Ons huis heet het Brinkhuis. Of in het plat: Brinkhoes. Brink betekend erf, maar hoe de naam precies ontstaan is, zal waarschijnlijk moeilijk te achterhalen zijn. Feit is dat ik er geboren ben, evenals mijn vader, en zijn vader, hoewel ik de laatste nooit gekend heb. Het huis dat er nu staat is gebouwd begin vorige eeuw, zoals op de oudste 'eerste steen' te lezen is. Sindsdien is het enkele keren verbouwd, waardoor het huis maar liefst drie eerste stenen heeft. Maar ook voordat dit huis er stond heeft er op dezelfde plaats een Brinkhuis gestaan. Op oude kaarten van de omgeving staan vaak namen van boerderij geschreven, en soms ook "Brinkhoes" dus.
Dit bovenstaande geldt natuurlijk voor heel veel boerderijen in de omgeving: ze zijn eeuwenlang familiebezit, en dragen platte namen. Als de jongen in "Het Dorp" van Wim Sonneveld wist ik niet beter dan het altijd zo blijven zou. Ik dacht (en dat doe ik stiekem nog) dat op deze plek altijd een Brinkhuis zou blijven staan en dat m'n vaders kleinkinderen (en daar weer kinderen van en kleinkinderen en...) hier geboren zouden worden.
Maar midden jaren negentig leek deze droom al ruw verstoord te worden. De plannen voor de Betuweroute tussen Zevenaar en Rotterdam zouden ook een noord- en zuidtak omvatten, waarbij de noordtak tussen Zevenaar en Oldenzaal zou komen te liggen. Netjes tussen steden en dorpen door, maar door het buitengebied, over schuren en weilanden. Een van de mogelijke trajecten liep schuin over onze schuur. Ik lag er soms wakker van, om weg te moeten. En ik was de enige niet, kennelijk. Er waren actiegroepen die protesteerden tegen de spoorlijn, die tot doel had goederen van Duitsland naar Rotterdam te brengen, en vice versa. Op het jeugdjournaal vertelde een boer over hoe hij en zijn koeien weg moesten voor de Betuweroute.
Inmiddels zijn de noord- en zuidtak voor onbepaalde tijd uitgesteld, terwijl de Betuweroute zelf na veel geld en tijd door de koningin in gebruik gesteld is. Het huis staat er nog, en het lijkt erop dat het zo nog even blijft. Maar op andere plaatsen zitten er nog boeren te wachten of ze moeten wijken voor een woonwijk die er nu voorlopig niet lijkt te komen. Of de N18, die er wel komt, in 2013. Maar niet over ons huis, dat aankomende zomer naar verwachting zal worden uitgebreid met een overdekt terras. Ik heb andere zorgen nu. Ik krijg bijvoorbeeld vragen van m'n ouders, over hoe het zit met de moeder van hun kleinkinderen.
"Tell them that the house is not for sale
We're still living here
How come nobody can tell?
They're taking all the furniture
Moving our things
Come on little honey, put your head on my knee...
Tell them that the house is not for sale"
PS. Het liedje van Ryan Adams gaat niet over een spoorlijn maar over een verongelukt stel dat nog als geest rond dwaalt in het huis waarin ze woonden terwijl het leeg wordt gehaald. Ze besluiten te gaan spoken. De volledige tekst vind je door hier te klikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten