Je ziet het vaak in films. Underdog vertrekt uit hometown, en komt jaren later weer als succesnummer, een gevierd man. Hij pakt het mooiste meisje van de school alsnog, neemt wraak op de pestkop van weleer en leert ondertussen nog iets van een moraal, het is nou eenmaal Hollywood. Maar mijn oom schijnt altijd al als kind gezegd te hebben: "het is maar een film, het is niet echt."
En zo is het. Je leert dingen, vergeet dingen. Maar echt veranderen doe je niet. De eerste oud klasgenoot die daadwerkelijk als een nieuw mens voor me staat moet ik nog tegenkomen. Je moet nooit vergeten hoe je iemand kende, vroeger. Hoe veel er ook aan verspijkerd is, het bouwpakket blijft hetzelfde. Ik zeg niet dat ik niet geloof in tweede kansen en spijt en vergeven en al die dingen. Dat zijn goede zaken, en zelf kun je ook fout zitten. Maar als iemand compleet anders is dan eerder op school, dan vertrouw ik er niks van.
"How you like me now?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten