat is een Nederlandse zanger en gitarist die in de jaren 90 met Daryll-Ann fijne alternatieve popmuziek maakte. Hij maakte een paar soloplaten geloof ik, en is momenteel te bewonderen als gitarist van Tim Knol.

Voor dit nummer figureerden een half leger aan bekende en minder bekende Nederlanders. Spot ze allemaal!

Oja, en dit is dan Gary Mullen:

Muziek: Weezer - Photograph

Ik heb hem! Of nee, laat ik mezelf corrigeren: ik heb mij! En dat vereist weer nadere toelichting. (Wat overigens de hele bedoeling is van een openingszin, die lezer of luisteraar nieuwsgierig maken naar datgene dat je werkelijk te vertellen hebt.) Ik heb een stukje papier waarop een foto is afgedrukt waarop ik te zien ben in mijn voetbalkledij. Na Dani, Jeroen Heubach, the Roadrunner, Elmer Fudd, the Tasmanian Devil, Daffy Duck, Bugs Bunny, Pikachu, en alle andere helden op flippo's, supershots en andere papieren of plastic fanartikelen bij uw chips en al uw andere voedsel is het ultieme dieptepunt daar: bij tien euro aan boodschappen bij een plaatselijke supermarkt ontvangt u een portie kaartjes waar spelers van onze club, ongeacht hun niveau, leeftijd of geslacht, te bewonderen zijn.

Ze zijn jong, oud, uitdijend en/of kaal, spaar ze allemaal! De nuchterheid van mijn ouders hebben me er altijd van weerhouden om deel te nemen van welke verzamelwoede dan ook. En daar ben ik achteraf niet minder om geweest, en ik ben blij dat er niet meer geld is uitgegeven aan overbodige zakken aardappelchips, waar dan een stukje plastic in zat waar dan weer ooit een vrouw in gestikt is. Maar ik niet dus. Chips van het huismerk was ook zout, vet en ongezond, maar vrij van plastic. Maar ik vermoed dat ik desnoods tien euro aan ongezouten, ongepelde pinda's uitgeef om een pakje spelersportretten te bemachtigen. Kijken of ik een clubgenoot kan vinden die er belachelijk genoeg op staat om dit in de toekomst te kunnen verkondigen in de kantine.

Want het is heel goed mogelijk. De foto's werden geschoten op zondagochtend, nog voor aanvang van de bekerwedstrijden. En dat is vroeg, op zondag. Als promotie van de actie werden posters met enkele voetbalplaatjes erop afgebeeld opgehangen in de kantine. Één speler (en zelfbenoemd voetbalanalyticus) kreeg zelfs enkele posters alleen voor zich zelf. Zijn wangetjes werden digitaal opgepoetst tot ze warmrood kleurden, zijn lipjes werden virtueel in de was gezet, er werd een onidentificeerbaar object in zijn haren geplakt en dat geheel werd afgebeeld op een achtergrond van roze vlindertjes en bloemetjes. (Dat object had een haarspeldje moeten voorstellen, maar is inmiddels ook herkent als tampon en sigaret met een strikje.) De man van achter in de twintig fonkelt op deze poster als een trotse pupil, en deze beeltenis is te bewonderen in de kantine en enkele café's waar ze zijn (ongeretoucheerde) gezicht maar al te goed kennen.

Bij mij valt het dan nog mee. Op het plaatje zit ik erbij als de zoutzak die ik me op zondagmorgen voor aanvang van de wedstrijd normaal gesproken voel. Op de achtergrond zijn gewoon de bosjes te zien waar we jarenlang tijdens de training onze afgezwaaide schoten tegenaan plaatsten. De oogjes zijn klein, de wallen daaronder aanwezig. Ondanks het strak afgebeelde logo daarboven is direct duidelijk: deze jongen is amateur. Gigantisch amateur. Zelfs door een voetballeek niet te verwarren met Messi of Beb Bakhuys. Ondanks, of mede dankzij, dat hij een shirtje draagt dat schijnbaar mede mogelijk gemaakt werd door een plaatselijke elektricien. Maar mocht iemand zich vergissen, ik zet graag mijn handtekening.

"'Cause everybody wants a dream
Something they can barely see
And though my heart will break
It's more than I can take
I could never let it be"



PS. De voetbalplaatjes zijn verkrijgbaar bij de Plus in Haaksbergen aan de Veldmaterstraat, bij de eerdergenoemde tien euro aan boodschappen. Heb jij Markje al?

Beb Bakhuys was een vooroorlogse voetballer die als een van de eerste Nederlanders professional werd. Daardoor mocht hij niet meer voor het Nederlands elftal voetballen, want de bond was van mening dat betaling de sport verzieken zou. Deze informatie doet je dagdromen van hedendaagse internationals als amateur. Wesley Sneijder die Nederland - Moldavië op tijd uit d kantine vertrekt omdat hij de koeien nog moet melken. Van Persie die aan de beurt is om het tenue te wassen. Huntelaar die er een meter bier in doet omdat ie vader is geworden. Warm je aan die gedachte alsof het een houtkachel was op Nova Zembla.

Muziek: Spinvis - Voor ik vergeet

Soms hoor ik een liedje waarvan ik weet dat ik geweten heb hoe het heet en wie de artiest is. Soms zie ik gezichten waarbij ik de namen heb geweten. Soms krijg ik sommen voor me waarvan ik op zijn minst vermoed dat ik ze eens kon oplossen.

Muziek: Best Coast - Goodbye

Altijd als ik binnenkom, groet ik de heren: "Hé keals!" Ze kijken op met hun vriendelijke koppen, maar zeggen niets terug. Dat zou je onbeleefd kunnen noemen, maar ik weet wel beter. Ik ken ze. Ze bedoelen het niet zo. Bovendien zijn het runderen. Onze stieren staan vooraan in de stal, en kijken me waarschijnlijk alleen geïnteresseerd aan omdat ze honger hebben. Ze hebben bijna altijd honger, en ze kennen me maar al te goed als een van de mannetjes die ze kuilvoer en brokken geeft. Dus ze laten me mooi praten.

Muziek: AC/DC - Ain't No Fun (Waiting Round To Be A Millionaire)

Op de radio zingt Bruno Mars over hoe verdomde graag hij een miljardair zou willen zijn, en dat doet hij met een stem die klinkt alsof z'n hond zojuist overleden is (zo klinkt ie zelfs nog een beetje als hij zingt dat hij vandaag een luie dag heeft). Tenminste zo hoorde ik het laatst een DJ zeggen. En het lijkt er inderdaad op dat Bruno vindt dat we het heel sneu voor hem moeten vinden dat hij niet één of meerdere miljarden op de bank heeft staan, en niet met z'n hoofd op het voorblad van Forbes magazine staat, naast Oprah Winfrey en de koningin. Daarna komt er een rapper die uitweidt over wat hij zou doen als hij dat geld wel had. Hij zou de beste en coolste miljardair ooit zijn, lijkt het.

Muziek: Blink-182 - First Date

Ook ik ben klein geweest. Ik zag zojuist een video waar mijn moeder en haar zussen verwoede maar tevens vergeefse pogingen doen om hun jonge kroost te leren dansen. Eerst is er de zevensprong, toch een dans speciaal ontwikkeld voor kinderen, maar ook dat lijkt niet echt aan ons besteed, hoewel mijn broertje en ik de kroon spannen wat betreft het gebrek aan interesse en talent. Dat gegeven wordt nog eens bevestigd met de vogeltjesdans, waarbij het tempo wordt opgevoerd en onze onkunde nog eens extra wordt benadrukt.

Muziek: Wavves - King of the Beach

Jaarlijks doet de lokale volleybalvereniging een poging een beachvolleybaltoernooi van de grond te krijgen en doen ik en mijn vrienden een halfslachtige poging tot deelname aan het evenement. Waar andere teams totaalvolleybal spelen en het balletje vrolijk driemaal rond spelen voordat ze hem genadeloos hard over het net en op het zand rossen zijn wij blij als we kunnen komen tot een opslag die aan de goede kant van het net verdwijnt en een paar puntjes per wedstrijd. Een gebrek aan talent, inzet en in sommige gevallen lengte maakt dat we nooit in aanmerking komen voor de kruisfinales.

Muziek: Nick Lowe - So It Goes

Met een half oog lees ik een boek dat ik al eens gelezen heb, terwijl van mijn drie andere halve ogen er een paar gericht zijn op het beeldscherm en één op de klok. Het is zondagavond en het weekend verdwijnt langzaam maar zeker. Net als je van de zon als die is ondergegaan nog de oranje gloed nog aan de horizon kunt zien. Je weet dat ze verdwenen is en voorlopig niet terug komt, maar je weet dat ze er geweest is en met die wetenschap kun je nog even nagenieten.

Muziek: Weird Al Yankovic - Angry White Boy Polka

Ja, beste lezers, u bent hier rechtstreeks verbonden met de Han-Kaasblog, live via het wereldwijde web. Voor reacties kunt terecht via de han, het streepje, de kaas, de punt, de blogspot en dan de punt com, hè!

Muziek: Don Henley - Boys of Summer

Afgelopen zondag hebben we afscheid genomen van onze kroeg, die iedere zomer steevast drie weken lang de deuren sluit. Voor ons, en voor vele dorstige en hongerige passanten van ons dorp is dat slecht nieuws, maar we moeten maar eerbied opbrengen voor de principes en standvastigheid van degenen die erover gaan.

Muziek: Normaal - Evaluatie in het Kippenhok

Evaluatie in het kippenhok: pa en ik zijn het oneens over de dakconstructie. We zijn bezig een nieuwe kippenhok. Nou ja, nieuw? Het afgedankte fietsenhok van pa's werk dient als uitgangspunt en de stenen in de vloer lagen al een aantal jaar naast de maïskuil te wachten op een nieuwe bestemming. Tot dusver is alleen het zand onder dit alles de enige investering. Maar het dak van de voormalige fietsenstalling voldoet niet geheel aan de eisen die wij eraan stellen, en over de oplossing van dit probleem voeren mijn vader en ik een voor mijn moeder tenenkrommende discussie. Zo gaat het iedere zomer: er wordt een 'project' verzonnen, een renovatie of vernieuwing op of rondom de boerderij die al een tijd in de planning staat en die door het hele of een gedeelte van het gezin al bakkeleiend ten uitvoer wordt gebracht tijdens de vakantie. Het is wat anders dan een weekje kamperen in Zuid-Europa of Zuid-Limburg, maar ook dit heeft zijn charme.

Muziek: My Morning Jacket - Golden

De man staat bekend als "Hazen" bij de cafégasten, en dat is enkel en alleen omdat hij op een zekere nieuwjaarsdag in een tent vol brakke mensen een mop vertelde over, jawel, een haas. Op die mop kom ik later terug, waar het nu om gaat is dat de bewuste man, Hazen, met een zekere regelmaat opduikt in het café. Hij komt in ieder geval vaak genoeg om zijn bijnaam te doen onthouden een ritueel teweeg te hebben gebracht, want hij wordt inmiddels consequent begroet met de vraag of hij nog een mop weet. Maar welke mop hij ook vertelt, niet één heeft de impact die de mop op over de haas destijds had.

Muziek: Lou Reed - Perfect Day

Met een paar laarzen in een plastic zak onder m'n arm en op twee stevig ingevette schoenen wandelde ik slalomend langs de waterplassen over het terrein. Regen werd voorspeld en viel dan ook, zaterdagavond. Deze dag, zondag, was het droog, maar de regen had wel zijn sporen achtergelaten. Zoals de waterplassen die ik eerder noemde, maar het fraaiste effect van het gevallen water was te zien bij de bezoekers. Er werd gelopen op laarzen, heel veel laarzen, vooral dames had de meest meest uiteenlopende soorten, kleuren en patronen. Er waren vooruit denkende mensen die een zakje met daarin een poncho bij zich droegen, maar er waren er ook die vrolijk rondliepen in korte broek en het shirt van de dag ervoor. De shirts vertoonden soms prachtige patronen van opgedroogde modderspetters, waar abstracte kunstenaars wellicht jaloers op zouden worden.

Muziek: Angus & Julia Stone - Silver Coin

"Hè? Huh? Hoe zei je dat?" Af en toe heb ik het gevoel dat ik doof en stom (als in niet in staat tot spreken) tegelijk word. En dat is niet alleen zo in daadwerkelijke gesprekken, mond tot oor, hoewel ook dat steeds lastiger lijkt te worden door jarenlang naar te luide muziek geluisterd te hebben. Ik vind overigens niet dat dat volledig aan mijzelf te wijten is. Met name medepassagiers in de trein brengen me ertoe het volume van mijn mp3-speler tot het maximum op te voeren met hun harde, oninteressante en daarom irriterende (telefoon-)gesprekken. Probeer maar eens te slapen in de trein als op de bank naast je een meisje drie kwartier lang aan de telefoon verhaalt over de (helaas verbale) bitchfight in haar jaarclub. Ik slaap beter met Rammstein op tien, echt waar.

Muziek: Chicory Tip - Son of my Father

"Woar bun ie dan van?" Ik vertel het ze en dan klinkt het onvermijdelijke: "O, ja. Noe kan 'k het wa zeen, precies oe va." Zo ging het vaak als ik de buurt in ging. Van foekepotten met carnaval, via de kinderpostzegels tot het verkopen van donateurskaarten voor de voetbal. Vooral mensen die mijn vader ook als jongen gekend hebben beweren dat we als twee druppels water zijn. En ik moet toegeven: als je foto's van mij en mijn vader op dezelfde leeftijd naast elkaar legt valt de gelijkenis niet te ontkennen. En ook zonder foto's, en met de 34 jaar die ons scheidt is het lastig te om te ontkennen dat ik geen zoon van mijn vader ben.

Muziek: The Gun Club - Sex Beat

Je moet erbij zijn geweest. Ik kan niet anders zeggen. Het ging ervan! Het is zondagavond, de laatste avond van de jaarlijkse zomerfeesten, in de tent zijn nog zo'n honderd feestvierders overgebleven, die zich samen hopen voor het podium. Het zijn vooral dorpelingen, aangevuld met groepjes uit andere dorpen uit de regio. Je ziet de helpers die hun dienst erop hebben zitten, je herkent ze aan de witte t-shirt die onder de vaalgeworden rode hesjes gedragen dienen te worden. Je ziet het groepje mannen die zich hebben beziggehouden met de auto- en combinecross, in hun rode t-shirt en het stof dat nu door het zweet als bruine lopers over het gezicht loopt. En je ziet de mensen die vier dagen lang hebben feestgevierd, waaraan je ziet dat ze bezig zijn aan hun laatste restje energie. De band speelt... alleen maar leuke nummers. Het maakt niet uit, het is een feest.

Muziek: Normaal - Oerend Hard

Ik heb alles wat niet plattelands, Twents of Achterhoeks is meerdere malen verbaasd zien staan toekijken, als er tijdens een of ander feest ineens volwassen mannen op hun knieën neer vielen en schouder aan schouder meedeinden met de muziek. Hun bier naar de hemel geheven, en brullend: "Nee, nee, nee, nooit!" Waarna het tempo van de muziek weer versneld en de mannen elkaar op de benen helpen. Om daarna alsnog een poging te doen elkaar het t-shirt van het lijf te rukken en elkaar tegen de grond te werken.

Muziek: Arctic Monkeys - Leave Before The Lights Come On

Donder en knetter. Onweer maakte me wakker deze morgen, maar ik bleef liggen. Het gedonder ging voorbij, en maakte plaats voor de geluiden van de beginnende combine- en autocross. Door mijn open kamerraam schalde de stem van de commentator, die onverstaanbaar de dorsmachines vooruit schreeuwde. Als het me gaat vervelen sta ik op, langzaam. En ik voel me een klein beetje als de mannen in die film. De Kater, deel 2. Daarmee zijn we aangekomen waar ik nu ben. Met een kop koffie zit ik voor de pc en kijk ik muziekvideo's, terwijl ik probeer de dagen die voorbij zijn te reconstrueren.

Muziek: The Scorpions - Hello, Josephine

Vergis je niet, dit is een ode aan alle dansende vijftig-plussers. Ik was op een feest enkele avonden geleden, waar een band met grijze kruinen en bloesjes met oranje vlammen aan, de muziek speelde van minstens dertig jaar geleden. Het was een feest. Een echt feest, voor wie ervoor open stond.

Muziek: Kaiser Chiefs - The Angry Mob

Ik zit in de houding. Die houding houdt in dat ik onderuitgezakt in een treinbank zit, met de laptop op schoot en de koptelefoon op waaruit in dit geval muziek van Creedence Clearwater Revival komt. Ik heb het schermpje waarin ik mijn blog kan invoeren voor me en zit te bedenken waar ik het dit keer over moet hebben. Ik heb liedjes geluisterd op zoek naar flarden tekst die aanleiding geven tot drie alinea's grappige, boeiende of onzinnige tekst. En ik kom uit op... niks!

Muziek: Creedence Clearwater Revival - Lookin' out My Back Door

Ik kan er kort en lang over praten. Maar laat ik het kort houden. Want mijn beleving van de Wedstrijd van het Jaar, was ook kort. De afgelopen week las ik het voetbalnieuws op internet, praatte ik over voetbal met vrienden en familie en keek ik uiteindelijk naar de wedstrijd van Twente in het café. Eigenlijk was het, wat mijn Twente-beleving aangaat, een week als alle andere. Bijna dan. Het was allemaal ietsjes intenser. En dan waren er nog die cafébaas en een handvol andere Ajaxfans die de wedstrijd met ons gewone Twentesupporters bekeken en naderhand met een grijns op het gezicht rondliepen die er niet af te slaan was geweest, hadden we dat willen proberen. Ik ging naar huis, om met mijn vader nog wat na te treuren. En om te eten, want het leven ging gewoon door.

Een paar uur na de wedstrijd heerst er een losbandige sfeer in de kroeg, beginnend met een onverklaarbaar applaus als ik binnenkom. De FC Twente-shirtjes voeren nog immer de boventoon, maar niets verraadt dat er eerder op de dag een voetbaltragedie had plaatsgevonden. Of het moet zijn dat er niet of nauwelijks over de wedstrijd gesproken wordt. Niemand kijkt naar de tv in de hoek, waar de nasleep van de wedstrijd in beeld wordt gebracht. De muziek staat hard, en er wordt soms zelfs meegezongen en gedanst, wat op zichzelf een zeldzaamheid is hier. Op de oude trompet die vooral dienst doet als decoratie, worden sputterend enkele onvaste tonen gespeeld. Als men in rouw is om het verlies van de landstitel, dan is dit de ontkenningsfase.

Dan verandert de avond in een surrealistische droom, waarin de barkruk een centrale rol speelt. Een tweetal jongemannen ontdekt dat het eigenlijk zonde is om er alleen maar op te zitten. Al snel blijkt het meubelstuk uitstekend dienst te doen als luchtgitaar. Als snel wordt het duo vergezeld door meer mensen, allemaal voorzien van minstens een barkruk. Wat ontstaat is een bizarre parodie op programma's als Top of the Pops en Toppop. De barkruk als gitaar, de barkruk als basgitaar, de barkruk als drumstel, de barkruk als danspartner, de barkruk als minnaar, de barkruk als doedelzak. Even lijkt het allemaal volstrekt logisch.

Het grote eerbetoon aan de barkruk bereikt z'n climax als "I Want to Break Free" van Queen uit de boxen schalt. Ineens staan een stuk of vijf volwassen mannen het café te stofzuigen met ondersteboven gekeerde barkrukken. Met elegante zwieren en vol overgave worden de krukken over de plankenvloer geschoven. Freddie Mercury met snor in vrouwenkleding lijkt ineens helemaal niet meer zo buitengewoon. De barkrukband doet nog een paar nummers, en dan gebruikt iedereen ineens het meubelstuk weer waarvoor het oorspronkelijk voor bedoeld is. Ze gaan erop zitten. Ik wacht nog even op een toegift, maar als die uitblijft, besluit ik te vertrekken. Ik fiets naar huis met een beeld in m'n hoofd dat er voorlopig niet uit zal gaan.

"Bother me tomorrow, today, I'll buy no sorrows
Doo, doo, doo, Looking out my back door"



PS. Ja, het zou logischer zijn om het nummer van Queen hiervoor te gebruiken, maar die clip zet ik hieronder. De barkrukband speelde gisteren ook een aantal nummers va CCR (zoals Creedence Clearwater Revival wordt afgekort). John Fogerty beschrijft in dit nummer taferelen die hij voor zich ziet als hij thuis op de veranda zit: een reus die radslagen doet, een beeld met hoge hakken, een vliegende lepel en tamboerijnen en olifanten die samen in een band spelen. Het zijn geen barkrukken, maar toch een vreemde boel. Hieronder de wereldberoemde clip van Queen:

Muziek: Normaal - Bier Bier Bier

Het is half 2 in de vroege zaterdagochtend. En ik heb cola gedronken vanavond. Na een fanatieke, spectaculaire, amateuristische (en gewonnen) pot squashen reed ik naar huis, hinkend op twee, nee, drie gedachten. Optie a) naar huis gaan en slapen; optie b) naar huis gaan en dan met de fiets naar het café; en optie c) met de auto naar het café en daar fris drinken. Het werd optie c. Maar waarom bij het woord 'fris' cola als eerste in me opkomt is een raadsel. De suiker en koolzuur borrelen in m'n maag, en de cafeïne zorgt er voor dat ik hier op dit moment nog zit, in m'n onderbroek achter m'n laptop. Om half twee dus.

Maar in het café was het rustig, dus de keus voor optie c was in ieder geval niet de slechtste die ik had kunnen maken. Na een half uurtje en twee flesjes cola kwam de baas binnen, met de boodschap dat 'De Keet' op televisie was. Even ging de tv aan, maar als snel werd het scherm naar beneden getrokken en de beamer aangeslingerd. Na voetbal, Boer zoekt vrouw, Flodder en The New Kids was er een nieuw programma dat de eer had hier op het grote scherm te verschijnen. 'De Keet' volgt een aantal groepen jongeren van het platteland die in plaats van de kroeg, de kantine of een straathoek als uitvalsbasis een 'keet' hebben voor hun avonturen in het weekend (een keet hoeft geen keet te zijn, alles waar barkrukken, hoge tafels, een bankstel en een koelkast in passen, kan voldoen). De camera's willen gezuip, lompe taal en onbenulligheid. En de jongeren handelen met de gedachte zoals Theo Maassen die ooit eens uitsprak: "Er is blijkbaar behoefte aan, en wie zijn wij dan om daar niet aan te voldoen?"

Deze avond was te zien hoe jongeren onder andere een bierdrinkwedstrijdje speelden. Met een stropdas werden ze aan de biertafel gespijkerd en men diende iedere 7 minuten een fles bier te nuttigen zonder de tafel te verlaten om te urineren dan wel te braken. De cameraman stond scherp. Hij schoot twee overmoedige jongens die een tweede bierspel tussendoor speelden, omdat het hen niet hard genoeg ging. Hij legde de zwetende rode gezichten vast, waarvan de strijd met maag en blaas was af te lezen. En hij had het geluk dat een jongeman midden in de keet een fraaie straal kots produceerde. Het was zelfs een herhaling waard. En als zo'n jongeman achteraf dan zegt "dat laatste slokje viel verkeerd", wat wil je dan nog meer? Ik denk niet dat de cameraman het wist, maar de jongen gaf het hem toch: hij vulde z'n lege maag door de een vers flesje bier achterover te slaan. Alstublieft, meneer, wilt u nog een strik erom?

"Ik heb geen zin in een gleaske water,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
geen limonade, chocomel of cola,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
bier, bier, bier,
bier, bier, bier"



PS. Ook wij hadden een keet, vroeger (hoewel je moet oppassen met de term 'vroeger' als je het over jezelf hebt en pas 23 bent). En we deden af en toe domme dingen met te veel bier. Dingen die je snel afleert. Na een middagje bier besluiten dat dít het juiste moment is voor een recordpoging bier drinken. Etcetera. Het verschil was dat er geen camera bijstond. En ik denk dat ik voor de meerderheid spreek als ik zeg dat we daar achteraf blij mee zijn. Dat dit nummer van Normaal een favoriet was zegt genoeg, samen met de sterke verhalen die we nu nog kunnen ophalen.

Overigens is er ook een groep uit Haaksbergen te bewonderen. Jongens die al een tijdje meelopen in het circuit en ook onze keet weleens hebben bezocht. In deze aflevering crossen ze op een land met motoren, quads en auto's tot de Duitse politie er een eind aan maakt. Niet met honden, rookbommen en knuppels, de camera's moesten het doen met de discussie met de agent in hoekig Duits.

Hier het stuk van Theo Maassen, over de Raad van Elf, Dansmarietjes en pikante video's.

Muziek: The Flobots - Handlebars

In de Nederlandse filmklassieker "Flodder in Amerika" legt Johnny (hier nog gespeeld door Huub Stapel) uit aan Kees (de jongen) dat Amerika 'het land van de onbegrensde mogelijkheden is'. Kees vat het plan om ook rijk te worden door in Amerika afgetapte benzine te verkopen in Nederland. Hij maakt, natuurlijk, een denkfout. Het waterreservoir waarin hij de brandstof opslaat staat in Amerika, niet in Nederland. "Misschien kennen we 'm wel faxen!" grapt Johnny.

Maar dat is Amerika. Het is nog niet zo ver, maar straks kunnen ze de benzine van Kees gewoon faxen. Een paar maand geleden werd er op televisie al een 3D-printer gedemonstreerd. Deze printte nog geen gevuld waterreservoir, maar al wel een fluitje waar nog voor het einde van de uitzending op geblazen kon worden. In de toekomst print je alles uit: verloren fietssleutels, tubes tandpasta, magnetronmaaltijden en condooms met aardbeiensmaak. Maar daar zal het niet ophouden, de toekomst houdt slechts op bij de grenzen van onze verbeelding. We ruiken straks de scheten en goedkope aftershave van onze Hyves- en Facebookvrienden. Nog even en meisjes kunnen de smartphone van hun vriendje opdracht geven om vanuit de broekzak een flinke stroomstoot af te geven, omdat hij het gore lef had het per sms uit te maken. Stel je voor...

Want kijk naar oude films, of naar oude series. "Knight Rider" (de serie) is een goed voorbeeld: kletsende sportwagens zijn er nog steeds niet, maar de hypermoderne snufjes in KITTs buik doen tegenwoordig toch wat stoffig aan. James Bond, met de gadgets van Q, is een ander goed voorbeeld. We stoppen geen snijbranders, lasers, cirkelzaken en afstandbedieningen voor Aston Martins in onze horloges en schoenen maar dat is niet omdat het niet kan. Het ligt eerder aan het tekort aan werk voor charmante, glamoureuze geheim agenten in smoking en het gebrek aan excentrieke en duivelse topschurken met plannen voor werelddominatie. Het liquideren van Bin Laden heeft ons geleerd dat ze vaak ook niet wonen op onvindbare eilanden met verborgen raketlanceringsplatform. Maar de mogelijkheden, die zijn oneindig.

"I can make money open up a thrift store
I can make a living off a magazine
I can design an engine sixty four
Miles to a gallon of gasoline
I can make new antibiotics
I can make computers survive aquatic conditions
I know how to run a business
And I can make you wanna buy a product
Movers shakers and producers
Me and my friends understand the future
I see the strings that control the systems
I can do anything with no assistance
I can lead a nation with a microphone
With a microphone
With a microphone
I can split the atoms of a molecule
Of a molecule
Of a molecule"



PS. Ja, jonge. Rap. Het is een aardige tekst, met een goede opbouw, en een moraal. Bovendien werd het verzocht, en dit is altijd beter dan een polka.

Over voorstellingsvermogen gesproken. Een ietwat zelfingenomen gastdocent gaf ons de tip om op YouTube te zoeken naar ene dr. Feynman, een Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar die in opgenomen hoorcolleges stelt dat alles veel makkelijker wordt als je het voor je kunt zien. De filmpjes heten "fun to imagine" en in het filmpje hieronder heeft hij het over trillende atomen.
Interessant voor wie er geïnteresseerd in is.



Post post scriptum: ja! "Flodder in Amerika" is een klassieker. Ga niet net doen alsof in Nederland schitterende films met diepgang, plotwendingen en fabuleuze acteerprestaties gemaakt worden (en zonder dat er minstens een paar ontblote borsten aan te pas komt). Wie kent het niet: Kees (het meisje) die uitroept "Oh, zalm!", Sjakie die zegt dat ie "fast" zat in de file en het waterreservoir van Kees (de jongen) die het hoofd van het Vrijheidsbeeld afblaast.

Muziek: Skik - We zullen 't wel zien

Er was niets aan de hand. Ik dommelde fijn in de trein, zoals altijd. We waren een half uur weg uit Groningen toen een vrouwenstem het treurige nieuws via de intercom bekend maakte. Door een kapotte bovenleiding tussen Meppel en Zwolle reden er geen treinen meer op dat traject. In Meppel dienden we allemaal uit te stappen. Daar moesten we wachten op de bussen die ons naar Zwolle zouden brengen, waar we onze reis konden vervolgen. Het kon even duren.

Het publiek in de trein liet zich niet kisten. De zon scheen, het weekend kwam eraan. Koninginnedag kwam eraan. Terwijl een gedeelte van de mensen zich meteen meldde voor de busplaatsen, vleide de rest zich neer op het perkje voor het station. Zittende op in het gras dat bezaaid was met bloeisel uit de bomen, op koffers en jassen werd er genoten van de zon. Ik zette me neer op m'n jas, Skik door de koptelefoon (we waren immers in Drenthe), een boek in de klauwen en de zonnebril op. Door de donkere glazen lette ik meer op de mensen om me heen dan op de letters op de bladzijden voor m'n neus. Rechts van me gooide een energieke roodharige peuter een leeg appelsapflesje over met zijn moeder. In de verte zag ik de haastige mensen klaarstaan voor de bussen, die maar druppelsgewijs aan kwamen rijden. Ik achtte me wijzer. Ik had een vrije vrijdagmiddag en zou wel thuis komen. Het zou wel overwaaien.

Maar al gauw kwamen er al meer treinen aan uit Groningen en Leeuwarden terwijl er maar mondjesmaat mensen verdwenen in de busen, en om mij heen verdwenen de mede-genieters. Ik besloot me ook maar aan te sluiten bij de massa, die stond te wachten op de bussen. De bussen die kwamen waren druppels op de gloeiende plaat die door de menigte gevormd werden. Algauw werden de schaarse NS-medewerkers aangesproken op dit gebrek. Alletwee werd ze ingepeperd wat er al niet mis was met hun beleid. De aankomende bussen werden aangevallen als verdwaalde lammeren door hongerige wolven. Van de festivalstemming in het perkje was weinig over gebleven. Het was warm, druk en chaotisch. Druk werd er gespeculeerd in welk vak de volgende bus zou inrijden. Niemand liet zich de bus nog van het brood eten, verdomme! Wat nou, bejaarden, vrouwen en kinderen eerst? Niks, je kinderwagens en koffers in de bagageruimtes te stoppen! Ik heb slachtvee met meer beleid op transport zien gaan.

Uiteindelijk, na ruim twee op het station in Meppel vertoeft te hebben, stapte ik ook in een bus. Tegen die tijd leek er eindelijk een balans te komen in aankomende en vertrekkende reizigers. In Zwolle aangekomen was er nog een laatste horde: ook hier stonden de mensen rijendik te wachten op de bussen. Ze blokkeerde het pad naar het station, dat door bouwhekken begrensd werd. Degenen die van de bus naar trein wilden moesten zich langs deze massa wurmen. Een enkel persoon met een, al dan niet misplaatst, gevoel voor overzicht probeerde het een en ander te organiseren: "allemaal effe iets aan de kant, dan kunnen wij er ook langs!" Juist. Maar we kwamen op het station, bij de trein, in de trein. En daar gekomen (tas onder de stoel, benen languit, boek op schoot, koptelefoon weer recht op het hoofd) was de opluchting groot. Ik kwam thuis, douchte, en at gekookte aardappels met worst. Alsof er niets gebeurd was. Het was eindelijk weekend.

"'t Is wel naief en wat makluk misschien
Mar 't help 't zo goed man

Ach we zullen 't wel zien, ach we zullen 't wel zien
Ach we zullen 't wel zien, ach we zullen 't wel zien
Ach we zullen 't wel zien"

KLIEK voor muziek

Muziek: Franz Ferdinand - Take Me Out

Twee weken geleden zag ik er weer wat: debutanten. Jonge mensen ergens tussen de veertien en zestien jaar die voor het eerst 'uit' mochten. Ze zijn, los van hun geringe lengte, hun gebrek aan baard en hun overdaad aan onbedreven aangebrachte make-up, te herkennen aan hun houding. Zie ze staan, met de ruggen naar elkaar toe, als in een hoek gedreven. Maar dat heeft een reden: ze willen het zien, ze willen alles zien, nu ze er eindelijk zijn. Ze ruiken het zweet, het bier en de rook, ze zien welke mensen het coolst hun sigaretten roken en het gemakkelijkst hun bier drinken. Ze willen zo zijn, als die lange, oudere mensen die daar staan als of het ze geen bal uit maakt.

Je ziet ze oefenen. Hoe versleep je een meter bier zo snel mogelijk zonder te morsen? De ervaren bierhaler weet dat je met het blad hoog boven de hoofden van de mensen het snelst vorderingen maakt: niemand wil een kledder koud bier in z'n nek. Maar de jongelingen ontbreekt het vaak de lengte en het lef om dit concept succesvol uit te voeren. Als alternatief proberen ze maar wat: met het blad mensen tegen de rug stoten, hopende dat ze begrijpen dat er een blad bier met drager er langs wil. Of andersom: lichaam eerst. Met rug, schouders en ellebogen een pad vrijmaken voor het bier dat volgt. Je moet wat.

En dat is maar een voorbeeld. Want wat is het nou op een hele avond het halen van een blad drinken (dit kan behalve bier natuurlijk ook wijn, mixdrankjes of fris bevatten). Er zijn nog andere uitdagingen: hoe elkaar verstaanbaar te maken met de harde muziek, waar te staan zonder in een of ander gangpad te staan, hoe voorkom je dat je in een gesprek belandt over zendmasten en combine-races, wanneer moet je gaan eten als je niet wilt wachten in een lange rij en je optimaal profijt wilt hebben van het vettige voedsel, hoe krijg je in godsnaam sjans? En dan heb ik het nog maar over een middelgroot tentfeest in een weiland in Rietmolen. Er zijn nog kroegen, discotheken, clubs en festivals waar alles weer anders is. Uitgaan is mooi werk, maar makkelijk?

"So if you're lonely
You know I'm here waiting for you"



PS. Dit is niet de clip, daarvoor moet je even naar de site van YouTube gaan, het is niet toegestaan de clip op een site buiten die van Youtube te vertonen.
Ikzelf 'debuteerde' op de paasparty in Bentelo, in 2002, als ik me niet vergis. Wat ik nog weet is dat ik een blaadje bier naar de plek van bestemming probeerde te krijgen door er achterwaarts mee door het publiek te lopen. En dat ik een half uur geluisterd heb naar een jongen die verklaarde altijd klaar te staan als er gevochten moest worden. Ik heb hem niet in actie gezien en kwam met een intacte maaginhoud in huis. Mijn eerste uitgaan was geslaagd.

Muziek: Ryan Adams - This House Is Not For Sale

Ons huis heet het Brinkhuis. Of in het plat: Brinkhoes. Brink betekend erf, maar hoe de naam precies ontstaan is, zal waarschijnlijk moeilijk te achterhalen zijn. Feit is dat ik er geboren ben, evenals mijn vader, en zijn vader, hoewel ik de laatste nooit gekend heb. Het huis dat er nu staat is gebouwd begin vorige eeuw, zoals op de oudste 'eerste steen' te lezen is. Sindsdien is het enkele keren verbouwd, waardoor het huis maar liefst drie eerste stenen heeft. Maar ook voordat dit huis er stond heeft er op dezelfde plaats een Brinkhuis gestaan. Op oude kaarten van de omgeving staan vaak namen van boerderij geschreven, en soms ook "Brinkhoes" dus.

Dit bovenstaande geldt natuurlijk voor heel veel boerderijen in de omgeving: ze zijn eeuwenlang familiebezit, en dragen platte namen. Als de jongen in "Het Dorp" van Wim Sonneveld wist ik niet beter dan het altijd zo blijven zou. Ik dacht (en dat doe ik stiekem nog) dat op deze plek altijd een Brinkhuis zou blijven staan en dat m'n vaders kleinkinderen (en daar weer kinderen van en kleinkinderen en...) hier geboren zouden worden.

Maar midden jaren negentig leek deze droom al ruw verstoord te worden. De plannen voor de Betuweroute tussen Zevenaar en Rotterdam zouden ook een noord- en zuidtak omvatten, waarbij de noordtak tussen Zevenaar en Oldenzaal zou komen te liggen. Netjes tussen steden en dorpen door, maar door het buitengebied, over schuren en weilanden. Een van de mogelijke trajecten liep schuin over onze schuur. Ik lag er soms wakker van, om weg te moeten. En ik was de enige niet, kennelijk. Er waren actiegroepen die protesteerden tegen de spoorlijn, die tot doel had goederen van Duitsland naar Rotterdam te brengen, en vice versa. Op het jeugdjournaal vertelde een boer over hoe hij en zijn koeien weg moesten voor de Betuweroute.

Inmiddels zijn de noord- en zuidtak voor onbepaalde tijd uitgesteld, terwijl de Betuweroute zelf na veel geld en tijd door de koningin in gebruik gesteld is. Het huis staat er nog, en het lijkt erop dat het zo nog even blijft. Maar op andere plaatsen zitten er nog boeren te wachten of ze moeten wijken voor een woonwijk die er nu voorlopig niet lijkt te komen. Of de N18, die er wel komt, in 2013. Maar niet over ons huis, dat aankomende zomer naar verwachting zal worden uitgebreid met een overdekt terras. Ik heb andere zorgen nu. Ik krijg bijvoorbeeld vragen van m'n ouders, over hoe het zit met de moeder van hun kleinkinderen.

"Tell them that the house is not for sale
We're still living here
How come nobody can tell?
They're taking all the furniture
Moving our things
Come on little honey, put your head on my knee...
Tell them that the house is not for sale"



PS. Het liedje van Ryan Adams gaat niet over een spoorlijn maar over een verongelukt stel dat nog als geest rond dwaalt in het huis waarin ze woonden terwijl het leeg wordt gehaald. Ze besluiten te gaan spoken. De volledige tekst vind je door hier te klikken.

Muziek: Lucinda Williams - Blue

The Jukebox. Van Joan Jett ("I Love Rock n Roll") tot Corry en de Rekels ("De Jukebox"), van oude tv-series tot oude films, het apparaat krijgt een soort nostalgische status tot aan het mythische toe. Een apparaat dat tegen betaling van een muntstuk mechanisch het gekozen singletje op de draaitafel legt, zo simpel moet het zijn geweest: een deejay die verdomme wel draait wat je horen wilt. Ik heb er nooit een van dichtbij gezien, maar ik heb er een haast sprookjesachtig beeld bij. Zo'n ding, glimmend, met lampjes, midden in de kroeg. Kleingeld uit je zak halen, goed nadenken over je keuze, de jukebox zijn werk laten doen en dan de reacties afwachten. Want iedereen heeft je geringschattend gadegeslagen terwijl je daar bezig was. Hopen dat het aanslaat. Corry Konings zong, toen ze nog bijgestaan werd door een stel Rekels: "Ik draai een plaatje voor jou, omdat ik van je hou". En zo is het, in mijn jukeboxdromen.

Maar de jukebox is vervallen tot verzamelaarsobject en hij heeft plaatsgemaakt voor de muziekcomputer. Een kast vol digitale muziek, veelal verscholen achter het schap in het café. Deze pc draait continu, en kan afgesteld worden op genre om te voorzien in de behoefte van de klandizie op dat moment. Van polka tot metal, van polonaise tot happy hardcore, het kan. En kwartjes en dubbeltjes zijn overbodig. In het café zet ik hele lijsten erin, met Rammstein, Jovink, The Beatles, Metallica, The Police, The Cure en de Dikke Lul Band. Deze laatste band heeft een soort cultstatus bereikt, doordat deze taalvirtuozen op de Radetzkymars van Strauss een diepzinnige tekst hebben bedacht ("dikke lul, dikke lul, dikke lul lul lul" en zo verder. Een van de mannen van dit duo heeft ongetwijfeld Turks Fruit gelezen). Maar voor de ultieme lijst staat er niet genoeg in. En daarnaast is er nog een nadeel: er zijn er meer die weten hoe het apparaat werkt, je hoeft daar kennelijk geen rockliefhebber voor te zijn. Zo kan het het zijn dat je na "Smells like Teen Spirit" en "Paint It Black" ineens Koos Alberts met "Zijn het je ogen" kunt horen zingen.

Maar ik snap ook wel dat niet iedereen mijn smaak voor muziek kan hebben. Soms wordt deze hele computer buitenspel gezet en wordt de tuner ingeschakeld op een piratenzender. Dan legt ergens in de omgeving in een bierkeet een jongeman singeltjes op een draaitafel. Niet naar jouw keuze, maar wel handmatig en voor niks. Intussen gaan er geruchten dat de techniek al weer een stukje verder is: muziekcomputers met verbinding met het internet. Een soort iTunes of Spotify voor café-muziek. Nooit meer mopperen dat dat ene plaatje er niet in staat. Maar dat andere probleem lost het niet op: Corry en de Rekels, Koos Alberts en Henk Wijngaard zijn met Spotify ook gewoon te vinden.

"Go find a jukebox and see what a quarter will do
I don't wanna talk I just wanna go back to blue"




PS. Het origineel is van Lucinda Williams, een country-achtige singer-songwriter uit the USA. Roos Rheebergen van Roosbeef zong het een paar maand geleden in de DWDD Recordings, een item waarin Nederlandse artiesten een nummer zingen wat veel voor hen betekend heeft.
Een beetje een rustig nummer, maar aangezien ik door het bovengenoemde citaat tot dit onderwerp.

En, voor de liefhebbers: de link voor de Dikke Lul Band met het Dikke Lul Lied. Hieronder de oorspronkelijke Radetzkymars in de uitvoering van André Rieu.

Muziek: Dazzled Kid - Everlasting Holiday

Ik twente, jij twentet, hij twentet, wij twenten, ik twentete, jij twentede, hij twentede, wij twenteden, ik heb getwented.

"Geniet van al het moois. Beleef het gastvrije Twente, landgoed van Nederland. Twente jezelf." Een rustige stem praat rustig op je in, terwijl te zien is hoe een blonde vrouw over een groen landgoed loopt, en daar een wit paard ziet staan, waar ze later op plaats neemt. Zonder zadel of hoofdstel, in haar zomerjurk. Kijk haar gaan, genieten van al dat moois in Twente, 'landgoed van Nederland'. Ze twentet zichzelf. Het is riskant een nieuw werkwoord uit te vinden. "Zal ik jouw lekker twenten dit weekend?" Voor je die zin gebruikt zou ik me er eerst van verzekeren dat de persoon in kwestie bekend is met het reclamespotje. Als hij of zij dat niet is, zou het zomaar kunnen dat je keihard voor je muil wordt getwented.

Twente, de streek tussen Regge en Dinkel. Jaren geleden, nadat m'n oma was overleden, werd het gedeelte van het huis waarin zij woonde ietwat verbouwd, om het als vakantiehuis te kunnen verhuren. En dat ging best goed. Een paar jaar lang kwamen gezinnen en pensionado's naar Zuid-Twente om enkele dagen of weken zichzelf eens goed te twenten. Ze gingen fietsen, kilometers fietsen. En reden met Bello, het stoomtreintje. Ze keken naar de koeien, varkens, kippen, pauwen en pony's op de boerderij. De kinderen speelden soms met ons. Paardrijden, voetballen, in bomen klimmen. Spelen met echte Tukkerskinderen, ook dat is twenten.

Later begonnen we de ruimte te verhuren aan mensen die langer dan een paar weken onderdak zochten. Mensen die een huis zochten of aan het bouwen waren. En dat was een stuk rustiger, maar ook een stuk minder belastend. Soms waren er nog mensen die belangstelling hadden voor onze dieren, en soms ook hielpen met klusjes rondom het huis en op de boerderij. Maar met toerisme had het weinig meer te maken. Wel hielden we er onze huidige 'knecht' aan over. Sinds hij hier rond zijn vierde tijdelijk woonde, komt hij mijn vader, de hobby-boer, bijna elke zaterdag bijstaan in zijn activiteiten. Net als in de voetballerij begint het opleiden van talenten op steeds jongere leeftijd. Hij is dertien nu, we moeten uit gaan kijken voor scouts en onbetrouwbare zaakwaarnemers.

Het is leeg nu, bij oma. Een paar weken terug trok de laatste huurder er uit. Het begint voorjaar te worden, ook rondom de boerderij is dat te zien. Alles wordt groener, en toen ik maandag het pad voor de stal aan het schoonmaken was onder de toeziende ogen van de koeien, zag ik onze pony's in de wei grazen. Twee ervan zijn grotendeels wit. Het zijn geen paarden, maar toch zou ik een eventuele blondine afraden om er zonder zadel of hoofdstel op plaats te nemen. Ze zou er onverbiddelijk vanaf getwented worden.

"I know a place where people fall in love"



PS. Het reclamespotje is te vinden op twentejezelf.nl en hieronder. Het is volgens mij een initiatief van de de VVV's in de streek.
'Twenten' is natuurlijk niet het eerste 'verzonnen' werkwoord. Afgelopen jaren had je al het ontvrienden en het swaffelen. Een ander, en veel ouder, voorbeeld is epibreren, in de wereld geholpen door Simon Carmiggelt. De schoonheid van epibreren is dat het in principe niks, en daarom alles kan betekenen. Epibreren heeft een eigen wikipediapagina.

Muziek: Joe Jackson - Real Men

"Mannen van Nederland, opgelet! Dít is een echte man..." Rambo komt op tv deze week, en de stem in de aankondiging spreek de mannen van ons land gebiedend toe: echte mannen schieten met machinegeweren en bazooka's en peuteren kogels uit hun schotwonden met hun zakmes (zoals mijn peetoom altijd zegt: "zonder kniepmes bu'j ma 'n halve keal"). En op Veronica is sinds deze week Men Liberation Front te zien, afgekort M!LF, met dat uitroepteken zo strategisch geplaatst. M!LF wil de vervrouwelijking van de Nederlandse man een halt toe roepen. Hoe ze dat willen doen? Ik heb geen idee. Want tijdens M!LF was ook de film "Ace Ventura, pet detective" te zien, en ik kan er geen genoeg van krijgen om te zien hoe Jim Carrey zijn auto parkeert.

Bierreclames zetten al jaren de toon als het gaat om het beschermen van het man zijn. Vrouwen krijgen een inloopkast, mannen een inloop-koelkast (of een met pootjes). Zo hoort dat. In de wereld van deze spotjes is de metroseksuele man (i.e. David Beckham en zijn volgelingen) mijlenver weg. David Beckham verfde zijn haren, lakte zijn nagels en droeg een string, hij was de man die 'zijn vrouwelijkheid niet ontkende maar omarmde'. Hij dronk ook vast geen bier. Bierreclamemannen hebben daar niks mee op. Ze drinken bier, eten vlees en kijken naar actiefilms, sport, auto's, billen, borsten en naar andere mannen die van alles kunnen met bierflesjes. Aldus de bierbrouwers.

Ondertussen weet ik niet meer wat echte mannen zijn, en het zal me een zorg zijn. Er zijn teveel dingen in de wereld die je mooi of verschrikkelijk kunt vinden. Ik ben nog nooit gedwongen om een string te dragen of mijn nagels de lakken, of verplicht een film van Sylvester Stallone of Jean-Claude Van Damme of een Formule 1-race in zijn geheel uit te kijken. Tot mijn grote vreugde. Ik heb een zakmes, maar Rambo zoekt het maar uit. Met z'n haarbandje.


"What's a man now - what's a man mean
Is he rough or is he rugged
Is he cultural and clean
Now it's all changed - it's got to change more
'Cause we think it's getting better
But nobody's really sure"



PS. Vertaling van de uitspraak van mijn oom, voor wie er nog niet uit kwam: zonder zakmes ben je maar een halve man.
David Beckham en z'n imago heb ik nooit helemaal vertrouwd. Hij had een aardige trap in het rechterbeen. Maar alle kapsels, tatoeages en tierelantijntjes? Volgens mij weten zijn vrouw en boekhouder daar meer vanaf.
Tot slot nog wat filmpjes van bierreclames, omdat ze soms best fijn zijn.





"Ej jongens, zijn jullie nog niet begonnen?"
En rest vind je zelf maar op YouTube

Muziek: Herman Finkers - Liever Dan Geluk

En ineens was hij daar zaterdag weer: Herman Finkers. Op TV. Finkers is een held. Een beetje Twentenaar met enig respect voor zijn regionale culturele achtergrond kan in ieder geval één Finkers-citaat opdreunen. Je weet wel, over Almelo en dat stoplicht. De Almeloër maakte in de jaren tachtig en negentig (van de vorige eeuw) furore als cabaretier met gortdroge humor. Zijn shows hadden geen boodschap of moraal, het ging om de grappen, in de vorm van woordspelingen, kromme redeneringen en bijdehante visuele trucs. Zijn stijl werd in een ckv-boekje "nieuwe lulligheid" genoemd. Niet de meest vleiende naam, want zoals Herman zelf zegt: "ik ben er mij eentje."

Maar in het begin van het afgelopen decennium (de jaren nul, het klinkt nog steeds wat onwennig) werd bekend dat er bij Finkers leukemie geconstateerd was. Toen was hij al even gestopt met het optreden. Hij speelde daarna in Van Jonge Leu en Oale Grond, een dialectsoap op TV Oost die vooral de moeite waard was omdat Finkers er in mee speelde. Maar in 2007 kwam hij weer terug met een show, Na de pauze. Die kaarten gingen hárd, en vooral in de Twentse theaters was er geen stoel meer te krijgen. Maar een vriend dook eens op het internet, en kwam op de proppen met een kaarten in Den Bosch. Maar jonge fans die nog geboren moesten worden toen Finkers voor het eerst op tv was, moeten zo'n kans grijpen.

Thuis werd de nukkige videorecorder aangeslingerd als er een show van Finkers werd uitgezonden. In de brugklas trof ik meer Finkers-fanaten, en in de keet werd Finkers citeren een sport en een vriend kocht de dvd-box. Dus we wisten niet hoe snel we die trein in moesten komen. We zagen Finkers, live! Het ging soms over leukemie, en dat was ongemakkelijk. Maar hij maakte het goed, al die diepgang, met enkele fraaie grappen die alleen uit zijn hoofd kunnen kruipen. Na afloop togen we snelwandelend door de stad om de laatste trein terug te halen. In de trein was het stil, de boel moest nog inwerken.

Zaterdag kwam vanaf de tv echter alles weer binnen. Carnaval in Finkers zijn nieuwe gehucht, schaatsen kijken met zijn vrouw, een feestje bij een homostel in Amsterdam ("Vaklui!"). Het was nog steeds serieuzer dan Finkers ooit was geweest, maar het was hem, onmiskenbaar. Thuis ging de recorder weer aan (inmiddels een harde schijf, maar nog immer met nukken). En in het café werd hij weer geciteerd: "Knap eigenlijk hè, dat ze vroeger wereldkampioen werden op houten schaatsen."

"...Hoe harder ze beweert:
'Heb me lief, heb lief
van eind mei tot eind mei'
En dat mooi karwei
bedacht de lieve heer voor mij"



PS. let op het begin: "nog 'n moal?" - "Sure, why not"
En ook Daniel Lohues is er, zie je hem? Nog zo'n held. 29 april ga ik 'm zien.
De show Na de pauze is volgens mij ook te zien op YouTube, en op dvd te bestellen. Hier het stukje over carnaval, en dat over zijn vrouw:

Muziek: I Am Kloot - Proof

In een TED-talk oppert ene Steven Johnson dat in cafés een belangrijke rol speelden in de Verlichting (de periode rond 1650 waarin in een jaar tijd meer goede ideeën ontstonden dan in alle middeleeuwen bij elkaar). Dat had twee redenen: met de invoering van cafés gingen mensen thee en koffie drinken in plaats van alcohol, wat tot dan toe veiliger was dan het drinken van water uit sloten en putten. Mensen gingen over van een constant aangeschoten toestand over naar een wakkerheid van geest gestimuleerd door de invloed van cafeïne. De tweede reden was dat mensen in cafés met deze verscherpte toestand samenkwamen om hun ideeën met elkaar te delen. Met die ideeën werd wat geouwehoerd en geflikflooid, en zo ontstonden er nieuwe, soms betere, ideeën, waarmee de mensen naar huis gingen. Aldus Johnson, die vervolgens doorgaat met vertellen waar goede ideeën vandaan komen.

We zijn nu enkele eeuwen verder, en het patroon lijkt binnenstebuiten gekeerd: hele dagen slurpen we koffie of thee naar binnen. Onder het genot van deze dranken wordt er vergaderd, overlegd en gebrainstormd om tot betere ideeën te komen. Soms zijn we dagen achtereen nuchter, wakker en scherp door onthouding van alcohol en het nuttigen van cafeïne houdende dranken. En 's avonds en in het weekend mogen we naar het café om alcohol te drinken. Koffie en thee zie je daar nog maar sporadisch, maar ideeën worden er nog steeds gedeeld. Dat nog wel.

De ideeën die nu ontstaan in het café halen echter vaak de volgende dag niet. En dat leek me jammer. Maar toen bedacht ik me dat er altijd iemand is die, vaak tegen wil en dank, nuchter getuige is deze in alcohol gemarineerde brainstormsessies: de barman (of barvrouw, het was Internationale Vrouwendag deze week, dus laat ik uitkijken). Ik vroeg me af waarom geen van deze mensen wat deed met deze onmetelijke bron van ideeën en wijsheid. Zou er iets als een beroepsgeheim zijn? Dus ben ik zelf eens op gaan letten. Ik zat er toch.

Het viel niet mee. Tussen al het gefilosofeer over lokaal, regionaal, nationaal en internationaal voetbal, biljart, politiek, vrachtwagens, auto's en het weekendmenu van vorige week zijn originele ideeën schaars gezaaid. Toch hoorde ik er een paar die ik onthouden heb. Ik zal er twee hier met u delen. Het eerste was het concept om van een uit gebruik geraakte discotheek in de buurt een hoerentent te maken gemodelleerd naar McDonalds. Inclusief een variant op de McDrive, want dat zou goed inspelen op de nog aan te leggen nieuwe rijksweg. Het tweede was een theorie over verliefdheid: je zou pas zeker weten dat je verliefd was als je vreemd was gegaan en er spijt van had. Dan pas, anders niet.

Een ander voorbeeld is mijn bijnaam, die jaren geleden ontstond op een avond in het café. In enkele uren tijd evolueerde mijn naam zich van Han naar Ham, van Ham naar Ham Kaas, van Ham Kaas naar Kaas. Han Kaas was het. Volslagen logisch, als je de tosti's die tussendoor gegeten werden in het achterhoofd houdt. En Kaas hield stand. Maar over het algemeen hebben ideeën in het café een beperkte houdbaarheidsdatum. Een uur of wat, dan gaan we naar huis om te slapen. En nog wat later staan we op, met koffie.

"Hey, could you stand another drink
I'm better when I don't think"



PS. Jawel, dit nummer heb ik eerder gebruikt... and I like it.
Tedtalks zijn een soort colleges waarin aan wetenschap gerelateerde ideeën worden gepresenteerd. Ze worden verspreid op internet op YouTube en als podcasts. Voor de Verlichting verwijs ik naar Wikipedia. Hier de Tedtalk van Johnson, voor de die-hards die een ruim kwartier over hebben:

Muziek: Metallica - All Nightmare Long

Ik ben geen getalenteerd slaper. Ik doe er te lang over om in slaap te geraken, om er uren later te lang over te doen om er met enig fatsoen uit te komen. Als kind al leek het me niet eerlijk: 's avonds was er zoveel meer te beleven dat 's ochtends vroeg. Waarom was het voor acht uur kinderbedtijd als daarna pas het voetbal begon? En het was fijn om te lezen 's avonds. Geen boeken, dat kwam later pas, maar wel folders met daarin de laatste speelgoedtrekkers. Het blaadje met kleine MF's, Fords, Renaults en Landini's op mijn kussen en het nachtlampje aan fantaseerde ik over een reusachtige eigen boerderij. 's Nachts droomde ik erover, om de volgende dag wakker te worden en kwaad te zijn omdat iemand mijn foldertje verkreukeld naast mijn kussen had gelegd.

Maar niets is zo vervelend als je wel wilt maar niet kunt slapen. En dat gebeurt er als je enge films kijkt. Of nee, films die je eng vindt, er is een verschil. Ik lag namelijk niet wakker van wrede slachtpartijen of door de duivel bezeten kleine meisjes. Ik lag wakker na het zien van Edward Scissorhands. Edward Scissorhands is een film over Edward, een jongeman met, inderdaad, scharen in plaats van handen. Het plot deed er wezenlijk niet zoveel toe, want het ging om het beeld: de bleke Johnny Depp met littekens, zwarte haren, ogen en kleren, met al dat scherpe metaal aan het eind van zijn armen. Nachten lag ik wakker, ik zag de donkere ogen kijken en de scharen blinken in het donker.

Pas jaren later keek ik de film opnieuw, en ik geloofde mijn ogen niet. Edward Scissorhands is een sprookje. Edward is een lieve, maar onbegrepen jongen. Met zijn scharen kan hij honden en heggen trimmen, voor kapper spelen en ijssculpturen maken. Een groot deel van de film is een vrolijk gesnipper van zijn scharen. Ik zal het verloop van de film niet verder verklappen, maar toen hij dit keer afgelopen was sliep ik prima. Zonder Farming Toys-folder onder mijn kussen inmiddels.

"'Cause we hunt you down without mercy
Hunt you down all nightmare long"



PS. Edward Scissorhands kwam uit in 1990, en werd geregisseerd door Tim Burton. Deze man deed onder ander ook twee Batmanfilms, Alice in Wonderland en Sjakie en de Chocoladefabriek.

Muziek: Baz Luhrmann - Everybody's Free (To Wear Sunscreen)

Met een bord pasta op schoot zit ik te knipperen. Knipperen is in het oudershuis jargon voor zappen, het doelloos schakelen tussen televisiekanalen met de afstandbediening, het "kastje". "Doo 't kastje eemn hier." dat is het geluid van een heer des huizes die 's avonds zijn gezag over de tv opeist. Maar ik dwaal af. Ik zat te knipperen, en in een flits waren ze daar: de mannen van het A-Team. BA, Hannibal, Face en Murdock, het is een rijtje dat beter in de jongenshoofden van mijn generatie zit dan de tafel van negen.

De vondst van de mannen in het zwarte busje bracht mijn gedachten terug naar een vrijdagavond in de kroeg. Hoe herinner ik me niet meer, maar de praat kwam op oude tv-series van vroeger. En de ruimte vulde zich met nostalgie. Alles kwam bovendrijven: de Smurfen, de Snorkels, Bassie en Adriaan, Peppie en Kokkie, Tom en Jerry, Scooby Doo, The Flintstones, The Turtles, BoesBoes, Seabert, en nog een hele rits programma's waarin Telekids, Cartoon Network en andere kanalen ons voorzaten, jaren terug. Cartoon Network, we konden het ontvangen via de schotel, maar enkel in het Engels, zonder ondertiteling. Zo kreeg ik mijn eerste onderwijs in de Engelse taal. Al bleef het gissen.

Na die bewuste avond ben weer een stukje milder geworden in mijn kritiek op de nostalgie van mijn ouders en hun generatie. Nostalgie is een ideale kachel om je gedachten aan te warmen als er in het heden even niks te beleven is. Al is het link. Je moet niet te nuchter en scherp kijken naar deze beelden kijken. In dat opzicht is YouTube dodelijk. Kinderseries van toen blijken zoals ze bedoeld waren: vooral voor kinderen, en dus kinderachtig. En vroeger zagen de machines die het A-Team in elkaar klusten als ze opgesloten zaten in een schuur er een stuk imposanter uit dan bij een terugblik anno nu. En Bassie, zo blijkt ook in die reclame, is gewoon een gruwelijk irritante clown.

"you too will get old, and when you do you’ll fantasize
that when you were young prices were reasonable, politicians were
noble and children respected their elders"



PS. Het nummer is op verzoek. Dus, bij deze. Een column op muziek met als oorsponkelijke titel: "Advice, like youth, probably just wasted on the young"
Advies, net als jong zijn, waarschijnlijk niet besteed aan de jeugd.
Een serie die in het bovengenoemde stuk niet voorkwam: Heartbreak High. Een Australische series over een jongeren op een high school in Sydney. Het was na schooltijd op Nederland 3, en ik keek vaak, met mijn zus. Uit mijn hoofd ken ik nog namen als Bolton, Anita, Drazic, Con, en dan wordt het al hard minder. Ik vroeg me destijds af of mijn middelbare schooltijd er ook zo uit zou zien. Het antwoord is nee.
Maar de serie is te downloaden, met ondertiteling en alles. Voor wie even terug wil.

Oja, en de eerder genoemde reclame met Bassie ("Hey, buurmannetje! Bakkie?"):

Muziek: Spoon - The Underdog

Bam! En dan klonk er gerinkel van gebroken glas in de melkput. In mijn basisschooltijd deed thuis de garagedeur dienst als doel voor als ik thuis voetbalde. Daarnaast zat het raam van de melkstal. Voor een goede afmaker zou dat geen probleem zijn, maar ik mistte nogal eens. Vandaar het gerinkel. Ook de regenpijp, aan de andere kant van het 'doel', moest het regelmatig ontgelden.

Zo kwam het dat ik enkele woensdagmiddagen per jaar doorbracht als glazenzetter. Het bij elkaar vegen van de scherven, het weghalen van het restant van de ruit uit en het het opmeten van het kozijn. De maten doorgeven aan de winkel, met die fiets de ruit ophalen bij de winkel. En dan knoeiend met kit het gapende gat weer van glas voorzien. Op een gegeven moment leek het mijn vader verstandig preventieve maatregelen te nemen tegen het lokale voetbalvandalisme. Glas werd plexiglas, en voor de ramen die het meeste risico liepen werd een houten bord opgehangen om het glas te beschermen tegen onzuiver geraakte ballen.

Het mooist aan thuis voetballen was onze hond. Ze was onze Edgar Davids. Klein, gedreven en giftig: het type speler dat het de tegenstander het voetballen onmogelijk maakt. Ze stortte haar hele lijf op de bal, en als ze deze veroverd had duwde ze het voor zich uit, net zolang tot ze strandde onder een auto of tegen een muur. Hierna ging ze als een woeste met haar gebit tekeer tegen de ballen, haar kaak net te klein om tot een fatsoenlijke beet te kunnen komen. Ze was goed, erg goed. Zo goed dat we ook hiertegen maatregelen namen. De 'bijtbal' was geboren. De bijtwas was een soort fopspeen: een tennisbal of een lekke voetbal die zij in haar bek nam als wij wilden voetbal. Ze rende nog steeds even enthousiast mee met de werkelijk voetbal, maar ze bleef er van af. Ze had immers al een bal.

De laatste keer dat ik hier op het erf heb gevoetbald is een eeuwigheid geleden. De hond ligt oud en versleten in haar mand, en brengt steeds meer van haar tijd slapend door. De ballen liggen week, lek en hard geworden stof te vangen in de schuur. Inmiddels zit in alle kozijnen weer gewoon glas. Alleen de regenpijp en de bijbehorende dakgoot vertonen enkele littekenen van andere tijden: de pijp staat iets scheef en heeft een gat door een incident met de luchtbuks, en het uiteinde van de goot wordt door middel van siliconenkit bijeen gehouden. Aan de muur van de schuur hangt nog een thermometer. M'n zusje vroeg laatst waarom er geen glas meer inzat. Het antwoord lag voor de hand: ik had het eruit geschoten.

"You got no time for the messenger,
got no regard for the thing that you don’t understand,
you got no fear of the underdog,
that’s why you will not survive!"



PS. Volgens mij heeft dit nummer niets met voetbal en weinig met honden te maken. Maar Spoon maakt fijne muziek. Punt

Muziek: Dire Straits - Romeo And Juliet

Tik, tik, tik. Tegen haar ruit gooi ik steentjes, die ik uit het grindpad van haar vader pik. Het is koud, maar mijn handschoenen heb ik uitgedaan. Met die dingen aan raakte ik steeds de muur, en het lijkt me sterk dat ze daar op dit uur nog van wakker wordt. Nu gaat het beter, drie voltreffers op rij. Maar je weet het nooit met het dubbel glas van tegenwoordig. Ik hoor ergens een kerkklok twaalf keer slaan, eigenlijk had ik eerder willen komen. Maar eerst moest ik mezelf moed indrinken thuis. Met die pokkendure roos op tafel, fris geschoren en met mijn nieuwste kloffie aan zat ik daar: inschenken, en opdrinken. Vanaf de fles keek het hert me bemoedigend aan. Om half twaalf hakte ik de knoop door, het moest doorgaan. Ik gooide nog één keer mijn haar op z'n hipst door de war en ging op pad. Tik, tik, tik. Wederom scoor ik een hattrick, en het lijkt effect te hebben nu. Het licht wordt aangeknipt, en ik zie een schaduw bewegen op het gordijn. Het raam gaat open, maar het hoofd dat door de opening verschijnt kan ik moeilijk onderscheiden, de straatlantaarns zijn al uit. Maar ik zie de brede contouren en het hoofd glimmen in het maanlicht. Ik hoor wat slaperig maar onmiskenbaar chagrijnig gegrom, en dan weet ik het: het is haar vader. Verkeerde raam! Ik gooi het restant steentjes in m'n hand terug op het grindpad, gris de roos en m'n handschoenen van de heg en maak me uit de voeten.

Tot zover het gedeelte dat ik uit mijn duim heb gezogen. Afgelopen maandag was het Valentijnsdag, en na enkele dubbele controles bleek ook dit jaar mijn brievenbus leeg. Het was ook niet erg waarschijnlijk, als je zelf jarenlang het hele concept van deze Dag der (heimelijke) Liefde negeert. Ik had een excuus, mijn enige en allerliefste moeder kwam op 14 februari ter wereld. En alle energie die ik in m'n heimelijke valentijnsboodschap stak en niet haar verjaardag zou getuigen van weinig respect en dankbaarheid. Het is niet veel, maar het is een excuus om hier aan te voeren.

De werkelijke reden is natuurlijk een bepaalde vorm van lafhartigheid. Er wordt wel veel geklaagd over de 'commercialisering' (een bek vol, ik weet het) van feestdagen. Maar de echte doe-het-zelver zou toch een heel eind moeten komen met pen en papier, een envelop en een postzegel, als het gaat om een liefdesverklaring. En deze artikelen bevinden zich volgens mij het hele jaar op hetzelfde prijspeil. Mijn redenatie was dat als ik een heel jaar lang geen boodschappen verzond om mijn geheime verafgoding voor een bepaalde jongedame kenbaar te maken, waarom zou dit op koude dag in februari acceptabeler en/of effectiever zijn dan op elke andere dag van het jaar?

De kans dat dat zo was leek me altijd nihil, en ik had een excuus erbij voor mijn nietsdoen. En toen vernam ik op maandag de echte reden om niets te doen. Iemand openbaarde voor mij dat de allereerste verzender van een valentijnsboodschap, Sint Valentijn himself, nog diezelfde dag de dood vond door middel van onthoofding. En dat wil niemand toch, of wel?

"A love-struck Romeo sings the streets a serenade
Laying everybody low with a love song that he made.
Finds a streetlight, steps out of the shade
Says something like, "You and me babe, how about it?""



PS. "You and me babe, how about it?" Het is bijna als Joey Tribbiani van Friends: "How you doing?"
Hier is nog de wikipedia-pagina over Valentijn, de heilige. En hier over valentijnsdag. Voor de educatie.
The Killers hebben overigens ook een versie gemaakt van dit nummer:

Muziek: The Traveling Wilburys - End of the Line

"Heee!" klinkt het verontwaardigd door de hal, terwijl de Duitser tegen het kunstgras stort. Hij voelt zich onreglementair aangevallen en wil een vrije trap, en ineens ben ik me er een beetje meer van bewust dat Schwalbe een Duits woord is. We zijn in Steinfurt (een half uur rijden bij Enschede over de grens) op een voetbaltoernooi waarvan ik de naam nooit geweten heb. Maar zes dagen hiervoor werd ik gevraagd, en het vooruitzicht om een zaterdagmiddag voetballend door te brengen stond me niet tegen.

Hier is een hal met drie voetbalveldjes van 30 bij 15 meter, omgeven door een boarding van een meter hoogte en afgezien van twee doelen hermetisch afgesloten met netten aan de kanten en boven onze hoofden. Twee teams krijgen steeds 10 minuten om te zien wie de meeste doelpunten mag maken. Deze tak van voetbal lijkt in Duitsland vooral populair bij veteranenteams, "die Alten". En een rondblik leert dat het grootste gedeelte van het deelnemersveld behoort tot de 40+ categorie, inclusief grijze haren, kale koppen en bierbuiken. Ons team is met een gemiddelde leeftijd van 30 duidelijk de jongste, en even schatten we onze kansen redelijk in.

Maar we komen bedrogen uit. Al bij de eerste wedstrijd blijkt dat deze Duitsers op leeftijd veel behendiger zijn dan hun uiterlijk doet vermoeden. De bal gaat razendsnel rond, en handig maken ze gebruik van de netten en de boarding. Dit fenomeen bereikt zijn hoogtepunt als een speler met lichaamsverhoudingen die je normaal tegenkomt bij pantservoertuigen het veld oversteekt met de bal, terwijl hij listig één-tweetjes maakt met de wand. Het tempo is moordend, en omdat de bal nooit uit het speelveld verdwijnt, ligt het spel nauwelijks stil. Na iedere wedstrijd verlaten we afgepeigerd het veld. Na een gelijkspel en enkele verliespartijen krijgen we toch een beetje inzicht in het spelletje, en we sluiten het toernooi af met een veilige plek in de middenmoot.

Misschien nog fraaier dat de bierbuik-solo hierboven beschreven is de kantine die bij deze Soccerworld hoort. Bij binnenkomst tellen we drie flatscreens die op het voetbalkanaal staan afgesteld. Even later wordt de beamer aangezet, en als ik naar de wc ga, ontdek ik daar boven die pisbakken nog een platte tv, waarop uiteraard voetbal te zien is. Na afloop van het toernooi kijken we in deze kantine nog een gedeelte van de wedstrijd van Dortmund, gezien de vele gele supporterskleding de populairste club in deze regio. We eten nog Pommes mit Currywurst (deze laatste wordt behulpzaam met een schaar in stukjes geknipt) en drinken een paar Warsteiners. Maar het blijft bij een paar, want de bus staat klaar. Na de terugreis van een uur kijken we thuis in het café de tweede helft van FC Twente. Maar dat ene scherm doet ineens wat karig aan.

"Well it's all right, riding around in the breeze
Well it's all right, if you live the life you please
Well it's all right, doing the best you can
Well it's all right, as long as you lend a hand"

Musica!

PS. het etablissement van deze zaterdagmiddag heet Soccerworld Steinfurt. Blijkbaar zijn er in Duitsland een groot aantal van dit soort voetbalhallen. Erg mooi werk, kan niet anders zeggen.
En dit nummer heeft werkelijk niets met Duitsers, flatscreen-tv's, voetbal of Schwalbes te maken, maar het is een fijne. En misschien geeft het de sfeer wel een beetje weer, het was all right.

Muziek: The Rolling Stones - Sittin' On A Fence

Vraag me niet waarom, want ik kan je niet precies vertellen waarom. Maar ik keek laatst het eerste half uur van de film "He's just not that into you". Voor wie het van de titel al niet af zag: het is een vrouwenfilm. Het was thuis voor de buis, maar na een half uur werd democratisch besloten door de zes aanwezigen dat er wel wat anders op mocht. We gingen over op "The Dukes of Hazzard". Maar het kwaad was al geschied: ik was geïnteresseerd geraakt, zoals je geïnteresseerd kunt raken in hoe een kip nu exact geslacht wordt. Je kunt wat je ziet misschien nauwelijks verdragen, maar je wilt wel graag weten hoe het allemaal in zijn werk gaat. En als je houdt van (het verorberen van) kip, dan mag je best weten hoe het zonder kop en veren (en organen) op je bord terecht komt, vind ik. Maar we dwalen af nu.

Ik was geboeid, of beter, geketend. En enkele dagen later stond de film op mijn laptop, wachtend om in z'n geheel bekeken te worden. Deze week, in de trein tussen Zwolle en Groningen keek ik met het apparaat op schoot en hoofdtelefoon over mijn oren. (Volgens mij heeft niemand gezien wat ik aan het kijken was. Het was rustig.) Het verhaal laat zich ongeveer als volgt samenvatten: een stuk of vijf vrouwen uit New York hebben liefdesproblemen, en praten en filosoferen, en praten en obsederen, en praten en discussiëren. Over die problemen dus. Twee uur lang. Soms mogen die mannen in de film ook hun mening geven. Maar aan het eind van de film moeten ze inschikken, of oprotten. (Ik zou je meer willen vertellen, op een meer subtiele wijze, maar ik wil natuurlijk niks verklappen.)

De film schijnt gebaseerd te zijn op een zelfhulp-boek, en een boek met deze titel is inderdaad te vinden op bol.com. "Liefhebbers van dit boek bestelden ook" valt links op het scherm te lezen, en daaronder staan nog eens vier titels, waarmee vrouwen zichzelf kunnen helpen. Een van die boeken is heel bijdehand "Be Honest--You're Not That Into Him Either" getiteld. Misschien was het een verfilming slechts losjes gebaseerd op "Hij wil je wel, hij wil je niet", zoals het boek in het Nederlands is getiteld. Want ik vermoed dat slechts weinig mensen door deze film geholpen zijn. Scarlett Johansson liet dan wel een fraai voorbeeld van een vrouwenlichaam zien, maar volgens mij is het niet zo'n soort boek. Nee, geholpen heeft de film me niet. Wel een beetje verontrust.

"Since I was young I've been very hard to please
And I don't know wrong from right
But there is one thing I could never understand
Some of the sick things that a girl does to a man"



PS. Voor de duidelijkheid, dit is geen aanklacht tegen vrouwen, hun manier van denken, en in mindere mate ook niet tegen vrouwenfilms en zelfhulp-boeken. Het is klagen achteraf, en ik heb het recht niet. Ik deed het mezelf aan, en had gewaarschuwd kunnen zijn. Allmovie.com vermeldt in een recensie over deze film: "anybody who gets ill at the prospect of sitting through a chick flick should avoid it at all costs". Dus.

Over The Dukes of Hazzard: we keken de film uit 2005 met o.a. Johnny Knoxville en Willie Nelson. En ik verlangde terug naar de oorspronkelijke serie. Sommige rollen staan zo in je geheugen gegrift zoals ze waren, daar kunnen zelfs de gepolijste benen van Jessica Simpson niets aan veranderen. En de moppen van Willie Nelson als Uncle Jesse waren hoop ik slecht bedoeld. Ik bedoel:

"Wat gebeurd er als een politicus viagra geeft?
Dan wordt hij groter"

En de oude Roscoe. Kiek em goan:

Muziek: Nirvana - About A Girl

Om mij onbekende redenen was er dit weekend een feestje bij onze buren (en hier is buren een rekbaar begrip. Buiten de bebouwde kom mag een buurman nog enkele honderden meters verderop wonen, als je acceptabele hoeveelheid buren hebben wilt). Ook wie er niet naartoe ging, kon er moeilijk om heen. Dat had alles te maken met het thema: Ho's & Pimps. In het Hollands: hoeren en pooiers. Jongens en mannen werden geacht als prostitutie-exploitant gekleed te gaan, en op dat kledingvoorschrift werd gereageerd met wapens, (nep)juwelen en bonte lange jassen, zodat ze ergens uitkwamen in het met tijgerprint ingekleurde gebied tussen Hugh Hefner en Snoop Dogg. Dames moesten deze avond doorgaan als beoefenaars van het oudste beroep ter wereld. Hier was er in de uitdossingen een tegenstrijdig klinkende trend te ontdekken: die van overdaad gecombineerd met minimalisme. Porno-blonde kapsels, zware make-up en zuurstok-kleuren kon je zien samen met kleren gemaakt van veel te weinig textiel. Een enkele maal werd er genoeg beenvlees onthuld om een man van zijn kruk te doen vallen.

Al met al had het net zoveel met echte prostitutie te maken als Inspector Gadget te maken heeft met echt detective-werk. In een perfecte wereld heeft iedereen een zielsverwant waarmee hij ook zijn dierlijke lusten delen kan. In een minder perfecte, maar nog steeds betere, wereld zijn er mensen die geld over hebben voor seks, en mensen die seks over hebben voor geld. Eventueel zouden er nog mensen kunnen zijn die deze twee groepen mensen samenbrengen. Genoemde zaken wisselen van hand. En tevreden gaat iedereen naar huis. Helaas bestaat er een heel andere, echte wereld, met echte hoeren en pooiers en met allerlei ernstige praktijken als loverboys, mensenhandel, kinderporno, uitbuiting, veel geweld, drugs en enge ziektes.

Maar van deze zaken is geen sprake dit weekend. De gelegenheidshoeren en pooiers-voor-één-nacht dragen een dag later gewoon weer shirts en broeken met mouw- en pijplengtes die passen bij winderig februari in het Twentse land. Er is geen glimmend plastic of suikerspinhaar meer te ontdekken, en iedereen kan gewoon op zijn kruk blijven zitten. Er wordt gekeken hoe boeren op televisie partners selecteren op grond van zeer praktische argumenten. En het enige waarvoor vandaag betaald wordt is bier en patat.

"I'm standing in your line
I do, Hope you have the time
I do, Pick up number two
I do, Keep a date with you

I take advantage while
You hang me out to dry
But I can't see you every night. Free"

Muziek: Nou En - Gothic Meisje

Er was een tijd dat ik dacht dat je veel over een persoon te weten kon komen aan de hand van zijn of haar muzieksmaak. Het ging net niet zover dat iemand met een (naar mijn mening) goede muzieksmaak ook direct een Goed Mens was, maar veel minder ver dan dat ging het ook niet. Het was de tijd nadat ik verder was gaan kijken dan de platenkast van mijn ouders en de clips op TMF. Vooral TMF was essentieel om op muzikaal vlak geen bloopers te maken in de brugklas. Met de nieuwste Hitzone in je cd-rek zat je goed.

Maar met dansles brak de uitgaansperiode aan, en TMF was in een klap een waardeloos medium. Die muziekliefhebbers in het dorp en omstreken waren grofweg op te delen in twee kampen: rockers en piraten. En geen van beide genres had nu direct de voorkeur van The Muziek-Fabriek. Ik zat mijn bescheiden cd- en mp3-collectie al met één been in het rockerskamp, en voor de rest bestond onze groep uit rockers, mensen die het niet veel schelen kon en één piraat. Al met al maakte dat de keuze eenvoudig: rockmuziek moest het worden, rockmuziek moest het zijn. Daarbij komt dat het internet veel voller stond met rockmuziek en blogs en recensies daarover. Amerikaanse recensenten vertelden me op allerlei sites welke muziek geluisterd diende te worden. En ik luisterde, al deed ik dat voor mezelf.

In de keet was Metallica voor velen de norm. En na mijn laatste toetsweek en de eindexamens van mijn vrienden trokken we met de trein naar de Amsterdam Arena, om ze daar te zien spelen. Een mooie maandag in juni 2003, het dak was open. En daar kwamen we erachter dat er rockliefhebbers waren die er een stuk meer werk van maakten om daarmee te koop te lopen. Om ons heen zagen we wijde broekspijpen, tatoeages, piercings, zwart gekoolde ogen, witgekalkte gezichten en geverfde haren in vreemde tinten. Het zag er enigszins misplaatst uit in het zomerse zonlicht. Gelukkig liepen er nog voldoende mensen rond in t-shirt en spijkerbroek, zodat we niet geheel uit de toon vielen.

In het voorprogramma was Korn nog goed te pruimen, maar Slipknot was eerder een circusact dan een muziekgroep. Met lugubere clownsmaskers op leverden ze een show die wild en ruig moest overkomen, maar soms eerder komisch was. Zoals op het moment dat een dezer mannen met alles wat hij in zich had met een honkbalknuppel gretig te keer ging op een drum, zonder dat daar ook maar het minste gerucht van te horen was. Daarna speelde Metallica, en we genoten. Tijdens "Battery" vroeg James Hetfield, zoals hij dat overal ter wereld doet: "Are you alive? Tell me, How does it feel te be alive?" En we brulden, we waren in leven en het voelde goed. Op de terugweg neurieden we half slapend het deuntje van "Frantic" na. Het bleef nog een week hangen.

Maar ik was wel een beetje van mijn geloof gevallen. Hoewel ik nog steeds mijn teleurstelling moeilijk kan verbergen als iemand aangeeft dat Marco Borsato zijn (of haar, meestal haar) favoriete artiest is, heb ik niet meer de behoefte om te pas en te onpas als een soort Jehova-getuige overal het Geluid van Goede Muziek te gaan verkondigen. Ook als je van Metallica of van mijn andere favorieten houdt, ben je nog niet direct een Goed Mens. En ik was blijkbaar niet de enige die zijn prioriteiten had bijgesteld. Een vriend stelde dat zijn aanstaande meisje geen rockliefhebster hoefde te zijn, want: "wat zijn deze lelijk."

"Iedereen vindt jou nogal apart
Want je laarzen en je rok, ja zelfs je haar is zwart
En op je T-shirt staat een bloedende maagd
En een grijnzende heerser van de duisternis
Ik had me wel een voorstelling gemaakt
Maar ik wist niet dat hij in het echt zo lelijk is"



PS. De muziektitels van dit blog zijn nog een restantje van de neiging om goede muziek te verspreiden. Dit nummer is niet direct een aanbeveling, erg goed is het nummer niet. Maar ik herinnerde me het nummer omdat er rond het uitbrengen van deze single de leden van deze band met de dood werden bedreigd door op hun tenen getrapte gothics.

Oh Oh, en, voor de liefhebbers, het eerder genoemde "Battery":