Vergis je niet, dit is een ode aan alle dansende vijftig-plussers. Ik was op een feest enkele avonden geleden, waar een band met grijze kruinen en bloesjes met oranje vlammen aan, de muziek speelde van minstens dertig jaar geleden. Het was een feest. Een echt feest, voor wie ervoor open stond.
zondag 29 mei 2011
donderdag 19 mei 2011
Muziek: Kaiser Chiefs - The Angry Mob
Ik zit in de houding. Die houding houdt in dat ik onderuitgezakt in een treinbank zit, met de laptop op schoot en de koptelefoon op waaruit in dit geval muziek van Creedence Clearwater Revival komt. Ik heb het schermpje waarin ik mijn blog kan invoeren voor me en zit te bedenken waar ik het dit keer over moet hebben. Ik heb liedjes geluisterd op zoek naar flarden tekst die aanleiding geven tot drie alinea's grappige, boeiende of onzinnige tekst. En ik kom uit op... niks!
maandag 16 mei 2011
Muziek: Creedence Clearwater Revival - Lookin' out My Back Door
Ik kan er kort en lang over praten. Maar laat ik het kort houden. Want mijn beleving van de Wedstrijd van het Jaar, was ook kort. De afgelopen week las ik het voetbalnieuws op internet, praatte ik over voetbal met vrienden en familie en keek ik uiteindelijk naar de wedstrijd van Twente in het café. Eigenlijk was het, wat mijn Twente-beleving aangaat, een week als alle andere. Bijna dan. Het was allemaal ietsjes intenser. En dan waren er nog die cafébaas en een handvol andere Ajaxfans die de wedstrijd met ons gewone Twentesupporters bekeken en naderhand met een grijns op het gezicht rondliepen die er niet af te slaan was geweest, hadden we dat willen proberen. Ik ging naar huis, om met mijn vader nog wat na te treuren. En om te eten, want het leven ging gewoon door.
Een paar uur na de wedstrijd heerst er een losbandige sfeer in de kroeg, beginnend met een onverklaarbaar applaus als ik binnenkom. De FC Twente-shirtjes voeren nog immer de boventoon, maar niets verraadt dat er eerder op de dag een voetbaltragedie had plaatsgevonden. Of het moet zijn dat er niet of nauwelijks over de wedstrijd gesproken wordt. Niemand kijkt naar de tv in de hoek, waar de nasleep van de wedstrijd in beeld wordt gebracht. De muziek staat hard, en er wordt soms zelfs meegezongen en gedanst, wat op zichzelf een zeldzaamheid is hier. Op de oude trompet die vooral dienst doet als decoratie, worden sputterend enkele onvaste tonen gespeeld. Als men in rouw is om het verlies van de landstitel, dan is dit de ontkenningsfase.
Dan verandert de avond in een surrealistische droom, waarin de barkruk een centrale rol speelt. Een tweetal jongemannen ontdekt dat het eigenlijk zonde is om er alleen maar op te zitten. Al snel blijkt het meubelstuk uitstekend dienst te doen als luchtgitaar. Als snel wordt het duo vergezeld door meer mensen, allemaal voorzien van minstens een barkruk. Wat ontstaat is een bizarre parodie op programma's als Top of the Pops en Toppop. De barkruk als gitaar, de barkruk als basgitaar, de barkruk als drumstel, de barkruk als danspartner, de barkruk als minnaar, de barkruk als doedelzak. Even lijkt het allemaal volstrekt logisch.
Het grote eerbetoon aan de barkruk bereikt z'n climax als "I Want to Break Free" van Queen uit de boxen schalt. Ineens staan een stuk of vijf volwassen mannen het café te stofzuigen met ondersteboven gekeerde barkrukken. Met elegante zwieren en vol overgave worden de krukken over de plankenvloer geschoven. Freddie Mercury met snor in vrouwenkleding lijkt ineens helemaal niet meer zo buitengewoon. De barkrukband doet nog een paar nummers, en dan gebruikt iedereen ineens het meubelstuk weer waarvoor het oorspronkelijk voor bedoeld is. Ze gaan erop zitten. Ik wacht nog even op een toegift, maar als die uitblijft, besluit ik te vertrekken. Ik fiets naar huis met een beeld in m'n hoofd dat er voorlopig niet uit zal gaan.
"Bother me tomorrow, today, I'll buy no sorrows
Doo, doo, doo, Looking out my back door"
PS. Ja, het zou logischer zijn om het nummer van Queen hiervoor te gebruiken, maar die clip zet ik hieronder. De barkrukband speelde gisteren ook een aantal nummers va CCR (zoals Creedence Clearwater Revival wordt afgekort). John Fogerty beschrijft in dit nummer taferelen die hij voor zich ziet als hij thuis op de veranda zit: een reus die radslagen doet, een beeld met hoge hakken, een vliegende lepel en tamboerijnen en olifanten die samen in een band spelen. Het zijn geen barkrukken, maar toch een vreemde boel. Hieronder de wereldberoemde clip van Queen:
Een paar uur na de wedstrijd heerst er een losbandige sfeer in de kroeg, beginnend met een onverklaarbaar applaus als ik binnenkom. De FC Twente-shirtjes voeren nog immer de boventoon, maar niets verraadt dat er eerder op de dag een voetbaltragedie had plaatsgevonden. Of het moet zijn dat er niet of nauwelijks over de wedstrijd gesproken wordt. Niemand kijkt naar de tv in de hoek, waar de nasleep van de wedstrijd in beeld wordt gebracht. De muziek staat hard, en er wordt soms zelfs meegezongen en gedanst, wat op zichzelf een zeldzaamheid is hier. Op de oude trompet die vooral dienst doet als decoratie, worden sputterend enkele onvaste tonen gespeeld. Als men in rouw is om het verlies van de landstitel, dan is dit de ontkenningsfase.
Dan verandert de avond in een surrealistische droom, waarin de barkruk een centrale rol speelt. Een tweetal jongemannen ontdekt dat het eigenlijk zonde is om er alleen maar op te zitten. Al snel blijkt het meubelstuk uitstekend dienst te doen als luchtgitaar. Als snel wordt het duo vergezeld door meer mensen, allemaal voorzien van minstens een barkruk. Wat ontstaat is een bizarre parodie op programma's als Top of the Pops en Toppop. De barkruk als gitaar, de barkruk als basgitaar, de barkruk als drumstel, de barkruk als danspartner, de barkruk als minnaar, de barkruk als doedelzak. Even lijkt het allemaal volstrekt logisch.
Het grote eerbetoon aan de barkruk bereikt z'n climax als "I Want to Break Free" van Queen uit de boxen schalt. Ineens staan een stuk of vijf volwassen mannen het café te stofzuigen met ondersteboven gekeerde barkrukken. Met elegante zwieren en vol overgave worden de krukken over de plankenvloer geschoven. Freddie Mercury met snor in vrouwenkleding lijkt ineens helemaal niet meer zo buitengewoon. De barkrukband doet nog een paar nummers, en dan gebruikt iedereen ineens het meubelstuk weer waarvoor het oorspronkelijk voor bedoeld is. Ze gaan erop zitten. Ik wacht nog even op een toegift, maar als die uitblijft, besluit ik te vertrekken. Ik fiets naar huis met een beeld in m'n hoofd dat er voorlopig niet uit zal gaan.
"Bother me tomorrow, today, I'll buy no sorrows
Doo, doo, doo, Looking out my back door"
PS. Ja, het zou logischer zijn om het nummer van Queen hiervoor te gebruiken, maar die clip zet ik hieronder. De barkrukband speelde gisteren ook een aantal nummers va CCR (zoals Creedence Clearwater Revival wordt afgekort). John Fogerty beschrijft in dit nummer taferelen die hij voor zich ziet als hij thuis op de veranda zit: een reus die radslagen doet, een beeld met hoge hakken, een vliegende lepel en tamboerijnen en olifanten die samen in een band spelen. Het zijn geen barkrukken, maar toch een vreemde boel. Hieronder de wereldberoemde clip van Queen:
zaterdag 14 mei 2011
Muziek: Normaal - Bier Bier Bier
Het is half 2 in de vroege zaterdagochtend. En ik heb cola gedronken vanavond. Na een fanatieke, spectaculaire, amateuristische (en gewonnen) pot squashen reed ik naar huis, hinkend op twee, nee, drie gedachten. Optie a) naar huis gaan en slapen; optie b) naar huis gaan en dan met de fiets naar het café; en optie c) met de auto naar het café en daar fris drinken. Het werd optie c. Maar waarom bij het woord 'fris' cola als eerste in me opkomt is een raadsel. De suiker en koolzuur borrelen in m'n maag, en de cafeïne zorgt er voor dat ik hier op dit moment nog zit, in m'n onderbroek achter m'n laptop. Om half twee dus.
Maar in het café was het rustig, dus de keus voor optie c was in ieder geval niet de slechtste die ik had kunnen maken. Na een half uurtje en twee flesjes cola kwam de baas binnen, met de boodschap dat 'De Keet' op televisie was. Even ging de tv aan, maar als snel werd het scherm naar beneden getrokken en de beamer aangeslingerd. Na voetbal, Boer zoekt vrouw, Flodder en The New Kids was er een nieuw programma dat de eer had hier op het grote scherm te verschijnen. 'De Keet' volgt een aantal groepen jongeren van het platteland die in plaats van de kroeg, de kantine of een straathoek als uitvalsbasis een 'keet' hebben voor hun avonturen in het weekend (een keet hoeft geen keet te zijn, alles waar barkrukken, hoge tafels, een bankstel en een koelkast in passen, kan voldoen). De camera's willen gezuip, lompe taal en onbenulligheid. En de jongeren handelen met de gedachte zoals Theo Maassen die ooit eens uitsprak: "Er is blijkbaar behoefte aan, en wie zijn wij dan om daar niet aan te voldoen?"
Deze avond was te zien hoe jongeren onder andere een bierdrinkwedstrijdje speelden. Met een stropdas werden ze aan de biertafel gespijkerd en men diende iedere 7 minuten een fles bier te nuttigen zonder de tafel te verlaten om te urineren dan wel te braken. De cameraman stond scherp. Hij schoot twee overmoedige jongens die een tweede bierspel tussendoor speelden, omdat het hen niet hard genoeg ging. Hij legde de zwetende rode gezichten vast, waarvan de strijd met maag en blaas was af te lezen. En hij had het geluk dat een jongeman midden in de keet een fraaie straal kots produceerde. Het was zelfs een herhaling waard. En als zo'n jongeman achteraf dan zegt "dat laatste slokje viel verkeerd", wat wil je dan nog meer? Ik denk niet dat de cameraman het wist, maar de jongen gaf het hem toch: hij vulde z'n lege maag door de een vers flesje bier achterover te slaan. Alstublieft, meneer, wilt u nog een strik erom?
"Ik heb geen zin in een gleaske water,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
geen limonade, chocomel of cola,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
bier, bier, bier,
bier, bier, bier"
PS. Ook wij hadden een keet, vroeger (hoewel je moet oppassen met de term 'vroeger' als je het over jezelf hebt en pas 23 bent). En we deden af en toe domme dingen met te veel bier. Dingen die je snel afleert. Na een middagje bier besluiten dat dít het juiste moment is voor een recordpoging bier drinken. Etcetera. Het verschil was dat er geen camera bijstond. En ik denk dat ik voor de meerderheid spreek als ik zeg dat we daar achteraf blij mee zijn. Dat dit nummer van Normaal een favoriet was zegt genoeg, samen met de sterke verhalen die we nu nog kunnen ophalen.
Overigens is er ook een groep uit Haaksbergen te bewonderen. Jongens die al een tijdje meelopen in het circuit en ook onze keet weleens hebben bezocht. In deze aflevering crossen ze op een land met motoren, quads en auto's tot de Duitse politie er een eind aan maakt. Niet met honden, rookbommen en knuppels, de camera's moesten het doen met de discussie met de agent in hoekig Duits.
Hier het stuk van Theo Maassen, over de Raad van Elf, Dansmarietjes en pikante video's.
Maar in het café was het rustig, dus de keus voor optie c was in ieder geval niet de slechtste die ik had kunnen maken. Na een half uurtje en twee flesjes cola kwam de baas binnen, met de boodschap dat 'De Keet' op televisie was. Even ging de tv aan, maar als snel werd het scherm naar beneden getrokken en de beamer aangeslingerd. Na voetbal, Boer zoekt vrouw, Flodder en The New Kids was er een nieuw programma dat de eer had hier op het grote scherm te verschijnen. 'De Keet' volgt een aantal groepen jongeren van het platteland die in plaats van de kroeg, de kantine of een straathoek als uitvalsbasis een 'keet' hebben voor hun avonturen in het weekend (een keet hoeft geen keet te zijn, alles waar barkrukken, hoge tafels, een bankstel en een koelkast in passen, kan voldoen). De camera's willen gezuip, lompe taal en onbenulligheid. En de jongeren handelen met de gedachte zoals Theo Maassen die ooit eens uitsprak: "Er is blijkbaar behoefte aan, en wie zijn wij dan om daar niet aan te voldoen?"
Deze avond was te zien hoe jongeren onder andere een bierdrinkwedstrijdje speelden. Met een stropdas werden ze aan de biertafel gespijkerd en men diende iedere 7 minuten een fles bier te nuttigen zonder de tafel te verlaten om te urineren dan wel te braken. De cameraman stond scherp. Hij schoot twee overmoedige jongens die een tweede bierspel tussendoor speelden, omdat het hen niet hard genoeg ging. Hij legde de zwetende rode gezichten vast, waarvan de strijd met maag en blaas was af te lezen. En hij had het geluk dat een jongeman midden in de keet een fraaie straal kots produceerde. Het was zelfs een herhaling waard. En als zo'n jongeman achteraf dan zegt "dat laatste slokje viel verkeerd", wat wil je dan nog meer? Ik denk niet dat de cameraman het wist, maar de jongen gaf het hem toch: hij vulde z'n lege maag door de een vers flesje bier achterover te slaan. Alstublieft, meneer, wilt u nog een strik erom?
"Ik heb geen zin in een gleaske water,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
geen limonade, chocomel of cola,
ja, wi'j lust alleen maar bier,
bier, bier, bier,
bier, bier, bier"
PS. Ook wij hadden een keet, vroeger (hoewel je moet oppassen met de term 'vroeger' als je het over jezelf hebt en pas 23 bent). En we deden af en toe domme dingen met te veel bier. Dingen die je snel afleert. Na een middagje bier besluiten dat dít het juiste moment is voor een recordpoging bier drinken. Etcetera. Het verschil was dat er geen camera bijstond. En ik denk dat ik voor de meerderheid spreek als ik zeg dat we daar achteraf blij mee zijn. Dat dit nummer van Normaal een favoriet was zegt genoeg, samen met de sterke verhalen die we nu nog kunnen ophalen.
Overigens is er ook een groep uit Haaksbergen te bewonderen. Jongens die al een tijdje meelopen in het circuit en ook onze keet weleens hebben bezocht. In deze aflevering crossen ze op een land met motoren, quads en auto's tot de Duitse politie er een eind aan maakt. Niet met honden, rookbommen en knuppels, de camera's moesten het doen met de discussie met de agent in hoekig Duits.
Hier het stuk van Theo Maassen, over de Raad van Elf, Dansmarietjes en pikante video's.
maandag 2 mei 2011
Muziek: The Flobots - Handlebars
In de Nederlandse filmklassieker "Flodder in Amerika" legt Johnny (hier nog gespeeld door Huub Stapel) uit aan Kees (de jongen) dat Amerika 'het land van de onbegrensde mogelijkheden is'. Kees vat het plan om ook rijk te worden door in Amerika afgetapte benzine te verkopen in Nederland. Hij maakt, natuurlijk, een denkfout. Het waterreservoir waarin hij de brandstof opslaat staat in Amerika, niet in Nederland. "Misschien kennen we 'm wel faxen!" grapt Johnny.
Maar dat is Amerika. Het is nog niet zo ver, maar straks kunnen ze de benzine van Kees gewoon faxen. Een paar maand geleden werd er op televisie al een 3D-printer gedemonstreerd. Deze printte nog geen gevuld waterreservoir, maar al wel een fluitje waar nog voor het einde van de uitzending op geblazen kon worden. In de toekomst print je alles uit: verloren fietssleutels, tubes tandpasta, magnetronmaaltijden en condooms met aardbeiensmaak. Maar daar zal het niet ophouden, de toekomst houdt slechts op bij de grenzen van onze verbeelding. We ruiken straks de scheten en goedkope aftershave van onze Hyves- en Facebookvrienden. Nog even en meisjes kunnen de smartphone van hun vriendje opdracht geven om vanuit de broekzak een flinke stroomstoot af te geven, omdat hij het gore lef had het per sms uit te maken. Stel je voor...
Want kijk naar oude films, of naar oude series. "Knight Rider" (de serie) is een goed voorbeeld: kletsende sportwagens zijn er nog steeds niet, maar de hypermoderne snufjes in KITTs buik doen tegenwoordig toch wat stoffig aan. James Bond, met de gadgets van Q, is een ander goed voorbeeld. We stoppen geen snijbranders, lasers, cirkelzaken en afstandbedieningen voor Aston Martins in onze horloges en schoenen maar dat is niet omdat het niet kan. Het ligt eerder aan het tekort aan werk voor charmante, glamoureuze geheim agenten in smoking en het gebrek aan excentrieke en duivelse topschurken met plannen voor werelddominatie. Het liquideren van Bin Laden heeft ons geleerd dat ze vaak ook niet wonen op onvindbare eilanden met verborgen raketlanceringsplatform. Maar de mogelijkheden, die zijn oneindig.
"I can make money open up a thrift store
I can make a living off a magazine
I can design an engine sixty four
Miles to a gallon of gasoline
I can make new antibiotics
I can make computers survive aquatic conditions
I know how to run a business
And I can make you wanna buy a product
Movers shakers and producers
Me and my friends understand the future
I see the strings that control the systems
I can do anything with no assistance
I can lead a nation with a microphone
With a microphone
With a microphone
I can split the atoms of a molecule
Of a molecule
Of a molecule"
PS. Ja, jonge. Rap. Het is een aardige tekst, met een goede opbouw, en een moraal. Bovendien werd het verzocht, en dit is altijd beter dan een polka.
Over voorstellingsvermogen gesproken. Een ietwat zelfingenomen gastdocent gaf ons de tip om op YouTube te zoeken naar ene dr. Feynman, een Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar die in opgenomen hoorcolleges stelt dat alles veel makkelijker wordt als je het voor je kunt zien. De filmpjes heten "fun to imagine" en in het filmpje hieronder heeft hij het over trillende atomen.
Interessant voor wie er geïnteresseerd in is.
Post post scriptum: ja! "Flodder in Amerika" is een klassieker. Ga niet net doen alsof in Nederland schitterende films met diepgang, plotwendingen en fabuleuze acteerprestaties gemaakt worden (en zonder dat er minstens een paar ontblote borsten aan te pas komt). Wie kent het niet: Kees (het meisje) die uitroept "Oh, zalm!", Sjakie die zegt dat ie "fast" zat in de file en het waterreservoir van Kees (de jongen) die het hoofd van het Vrijheidsbeeld afblaast.
Maar dat is Amerika. Het is nog niet zo ver, maar straks kunnen ze de benzine van Kees gewoon faxen. Een paar maand geleden werd er op televisie al een 3D-printer gedemonstreerd. Deze printte nog geen gevuld waterreservoir, maar al wel een fluitje waar nog voor het einde van de uitzending op geblazen kon worden. In de toekomst print je alles uit: verloren fietssleutels, tubes tandpasta, magnetronmaaltijden en condooms met aardbeiensmaak. Maar daar zal het niet ophouden, de toekomst houdt slechts op bij de grenzen van onze verbeelding. We ruiken straks de scheten en goedkope aftershave van onze Hyves- en Facebookvrienden. Nog even en meisjes kunnen de smartphone van hun vriendje opdracht geven om vanuit de broekzak een flinke stroomstoot af te geven, omdat hij het gore lef had het per sms uit te maken. Stel je voor...
Want kijk naar oude films, of naar oude series. "Knight Rider" (de serie) is een goed voorbeeld: kletsende sportwagens zijn er nog steeds niet, maar de hypermoderne snufjes in KITTs buik doen tegenwoordig toch wat stoffig aan. James Bond, met de gadgets van Q, is een ander goed voorbeeld. We stoppen geen snijbranders, lasers, cirkelzaken en afstandbedieningen voor Aston Martins in onze horloges en schoenen maar dat is niet omdat het niet kan. Het ligt eerder aan het tekort aan werk voor charmante, glamoureuze geheim agenten in smoking en het gebrek aan excentrieke en duivelse topschurken met plannen voor werelddominatie. Het liquideren van Bin Laden heeft ons geleerd dat ze vaak ook niet wonen op onvindbare eilanden met verborgen raketlanceringsplatform. Maar de mogelijkheden, die zijn oneindig.
"I can make money open up a thrift store
I can make a living off a magazine
I can design an engine sixty four
Miles to a gallon of gasoline
I can make new antibiotics
I can make computers survive aquatic conditions
I know how to run a business
And I can make you wanna buy a product
Movers shakers and producers
Me and my friends understand the future
I see the strings that control the systems
I can do anything with no assistance
I can lead a nation with a microphone
With a microphone
With a microphone
I can split the atoms of a molecule
Of a molecule
Of a molecule"
PS. Ja, jonge. Rap. Het is een aardige tekst, met een goede opbouw, en een moraal. Bovendien werd het verzocht, en dit is altijd beter dan een polka.
Over voorstellingsvermogen gesproken. Een ietwat zelfingenomen gastdocent gaf ons de tip om op YouTube te zoeken naar ene dr. Feynman, een Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar die in opgenomen hoorcolleges stelt dat alles veel makkelijker wordt als je het voor je kunt zien. De filmpjes heten "fun to imagine" en in het filmpje hieronder heeft hij het over trillende atomen.
Interessant voor wie er geïnteresseerd in is.
Post post scriptum: ja! "Flodder in Amerika" is een klassieker. Ga niet net doen alsof in Nederland schitterende films met diepgang, plotwendingen en fabuleuze acteerprestaties gemaakt worden (en zonder dat er minstens een paar ontblote borsten aan te pas komt). Wie kent het niet: Kees (het meisje) die uitroept "Oh, zalm!", Sjakie die zegt dat ie "fast" zat in de file en het waterreservoir van Kees (de jongen) die het hoofd van het Vrijheidsbeeld afblaast.
Abonneren op:
Posts (Atom)