Het begin van een avond uit is een fase van afwachten, fase 1, als je wilt. Het is nog vroeg, de band speelt, zonder respons, haar eerste set, of een DJ probeert tevergeefs de sfeer er al in te brengen met opzwepende muziek. En je staat daar, met je drinken, en de mensen waarmee je gekomen bent. Beetje rondkijken, beetje praten over dinges, dittes en dattes. Over hoe het is met de koeien en de kalveren. Wat je om je heen ziet is een festijn dat nog moet beginnen: ongekreukte kleding, in model zittende kapsels, en de mensen daarin en daaronder allemaal op zoek naar hun plek voor deze avond. Af en toe zie je mensen die al dansen op een lege dansvloer, en elkaar gillend, brullend, joelend en/of kussend begroeten. Het zijn van die principiële sfeermakers, immer lachende onbeschaamd ongedwongen mensen, die bezweren geen alcohol of gezelschap nodig te hebben om er een feestje van te maken. Ik ben niet zo iemand, en ik ken er geen, persoonlijk.
Ergens tussen een half en anderhalf uur na je aankomst komt het op gang: fase 2. Je hoeft niet meer naar woorden en gespreksonderwerpen te zoeken, je lijkt je ongemerkt van plek naar plek te begeven, terwijl de tijd doorvliegt. Je grapt, je lacht, je danst, je lacht, je drinkt, je lacht, je sjanst, je lacht: Alles is lachen. Als je dan, even later, voor de variatie een keer rondkijkt, merk je dat de boel in beweging is. De muziek is zachter, of uit, de lichten branden feller, glazen worden verzameld, personeel duwt je vriendelijk maar beslist dichter richting de uitgang. Je zoekt en vindt de tijd op je horloge of telefoon, en merkt wederom op dat fase twee veel sneller voorbij gaat dan fase één.
De derde tevens (meestal) de laatste fase is aangebroken: de weg naar huis. Deze begint in mijn geval bijna zonder uitzondering met het zoeken naar de taxi, vaak een lange touringcar. Het hoort eenvoudig te zijn, de chauffeur heeft de heenweg vertelt hoe laat hij terug zou zijn, maar de praktijk vertoont vaker dan zelden enkele haken en ogen. Maar tenzij je erg onfortuinlijk bent vindt je een taxi die gaat waar jij naartoe wilt. Afhankelijk van de intensiteit van de avond kan de sfeer in taxi variëren van muisstil tot iets dat het midden houdt tussen een kippenhok en een zwijnenstal. Het komt voor dat een groot deel in slaap is gevallen, terwijl de rest zich koest houdt met zacht gepraat en het pielen met telefoontjes. In andere gevallen is het gangpad levensgevaarlijk, mensen vliegen heen en weer terwijl er wordt gecommuniceerd in lawaaierige termen die niet in aanmerking komen om zinnen genoemd te worden. Als je oplet kun je zien hoe de chauffeur zorgelijk in zijn spiegels kijkt om te zien of hij vannacht zijn klanten en zijn bus nog ongeschonden thuis kan brengen.
Als de taxirit voorbij is valt de boel uit elkaar. Sommigen laten zich thuis afzetten door het taxibedrijf, de rest begeeft zich in kleine groepjes per fiets of te voet huiswaarts. Thuisgekomen vinden sommigen nog de energie voor een laatste drankje, een gebakken ei, de televisie of het internet. Daarna is er het bed, dat alles is wat je dan nog nodig hebt. Fase 3 is ten einde. Uren later wordt je met een tevreden gevoel wakker, als het goed is. Maar vaak is daar dan de wekker, die me vertelt dat ik binnen een uur op het veld moet staan. En eenmaal op het veld valt dat meestal ook nog wel mee.
"Closing time - open all the doors and let you out into the world
Closing time - turn the lights on over every boy and every girl.
Closing time - one last call for alcohol, so finish your whiskey or beer.
Closing time - you don't have to go home but you can't stay here."
PS. Semisonic heeft ook dat liedje "Chemistry" gemaakt. Dat nummer wordt gebruikt voor het item 'flirt je stijf om kwart voor één' op 3FM, op zaterdag, en op zondag geloof ik. Het is er altijd op als ik mijn boterhammen naar binnen werk 's zaterdags op m'n werk. Sjansen op de nationale radio, het is als boer zoekt vrouw in een paar minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten