Kun jij je nog herinneren dat je niet wist wat politiek was? Dat waren nog eens tijden. Als je vroeg wie de baas van het land waren, dan was dat de koningin, die er toen uitzag als een heel sjieke schooljuf, vriendelijk en streng. En er was Lubbers, of Kok. En Clinton, die was van Amerika. Serieus uitziende mannen met grijze haren. En mensen met een grijze haardos waren toen nog bij voorbaat wijzer dan de rest. Je hoefde je geen zorgen te maken.
Het is onmogelijk om jezelf voor te houden dat je niet weet wat je weet. Sommigen stoppen met de krant lezen, anderen grijpen naar de fles, je hoort wel eens dat iemand zijn televisie uit het raam heeft gesmeten. Jezelf voorhouden dat dat helpt is al een stuk makkelijker.
Maar uiteindelijk is onwetendheid een last, een risicofactor. Als je klein bent is er (als je een beetje geluk hebt) iemand die dit voor jou op zich neemt. Maar dat gaat voorbij. Je moet weten, begrijpen, denken, doen. Grijze haren en een strenge blik zijn geen garantie meer voor een zorgenloos bestaan.
"When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well theyd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten