Muziek: Arctic Monkeys - Leave Before The Lights Come On

Donder en knetter. Onweer maakte me wakker deze morgen, maar ik bleef liggen. Het gedonder ging voorbij, en maakte plaats voor de geluiden van de beginnende combine- en autocross. Door mijn open kamerraam schalde de stem van de commentator, die onverstaanbaar de dorsmachines vooruit schreeuwde. Als het me gaat vervelen sta ik op, langzaam. En ik voel me een klein beetje als de mannen in die film. De Kater, deel 2. Daarmee zijn we aangekomen waar ik nu ben. Met een kop koffie zit ik voor de pc en kijk ik muziekvideo's, terwijl ik probeer de dagen die voorbij zijn te reconstrueren.

"Krijg je hier geld voor?" Even speel ik met het idee om een verhaal uit m'n duim te zuigen en haar proberen wijs te maken dat ik professioneel bierblad-verzamelaar ben en 's zomers van dorp naar dorp trek om in feesttenten dit ambachtelijke werk te doen. Maar het lijkt me een moeilijk staande te houden en volstrekt zinloze leugen, dus leg ik haar netjes uit dat ik vrijwilliger ben, en dat bijna elke dorpeling een paar uur van zijn tijd wijdt aan het mede mogelijk maken van de feesten. En dan ga ik weer verder met het verzamelen met de karakteristieke oranje bakken, die verspreid over de tentvloer liggen.

Het is een spelletje. De bakken zijn drie bier breed, vier bier lang en driekwart bier hoog. En opstapelbaar. Al deze eigenschappen maken de bakken gewilde objecten, die mensen niet zonder slag of stoot af willen geven. Ook niet aan jongens en mannen in rode vrijwilligershesjes. Kleine meisjes staan erop om hun gebrek aan lengte te compenseren. (Of, zoals een dergelijk klein meisje het eens noemde, om "een gesprek op niveau" te kunnen voeren.) Jongens, met door alcohol verhoogde baldadigheid en pijngrenzen, voetballen zodat de bladen tussen de lege plastic bekers zoeven, terwijl ze ternauwernood worden ontweken door voeten in teenslippers. En als de Band Zonder Banaan speelt, verrijzen her en der in de tent torens waarop jongens trots rond staan te kijken, zich in het geheel niet bewust van de wankele positie waarin ze verkeren. (Als Humpty Dumpty op zijn muur.)

Dus als ik een professioneel bierblad-verzamelaar was, dan was ik een betaalde spelbreker. Als een strenge leraar die kleine jongetjes hun bal afpakt. Gelukkig zijn de meeste mensen begripvol, en geven ze mokkend de bakken af. De bakken verdwijnen achter de bar. Ze worden weer gevuld en geleegd en eindigen weer op de vloer tussen een woud van benen. Het is dwijlen met de kraan open.

Maar als ik na een paar uur mag stoppen, vertrek ik naar huis. Ik douche, ik trek een korte broek aan met van die zakken aan de zijkant. Ik loop naar de tent, haal een entree-polsbandje en een zakje met die reuzachtige oranje zeshoekige munten. Ik loop naar de bar en beeld voor de barvrouw met mijn handen een rechthoek uit. Ik betaal en neem de twaalf biertjes in ontvangst. Ik deel het bier uit, zet de lege bak op de grond, en ga er op staan.

"Quick, let's leave, before the lights come on,
'Cos then you don't have to see,
'Cos then you don't have to see,
What you've done"



PS. Ik kon geen liedjes vinden over oranje bierbakken, dus is het een fijn nummer van Arctic Monkeys geworden, met een fraaie gitaarsolo aan het einde. De tekst gaat over een one-night-stand. En over dat het ontnuchterende effect aan het eind van de avond als de muziek uit gaat en de lichten aan. Alex Turner gaat liever weg voor dat moment, maar ik vind het altijd een vreemd maar mooi gezicht. Zo'n bijna lege tent, met alle vertrapte legen plastic bekers die bij elkaar worden geschoven met een soort oversize sneeuwschuivers. De gasten die nog over zijn klitten wat bij elkaar, vies, vuil, afgepeigerd en toch vrolijk. Ik wacht vaak nog even of er iemand nog zo gek is om een duik te nemen in zo'n hoop bij elkaar geschoven bekers. Helaas heb ik dit jaar nog niet gezien.

Ik ga nu douchen om zo fris en fruitig als mogelijk is aan de laatste dag te beginnen. Aan mijn stem en hoofd te voelen is het maar beter ook, dat het de laatste is.