Soms hoor ik een liedje waarvan ik weet dat ik geweten heb hoe het heet en wie de artiest is. Soms zie ik gezichten waarbij ik de namen heb geweten. Soms krijg ik sommen voor me waarvan ik op zijn minst vermoed dat ik ze eens kon oplossen.
Ik vergeet dingen. Zoals je op een computer dingen die je nooit meer gebruikt of niet langer belangrijk vindt naar de prullenbak versleept, zo flikkert je brein dingen weg die te lang niet zijn opgediept en vermoedelijk ruimte innemen die beter ergens anders voor benut kan worden. Vermoedelijk, ik leer momenteel bij neurofysiologie dat de vergelijking tussen brein en computer slechts beperkt bruikbaar is.
Maar het punt is dat het meestal niet erg is dat je dingen vergeet. Meestal merk je het niet eens, je vergeet elke dag dingen waar je allang niet meer aan gedacht hebt. En als je het toch merkt, dat je dingen kwijt bent, dan kun je het vaak nog opzoeken, leren of vragen. Voor muziek zijn er handige programmaatjes op mobieltjes, er is internet, er zijn boeken, en hoewel "hoe heet je ook al weer?" wat lullig en bot klinkt, zijn er ook subtielere manieren om iemands naam (weer) te weten te komen.
Over geheugenverlies zijn allerlei films gemaakt. In de film "Memento" kan een man enkel de gebeurtenissen van een dag onthouden, en dat terwijl hij de moordenaar van zijn vrouw probeert te vinden. Hij lost dit op door continue polaroidfoto's (want de film is pre-smartphone) te nemen van dingen die hij moet onthouden, met zinnen eronder als toelichting. Echt belangrijke dingen tatoeëert hij op zijn lichaam. De regisseur heeft het nog eens extra ingewikkeld gemaakt door het verhaal omgekeerd chronologisch te vertellen, hij gaat iedere keer een dag verder terug in de tijd. Desondanks een aanrader. Eenvoudiger en grappiger is "50 First Dates", waarin Adam Sandler een meisje met eenzelfde soort geheugenverlies probeert te versieren. Voor dames die graag huilen voor de tv is er "The Notebook", waarin een demente vrouw iedere keer haar verloren liefde opnieuw vindt door een dagboek te lezen.
Waar ik wel vaak aan moet denken als ik merk dat ik iets vergeten ben, hoe het moet zijn als je de dingen vergeet die je wel degelijk belangrijk vindt. Als de namen en gezichten van dierbaren uit je hoofd glippen. Als je niet meer weet hoe de dingen die je dagelijks deed moet doen, als je niet meer weet wat je elke dag doet. Het lijkt me dat je dan heel erg alleen moet zijn, zonder dat je alleen bent. Wanneer je hoofd je in de steek laat, niet voor even, maar voor altijd.
"voor ik vergeet en ik de feiten en de cijfers en de namen van de schrijvers niet meer weet
de hele dag en alle woorden en elk uur de hele dag
en ook de nacht en de zomers en de handen van mijn vader vergeet ik op den duur"
PS. Spinvis heet eigenlijk Erik de Jong. Zijn stem, muziek en teksten zijn allemaal even wennen, maar als je dit enigszins kunt waarderen dan moet je zeker even luisteren naar liedjes als "Smalfilm", "Bagagedrager" en "Ik wil alleen maar zwemmen".
De film "Memento" werd geregisseerd door Christopher Nolan, die ook de laatste twee Batman-films regisseerde en verder "Inception" en "The Prestige" maakte. Films waarbij je aardig moet opletten als je het allemaal nog volgen wilt. Niet voor de zondagavond met zes beugels en de ogen halfdicht, om zo maar te zeggen. Maar zeker boeiend, als je er het geduld en scherpte voor hebt.
Oh, oh, en voor ik vergeet, ik heb eens een TEDtalk gezien dat samenhangt met dit onderwerp. Wil je iets leren over het brein en kun je het opbrengen om tien minuten lang naar een Aziatisch-Amerikaanse wetenschapper te luisteren, dan is dit zeker de moeite waard. Helaas in het Engels en zonder ondertiteling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten