Toen ik jonger was en ik was op regenachtige dagen als vandaag alleen thuis, dan zat ik regelmatig met een hoofdtelefoon bij de platenkast van mijn vader. Bandjes, cd's en lp's. Alles ploos ik uit. Er waren lp's van Normaal, The Police, Meatloaf, cassettebandjes van Creedence Clearwater Revival en The Eagles, cd's van The Hollies en Smokie. En een compilatie-box van de jaren zestig. Met veel van The Kinks, Donovan, Zombies, Herman's Hermits. Later brachten mijn zus en ik cd's mee van die bieb, en daar werden bandjes van gemaakt. Met Queen en The Kelly Family werd de generatiekloof in onze kast een beetje gedicht.
Maar op die compilatie-cd's stond het favoriete nummer van pa: "A Whiter Shade of Pale". Een wittere schaduw van bleek. En ik kan je vertellen de rest van de tekst niet minder vaag is. Maar een pracht van een orgelmelodie maakt alles goed. Mijn zus leerde het op haar orgel. Veel later werd het pa's ringtone op de telefoon.
De tekst is, zoals eerder gezegd, op z'n Engels gezegd "gibberish", larie. Als je luistert, of leest, dan vermoed je een diepere filosofische betekenis. Totdat je weet dat de zanger eens heeft gezegd dat het gaat over binge drinking, zo snel mogelijk dronken worden. En dan zie je het ineens, alles is daar. De verteller zit in een vol café, en is bezig zich samen met een meisje, vol te gieten, opgejut door het publiek. Ook al voelt hij zich wat zeeziek. Hij hoort steeds meer ruis en het plafond begint te zweven. De kelner voert ze dronken. Ze hebben het dansen overgeslagen, de verteller is aan het kaarten, en later, als de molenaar aan de toog zijn verhaal vertelt, trekt het meisje langzaam lijkbleek weg. En je weet wat dat betekent. Het lied en ikzelf vinden het niet nodig dit nog verder uit te wijden.
Hier, de hele tekst. See for yourself:
"We skipped a light fandango,
Turned cartwheels 'cross the floor.
I was feeling kind of seasick,
But the crowd called out for more.
The room was humming harder,
As the ceiling flew away.
When we called out for another drink,
The waiter brought a tray.
And so it was that later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale.
She said there is no reason,
And the truth is plain to see
That I wandered through my playing cards,
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast.
And although my eyes were open,
They might just as well have been closed.
And so it was later,
As the miller told his tale,
That her face at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten