Langzaam houdt de zomer op. De tijd van tentfeesten en terrassen is over. Thuis gaat de houtkachel weer aan. Je schrikt als het donker is geworden zonder dat je het door had. TV-stations weten dat, en beginnen met de goede (of enkel dure) programma's als het buiten weer donker is 's avonds. En met het uitzenden van oude films, want geen seizoen is zo goed voor nostalgie als de herfst. Als je ziet dat alles minder wordt.
3FM zond een week lang platen uit de jaren 90 uit, en dan niet de tijdloze platen: house, happy hardcore, grunge, boybands, girlbands en meer toen bedachte genres die nu uit de tijd zijn geraakt. Veronica speurde een kleine jaren-negentig-revival en zond drie zondagavonden achter elkaar Flodder-films uit. Hoewel de eerste film stamt uit 1986 en ik nog geboren moest worden toen Kees sprak: "Buurman, wat doet u nu?", is Flodder 'van ons', de mensen geboren in de jaren tachtig. Afgelopen zondagavond was Flodder 3 aan de beurt. Flodder 3, we zagen het ooit op een woensdagmiddag, op het feestje voor Willems tiende verjaardag.
De beamer aan, het scherm naar beneden, tafel en stoelen in bioscoop stand: het café was er klaar voor. Als smoes konden we aanvoeren dat alles al zo stond vanwege de Samenvattingen, voor het geval dat. Maar we willen allemaal kijken, getuige het geschreeuw naar de barman dat het geluid weer aan moet na afloop van de reclame. En we weten alles nog: de roze wagen op de landingsbaan, Kees (de jongen) in douche van de tennisdames, de weddenschap met twee glazen bier en een jenever. Maar dat maakt niet uit, Flodder draait nooit, maar dan ook nooit om het verhaal.
Flodder draait om rijkelui. Nou ja, niet echt, maar lees. De Flodders zelf zijn te gemaakt om werkelijk een beschrijving te zijn van een bevolkingsgroep. Hun buren daarentegen, de bovenklasse, zijn wel een groep die echt bestaat, en die echt leven in wijken als Zonnedael. Veilig van de buitenwereld, in hun eigen wereldje met eigen hockeyclub, tennisclub en twee gemeenschappelijke eigenschappen: een fikse bankrekening en (een schijn van) beschaafdheid. De film laat ze botsen met de Flodders, die juist precies doen wat ze willen. En zo komen de primitieve instincten van de elitairen naar boven. Want Flodder is primitief: geweld, bier, junkfood, extreem kattekwaad, seks en de borsten van Tatjana Simic. Die borsten, ze zijn voor velen de eerste blote televisieborsten, en maakten van Tatjana hét sekssymbool, óns sekssymbool. "Buurman, wat doet u nu?" Buurman, wij zagen wat u deed, en we snapten het wel een beetje, wat u deed.
Ook wij raken in de roes van nostalgie, en 2 BROTHERS ON THE 4TH FLOOR knalt na afloop uit de boxen. Tot drie keer toe. Als daar de gein eraf is, en er langzaamaan rustiger muziek wordt gedraaid, schakelen we over op andere nostalgie: Theo Maassen als de slome vriend van Henk van de Tillaart. Ook al zo'n kraker van vroeger, waarvan velen wel een zinnetje kennen. We brullen nog een paar keer hard "HENKIE PENKIE, SPERMA TANKIE!" en gaan dan naar huis. Maandag was het weer gewoon 2010.
"Wat ben je toch een geweldig iemand, Henk. De beste dat ben jij. Vriendelijk, hulpvaardig, sympathiek. Niks dan lof, Henk, niks dan lof. Hiep, hiep, hiep, hiep, hiep, hiep, hoera, Henk! Chapeau! Chapeau! Chapeau!"
PS. Oké, dus het is geen muziek. Maar wel de moeite waard. Naast de (grove) grappen kun je de treurige ondertoon horen van iemand die op een gegeven moment zijn beste vriend niet meer in het spoor kon blijven. Voor wie muziek wil:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten