Gary Mullen kan erg goed Freddy Mercury nadoen. Toen deze laatste nog leefde, bedoel ik daarmee. Er is vast een interview te vinden waarin Mullen vertelt hoe hij dit talent en deze passie heeft ontwikkeld, maar ik hou me liever vast aan mijn eigen fantasie. Die versie gaat als volgt. Gary's vader is een groot Queen-fan, maar zijn vrouw is het zat en gooit hem het huis uit. Gary mist zijn vader en wordt onhandelbaar. Daarop sluit zijn moeder hem jarenlang op in de oude hobby-kamer van zijn vader, waar de kasten vol staan met lp's en videobanden van zijn vaders favoriete band. Als jongeman weet Gary te ontsnappen en weet hij niet anders dan dat hij Freddy Mercury zelf is.
Hoewel ik dit verhaal uit mijn duim heb gezogen is het wel degelijk waar dat Mullen een geweldige Mercury-imitator is. Hij zingt als Freddy, praat als Freddy, danst als Freddy, grapt als Freddy, maakt die nichterige huppeltjes als Freddy, hij kleedt zich als Freddy. Alleen hij lijkt niet op Freddy. En dat is jammer, je gunt het hem. Het belette hem overigens niet om de Engelse versie van de soundmixshow te winnen. Als Freddy Mercury, uiteraard.
Queen was mijn eerste favoriete band. Ik vond "We Will Rock You" en "We Are The Champions" leuk en fietste op een woensdagmiddag naar de bibliotheek waar ik "Greatest Hits I" leende. Ik maakte er een cassettebandje van en dat bandje heb ik grijs gedraaid. In het eerste jaar drukte ik per ongeluk bij het intro van "Bohemian Rhapsody" op de opnameknop, waardoor we jarenlang mijn moeders stem "ho, ho, stop, stop, stop" konden horen zeggen voordat Mercury tegen z'n moeder bekent dat hij een man heeft vermoord. ("Mama, just killed a man. Put a gun against his head, pulled the trigger, now he's dead").
Inmiddels is Queen hard gedaald in m'n lijst van meest gedraaide muziek. Eigenlijk hoor ik Freddy alleen nog als Queen op de radio komt of de dvd "Live at Wembley" hier thuis uit de kast wordt getrokken. Maar toen de gelegenheid zich voordeed om "One night of Queen" te beleven in een regionale theaterzaal, besloot ik te gaan. Samen met mijn zus, die ook haar portie Queen wel gehad heeft in haar jeugd, of ze dat nu wilde of niet. We zagen Mullen met zijn band. Was het zo goed als Queen zelf zou zijn geweest? Vast niet. Maar toch werd ik twee uur lang heel vrolijk. Een boel grijze en kalende koppen om mij heen herbeleefden een stukje jeugd. Maar ik ook.
"I dreamed I was like Freddie Mercury
but sure he was one of a kind"
PS. Geen Queennummer, maar je kent er vast wel een paar. Anne Soldaat is een Nederlandse zanger en gitarist die in de jaren 90 met Daryll-Ann fijne alternatieve popmuziek maakte. Hij maakte een paar soloplaten geloof ik, en is momenteel te bewonderen als gitarist van Tim Knol.
Voor dit nummer figureerden een half leger aan bekende en minder bekende Nederlanders. Spot ze allemaal!
Oja, en dit is dan Gary Mullen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten