Ze blijft steeds vaker en langer liggen, en loopt niet meer zo snel als ze ergens naartoe gaat. Ze wordt rustiger, heeft vaker de tijd om er even bij te komen zitten, bij de koffie. Of als we buiten bezig zijn. Maar af en toe zie je een glimp van wat ze geweest is. Dan krijgt ze een intense blik in haar ogen, ze schieten vuur. Ze is dan even die kuitenbuiter die ze altijd geweest is. Letterlijk: paarden, koeien, ballen en postbodes zijn niet veilig.
Maar het is vaak van korte duur. We kunnen er niet omheen, onze hond wordt oud. Haar pas wordt stijver, een van beide oren staat krom, al weet niemand precies wat daarvan de oorzaak is. Ze is een karakterdier. Ze vocht jarenlange vetes uit met de hond van de buren uit, om enkele meters weiland. De hond van de buren was vele malen groter, zwaarder en dodelijker. Maar dat weerhield haar er niet van om te infiltreren in vijandelijk gebied. Ze speelde zo goed voetbal dat we uiteindelijk haar een eigen bal moesten geven om zelf nog aan voetballen toe te komen als we speelden op het erf. Ze blafte naar koeien en paarden, beet ze in de hielen. Luisterde alleen als je dreigde iets te gooien of als je dicht genoeg in de buurt kon komen. Dan liep ze tergend langzaam naar huis, met zoveel mogelijk omwegen.
Eigenlijk doet ze al deze dingen nog steeds, alleen minder. We zien met lede ogen aan hoe ze bejaard wordt, al is ze nog lang niet dood. Daar is ze te eigenwijs voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten