Met een half oog lees ik een boek dat ik al eens gelezen heb, terwijl van mijn drie andere halve ogen er een paar gericht zijn op het beeldscherm en één op de klok. Het is zondagavond en het weekend verdwijnt langzaam maar zeker. Net als je van de zon als die is ondergegaan nog de oranje gloed nog aan de horizon kunt zien. Je weet dat ze verdwenen is en voorlopig niet terug komt, maar je weet dat ze er geweest is en met die wetenschap kun je nog even nagenieten.
Deze weekenden voltrekken zich in een waas, zo in de vakantie. Door de afwezigheid van de gebruikelijke routine van werk en school en voetbal onderscheiden de weekenden zich minder van de werkweek als normaal. Er worden hier en daar feestjes georganiseerd die dan wel in het weekend plaats vinden, maar ook deze lijken op het hoogtepunt van de zomer minder impact te hebben dan die feesten die in het voorjaar of najaar worden gehouden en je midden in je geroutineerde vaste levensstijl zit. Het is moeilijk vast te stellen waar dit verschil in zit, maar het gevoel, dat is er.
Zo liep een feestje in het café één dorp verderop van donderdag tot maandag zonder dat iemand enige moeite scheen te hebben met de twee ´doordeweekse´ dagen die daarbij werden meegenomen. Ieder jaar neemt een groepje jonge gasten het bestuur van het café over en organiseren allerlei activiteiten waar jongeren en oudere jongeren uit de omtrek op af komen. Alle activiteiten, van voetbal en volleybal via rally en triatlon tot bingo en poker eindigen allemaal in het café, waar de muziek schalt, de alcohol vloeit en een stamgast met een zekere regelmaat "one way wind" van The Cats ter gehore brengt.
Zo verdwijnen de vakantiedagen als sneeuw voor de zon, die zich deze zomer zich niet heel prominent aan de hemel liet zien. Als je zoals ik niet op vakantie gaat zoals ik is vaak moeilijk vast te leggen waar de climax van de vakantie zit. Rondom het huis hier verrezen langzaam maar zeker een kippenhok en een afdak waaronder in toekomst vooral vakantie onder gevierd moet worden. Op het sportcomplex werden levende grassprieten vervangen door hun kunstmatige variant en samen met de veranderingen daaromheen doet dat de lokale amateurvoetballer hunkeren naar het nieuwe seizoen. Ikzelf heb mijn boel in de Groningse hoofdstad bij elkaar gepakt en ik ben sinds afgelopen week volgens de Gemeentelijke Basis Administratie weer officieel inwoner van de gemeente waar ik ook geboren en getogen ben.
Genoeg geheugenswaardige gebeurtenissen, al met al. Maar doordringen doet het nog niet. Maar onaangenaam is de zomer desondanks niet. Er waren potjes voetbal en squash waarbij het zweet aangenaam loskwam. Er waren avonden met bier en wijn waarbij er zinloze maar leuke discussies waren die zonder duidelijk begin of eind aanzwollen en weer uitdoofden. En was muziek in tentjes en in de openlucht die in ieder geval een glimlach te voorschijn bracht. Zelfs een georganiseerde maar verregende avond die tegenstrijdig genoeg betiteld werd als tropisch was aangenaam door de vlucht naar de pizza annex shoarmatent en de afsluiting in het droge, overdekte en niet geheel tropisch aandoende café.
Zulke dingen kan ik hier nog opschrijven maar zal ik uiteindelijk wel vergeten omdat er vele van dat soort gebeurtenissen zijn geweest en, zo hoop ik, ook nog weer zullen komen. Gistermiddag liep ik door de wei met een camera om mijn nek terwijl ik met pa een weidedraad verzette en mijn broer het gras maaide. Ik maakte foto's van de trekker met maaier en van de koeien die met een aandachtige blik in de ogen stonden te kijken naar dit alles. Misschien, als deze foto's terecht komen in een map of boek of wat er in de toekomst ook nog mag komen, misschien komt dan deze zomer als heugenswaardig naar boven als ik ze jaren later nog eens bekijk. En dan denk ik aan die ene avond op het terras waar we het hadden over het doelpuntentotaal van Marc Janko, het verschil tussen pleonasme en tautologie, herpes simplex, absint en de gevolgen van deze drank op Vincent (niet Theo) van Gogh zijn oor. Ik hoop van wel.
"And so it goes and so it goes
And so it goes and so it goes
But where it's goin' no one knows"
PS. (ik schijn het al die tijd goed te hebben gedaan, volgens mijn woordenboek, het is PS, niet p.s. of zoiets. Alleen moet ik die punt achterwege laten, zo blijkt. Deze opmerking mag je negeren) Nick Lowe is een vent die veel heeft betekent voor de muziek, hij schijnt van alles te hebben gedaan voor de punkbeweging, bijvoorbeeld. Zelf streefde hij ernaar om zo eenvoudig mogelijke, rechttoe-rechtaan rockliedjes te maken, waar "So It Goes" een voorbeeld van is. Er is wel wat geduld voor nodig, maar hij heeft platen gemaakt die een liefhebber van classic rock zeker kan waarderen.
Absint is een sterke drank die lange tijd verboden was in diverse Europese landen, waaronder Nederland. Absint zou hallucinerende effecten hebben, waardoor een Zwitser zijn hele gezin zou hebben uitgemoord en Vincent van Gogh zijn oor zou hebben afgesneden. Inmiddels is absint sinds een aantal jaren weer legaal te verkrijgen, aangezien het verband tussen de drank en hallucinaties niet kan worden aangetoond. Het is desondanks een stevige drank met alcoholpercentages tussen de 40 en 70 procent. Je schijnt het te moeten drinken met een suikerklontje (die je flambeert met de absint) en ijswater. Ik heb het nooit gedronken, maar ergens ben ik wel benieuwd, al ben ik bang dat het met al die geruchten en legendes en fabeltjes alleen maar kan tegenvallen.
Vincent van Gogh is natuurlijk een bekende Nederlandse schilder. Hij leed een ongelukkig leven en overleed op 37-jarige leeftijd aan een schotwond die hij zichzelf had toegebracht. Ik heb geen verstand van kunst, maar van wat ik weet schilderde hij op een manier waardoor de kleuren extra kracht gaven aan hetgene wat hij schilderde. Of zoiets. CKV (cultureel kunstzinnige vorming) was nooit mijn favouriete vak. Ik vind De sterrennacht wel mooi, met al dat blauw. Don McLean, de man die "American Pie" zong, heeft ook een lied geschreven over (het werk van) Vincent van Gogh, genaamd "Vincent". Die hoorde ik nog toen ik afgelopen week een rondje hard liep door de buurt. Ik zag luchtballen, ik rook gemaaid gras, nagenoeg alles was groen. Ik ga voorlopig niet naar New York, tenminste niet om De Sterrennacht te zien, want die hangt daar, in een museum.
De Sterrennacht is ook te zien op het affiche van de film Midnight in Paris, die in september uitkomt in Nederland en die ik graag wil zien. Al denk ik niet dat het een film is waar ik mijn kameraden warm voor kan krijgen. Voor het indrinken in het internetcafé, de halve liters, de bakken nacho-chips en het dommelen in die fijne stoelen van de bioscoop zijn ander films ontwikkeld. Maar wie wel interesse heeft in deze film, geregisseerd door Woody Allen en met Owen Wilson in de hoofdrol kan het me laten weten. Anders kijk ik het wel thuis een keer, achter de laptop onder het eerdergenoemde afdak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten