Hier, bij de Plus in Grun -ja, het is welhaast ABN om Groningen in het plat aan te spreken- staat een schap. En daar liggen worsten in. Droge worsten. Geen verpakkingen eromheen, enkel twee ijzeren klemmetjes aan de uiteinden en een touwtje waaraan de worst worst hing te worden. Keurig in blauwe kratjes, en daarnaast een papiertje met daarop in hoekige letters "DROGE WORST" of "BRUNSWIJKER". En daaronder dan de prijs. Verder niks.
Geen verpakking, dus geen streepjescode. In circa 50 procent van de gevallen leidt dit tot een "waar was de code hiervoor ook weer?" van het kassameisje, terwijl ze met de worst naar de infobalie zwaait. Dan weet de hele winkel het, deze jongen eet droge worst. Als ze met condooms en viagrapillen had gezwaaid was dat maatschappelijk aanvaardbaarder geweest. Droge worst is niet hip. Worst met donkerrood vlees erin, en witte stukken vetweefsel en veel peper, zout en kruidnagel. Cholesterolbommen, zonder twijfel, met te veel zout, en vast niet het beste vlees van het varken. Maar wat zijn ze fijn.
De DROGE WORST van hierboven is van het soort van de uitgerekte U-vorm. Ze ligt nog wel eens in schuine stukken gesneden op hapjes-schalen. Maar ook los uit de hand smaken ze goed. Eerst met je tanden het ijzertje zo kort mogelijk afbijten, en steeds stukken van worst eraf rijten. Voor wie wat minder barbaars voor de dag wil komen kan het ook met mesje. Het liefst een zakmes, of zo'n schilmes uit Solingen. Worst in de linkerhand, en dan met je rechterhand steeds een stuk afsnijden. Oppassen dat je niet doorsnijdt tot in je duim. Maar zelfs dan wordt je nog aangestaard, met je droge worst en schilmes in de trein.
De BRUNSWIJKER is een ander verhaal. Dit is de rechte, ronde worst met een doorsnede van plusminus 4 centimeter. Wie deze zonder mes eet is wel een echte bikkel. Beter wordt deze toch gegeten met het eerder genoemde Solinger schilmesje en een houten snijplankje. Of, en dit is voor de liefhebbers, een filterdunne plakjes gesneden met de vooroorlogse, hand-aangedreven, snijmachine -een met trost geërfd erfstuk- bij ons (in de Hoeve) op zolder.
In het café-tegenover-de-kerk hebben ze nu ook een rek met worsten staan. Ze zijn anders, minder vlezig. Maar aan het eind van de avond moeten ze er toch aan geloven. Vroeger, toen mijn moeder op woensdagochtend nog vrij was en naar de markt ging, kocht ze voor me soms een zak met dunne droge worstjes. Na die tijd was het lange tijd een vast item op mijn lijstje voor de surprises met Sinterklaas.
Het is wat anders als verfijnde hapjes met kaviaar, maar ik sta niet alleen. Mijn held Daniël Lohues is evenzeer een groot liefhebber. Hij schreef erover in zijn column in het Dagblad van het Noorden, en schreef er een lied over: "Dreuge worst, dreuge worst, 'k zol nie weten wat ik zunder mos". En zo is het.
"Wat zegt u?
OF JE WORST LUST!"
PS. Over de Zingende Fresia's: ze zijn beter met een plens bier achter in je keel en je ze dan ziet spelen op de zomerfeesten. Mocht dit een keer voorkomen, let dan alsjeblieft op de basgitarist: John de Wolf. Wat een uitstraling!
En dan nog wat links:
Het Droge worst nummer van Lohues: Skik - Dreuge Worst
De Groningse droge worsten-site, tevens de leverancier van de droge worsten en brunswijkers in mijn supermarkt (kom ik net achter): Droge Worst uut Grunnen
Je kunt hier ook de hierboven beschreven worsten bestellen. O, vreugde! Oordeel zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten