Muziek: The Black Keys - When The Lights Go Out

Het was gisteravond na half twaalf, maar nog steeds fijn weer. Ik fietste de route die ik mijn leven veruit het meest gefietst heb, die tussen het dorp en ons huis. Alles was stil en rustig, nergens een teken van leven. Doordat de lucht helder was en de maan vol, kon ik ondanks het tijdstip alles nog goed zien. Ik kwam terug van de training, had daarna nog de tweede helft van het Europees voetbal half bekeken en nog een paar biertjes gedronken. En terwijl ik zo'n beetje halverwege was, kreeg ik een machtig gevoel. Ik was de enige in de weide omtrek, de enige die alles zag zoals het er nu bij lag, alles was even van mij. Even was ik prettig alleen.

Het donker was van andere orde met oud en nieuw, alweer een paar jaar terug. Na het vuurwerk en de nieuwjaarsborrel bij de buren wilden m'n broer en ik nog even naar de kroeg om het nieuwe jaar te vieren. Maar de dampen van het vuurwerk hadden zich gemengd met de de mist die op oudjaarsdag al als een deken over alles heen had gelegen. Het licht van onze koplampen haalden het wegdek niet. Te voet gingen we verder, de rand van de weg volgend met onze voeten. Zo schoven we langzaam maar zeker richting café.  We kwamen bij een van de spaarzame lantaarns op de route. Het licht, dat normaal een groot deel van het wegdek eronder bescheen, hing nu als een grote bleke vuurvlieg boven ons. "O, zijn we hier!" We kwamen over, uiteindelijk. Toen we laten naar huis gingen waren de dampen opgetrokken en leek het onvoorstelbaar dat je ooit zo weinig van alles had kunnen zien.

Maar wat echt donker is leerde ik afgelopen weekend in mergelgroeve van Sibbe, Zuid-Limburg. Tijden een fietstocht door de mijn hield de gids onze groep stil bij een zijtak. De mountainbikes gingen aan de kant, de lichten gingen uit. En het was donker. En niet het soort donker waar de ogen aan wennen kunnen. Ik deed m'n ogen dicht en weer open, maar het maakte geen enkel verschil. Zonder enige bron van licht is er niks te zien. Het aardedonker was indrukwekkend. Ergens klonk het enigszins nerveus: "Ja, nu mag het ligt ook wel weer aan hoor."

"You know what the sun's all about

When the lights go out"

PS. Een ander voorbeeld van het ervaring van donker zijn stroomuitvallen. Kleine ongemakken die je wijzen op de vanzelfsprekendheid die elektrisch licht is geworden zoals tandenpoetsen terwijl een kandelaar balanceert op de rand van de wastafel. Mikken tijdens het plassen met een kaars in een hand (oppassen voor lekkend kaarsvet!)

The Black Keys zijn een bluesrockduo uit Ohio, USA. Bekend van o.a. "Tighten Up" (met dat gefluit erin), "Lonely Boy" (met de clip met het dansende kleine zwarte mannetje in een kantoor) en "Little Black Submarines" (met de overgang van rustig akoestisch gemijmer naar vol gas hardrock die doet denken aan "Stairway to Heaven"). Maar voor deze doorbraak waren ze al een tijdje bezig, een beetje rauwer, zoals deze plaat uit 2004. De albumcover die het filmpje toont is van debuutalbum The Big Come Up uit 2002, maar dit nummer staat op Rubber Factory (album nummer 3) uit 2004.