"Hè? Huh? Hoe zei je dat?" Af en toe heb ik het gevoel dat ik doof en stom (als in niet in staat tot spreken) tegelijk word. En dat is niet alleen zo in daadwerkelijke gesprekken, mond tot oor, hoewel ook dat steeds lastiger lijkt te worden door jarenlang naar te luide muziek geluisterd te hebben. Ik vind overigens niet dat dat volledig aan mijzelf te wijten is. Met name medepassagiers in de trein brengen me ertoe het volume van mijn mp3-speler tot het maximum op te voeren met hun harde, oninteressante en daarom irriterende (telefoon-)gesprekken. Probeer maar eens te slapen in de trein als op de bank naast je een meisje drie kwartier lang aan de telefoon verhaalt over de (helaas verbale) bitchfight in haar jaarclub. Ik slaap beter met Rammstein op tien, echt waar.
Maar soms heeft de moeilijke communicatie niks te maken met mijn voorkeur voor harde muziek en de gehoorbeschadiging die daar mogelijk het gevolg van is. Noch heeft het te maken mijn uitspraak, hoewel deze gehinderd is door slordige articulatie en het gebrek aan e's en andere beperkingen die het Twents accent met zich meebrengt. Soms rollen er gewoon dingen uit waarvan je in eerste instantie geen chocola van kunt maken. Ik sla dan in mijn hoofd stappen over die wel degelijk noodzakelijk zijn om de uiteindelijk uitgesproken woorden en zinnen begrijpelijk te maken. Context noemen ze dat, de informatie die nodig is om de kernboodschap duidelijk over te laten komen.
Context is belangrijk. Soms hoeft het niet eens echte informatie te zijn, maar is de toon waarop iets wordt uitgesproken bepalend voor hoe het overkomt. Om met Finkers te spreken: "Één verkeerde komma of letter maakt zelfs van Jezus nog een ketter." Dat geldt in het bijzonder voor brieven, e-mails sms en chatberichten, waarbij je geen klank kunt geven aan je boodschap. Het zijn enkel letters en leestekens, dat is alles wat er is. Daar zijn emoticons (of smileys, of lachebekjes, of hoe je die gele wezentjes met dubbele punten en haakjes als DNA ook wilt noemen) voor uitgevonden, maar op de een of andere manier vind ik ze nogal lullig staan. Je maakt een grapje, maar om er zeker van te zijn dat de lezer dat ook snapt plaats je er een gele smoel met de tong uit z'n mond erbij. Dat heeft iets kinderlijks, alsof het een boodschap is die je eerder op school schreef op een briefje dat je later als propje afleverde bij de ontvanger. Daar maakte je ook tekeningetjes bij.
Maar ook analoog (in "real life") zou ik af en toe wel smileys willen zien om te verduidelijken wat mensen in hemelsnaam bedoelen. Want makkelijk is het lang niet altijd, alle context en tonen en klanken ten spijt. Soms zou het makkelijk zijn dat als iemand een rotdag heeft, hij dat met watervaste stift op z'n voorhoofd schrijft, zodat je weet dat je hem met enige voorzichtigheid benaderen moet. Je kunt natuurlijk na ieder grapje je tong uitsteken waar je bij het chatten dat door een smiley laat doen, maar ik vermoed dat je er toch op aangekeken zult worden. Maar nu ga ik het wel voor me zien: mensen die zonnebrillen opzetten als ze iets cool vinden. Nu alleen nog oefenen op m'n knipoog. Dat heb ik nooit goed gekund. Misschien dat het daar aan ligt.
"I'm in the days of throwing rocks
When I saw your picture on a silver coin
Stole a kiss through your golden locks
I had a dream that you were gone.
Woke up and you were gone"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten