Muziek: The Gun Club - Sex Beat

Je moet erbij zijn geweest. Ik kan niet anders zeggen. Het ging ervan! Het is zondagavond, de laatste avond van de jaarlijkse zomerfeesten, in de tent zijn nog zo'n honderd feestvierders overgebleven, die zich samen hopen voor het podium. Het zijn vooral dorpelingen, aangevuld met groepjes uit andere dorpen uit de regio. Je ziet de helpers die hun dienst erop hebben zitten, je herkent ze aan de witte t-shirt die onder de vaalgeworden rode hesjes gedragen dienen te worden. Je ziet het groepje mannen die zich hebben beziggehouden met de auto- en combinecross, in hun rode t-shirt en het stof dat nu door het zweet als bruine lopers over het gezicht loopt. En je ziet de mensen die vier dagen lang hebben feestgevierd, waaraan je ziet dat ze bezig zijn aan hun laatste restje energie. De band speelt... alleen maar leuke nummers. Het maakt niet uit, het is een feest.


Normaal dans ik niet. Ik dans niet, ik ga niet op foto's, en ik ga niet op podiums staan. Uit de geringe ervaring die ik ermee heb weet ik dat uiterlijk vertoon niet mijn sterke kant is. En dat is eigenlijk al wat dansen vaak is. Kijk naar die tv-shows. De mannen in strakke bloesjes met die knoopjes open tot op de navel, terwijl de dames met nog minder verhullende kleding de vloer betreden. Ze glimlachen voortdurend, ook tijdens die split waarvan je toch minstens vermoedt dat het pijn moet doen. Ik vraag me af waar professionele dansers het meeste spierpijn hebben na een wedstrijd: hun ledematen waarmee ze alle pasjes deden of hun gezicht waar continu een gebeiteld stond.

Op de kermis zondagavond werd ook gelachen. Zat! Maar toch anders. Ook werd er gedanst, op de inmiddels met gemorst bier doordrenkte plankenvloer, die bezaaid was met vertrapte bekers en mixdrank-flesjes die zich een stuk minder makkelijk laten pletten. Het dansen is niet op de maat, het heeft soms meer weg van een ijshockeywedstrijd. Er wordt gegleden, gevallen, geworsteld en gebeukt. Waar het op tv lijkt alsof de botten van de dansers van rubber zijn, in de tent kan er geen twijfel over bestaan dat hier alle botten van bot zijn. Er wordt gesprongen vanaf hekken op een vangnet van armen, die de duiker na de landing nog enkele maling de lucht in werpt. Bakken bier vinden hun weg tussen de menigte en zijn in een oogwenk leeg. Het kan niet op! Tot de band uitgespeeld is. Wat er daarna nog gebeurd weet ik niet precies. Maar ik vind m'n weg naar huis, hoewel de wandeling langer lijkt als de drie voorgaande avonden.

De dagen erna verlopen als een grote ontnuchtering. Op maandag wordt ik wakker naast een stinkend hoopje kleren met daaronder een paar modderige schoenen. Na een douche en het aantrekken van een fris stel kleren begin ik voorzichtig te denken aan het leven van voor en na de kermis. Dinsdag begint dat leven weer een vorm te krijgen, en op woensdag lijkt het er weer een beetje op. En dan verschijnen de foto's op internet. Een man maakt al jaren foto's op feesten in de regio, enkel voor de hobby. Honderden op een avond maakt hij er. Je wijsvinger krijgt spontaan kramp en rsi bij het zien van de hoeveelheden die hij er op een avond schiet. Donderdag heb ik hem weten te ontlopen, vrijdag ook, zaterdag heeft hij me enkel weten te vinden tijdens wat zeskampspelletjes, maar de schade lijkt me dan nog beperkt. Dan kom ik bij de zondag, en ik vind de foto's waarop ik mijn bovenstaande verhaal grotendeels baseer. Stage-dives, lachende gezichten, dronken koppen, vermoeide hoofden, meebrullende monden, geheven bekers bier en bottige dansbewegingen. En een foto waarop precies te zien is wat vier dagen feest en bier met me doet. Podver, op de valreep kreeg ie me nog te pakken! Gelukkig heb ik m'n hoofd een beeld waar ik wel vrolijk van word: van mensen die niet kunnen dansen, maar het toch doen. Wat moet je anders dan?

"They're stupid like I told ya, very stupid like ya saw
very stupid as the simple thought of ever thinking at all"