Ik heb hem! Of nee, laat ik mezelf corrigeren: ik heb mij! En dat vereist weer nadere toelichting. (Wat overigens de hele bedoeling is van een openingszin, die lezer of luisteraar nieuwsgierig maken naar datgene dat je werkelijk te vertellen hebt.) Ik heb een stukje papier waarop een foto is afgedrukt waarop ik te zien ben in mijn voetbalkledij. Na Dani, Jeroen Heubach, the Roadrunner, Elmer Fudd, the Tasmanian Devil, Daffy Duck, Bugs Bunny, Pikachu, en alle andere helden op flippo's, supershots en andere papieren of plastic fanartikelen bij uw chips en al uw andere voedsel is het ultieme dieptepunt daar: bij tien euro aan boodschappen bij een plaatselijke supermarkt ontvangt u een portie kaartjes waar spelers van onze club, ongeacht hun niveau, leeftijd of geslacht, te bewonderen zijn.
Ze zijn jong, oud, uitdijend en/of kaal, spaar ze allemaal! De nuchterheid van mijn ouders hebben me er altijd van weerhouden om deel te nemen van welke verzamelwoede dan ook. En daar ben ik achteraf niet minder om geweest, en ik ben blij dat er niet meer geld is uitgegeven aan overbodige zakken aardappelchips, waar dan een stukje plastic in zat waar dan weer ooit een vrouw in gestikt is. Maar ik niet dus. Chips van het huismerk was ook zout, vet en ongezond, maar vrij van plastic. Maar ik vermoed dat ik desnoods tien euro aan ongezouten, ongepelde pinda's uitgeef om een pakje spelersportretten te bemachtigen. Kijken of ik een clubgenoot kan vinden die er belachelijk genoeg op staat om dit in de toekomst te kunnen verkondigen in de kantine.
Want het is heel goed mogelijk. De foto's werden geschoten op zondagochtend, nog voor aanvang van de bekerwedstrijden. En dat is vroeg, op zondag. Als promotie van de actie werden posters met enkele voetbalplaatjes erop afgebeeld opgehangen in de kantine. Één speler (en zelfbenoemd voetbalanalyticus) kreeg zelfs enkele posters alleen voor zich zelf. Zijn wangetjes werden digitaal opgepoetst tot ze warmrood kleurden, zijn lipjes werden virtueel in de was gezet, er werd een onidentificeerbaar object in zijn haren geplakt en dat geheel werd afgebeeld op een achtergrond van roze vlindertjes en bloemetjes. (Dat object had een haarspeldje moeten voorstellen, maar is inmiddels ook herkent als tampon en sigaret met een strikje.) De man van achter in de twintig fonkelt op deze poster als een trotse pupil, en deze beeltenis is te bewonderen in de kantine en enkele café's waar ze zijn (ongeretoucheerde) gezicht maar al te goed kennen.
Bij mij valt het dan nog mee. Op het plaatje zit ik erbij als de zoutzak die ik me op zondagmorgen voor aanvang van de wedstrijd normaal gesproken voel. Op de achtergrond zijn gewoon de bosjes te zien waar we jarenlang tijdens de training onze afgezwaaide schoten tegenaan plaatsten. De oogjes zijn klein, de wallen daaronder aanwezig. Ondanks het strak afgebeelde logo daarboven is direct duidelijk: deze jongen is amateur. Gigantisch amateur. Zelfs door een voetballeek niet te verwarren met Messi of Beb Bakhuys. Ondanks, of mede dankzij, dat hij een shirtje draagt dat schijnbaar mede mogelijk gemaakt werd door een plaatselijke elektricien. Maar mocht iemand zich vergissen, ik zet graag mijn handtekening.
"'Cause everybody wants a dream
Something they can barely see
And though my heart will break
It's more than I can take
I could never let it be"
PS. De voetbalplaatjes zijn verkrijgbaar bij de Plus in Haaksbergen aan de Veldmaterstraat, bij de eerdergenoemde tien euro aan boodschappen. Heb jij Markje al?
Beb Bakhuys was een vooroorlogse voetballer die als een van de eerste Nederlanders professional werd. Daardoor mocht hij niet meer voor het Nederlands elftal voetballen, want de bond was van mening dat betaling de sport verzieken zou. Deze informatie doet je dagdromen van hedendaagse internationals als amateur. Wesley Sneijder die Nederland - Moldavië op tijd uit d kantine vertrekt omdat hij de koeien nog moet melken. Van Persie die aan de beurt is om het tenue te wassen. Huntelaar die er een meter bier in doet omdat ie vader is geworden. Warm je aan die gedachte alsof het een houtkachel was op Nova Zembla.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten