Over de obsessie met voetbal. Er is al een heel boek over volgeschreven (Pitch Fever of Voetbalkoorts van Nick Hornby, echt goed, grappig). Maar het blijft verbazing wekken. Om zelf te voetballen op zondagmorgen in de kou, voor beweging en plezier (tijdens en na de wedstrijd), dat is voor te stellen, dat is hobby. Maar rond diezelfde tijd gaan mensen op pad om voetbal te gaan zien in een koud en tochtig stadion, nippend van te duur bier uit plastic. Of gewoon, langs te kant van een veld bij de amateurclub. Daar staan mensen te kijken die geen familie zijn van de spelers, of vrienden. Maar ze zijn hun club.
En dan heb ik het niet over de goede tijden, zoals bij FC Twente nu. Ze staan bovenaan, en soms is het voetbal werkelijk een lust voor het oog. Dat wil je zien. Maar mensen gaan ook voetbal kijken als ze van te voren weten dat 'hun' team gaat verliezen, en waarschijnlijk omdat ze minder goed zijn, of gewoon slecht. Ze mopperen wat, of gaan zelfs over tot tieren en vloeken, op de tegenstanders, de scheidsrechter, en natuurlijk de eigen spelers. Het is geknoei, vals, slecht, enzovoort. Maar volgende week staan ze er weer.
Er hoort meer bij: het opbouwen van rivaliteit met je lievelingsvijanden en streekgenoten. En wie er altijd bij is, mag anderen nepsupporter of teletekstsupporter noemen. Maar daar moet je wat voor over hebben: er dus altijd zijn, en als Feyenoordfan je neefje van vijf eerst vragen zijn Ajaxshirtje uit te doen voordat hij bij jou binnenkomt, en als Twente-fan geen Heracles maar Calimero zeggen, of wat het kengetal van Almelo ook is.
Met dit soort van fanatisme houd ik me niet bezig. Ik ben een prototype teletekstsupporter: als kind speurde ik alle teletekstpagina's over voetbal, gewoon om er meer over te weten. Ik bezoek zeker twee keer per dag twee verschillende voetbalsites, op zoek naar het laatste transfernieuws. Mijn telefoon trilt bij ieder doelpunt wat Twente maakt, en in het café mag het wat mij betreft bijna altijd wel over voetbal gaan. Toen ik in de jeugdeltallen speelde wist ik uit mijn hoofd hoeveel doelpunten iedere speler uit mijn team had gemaakt en ik kon spelers van de tegenstander van twee jaar geleden nog herkennen. Een seizoen lang heb van bijna alle wedstrijden een verslag geschreven. Ik had en heb zo mijn eigen fanatisme.
Nu is het winterstop, en alles is wat onwennig. Alleen in Engeland wordt gespeeld, maar verder gebeurt er weinig op voetbalgebied. Zelfs de wintertranfergeruchtenmachine komt maar langzaam op gang. Zelf kan ik pas begin februari weer te voetballen. Maar er zijn ook nog films over voetbal(fanatisme). Al worden deze voor de verandering niet in Europa gemaakt. Engeland is hier de marktleider. Er zijn hooliganfilms, zoals Hooligans, maar ik ga voor de verfilming van Fever Pitch: Fever Pitch. Over een Arsenal-fan, die wel over iets anders wil maar niet kan denken. Werk en een privéleven lijken soms vrij onbelangrijk als met een grote groep mensen niets anders dan het beste hoopt voor één ding: jouw team.
"There she goes
There she goes again
Racing through my brain
And I just can't contain
This feeling that remains"
PS. Ja, ik ben weer overgestapt op de muziektitel. Vind het toch fijn zo. Dan maar geen duidelijk verband. Zoals vandaag: There She Goes speelt als eerste nummer in de film. Om met Hans Teeuwen te spreken: "Voilà, het verband!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten