"Shut up, fool!" Er zat een knop op de oude muziekcomputer, als je erop klikte hoorde je B.A. Baracus een sneer uitdelen aan Murdock. Jarenlang was het geluid van B.A. het teken dat je in het daarop volgend half uur minstens twee platen van U2 zou horen, want het was altijd dezelfde gast die het niet kon laten op de knop te drukken. De tijden zijn veranderd nu: de muziekcomputer is vervangen een machine zonder B.A.-knop, en de U2-liefhebber heeft zijn muziekkeuze uitgebreid waardoor we nu luisteren naar normale hoeveelheden Bono en The Edge.
Maar the A-team, die kun je nog steeds tegenkomen, als je vroeg in de avond de tv aanzet. Maar nu is het toch anders dan vroeger. Nu loop je bij het intro vol met nostalgische gevoelens. "If you have a problem, if no one else can help, and if you can find them, maybe you can hire... The A-Team [BAFBAFBAFBAF!]", dat klinkt nog steeds best cool, en staat ook goed als tekst op een t-shirt. Maar de daadwerkelijke uitzending valt dan vaak tegen, vooral de ongeloofwaardigheid gaat toch knagen: machinegeweren ratelen, auto's slaan om en branden uit, dynamiet ontbrandt en explodeert, en daar bij dit alles komt er zelden of nooit iemand om het leven.
Maar vroeger geloofde je dat. Al stuitte ik toen al op problemen als ik fantaseerde over hoe het A-Team ons zou komen helpen. Ten eerste moest ik een probleem hebben, maar dat was het probleem niet, de noordtak van de Betuwelijn zou dwars over ons erf komen te liggen, en dat zou Hannibal Smith toch niet laten gebeuren. Maar ik voorzag wel problemen, als de slechte spoorbaanbouwers ons zouden opsluiten in onze schuur. Want waarvan kon het A-Team in onze schuur een indrukwekkend doch niet dodelijk voertuig bouwen? Er was geen dynamiet, er waren geen jachtgeweren, we hadden podverdomme niet eens een snijbrander. En een snijbrander was onontbeerlijk, daar wist iedere goede A-Team volger. Bovendien geloof ik niet dat m'n vader goed had gevonden als we onze trekker hadden omgebouwd tot een tank, en daarmee de deur van de schuur omver zouden rijden.
Maar op tv sprak het tot je verbeelding. Je wilde slim zijn als Hannibal, sterk als B.A., grappig als Murdock en populair bij de meisjes als Face. Het is sowieso moeilijk om nog zo onder de indruk te zijn van iets op televisie als toen je een kind was. Je verbeelding is ingeperkt, het realisme is erin geslopen, en daardoor geloof je niet meer dat je net als The Dukes met een Dodge Charger over een openstaande brug kunt springen en dan lachend om de wielen kunt landen. En dat is jammer, hoewel die ingeperkte verbeelding en toegenomen realisme ongetwijfeld enkele dodelijke ongevallen heeft voorkomen.
Dat we terugverlangen naar de tijd dat we vol overgave geloofden in onze tekenfilms, tv-series en stripboeken is te zien aan het succes van de verfilmingen van al deze dingen. En soms heb ik het nog, als ik een goede film heb gezien in de bioscoop. Dat je zo op gaat in de film dat het bier in de beugelfles lauw wordt en de bak met popcorn aan het eind van de film slechts half leeg is. Dan is de film af, en loop je stil de trap op en de zaal uit. Je zit er nog in dan. Totdat ze je vragen: "Noh, wat vond je ervan?" -"Och, wa mooi, onie?", en je bent weer groot, volwassen en realistisch. Het was maar een film, en niet echt.
"It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by"
PS. Niet heel erg rock n roll, Marianne Faithfull. Of toch, ze was destijds het vriendinnetje van Mick Jagger, en het nummer werd ook geschreven door Jagger en Kieth Richards, van The Rolling Stones dus.
Raymond Goedemondt zegt zijn programma Spek ook iets over het A-Team, in dit filmpje te vinden op 1:55. En hier vindt je weer het intro van The A-Team. Tadadataa...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten