Zulke momenten, als je terug kijkt, spelen zich tergend langzaam af in je hoofd. Zoals in films het beeld wordt vertraagd als het beslissende moment wordt vertoond. Je weet al wat er komt, toch blijf je kijken. Je kunt er niks aan doen.
Deze momenten, dat je moet kiezen tussen A of B, wel of niet, spreken of zwijgen. Ze gaan niet heel langzaam, al had je het kunnen zien aankomen. Maar je zag het niet. Je had je al kunnen bedenken wat je in zo'n moment zou doen. Maar dat heb je niet gedaan. En daarom gaat het extra snel. Je kiest, en je weet het meteen. Verkeerde keuze.
Doen wat je gevoel je in geeft, zo zeggen ze dat in boeken en films. Dat mag zo zijn, maar hoe vaak mag je gevoel het mis hebben? Speelt dat moment zich weer in je hoofd af, pesterig langzaam. Er wordt je tijdens het afspelen ruim de tijd gegund om jezelf te pijnigen met gedachten. De volgende keer anders. De volgende keer zie je het aankomen. De volgende keer heb jij jouw plan klaar. De volgende keer.
"I saw it written and I saw it say
Pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get you all
It's a pink moon
It's a pink, pink, pink, pink, pink moon"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten