Zulke momenten, als je terug kijkt, spelen zich tergend langzaam af in je hoofd. Zoals in films het beeld wordt vertraagd als het beslissende moment wordt vertoond. Je weet al wat er komt, toch blijf je kijken. Je kunt er niks aan doen.
Deze momenten, dat je moet kiezen tussen A of B, wel of niet, spreken of zwijgen. Ze gaan niet heel langzaam, al had je het kunnen zien aankomen. Maar je zag het niet. Je had je al kunnen bedenken wat je in zo'n moment zou doen. Maar dat heb je niet gedaan. En daarom gaat het extra snel. Je kiest, en je weet het meteen. Verkeerde keuze.
Doen wat je gevoel je in geeft, zo zeggen ze dat in boeken en films. Dat mag zo zijn, maar hoe vaak mag je gevoel het mis hebben? Speelt dat moment zich weer in je hoofd af, pesterig langzaam. Er wordt je tijdens het afspelen ruim de tijd gegund om jezelf te pijnigen met gedachten. De volgende keer anders. De volgende keer zie je het aankomen. De volgende keer heb jij jouw plan klaar. De volgende keer.
"I saw it written and I saw it say
Pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get you all
It's a pink moon
It's a pink, pink, pink, pink, pink moon"
woensdag 27 mei 2009
zaterdag 23 mei 2009
Muziek: Jovink - Vrøgger Was Alles Better
De jeugd gaat kapot. Ze hebben de toekomst, maar ze gaan kapot. Vroeger, toen was alles beter. "Jan van Hendrik van de Keesboer, dat was nog eens een voetballer, in z'n goede tijd". Vroeger was het bier veel goedkoper, maar lieten ze het toch staan om op zondag naar de kerk te gaan, om vervolgens te voetballen, met de zegen van de pastoor én God. En in de winter had het hele eerste elftal meegedaan aan de elfstedentocht, maar ja, er moest gemolken worden, geen tijd.
Nu is wat hierboven een berg onzin, maar de gedachte lijkt me duidelijk. Het aparte is dat mensen jonger dan 25 zich al schuldig maken aan dit vroeger-syndroom. Als de voorliefde voor het praten over vroeger een teken is dat je over je hoogtepunt bent, dan hebben de mensen in één ding gelijk: de jeugd gaat kapot.
"Doe opa nog een bolknaakjen,
dan za'k joe wat vertellen
As i-j de eerste was met telefoon
dan ko'j nog niemand bellen"
Nu is wat hierboven een berg onzin, maar de gedachte lijkt me duidelijk. Het aparte is dat mensen jonger dan 25 zich al schuldig maken aan dit vroeger-syndroom. Als de voorliefde voor het praten over vroeger een teken is dat je over je hoogtepunt bent, dan hebben de mensen in één ding gelijk: de jeugd gaat kapot.
"Doe opa nog een bolknaakjen,
dan za'k joe wat vertellen
As i-j de eerste was met telefoon
dan ko'j nog niemand bellen"
donderdag 21 mei 2009
Muziek: The Sundays - Here's Were The Story Ends
Bounty. Zo noemde de lerares geschiedenis het eindstadium van Marx zijn visie. Het paradijs op aarde, dat moest het worden nadat iedereen alles eerlijk zou verdeel en precies gelijk zou zijn. Hoe dat precies werkte en wat het inhield? Volgens haar had Marx dat ook niet precies kunnen vertellen. Het zou werken en het zou geweldig zou.
"de jacht is mooier dan de vangst", "be careful what you wish for", dat is bounty. Je wilt iets, maar als je niet precies weet wat dat in gaat houden, dan kon het nog wel eens tegenvallen.
Er is nooit een eind, geen "ze leefden nog lang en gelukkig", films, boeken en sprookjes eindigen op dit punt omdat het vanaf dat punt nooit alleen maar slechter kan gaan, en dat wil je niet weten.
Er is altijd die volgende dag, waarop het regent, je te laat bent voor je werk en je in de file staat. Het punt waarop de prinses zich gaat ergeren aan de knappe prins omdat hij steeds zijn witte paard wast om hem vooral wit te houden en vervolgens al haar creme spoeling gebruikt voor zijn schattige blonde haar. En de prins gaat merken dat de prinses nog meer kikkers kust omdat ze wel een nieuwe prins wil.
Wees eerlijk en accepteer gewoon dat je na het eten van die bounty niets meer hebt dan een bal kokos in je maag en een leeg papiertje, dat je nog kwijt moet zien te raken.
"It's that little souvenir of a terrible year
Which makes my eyes feel sore
And who ever would've thought the books that you brought
Were all I loved you for"
"de jacht is mooier dan de vangst", "be careful what you wish for", dat is bounty. Je wilt iets, maar als je niet precies weet wat dat in gaat houden, dan kon het nog wel eens tegenvallen.
Er is nooit een eind, geen "ze leefden nog lang en gelukkig", films, boeken en sprookjes eindigen op dit punt omdat het vanaf dat punt nooit alleen maar slechter kan gaan, en dat wil je niet weten.
Er is altijd die volgende dag, waarop het regent, je te laat bent voor je werk en je in de file staat. Het punt waarop de prinses zich gaat ergeren aan de knappe prins omdat hij steeds zijn witte paard wast om hem vooral wit te houden en vervolgens al haar creme spoeling gebruikt voor zijn schattige blonde haar. En de prins gaat merken dat de prinses nog meer kikkers kust omdat ze wel een nieuwe prins wil.
Wees eerlijk en accepteer gewoon dat je na het eten van die bounty niets meer hebt dan een bal kokos in je maag en een leeg papiertje, dat je nog kwijt moet zien te raken.
"It's that little souvenir of a terrible year
Which makes my eyes feel sore
And who ever would've thought the books that you brought
Were all I loved you for"
dinsdag 19 mei 2009
Muziek: The Walkmen - The Rat
Je ziet ze elke zaterdagavond, in elke disco, tent of bar. Soms veilig in een groepje lotgenoten, of anders aanhakend bij een groepje waar ze mensen van kennen. Het zijn de mensen die ouder zijn, en het gat tussen hun leeftijd en de gemiddelde leeftijd van het uitgaanspubliek steeds groter zien worden. Ze proberen er niet te veel aan te denken, maar ze vragen zich stiekem af of dit ook al zo was toen zij nog jonger waren.
Het kan gaan om vijftigers, veertigers, dertigers, maar soms zijn zelfs mensen van begin twintig 'oud'. Hoofdschuddend sta je dan toe te kijken hoe beginnende stappers hun bierdrinkcapaciteiten ruimschoots overschatten en pubermeisjes enkel hun nieuwste outfit dragen en net te veel make up, ook op een motorcrossfeest in een tent. Je trekt je conclusies en besluit volgende keer het ergens anders te proberen, of overweegt zelfs op zaterdag na het elfuurjournaal naar bed te gaan. Dan heb je op zondagochtend tijd om naar de kerk te gaan, of om naar Ikea te gaan. Deze gedachtegang moet je stoppen voordat je bij het Ikea-gedeelte aankomt, want voor je zit je in gedachten al achter de geraniums een advocaatje te drinken met je duffe buurman die je duldt omdat hij de enige is die nog spontaan aanklopt, of met een kruiswoordpuzzels-makende vergrijsde echtgenoot en een jengelend kleinkind.
Nu zal er altijd een tijd komen waarop je met liefde en volledige instemming het uitgaan inruilt voor andere activiteit op je vrije avond. Maar doe het niet omdat Jan en Truus niet meer meegaan. Ga uit, maak het laat en denk even aan Jan en Truus als je gaat slapen, want Jan laat op dat moment de hond al uit, want Truus wil niet bij Ikea in de file staan.
"When I used to go out I would know everyone that I saw
Now I go out alone if I go out at all"
Het kan gaan om vijftigers, veertigers, dertigers, maar soms zijn zelfs mensen van begin twintig 'oud'. Hoofdschuddend sta je dan toe te kijken hoe beginnende stappers hun bierdrinkcapaciteiten ruimschoots overschatten en pubermeisjes enkel hun nieuwste outfit dragen en net te veel make up, ook op een motorcrossfeest in een tent. Je trekt je conclusies en besluit volgende keer het ergens anders te proberen, of overweegt zelfs op zaterdag na het elfuurjournaal naar bed te gaan. Dan heb je op zondagochtend tijd om naar de kerk te gaan, of om naar Ikea te gaan. Deze gedachtegang moet je stoppen voordat je bij het Ikea-gedeelte aankomt, want voor je zit je in gedachten al achter de geraniums een advocaatje te drinken met je duffe buurman die je duldt omdat hij de enige is die nog spontaan aanklopt, of met een kruiswoordpuzzels-makende vergrijsde echtgenoot en een jengelend kleinkind.
Nu zal er altijd een tijd komen waarop je met liefde en volledige instemming het uitgaan inruilt voor andere activiteit op je vrije avond. Maar doe het niet omdat Jan en Truus niet meer meegaan. Ga uit, maak het laat en denk even aan Jan en Truus als je gaat slapen, want Jan laat op dat moment de hond al uit, want Truus wil niet bij Ikea in de file staan.
"When I used to go out I would know everyone that I saw
Now I go out alone if I go out at all"
donderdag 7 mei 2009
Muziek: The Hold Steady - Constructive Summer
We hadden een keer te veel gezegd: "nog eentje" en daar werden we nu voor gestraft. Met bakken uit de hemel kwam het, toen we ons in de richting van het Normaal-optreden begaven, per fiets. Aangekomen daar was er geen draad meer droog. Langzaam opdrogend hoorden we het voorprogramma aan en toen begon het.
Geduw en getrek, en na enkele nummers is er geen t-shirt meer heel. Regen wordt vervangen door zweet en bier, dat door de lucht vliegt. Het is springen, douwen, vallen en direct weer overeind gesleurd worden. Na de pauze trek ik me een paar meter terug, en sta met een zeiknatte jas om de blote schouders de tweede helft van de show van een afstandje te bekijken. Terwijl de vanillesigaartjes een fijne lucht verspreiden zien we hoe de rest van de menigte nog steeds tekeer gaat.
In hoog tempo fietsen we terug, het is verdomd koud ineens. Later schreef ik nog een verslag voor CKV, maar daarin ging het over andere aspecten. Maar hoe de muziek precies klonk, welke nummers er allemaal werden gespeeld, ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat het mooi was.
"Me and my friends are like the drums on "Lust for Life”"
Geduw en getrek, en na enkele nummers is er geen t-shirt meer heel. Regen wordt vervangen door zweet en bier, dat door de lucht vliegt. Het is springen, douwen, vallen en direct weer overeind gesleurd worden. Na de pauze trek ik me een paar meter terug, en sta met een zeiknatte jas om de blote schouders de tweede helft van de show van een afstandje te bekijken. Terwijl de vanillesigaartjes een fijne lucht verspreiden zien we hoe de rest van de menigte nog steeds tekeer gaat.
In hoog tempo fietsen we terug, het is verdomd koud ineens. Later schreef ik nog een verslag voor CKV, maar daarin ging het over andere aspecten. Maar hoe de muziek precies klonk, welke nummers er allemaal werden gespeeld, ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat het mooi was.
"Me and my friends are like the drums on "Lust for Life”"
Muziek: C-mon & Kypski feat. Pete Philly - Make My Day
Buurse-Haaksbergen-St. Isidorushoeve, 30 april 2009
Het is Koninginnedag, en daarbij hoort in de gemeente Haaksbergen het Oranjetournooi, waarvoor 6 lokale voetbalclubs een team afvaardigen met spelers tot en met 23 jaar. Het is kleinschalig, maar het is te vergelijken met een denkbeeldig toernooi tussen Ajax, Feyenoord en PSV, waarbij zij de meest bierlievende supporters zouden afvaardigen. Vv Buurse uit Buurse is dit jaar de organisator voor dit evenement. Om half tien in de ochtend vertrekt een verzameling spelers uit 5 verschillende teams met de taxibus vanuit de Hoeve richting de Duitse grens.
Het toernooi is om 15 uur afgelopen en we zijn bijna kampioen geworden, het scheelt slechts een tweetal doelpunten. Het is een grote meevaller, aangezien Hoeve meestal deelneemt met de Olympische gedachte ("meedoen is belangrijker dan winnen", red.). Er is dus reden om uitbundig te zijn. Maar eerst valt een stilte bij de prijsuitreiking als de wethouder vertelt wat er deze dag nog meer is gebeurd. Dan, terwijl deelnemers uit Haaksbergen, die niet veel begrijpen van de onderlinge rivaliteit tussen dorpen Hoeve en Buurse, in kleine groepjes afhaken, wordt een heel arsenaal aan stadionliedjes voor de dag gehaald en van een toepasselijke tekst voorzien:
Buurse (uit de 5de klasse van de kelder van het Oost-Nederlandse zondagvoetbal):
"Hoeve, zesde klas, olé olé" (etc.)
Een korte uitwisseling van blikken later vallen de Hoevenaren massaal bij. Na een groot aantal varianten van dit soort gezang en vrachten bier worden ook andere troeven ingezet om elkaar naar de kroon te steken. Buurse deelt snoep uit aan Hoeve, Hoeve sluit de scheidingswand in de kantine, waardoor de DJ afgesloten wordt van zijn publiek en alleen zelf zijn piratensingles aan kan horen. De laatste beurt is aan Buurse, dat het taxibedrijf belt met de boodschap dat de Hoevenaren naar huis willen. Eenmaal aangekomen legt de chauffeur uit dat hij slechts eenmaal rijdt, dus blaast Hoeve de aftocht. Nog een liedje dan: "Als we gáán, dan gaan we met z'n allen!"
Later in Haaksbergen, waar een tussenstop wordt gemaakt, vindt grofweg hetzelfde scenario plaats. Er wordt gezongen, de cafébaas vraagt steeds nadrukkelijker om rust, en er wordt gereageerd met meer lawaai. Waarschijnlijk denken veel Haaksbergenaren op dit moment nog steeds dat Hoeve het toernooi heeft gewonnen. Dat kan komen door de feestelijke stemming van de groep. Of door de grote beker, wat de reservebeker is die door de Hoeve is opgeëist (deze beker heeft zijn bestaan te danken aan Hoeve, aangezien de originele beker bij de vorige editie werd gegijzeld). Of door het feit dat iedere persoon met een vage connectie met de Hoeve wordt toevertrouwd dat zij "ook een beetje kampioen" zijn. Uiteindelijk zijn de barmannen het zat en wordt de groep het café uitgezet. Nogmaals verschijnt de taxibus, en ditmaal keert de Hoevese delegatie huiswaarts.
Tegenover de Kerk valt de groep langzaam uit elkaar. Enkelingen blijven hangen in het café, maar er wordt niet meer gezongen. Het gaat over de gestoorde Suzuki-chauffeur, hoe het eerste elftal weer bij Buurse in de 5de klasse komt te voetballen en meer ernstige zaken. De dag is voorbij, maar veel beter zal Koninginnedag niet worden.
"Oh, what a beautiful day
I wanna go outside and play"
Het is Koninginnedag, en daarbij hoort in de gemeente Haaksbergen het Oranjetournooi, waarvoor 6 lokale voetbalclubs een team afvaardigen met spelers tot en met 23 jaar. Het is kleinschalig, maar het is te vergelijken met een denkbeeldig toernooi tussen Ajax, Feyenoord en PSV, waarbij zij de meest bierlievende supporters zouden afvaardigen. Vv Buurse uit Buurse is dit jaar de organisator voor dit evenement. Om half tien in de ochtend vertrekt een verzameling spelers uit 5 verschillende teams met de taxibus vanuit de Hoeve richting de Duitse grens.
Het toernooi is om 15 uur afgelopen en we zijn bijna kampioen geworden, het scheelt slechts een tweetal doelpunten. Het is een grote meevaller, aangezien Hoeve meestal deelneemt met de Olympische gedachte ("meedoen is belangrijker dan winnen", red.). Er is dus reden om uitbundig te zijn. Maar eerst valt een stilte bij de prijsuitreiking als de wethouder vertelt wat er deze dag nog meer is gebeurd. Dan, terwijl deelnemers uit Haaksbergen, die niet veel begrijpen van de onderlinge rivaliteit tussen dorpen Hoeve en Buurse, in kleine groepjes afhaken, wordt een heel arsenaal aan stadionliedjes voor de dag gehaald en van een toepasselijke tekst voorzien:
Buurse (uit de 5de klasse van de kelder van het Oost-Nederlandse zondagvoetbal):
"Hoeve, zesde klas, olé olé" (etc.)
Een korte uitwisseling van blikken later vallen de Hoevenaren massaal bij. Na een groot aantal varianten van dit soort gezang en vrachten bier worden ook andere troeven ingezet om elkaar naar de kroon te steken. Buurse deelt snoep uit aan Hoeve, Hoeve sluit de scheidingswand in de kantine, waardoor de DJ afgesloten wordt van zijn publiek en alleen zelf zijn piratensingles aan kan horen. De laatste beurt is aan Buurse, dat het taxibedrijf belt met de boodschap dat de Hoevenaren naar huis willen. Eenmaal aangekomen legt de chauffeur uit dat hij slechts eenmaal rijdt, dus blaast Hoeve de aftocht. Nog een liedje dan: "Als we gáán, dan gaan we met z'n allen!"
Later in Haaksbergen, waar een tussenstop wordt gemaakt, vindt grofweg hetzelfde scenario plaats. Er wordt gezongen, de cafébaas vraagt steeds nadrukkelijker om rust, en er wordt gereageerd met meer lawaai. Waarschijnlijk denken veel Haaksbergenaren op dit moment nog steeds dat Hoeve het toernooi heeft gewonnen. Dat kan komen door de feestelijke stemming van de groep. Of door de grote beker, wat de reservebeker is die door de Hoeve is opgeëist (deze beker heeft zijn bestaan te danken aan Hoeve, aangezien de originele beker bij de vorige editie werd gegijzeld). Of door het feit dat iedere persoon met een vage connectie met de Hoeve wordt toevertrouwd dat zij "ook een beetje kampioen" zijn. Uiteindelijk zijn de barmannen het zat en wordt de groep het café uitgezet. Nogmaals verschijnt de taxibus, en ditmaal keert de Hoevese delegatie huiswaarts.
Tegenover de Kerk valt de groep langzaam uit elkaar. Enkelingen blijven hangen in het café, maar er wordt niet meer gezongen. Het gaat over de gestoorde Suzuki-chauffeur, hoe het eerste elftal weer bij Buurse in de 5de klasse komt te voetballen en meer ernstige zaken. De dag is voorbij, maar veel beter zal Koninginnedag niet worden.
"Oh, what a beautiful day
I wanna go outside and play"
Abonneren op:
Posts (Atom)