"Heee!" klinkt het verontwaardigd door de hal, terwijl de Duitser tegen het kunstgras stort. Hij voelt zich onreglementair aangevallen en wil een vrije trap, en ineens ben ik me er een beetje meer van bewust dat Schwalbe een Duits woord is. We zijn in Steinfurt (een half uur rijden bij Enschede over de grens) op een voetbaltoernooi waarvan ik de naam nooit geweten heb. Maar zes dagen hiervoor werd ik gevraagd, en het vooruitzicht om een zaterdagmiddag voetballend door te brengen stond me niet tegen.
Hier is een hal met drie voetbalveldjes van 30 bij 15 meter, omgeven door een boarding van een meter hoogte en afgezien van twee doelen hermetisch afgesloten met netten aan de kanten en boven onze hoofden. Twee teams krijgen steeds 10 minuten om te zien wie de meeste doelpunten mag maken. Deze tak van voetbal lijkt in Duitsland vooral populair bij veteranenteams, "die Alten". En een rondblik leert dat het grootste gedeelte van het deelnemersveld behoort tot de 40+ categorie, inclusief grijze haren, kale koppen en bierbuiken. Ons team is met een gemiddelde leeftijd van 30 duidelijk de jongste, en even schatten we onze kansen redelijk in.
Maar we komen bedrogen uit. Al bij de eerste wedstrijd blijkt dat deze Duitsers op leeftijd veel behendiger zijn dan hun uiterlijk doet vermoeden. De bal gaat razendsnel rond, en handig maken ze gebruik van de netten en de boarding. Dit fenomeen bereikt zijn hoogtepunt als een speler met lichaamsverhoudingen die je normaal tegenkomt bij pantservoertuigen het veld oversteekt met de bal, terwijl hij listig één-tweetjes maakt met de wand. Het tempo is moordend, en omdat de bal nooit uit het speelveld verdwijnt, ligt het spel nauwelijks stil. Na iedere wedstrijd verlaten we afgepeigerd het veld. Na een gelijkspel en enkele verliespartijen krijgen we toch een beetje inzicht in het spelletje, en we sluiten het toernooi af met een veilige plek in de middenmoot.
Misschien nog fraaier dat de bierbuik-solo hierboven beschreven is de kantine die bij deze Soccerworld hoort. Bij binnenkomst tellen we drie flatscreens die op het voetbalkanaal staan afgesteld. Even later wordt de beamer aangezet, en als ik naar de wc ga, ontdek ik daar boven die pisbakken nog een platte tv, waarop uiteraard voetbal te zien is. Na afloop van het toernooi kijken we in deze kantine nog een gedeelte van de wedstrijd van Dortmund, gezien de vele gele supporterskleding de populairste club in deze regio. We eten nog Pommes mit Currywurst (deze laatste wordt behulpzaam met een schaar in stukjes geknipt) en drinken een paar Warsteiners. Maar het blijft bij een paar, want de bus staat klaar. Na de terugreis van een uur kijken we thuis in het café de tweede helft van FC Twente. Maar dat ene scherm doet ineens wat karig aan.
"Well it's all right, riding around in the breeze
Well it's all right, if you live the life you please
Well it's all right, doing the best you can
Well it's all right, as long as you lend a hand"
Musica!
PS. het etablissement van deze zaterdagmiddag heet Soccerworld Steinfurt. Blijkbaar zijn er in Duitsland een groot aantal van dit soort voetbalhallen. Erg mooi werk, kan niet anders zeggen.
En dit nummer heeft werkelijk niets met Duitsers, flatscreen-tv's, voetbal of Schwalbes te maken, maar het is een fijne. En misschien geeft het de sfeer wel een beetje weer, het was all right.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten