Vraag me niet waarom, want ik kan je niet precies vertellen waarom. Maar ik keek laatst het eerste half uur van de film "He's just not that into you". Voor wie het van de titel al niet af zag: het is een vrouwenfilm. Het was thuis voor de buis, maar na een half uur werd democratisch besloten door de zes aanwezigen dat er wel wat anders op mocht. We gingen over op "The Dukes of Hazzard". Maar het kwaad was al geschied: ik was geïnteresseerd geraakt, zoals je geïnteresseerd kunt raken in hoe een kip nu exact geslacht wordt. Je kunt wat je ziet misschien nauwelijks verdragen, maar je wilt wel graag weten hoe het allemaal in zijn werk gaat. En als je houdt van (het verorberen van) kip, dan mag je best weten hoe het zonder kop en veren (en organen) op je bord terecht komt, vind ik. Maar we dwalen af nu.
Ik was geboeid, of beter, geketend. En enkele dagen later stond de film op mijn laptop, wachtend om in z'n geheel bekeken te worden. Deze week, in de trein tussen Zwolle en Groningen keek ik met het apparaat op schoot en hoofdtelefoon over mijn oren. (Volgens mij heeft niemand gezien wat ik aan het kijken was. Het was rustig.) Het verhaal laat zich ongeveer als volgt samenvatten: een stuk of vijf vrouwen uit New York hebben liefdesproblemen, en praten en filosoferen, en praten en obsederen, en praten en discussiëren. Over die problemen dus. Twee uur lang. Soms mogen die mannen in de film ook hun mening geven. Maar aan het eind van de film moeten ze inschikken, of oprotten. (Ik zou je meer willen vertellen, op een meer subtiele wijze, maar ik wil natuurlijk niks verklappen.)
De film schijnt gebaseerd te zijn op een zelfhulp-boek, en een boek met deze titel is inderdaad te vinden op bol.com. "Liefhebbers van dit boek bestelden ook" valt links op het scherm te lezen, en daaronder staan nog eens vier titels, waarmee vrouwen zichzelf kunnen helpen. Een van die boeken is heel bijdehand "Be Honest--You're Not That Into Him Either" getiteld. Misschien was het een verfilming slechts losjes gebaseerd op "Hij wil je wel, hij wil je niet", zoals het boek in het Nederlands is getiteld. Want ik vermoed dat slechts weinig mensen door deze film geholpen zijn. Scarlett Johansson liet dan wel een fraai voorbeeld van een vrouwenlichaam zien, maar volgens mij is het niet zo'n soort boek. Nee, geholpen heeft de film me niet. Wel een beetje verontrust.
"Since I was young I've been very hard to please
And I don't know wrong from right
But there is one thing I could never understand
Some of the sick things that a girl does to a man"
PS. Voor de duidelijkheid, dit is geen aanklacht tegen vrouwen, hun manier van denken, en in mindere mate ook niet tegen vrouwenfilms en zelfhulp-boeken. Het is klagen achteraf, en ik heb het recht niet. Ik deed het mezelf aan, en had gewaarschuwd kunnen zijn. Allmovie.com vermeldt in een recensie over deze film: "anybody who gets ill at the prospect of sitting through a chick flick should avoid it at all costs". Dus.
Over The Dukes of Hazzard: we keken de film uit 2005 met o.a. Johnny Knoxville en Willie Nelson. En ik verlangde terug naar de oorspronkelijke serie. Sommige rollen staan zo in je geheugen gegrift zoals ze waren, daar kunnen zelfs de gepolijste benen van Jessica Simpson niets aan veranderen. En de moppen van Willie Nelson als Uncle Jesse waren hoop ik slecht bedoeld. Ik bedoel:
"Wat gebeurd er als een politicus viagra geeft?
Dan wordt hij groter"
En de oude Roscoe. Kiek em goan:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten