Tik, tik, tik. Tegen haar ruit gooi ik steentjes, die ik uit het grindpad van haar vader pik. Het is koud, maar mijn handschoenen heb ik uitgedaan. Met die dingen aan raakte ik steeds de muur, en het lijkt me sterk dat ze daar op dit uur nog van wakker wordt. Nu gaat het beter, drie voltreffers op rij. Maar je weet het nooit met het dubbel glas van tegenwoordig. Ik hoor ergens een kerkklok twaalf keer slaan, eigenlijk had ik eerder willen komen. Maar eerst moest ik mezelf moed indrinken thuis. Met die pokkendure roos op tafel, fris geschoren en met mijn nieuwste kloffie aan zat ik daar: inschenken, en opdrinken. Vanaf de fles keek het hert me bemoedigend aan. Om half twaalf hakte ik de knoop door, het moest doorgaan. Ik gooide nog één keer mijn haar op z'n hipst door de war en ging op pad. Tik, tik, tik. Wederom scoor ik een hattrick, en het lijkt effect te hebben nu. Het licht wordt aangeknipt, en ik zie een schaduw bewegen op het gordijn. Het raam gaat open, maar het hoofd dat door de opening verschijnt kan ik moeilijk onderscheiden, de straatlantaarns zijn al uit. Maar ik zie de brede contouren en het hoofd glimmen in het maanlicht. Ik hoor wat slaperig maar onmiskenbaar chagrijnig gegrom, en dan weet ik het: het is haar vader. Verkeerde raam! Ik gooi het restant steentjes in m'n hand terug op het grindpad, gris de roos en m'n handschoenen van de heg en maak me uit de voeten.
Tot zover het gedeelte dat ik uit mijn duim heb gezogen. Afgelopen maandag was het Valentijnsdag, en na enkele dubbele controles bleek ook dit jaar mijn brievenbus leeg. Het was ook niet erg waarschijnlijk, als je zelf jarenlang het hele concept van deze Dag der (heimelijke) Liefde negeert. Ik had een excuus, mijn enige en allerliefste moeder kwam op 14 februari ter wereld. En alle energie die ik in m'n heimelijke valentijnsboodschap stak en niet haar verjaardag zou getuigen van weinig respect en dankbaarheid. Het is niet veel, maar het is een excuus om hier aan te voeren.
De werkelijke reden is natuurlijk een bepaalde vorm van lafhartigheid. Er wordt wel veel geklaagd over de 'commercialisering' (een bek vol, ik weet het) van feestdagen. Maar de echte doe-het-zelver zou toch een heel eind moeten komen met pen en papier, een envelop en een postzegel, als het gaat om een liefdesverklaring. En deze artikelen bevinden zich volgens mij het hele jaar op hetzelfde prijspeil. Mijn redenatie was dat als ik een heel jaar lang geen boodschappen verzond om mijn geheime verafgoding voor een bepaalde jongedame kenbaar te maken, waarom zou dit op koude dag in februari acceptabeler en/of effectiever zijn dan op elke andere dag van het jaar?
De kans dat dat zo was leek me altijd nihil, en ik had een excuus erbij voor mijn nietsdoen. En toen vernam ik op maandag de echte reden om niets te doen. Iemand openbaarde voor mij dat de allereerste verzender van een valentijnsboodschap, Sint Valentijn himself, nog diezelfde dag de dood vond door middel van onthoofding. En dat wil niemand toch, of wel?
"A love-struck Romeo sings the streets a serenade
Laying everybody low with a love song that he made.
Finds a streetlight, steps out of the shade
Says something like, "You and me babe, how about it?""
PS. "You and me babe, how about it?" Het is bijna als Joey Tribbiani van Friends: "How you doing?"
Hier is nog de wikipedia-pagina over Valentijn, de heilige. En hier over valentijnsdag. Voor de educatie.
The Killers hebben overigens ook een versie gemaakt van dit nummer:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten