Hoor de wind waait door de bomen... Het is eind april, st. Nicolaas zit in Spanje en ik zit thuis, maar waaien doet het. Los daarvan, het is kwart voor twee op moment van typen, en een zichzelf serieus nemend voetballer zou zo ongeveer zeven uur voor aanvang van zijn wedstrijd moeten slapen. Maar dat ben ik niet. Dat zijn wij niet.
Ik zag vanavond onze doelman vertrekken met een bus naar Karpaten. Voor de leken: dat is een verzameling feesttenten in een weiland vlak over de grens. In die tenten passen een paar duizend man, Duitsers en Nederlanders, die daar drinken, feesten, dansen en meedoen aan alles wat daar uit voortkomt. Dat alles ieder weekend vanaf Pasen tot Hemelvaart. Terugkomend op onze doelman, hij zal waarschijnlijk vanaf zijn aankomst om elf uur 's avonds tot zijn vertrek om half vier uur de volgende ochtend niet veel anders doen dan bier drinken en zich vergapen aan knappe Duitse meisjes, die zich om een of andere reden zich altijd iets exotischer (dus naakter) kleden dan hun Nederlandse soortgenoten. Naar alle waarschijnlijkheid zal hij in de bus naar huis in slaap vallen, toch thuis komen, enkele uren slapen en zich dan, met of zonder aandringen, zich naar de kleedkamer bij het voetbalveld begeven.
Dan de rest van het team. Daarvan zat een man of vijf, samen met mij en onze grensrechter, in het dorpscafé. Elkaar te waarschuwen dat ze morgen fit moesten zijn. Zo'n discussie heeft wonderbaarlijk genoeg een tegendraads effect, waardoor de avond zich met gemak rekt tot het punt waar we nu zijn aangekomen. Onze tegenstander, een verzameling veertigers die hun Karpaten/café-dagen allang achter zich hebben gelaten, lust ons morgen rauw. Misschien. Onze aanvoerder, een der cafégangers, is ervan overtuigd dat het een tegenstander is die ons ligt. Na het deponeren van deze stelling bestelde hij zijn derde laatste biertje.
Mocht ik nu pessimistisch, sarcastisch of een andere vorm van negatief overkomen, dan begrijpt u mij verkeerd. De prestatie van deze tak van voetbal is niet enkel de prestatie, maar vooral de prestatie ondanks het bier, het gebrek aan kwaliteit, conditie en flexibele ledematen. "It's all in the game" luidt te credo van sportcomputerspelletjes-ontwikkelaar EA-Sports. Ook al bedoelden zij er heel wat anders mee dan ik nu doe, het treft. Morgen, na de wedstrijd, zit ons team weer bij elkaar. Elkaar uitleggend wat er mis ging, en verklarend dat het allemaal best meeviel, gezien de omstandigheden. Of, als het echt tegenzat, hoe het allemaal anders moet. Of misschien, als het goed gaat, zelfs verklarend dat we een uitstekende prestatie hebben neergezet. Daar moet dan op gedronken worden.
"Well, who cares, who cares what you do?"
PS. Mocht je dit ook wat lijken, schroom je niet om je aan te melden bij je lokale voetbalvereniging. Ik twijfel er niet aan dat bijna ieder club waar de benadering van de populairste sport op aarde overeenkomt met wat hierboven beschreven staat.
Wat betreft de muziekkeuze. De tekst is niet direct een kinderboek. Maar het was ook niet als dusdanig bedoeld. Het origineel is van een band genaamd The Misfits.
Bonus PS. Het is nu de middag na de wedstrijd, en we hebben gewonnen. De doelman versliep zich ben begon op de bank, zijn vervanger was nuchter en goed. De 4-1 overwinning is een feit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten