Altijd als ik binnenkom, groet ik de heren: "Hé keals!" Ze kijken op met hun vriendelijke koppen, maar zeggen niets terug. Dat zou je onbeleefd kunnen noemen, maar ik weet wel beter. Ik ken ze. Ze bedoelen het niet zo. Bovendien zijn het runderen. Onze stieren staan vooraan in de stal, en kijken me waarschijnlijk alleen geïnteresseerd aan omdat ze honger hebben. Ze hebben bijna altijd honger, en ze kennen me maar al te goed als een van de mannetjes die ze kuilvoer en brokken geeft. Dus ze laten me mooi praten.
Praten tegen dieren, je ziet het vaak in films. Een meisje dat uithuilt bij haar hond, en dan legt het beest troostend zijn kop op haar schoot. Een eend die kwettert en dan ontslagen wordt door Dagobert. Vanavond zag ik het nog. Adam Sandler heeft onderonsjes met zijn walrus Jocko, over de niet-geringe penisgrootte van walrussen en de vergeetachtigheid van Drew Berrymore in de film "50 first dates". Het is een romantische komedie, dus ik verklap niks als ik zeg dat het allemaal goed afloopt.
Stiekem weten we wel dat dieren onze zinnen en verhalen niet begrijpen. Ze snappen heel veel, maar ik vermoed dat als ik ze zou vertellen over hoe m'n dag was het niet echt tot ze door zou dringen. Maar toch is het een gewoonte geworden. Het lijkt welhaast onbeleefd om niks te zeggen als ik thuis kom en de hond kijkt op vanuit haar mand. Of als ik de stal binnenloop en ik word begroet met vriendelijk gehinnik. En de beesten kijken niet raar op als ik wat zeg, ongeacht wat ik zeg. Dat is bij mensen ook wel eens anders.
"I wish my cat could talk"
PS. Best Coast maakt hele fijne rammelrock die een beetje smaakt naar The Beach Boys. Ze hebben een album gemaakt, die volstaat met nummers als deze. Dus als dit je aanstaat moet je zeker even verder kijken. Het lijkt me voor zich spreken dat de zangeres gek is op haar kat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten