Het is een vervelende eigenschap, en blijkbaar is het erfelijk. Dat als iemand mening A heeft, jij automatisch mening B hebt, waardoor er een bij voorbaat zinloze discussie ontstaat. Mijn vader en ik hebben beide deze eigenschap. Ongeacht het onderwerp, we staan bijna altijd lijnrecht tegenover elkaar. Of het valt niet op als we het wel met elkaar eens zijn, dat kan ook.
Er zijn verschillende manieren hoe zo'n meningsverschil eindigt: één van ons beiden geeft mokkend de ander zijn zin; één van ons loopt weg; het onderwerp wordt aan de kant geschoven totdat het later, soms veel later, weer aan bod komt; of mijn moeder moet ingrijpen, en dat zijn de serieuze aangelegenheden. Het kan gaan om een gebakken ei, zoals vandaag, of over een muziekje op de radio, politiek, voetbal, tv-programma's en klussen op de boerderij. Er is áltijd iets om het over oneens te zijn. Het is een sport. We zoeken het op. Een gesprek kabbelt even voort totdat we op een punt komen waar we het over oneens kunnen zijn, en dan zijn we scherp. Soms zijn het ruzies, maar meestal melige flauwe twisten waar de rest van de mensen aan tafel jeuk van krijgt.
Buiten onze huishouding manifesteert zich deze eigenschap zich heel anders. We luisteren, geven de sprekers gelijk als ze daar recht op hebben. Dan brengen we heel subtiel de tegenargumenten op tafel. Mild, dat zijn we dan ineens. We zien dan slechts in waarom iemand het oneens zou kunnen zijn. Ik weet dat ik zo ben, en ik heb er op gelet, mijn vader doet het ook. Toch zijn we tegen elkaar nooit zo. Ik denk dat mijn moeder en de rest er maar aan moeten wennen. Straks is de vakantie voorbij, en dan blijft alleen het weekend over om het met elkaar oneens te zijn.
"Question everything"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten