In de bus is het vaak een opvallende tegenstelling: veel mensen bij elkaar die allemaal hun best doen zich alleen maar met zichzelf te bemoeien. Ik kan het zelf ook goed: gewapend met boek en muziek verzeker ik mezelf ervan dat niemand geneigd is me nog eens te vertellen dat het koud is vandaag. Toch is dat zonde, soms spreek je nog eens iemand, of hoor je dat iemand zich verbaasd over het aantal 'tractorwinkels' langs de route. Er kan zomaar een chauffeur zijn die je gezicht herkent, omdat je tien jaar geleden met zijn zoon enkele werkstukken in elkaar hebt gedraaid.
Chauffeurs zijn veelal een beetje chagrijnig, en daar hebben ze recht op. Dag in, dag uit lopen er mensen langs hen heen. En soms komt de goeiemorgen/goeiemiddag niet eens boven het bliepje van de kaartjes-scanner uit. Dan zijn het van de kleine pleziertjes waarvan je het moet hebben. Zo zijn er chauffeurs die sommige bochten net iets harden nemen dan strikt noodzakelijk, waardoor de mensen schommelen in hun stoel. Misschien rijden ze net een stukje weg als iemand spurt om de bus nog te halen, om dan alsnog te stoppen om de dankbaarheid te incasseren die er misschien niet was geweest maar in ieder geval minder groot was geweest als hij hem direct had laten instappen. Soms moet je het lot een handje helpen, terwille van je eigen plezier.
Deze week was er een vrolijke chauffeur de sleur doorbrak. Net toen we aankwamen bij het station hoorde hij "the eye of the tiger" op z'n radio. Hij draaide het op vol volume. De gitaarklanken, voor altijd geassocieerd met Sylvester Stallone in boxhandschoenen, knalden door de bus. Door de intercom verwelkomde hij ons op station Hengelo, en wenste hij ons vrolijk gestemd en met exotisch accent een fijne avond en heel veel plezier, mochten we deze avond nog uit gaan (het was woensdag, maar goed). Een man, die opgeschrokken leek uit zijn busreis-isolement, ging stilstaan in het gang pad voor hij uitcheckte en de bus verliet. Hierdoor blokkeerde hij het gangpad, de mensen na hem, door de hectiek inmiddels allemaal zonder boek, mobiel of muziek, moesten wachten. Hij bracht zijn hand naar de mond, en sprak zo hard hij kon: "U ook, chauffeur! En bedankt!"
"On the bus, that's where we're ridin'
On the bus, O.K., don't say hi, then
Your tongue, your transfer,
your hand, your answer
On the bus, everyone's lookin' forward
On the bus, I am lookin' forward
And everything ain't O.K.
I might die before Monday
They're all watchin' us
Kiss me on the bus
Kiss me on the bus
If you knew how I felt now
You wouldn't act so adult now
Hurry, hurry, here comes my stop"
PS. Het was kiezen tussen deze of The Who's "Magic Bus" (ook heel mooi, daar niet van) of het blèrige "Hé Buschauffeur (de hele bus moet pissen)". Aangezien The Who nog wel eens voorbij komt op uw lokale classic rock-zender, zijn het de Replacements geworden. Kussen in bussen is meestal voorbehouden aan de bussen in het uitgaansverkeer. Het 'pislied' zal ik voor behouden aan de carnavalvierders.
Oh, er is ook nog "Bus Stop" van the Hollies. Had ik die al niet een keer gehad? Maar die gaat over een romance die ontstaat bij een bushalte dankzij een gedeelde paraplu ("One day my name and hers are going to be the same"). Schattig hè? Dat ze dat nog niet hebben verfilmt tot een romkom waar RTL8 en NET5 nog jaren plezier van hebben. En waarvoor de 'love-Seats' in de bioscoop bij tot hun recht komen. Want als we met een groep naar de film gaan, betekenen deze knuffelbanken meestal gewoon de we een 'halve-liter-houder' tekort komen. Waarmee we ver genoeg van bussen en buschauffeurs zijn afgedwaald om deze blog tot een einde te brengen. Keals en vrouwleu, good goan, en deelt uw paraplu als het regent, u weet nooit wat er nog van komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten