De winter is nog niet klaar met ons. In natte sneeuwbuien reed de trein me terug naar Twente, en ik zag zo'n zelfde bui al hangen voor zaterdag. Dan zou de jaarlijkse potgrondactie van de voetbalvereniging zijn, en ik had al vrij genomen van m'n werk om te helpen. Langs de deuren om potgrond te koop aanbieden, en de verkochte zakken direct afzetten onder carports en in achtertuinen en tuinshuisjes en garages. Ik zag mezelf al verregend met een verkleumde vinger aanbellen om vervolgens door het ruitje mensen "nee" te zien schudden omdat ze met dit weer de deur liever niet open doen.
Maar het schrikbeeld bleek ongegrond. Fris was het wel, maar de zon scheen. We zijn met een ploegje van 5 man, een kruiwagen en open bestelwagen met een pallet potgrond. Als we van de ene naar de andere wijk rijden, klinkt uit de boxen een Beatlesnummer, dat zich in onze hoofden nestelt. Soms, als er van de ene naar de andere deur wordt gelopen, of gesjouwd met 1 of 2 zakken potgrond, hoorde ik mijn collega's het melodietje fluiten. Een lentegevoel krijgt grip. And I Feel Fine.
Maar op meer mensen had de zon een motiverend effect. We halen driemaal een extra pallet op. Al op tijd is alle beschikbare potgrond verkocht. Ons team verkoopt 4 pallets van 66 zakken potgrond. En in totaal worden 60 pallets verkocht. Dat is heel erg veel potgrond. Als ik de volgende ochtend mijn voetbalschoenen in het vet zet en mijn tas aan het inpakken ben, krijg ik het bericht dat de wedstrijd voor die ochtend is afgelast. Alweer. Ik kan terug naar bed. Maar de gedachte om bij min 4 op het veld te staan, staat me ook niet aan. Het bed is een stuk warmer. And I Feel Fine, denk ik.
"Baby says she's mine, you know
She tells me all the time, you know
She said so
I'm in love with her and I feel fine"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten