Er was een tijd dat ik dacht dat je veel over een persoon te weten kon komen aan de hand van zijn of haar muzieksmaak. Het ging net niet zover dat iemand met een (naar mijn mening) goede muzieksmaak ook direct een Goed Mens was, maar veel minder ver dan dat ging het ook niet. Het was de tijd nadat ik verder was gaan kijken dan de platenkast van mijn ouders en de clips op TMF. Vooral TMF was essentieel om op muzikaal vlak geen bloopers te maken in de brugklas. Met de nieuwste Hitzone in je cd-rek zat je goed.
Maar met dansles brak de uitgaansperiode aan, en TMF was in een klap een waardeloos medium. Die muziekliefhebbers in het dorp en omstreken waren grofweg op te delen in twee kampen: rockers en piraten. En geen van beide genres had nu direct de voorkeur van The Muziek-Fabriek. Ik zat mijn bescheiden cd- en mp3-collectie al met één been in het rockerskamp, en voor de rest bestond onze groep uit rockers, mensen die het niet veel schelen kon en één piraat. Al met al maakte dat de keuze eenvoudig: rockmuziek moest het worden, rockmuziek moest het zijn. Daarbij komt dat het internet veel voller stond met rockmuziek en blogs en recensies daarover. Amerikaanse recensenten vertelden me op allerlei sites welke muziek geluisterd diende te worden. En ik luisterde, al deed ik dat voor mezelf.
In de keet was Metallica voor velen de norm. En na mijn laatste toetsweek en de eindexamens van mijn vrienden trokken we met de trein naar de Amsterdam Arena, om ze daar te zien spelen. Een mooie maandag in juni 2003, het dak was open. En daar kwamen we erachter dat er rockliefhebbers waren die er een stuk meer werk van maakten om daarmee te koop te lopen. Om ons heen zagen we wijde broekspijpen, tatoeages, piercings, zwart gekoolde ogen, witgekalkte gezichten en geverfde haren in vreemde tinten. Het zag er enigszins misplaatst uit in het zomerse zonlicht. Gelukkig liepen er nog voldoende mensen rond in t-shirt en spijkerbroek, zodat we niet geheel uit de toon vielen.
In het voorprogramma was Korn nog goed te pruimen, maar Slipknot was eerder een circusact dan een muziekgroep. Met lugubere clownsmaskers op leverden ze een show die wild en ruig moest overkomen, maar soms eerder komisch was. Zoals op het moment dat een dezer mannen met alles wat hij in zich had met een honkbalknuppel gretig te keer ging op een drum, zonder dat daar ook maar het minste gerucht van te horen was. Daarna speelde Metallica, en we genoten. Tijdens "Battery" vroeg James Hetfield, zoals hij dat overal ter wereld doet: "Are you alive? Tell me, How does it feel te be alive?" En we brulden, we waren in leven en het voelde goed. Op de terugweg neurieden we half slapend het deuntje van "Frantic" na. Het bleef nog een week hangen.
Maar ik was wel een beetje van mijn geloof gevallen. Hoewel ik nog steeds mijn teleurstelling moeilijk kan verbergen als iemand aangeeft dat Marco Borsato zijn (of haar, meestal haar) favoriete artiest is, heb ik niet meer de behoefte om te pas en te onpas als een soort Jehova-getuige overal het Geluid van Goede Muziek te gaan verkondigen. Ook als je van Metallica of van mijn andere favorieten houdt, ben je nog niet direct een Goed Mens. En ik was blijkbaar niet de enige die zijn prioriteiten had bijgesteld. Een vriend stelde dat zijn aanstaande meisje geen rockliefhebster hoefde te zijn, want: "wat zijn deze lelijk."
"Iedereen vindt jou nogal apart
Want je laarzen en je rok, ja zelfs je haar is zwart
En op je T-shirt staat een bloedende maagd
En een grijnzende heerser van de duisternis
Ik had me wel een voorstelling gemaakt
Maar ik wist niet dat hij in het echt zo lelijk is"
PS. De muziektitels van dit blog zijn nog een restantje van de neiging om goede muziek te verspreiden. Dit nummer is niet direct een aanbeveling, erg goed is het nummer niet. Maar ik herinnerde me het nummer omdat er rond het uitbrengen van deze single de leden van deze band met de dood werden bedreigd door op hun tenen getrapte gothics.
Oh Oh, en, voor de liefhebbers, het eerder genoemde "Battery":
Geen opmerkingen:
Een reactie posten