Verkeersregels leken sowieso niet te bestaan op Kreta. Tenminste, er waren al weinig lijnen op en borden langs de weg te vinden, en deze werden dan ook nog eens vol overtuiging in de wind geslagen door de taxichauffeurs die ons iedere avond van het nieuwe 'uitgaans'-Chersonissos naar het oude Chersonissos brachten, waar de betere restaurants waren te vinden. Maar de dagen dat we quads hadden gehuurd zochten we wel de grenzen op van deze oude Kretenzer gewoonte.
"I-j jaagt oe nog dood!" riepen we tegen de kameraad die de wetteloosheid van het verkeer op het eiland wel tot het uiterste probeerde uit te buiten. "Maakt mie nie oet," reageerde hij, "He'k 'n mooi leav'n had!" Waarna hij zich weer vol gas in de chaos op het zonovergoten asfalt stortte. Hij leeft nog. Het is al weer een paar jaar geleden dat we daar waren, op dat Griekse eiland, nog voordat een stel Haagse jongeren hier de boel verkenden voor een tv-programma. Hij zal er ook blij om zijn. Het leven is nog steeds mooi.
We gaan allemaal een keertje dood. Misschien over lange tijd, nadat we onze kleinkinderen nog hebben kunnen verwennen omdat ze hun zwemdiploma hebben gehaald. Misschien morgen, als we door het ijs zakken dat ondanks de kou toch niet zo dik is als we hadden verwacht. Misschien aankomende zomer, als we een quad van 250 cc frontaal tegen een Griekse Mercedes-taxi parkeren. Maar hoe dan ook zou het mooi zijn als we dan zeggen konden: maakt me niet uit, ik heb een mooi leven gehad.
"Burn me to a rotten crisp and toast me for a while
I could really give a shit - I'm going out in style"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten