Het is zaterdagavond. Ik ben op een feest, het is enorm druk en het bier stroomt rijkelijk. En ik weet dat het niet wat wordt vanavond. Ik heb weinig te praten, de muziek is matig en ik ben wat duf.
Normaal ben ik van mening dat je van iedere avond het zelf in de hand hebt of het een mooie avond wordt of niet. Ik ben er vanavond niet echt toe in staat, toch wacht ik met naar huis gaan, hoewel ik morgen om half tien voetballen moet. Dat is half negen aan de koffie in de kantine. Rond 4 uur 's nachts lig ik dan toch in m'n bed, en het was inderdaad niet wat.
De volgende dag is het een stuk beter. Na een korte nachtrust, twee verloren wedstrijden (één spelen, één kijken) en wat eten sta ik om zeven uur weer in dezelfde tent. Ook druk, maar dit keer vermaak ik me. Maar dat is van korte duur, ik moet terug naar Grun. Met de fiets sprinten naar het café, waar ik de reistas al klaar heb gezet. Ik werd al voor gek verklaart dat ik voor anderhalf uur feest twee keer 6 km wilde fietsen.
In het café nog snel een biertje, wat praten, kauwgom mee en dan naar de bushalte wandelen. De bus gaat om vier over negen, en dat is de laatste op zondag. Een stamgast, met de onwaarschijnlijke bijnaam Borreltje Biertje, rijdt de eerste kilometers nog mee, maar stapt dan ook uit. In de trein begin ik nog met een paar bladzijden uit een dikke Zweedse thriller, maar al gauw besluit ik dat slapen me beter bevalt. Dat doe ik de rest van de reis. En om half één lig ik precies datzelfde te doen in bed.
"I'm paralyzed, I'm paralyzed
Stuck in the middle
And I'm paralyzed
I'm paralyzed, I'm paralyzed
The only way to cope
Is to realize"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten