Voor een enkele voetballer is voetbal zoals het in de kranten staat, zoals het op tv is en als in de stadions. Menig voetballer jonger dan tien jaar houdt er nog rekening mee dat voetbal ook voor hem zo kan zijn. Geld, publiek, eer, aandacht, camera's.
Maar jonge voetballers worden groot, en metselaar, chauffeur, vishandelaar, accountant, bioloog of wat dan ook, maar zelden voetballer. Ze hebben hun ambities bijgesteld van international, naar prof, naar semi-prof, naar hoofdklasser, enzovoort. Uiteindelijk gaat dat vaak door totdat een plaats op de bank bij het eerste elftal van de plaatselijke voetbalvereniging niet meer tot de opties behoord. Dat is voor sommigen een reden om te stoppen.
Maar voor velen niet, en deze mensen zijn zondagochtend te vinden op met dauw belegen velden. Dit is voetbal zoals het in de meeste gevallen gespeeld wordt. Geen tribunes, geen publiek en vaak ook geen trainer. De laatste spelers worden uit bed gebeld, er wordt een paar keer heen en terug gelopen en de bal wordt een paar keer overgespeeld. Even bij elkaar staan voor een opstelling en dan spelen. Vaak is het niet mooi of spectaculair.
En eigenlijk maakt het allemaal niet uit. Ook deze voetballers maken zich na de wedstrijd druk over gemiste kansen, de scheidsrechter, het veld en het gebrek aan nieuwe aanwinsten. Alleen mogen zij dit doen aan in een kantine, met bier en een gehaktbal. Één voor één staan ze dan op, zeggen "tot volgende week" en vertrekken. Als ze 's avonds naar de samenvattingen kijken voelen ze geen enkele jaloezie. Ze zeggen hoogstens "dat had ik vanmorgen ook" als er een bal huizenhoog over het doel wordt geschoten.
"I can live without a finger
I can live without a toe
But the head is necessary"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten