Muziek: Lou Reed - Perfect Day

Met een paar laarzen in een plastic zak onder m'n arm en op twee stevig ingevette schoenen wandelde ik slalomend langs de waterplassen over het terrein. Regen werd voorspeld en viel dan ook, zaterdagavond. Deze dag, zondag, was het droog, maar de regen had wel zijn sporen achtergelaten. Zoals de waterplassen die ik eerder noemde, maar het fraaiste effect van het gevallen water was te zien bij de bezoekers. Er werd gelopen op laarzen, heel veel laarzen, vooral dames had de meest meest uiteenlopende soorten, kleuren en patronen. Er waren vooruit denkende mensen die een zakje met daarin een poncho bij zich droegen, maar er waren er ook die vrolijk rondliepen in korte broek en het shirt van de dag ervoor. De shirts vertoonden soms prachtige patronen van opgedroogde modderspetters, waar abstracte kunstenaars wellicht jaloers op zouden worden.


Voor wie het nog niet wist of nog niet geraden had, ik was op de Zwarte Cross zondag. Waar vorig jaar de zon er nog stevig op fakkelde, was de temperatuur nu bijna gehalveerd en had het gras voor een deel plaatsgemaakt voor modder. Het stel laarzen onder mijn arm was bedoeld voor m'n kamperende zusje, die de dag ervoor opmerkte dat het paar dat ze bij zich had zo lek als een mandje was. Na een lange wandeling (we hadden speciale kaarten, gesponsord door de zelfvernoemde "beste brokkenmakers van Nederland", die wel inhielden dat we naar binnen moesten bij een andere ingang, enkele kilometers van de hoofdingang waar de taxibus ons had afgezet) en kortstondig bezoekje aan de daadwerkelijke cross kon ik de laarzen afgeven aan een dankbaar zusje. En verder kon ik, het terrein op. Eigenlijk is de Zwarte Cross een oversize kermis. Bier, muziek, cross, bier, modder, attracties, entertainment, eetkraampjes en bier. Er zijn een stuk of 6 podiums, waartussen we een beetje heen en weer sjokken, zonder werkelijk een optreden van begin tot einde te zien. We eindigen in de grote tent, om het kermisgevoel compleet te maken.

Daar staand, half buiten, half binnen, leek het bekeken door een roze bril ook nog mooi weer. Correctie, het was een gele bril, zo een van plastic met glazen zo groot als gebakken eieren. Het meisje van wie ik het ding leende wees me erop, hoe het er buiten door de gele gloed heerlijk zomers warm uit zag. En ik was alles vergeten, de regen, het pessimisme dat ik opving vooraf over de massa, de prijzen en zo voort. Het is in m'n hoofd net zo zonnig als door de eerder genoemde bril. Maar toen begaf ik me toch maar naar de taxi en raakte m'n hoofd een paar uur later dankbaar mijn kussen. Er komen weer gewone dagen, en ik denk niet dat een gele reuzenbril altijd het effect heeft dat het had op deze zondag.

"Just A Perfect Day,
Problems All Left Alone,
Weekenders On Our Own.
It's Such Fun.
Just A Perfect Day,
You Made Me Forget Myself.
I Thought I Was Someone Else,
Someone Good."



PS. Ik loop nu een paar weken achter met m'n blogs, maar ik zal het proberen het deze week enigszins recht te trekken.